Ο Χρόνος, να σε πάει στη Λύπη, τρέχει.
Και μόλις φτάσει, δε μετρά.
Ο Χρόνος, να σε πάει στη Χαρά, αργεί.
Και μόλις φτάσει, φεύγει.
Ο Χρόνος κρατά ένα μαστίγιο
(του το έχει δώσει η Ζωή).
-«Ζήσε...» σου λέει, «αλλιώς...»
και σε χτυπάει αμείλικτα.
(είναι αυτός ο αφόρητος πόνος στα πλευρά
που μ' εμποδίζει να τελειώσω το ποίημα)...
Φλεβάρης 1993
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου