Ξεκίνησα με των λεμονανθών την ευωδιά
και την εξαγνισμένη καλοσύνη στην καρδιά.
Στο δρόμο μου καθώς βάδιζα κι αναζητούσα
όλα ήταν σιωπηλά, ασάλευτα και στείρα
μέχρι που απρόσμενα συνάντησα τη Μούσα.
Της Ποίησης έριξε στα πόδια μου τη λύρα,
αναριγώντας έσκυψα κάτω και την πήρα
κι ύστερα τη σήκωσα ψηλά και τη φιλούσα.
Τις χορδές της άγγιξα κι έπαιξα με τους ήχους.
Καθώς βρήκα τη μουσική, ταίριαξα και στίχους.
Κι η Μούσα ήρθε να σταθεί δίπλα μου αιθέρια.
Κι όμως κάτι αλλόκοτο είχε η μορφή της.
Τα δάχτυλά της άσαρκα, μοιάζαν νεκροκέρια.
Με κόπο έβγαινε απ' τα χείλη η φωνή της.
Να σιγοτραγουδήσω με πρόσταξε μαζί της
με μια θλίψη ανείπωτη, με μια θλίψη πλέρια.
Με μέθυσε η όψη της, έγινα δεσμώτης.
Ξάφνου στα χέρια της έκρυψε το πρόσωπό της
(δάκρυσα τη στιγμή που την είδα να το κάνει).
Αφρόντιστα τα μαλλιά της, ανακετεμένα,
έδειχνε την αιώνια μάχη να τη χάνει,
πως όλα τέλειωσαν, πως ήταν πλέον χαμένα.
Τη λύρα της, μόνο, εμπιστεύτηκε σ' εμένα
λίγο πριν πάρει το δρόμο της για να πεθάνει!
Σεπτέμβρης 1986
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου