Καλωσήρθατε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα του Διάττοντα Αβρού. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε έργα του ίδιου (οι ποιητικές συλλογές αναφέρονται στη δεξιά πλευρική στήλη) αλλά και άλλων δημιουργών. Σε περίπτωση που θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί του (π.χ. για να πείτε απλά τη γνώμη σας ή για να δημοσιεύσετε κάποιο κείμενό σας), μπορείτε να συμπληρώσετε τη φόρμα επικοινωνίας στη οριζόντια μπάρα του μενού ή να στείλετε μήνυμα στο e-mail που αναγράφεται δεξιά. Καλές σας αναγνώσεις...

Σημείωση: Δυστυχώς ένα (πολύ) μικρό μέρος του συνολικού αριθμού ποιημάτων έχει ανέβει μέχρι στιγμής κι απ' αυτά τα ποιήματα λίγα έχουν την οριστική μορφή τους (τα περισσότερα δεν έχουν ακόμα υποστεί την τελική επεξεργασία)... Το Blog εδώ και πολύ καιρό είναι παροπλισμένο...

Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Διάττων Αβρός - Οι Ποιητές Αρέσκονται Να Μένουν Σιωπηλοί











Τους Ποιητές
κανένας μας δε θα τους δει να φλυαρούν.
Συνήθως λένε λίγα, μόνο, λόγια μετρημένα
και για τα υπόλοιπα
αναβάλουν για ένα αόριστο μέλλον.
Βυθισμένοι στις σκέψεις τους,
αρέσκονται να μένουν σιωπηλοί.

Όταν γράφουν όμως
είναι πιο έντονο το φως
καθώς οι πένες τους
μετατρέπονται σε προβολείς στο σύμπαν
που καταυγάζουν την πλευρά
όπου ο καθένας μας κοιτάζει
αγωνιώντας να δει το μέλλον του.


                                         Μάρτης 2015


Η χθεσινή μέρα είναι ακόμα νωπή οπότε η παρούσα ανάρτηση κρίθηκε επιβεβλημένη.

Σάββατο 21 Μαρτίου 2015

Διάττων Αβρός - Ο Ήχος Της Φυσαρμόνικας











Ένα παιδί παίζει φυσαρμόνικα
μέσα σ' ένα δάσος.
Δεν ξέρω αν παίζει μέσα σ' ένα δάσος
ή πάνω σε μια βουνοκορφή
ή σε κάποιο άλλο σημείο του πλανήτη.
Ο ήχος της φυσαρμόνικας, πάντως,
ακούγεται πολύ καθαρά.
Και δεν ξέρω
αν είναι παιδί αυτός που παίζει
ή φτασμένος καλλιτέχνης.
Κι ακόμα δεν ξέρω
αν είμαι εγώ αυτός που ακούει
ή κανένας άλλος θνητός.
Ξέρει όμως το ποίημα.
Γιατί, πραγματικά,
μέσα απ' τη μικροφωνική του ποιήματος,
ο ήχος της φυσαρμόνικας

ακούγεται πολύ καθαρά.


                                        Μάρτης 2015


21 Μάρτη, Παγκόσμια Μέρα Ποίησης, ένας εορτασμός που έχει αφετηρία την Ελλάδα...

Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

Νίκη Ταγκάλου - Φοβάμαι

Η Νίκη Ταγκάλου γεννήθηκε το 1975 στον Πειραιά όπου και ζει μέχρι σήμερα. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της σε σχολή Φωτογραφίας κι εργάστηκε για ένα χρόνο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ως φωτογράφος. Έκτοτε δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα ασχολούμενη με τις Δημόσιες σχέσεις. Η «Μάχη Ερώτων» (2012) αποτελεί την πρώτη της συγγραφική προσπάθεια (σε μορφή e-book) η οποία μεταφράστηκε στα Αγγλικά και κυκλοφόρησε σε πολλές χώρες. H δεύτερη ποιητική συλλογή «Ψυχές Από Μολύβι» (2012) διατίθεται δωρεάν στο internet από την texni.org. Τον Σεπτέμβρη του 2013 κυκλοφόρησε σε έντυπη μορφή η τρίτη της ποιητική συλλογή «Eπανάσταση Σιωπής» απ' τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή ενώ τον επόμενο χρόνο (2014), απ' τις ίδιες εκδόσεις, ακολούθησε η τέταρτη ποιητική συλλογή με τίτλο «Το Κορμί της Λύπης»...


Φοβάμαι

Και φοβάμαι... σου λέω...
Φοβάμαι κάθε φορά που αντικρίζω άνθρωπο στα μάτια.
Κάθε φορά που τα μάτια τους αποφεύγουν τα δικά μου.
Φοβάμαι τους στίχους που μου λένε την αλήθεια
και τα χέρια που μένουν άδεια,
τα γόνατα που λυγίζουν
και τον ουρανό που φαίνεται τόσο μακρινός.
Φοβάμαι το ναρκωτικό που πια δεν με αγγίζει
γιατί οι αισθήσεις μου είναι νεκρές.
Πονάει η πλάτη μου απο τους λιθοβολισμούς.
Κάθομαι σε ενα θρανίο να μάθω τη λέξη "ζωή"
και το μάθημα πάντα μένει στα μισά...
Δεν μπορώ να διαβάσω,
δακρύζουν τα μάτια μου και τυφλώνομαι.
Θα βάλω φωτιά στις σελίδες που μιλούν για σένα και για μένα,
τίποτα δεν μπορεί να μας αποτυπώσει.
Ακούω έναν εκκωφαντικό θόρυβο...
Είναι ο φόβος που χτυπάει βίαια απο ντουβάρι σε ντουβάρι
προσπαθώντας να δραπετεύσει.
Φοβάμαι τα ίδια μου τα μάτια, που προσπαθώ να τα ανοίξω
κι όλο κλειστά μένουν...
Η ψυχή μου κρεμασμένη σ' ένα δέντρο
και οι γύπες κάνουν πάρτυ.


Ανέκδοτο

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

Έφη Αιλιανού - Κύκλος











Όταν η μυστική άνοιξε πύλη
στην έρημο του Κόσμου,
μεταλλική της αστραπής η λάμψη
τα πρόσωπά μας φώτιζε
μ' ένα μυστηριακό, παράξενο αχνοφώς:
Του Παραδείσου, λέγαμε, η ανταύγεια θα 'ναι.

Ωστόσο επλανηθήκαμε
σε απάτητες βουνοκορφές.
Σε κάθε βήμα ανοίγονταν
βάραθρα να διαβούμε που έπρεπε
με του Έρωτα στο πρόσωπο τη μάσκα,
που ήταν του Θάνατου μονάχα.
Από μιαν ανελέητη κατάρα
πάντα στην άμμο εχτίζαμε παλάτια,
πάντα το κύμα ερχόταν και τα γκρέμιζε...


(απ' την ποιητική συλλογή «Κατοπτρισμοί», το 1976)

Γιώργος Σαραντάρης - Λίγη Χαρά











Λίγη χαρά ας φέρνει η ζωή στη ροή της.
Ήσυχος κατ' ευάερα διαστήματα
σ' ελεύθερες στιγμές
ο εαυτός μου θ' αναμιγνύεται στο θέαμα.


Σεπτέμβρης 1934

Τάσος Κόρφης - Tea And Sympathy

...συνέχεια απ' την προηγούμενη ανάρτηση... Ο Τάσος Κόρφης δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα σε περιοδικά ενώ ήταν ακόμα μαθητής. Γενικά παρουσιάζει αξιόλογο έργο. Ασχολήθηκε με την πεζογραφία, την ποίηση, το δοκίμιο, τη μελέτη και τη μετάφραση και για όλη αυτή τη δραστηριότητά του έχει τιμηθεί με το Έπαθλο Κυπριακών Γραμμάτων, το έπαθλο Νίκου Καββαδία και το Β΄ Κρατικό Βραβείο Διηγήματος.



Tea And Sympathy

Εγώ μονάχος να γυρνώ στα χάη,
χωρίς μιλιά ν' αντέχω φονικά
κι εσύ στις 5 να καλείς για τσάι
κι η μάμυ σου να φτιάχνει τα γλυκά.

Μες στο χειμώνα εγώ κι εσύ στο Μάη
στ' άνετα εσύ κι εγώ στα ξαφνικά.
Κι όλο το πάθος σου για να με σπάει
σε γράμματα πολύ ρομαντικά.

Φύγε, μια στέρεη, κούφια γη σου πρέπει,
όπως ωραία το γράφει ο ποιητής,
δεν είναι η αγάπη τσάι και σαλέπι

μα πρέπει μέσα της ν' αφανιστείς.
Κι όλο να διδαχτείς το αλφαβητάρι
της νύχτας, που στο ωμέγα θα σε πάρει.


(απ' την ποιητική συλλογή «Παυσίλυπα», το 1987)

Κυριακή 15 Μαρτίου 2015

Τάσος Κόρφης - Για Κάποιο Νέο Μόνο

Φιλολογικό ψευδώνυμο του Αναστάσιου Ρομποτή. Γεννήθηκε στην Κέρκυρα κι ήταν γιος του μουσικοσυνθέτη Γεράσιμου Ρομποτή. Το διάστημα 1947 - 1951 φοίτησε στη  Σχολή Ναυτικών Δοκίμων. Υπηρέτησε ως αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού απ' το 1951 ως το 1982 οπότε αποστρατεύτηκε με το βαθμό του Αντιναυάρχου Αρχηγού του Στόλου. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του καριέρας, αποφοίτησε απ' τη Ναυτική Σχολή Πολέμου και τη Σχολή Αμύνης του ΝΑΤΟ, τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις, ενώ εκπροσώπησε την Ελλάδα σε διεθνή επιτελεία... συνέχεια στην επόμενη ανάρτηση...


Για Κάποιο Νέο Μόνο

Οι δρόμοι αψέντι ευώδιασαν αψύ,
υγρές θηλές οι αφύλακτες διαβάσεις·
μ’ άνθη γεμίσαν οι ερημιές, κι εσύ
μαζεύεσαι νωρίς για να διαβάσεις.

Φοβάσαι το έξω, νιώθεις κούραση
για τα παιχνίδια, τις φωτοσκιάσεις
του μάταιου κόσμου. Απόμεινες νησί·
γι’ αλλού δεν έχει βάρκα να περάσεις.

Σπίτι κι αυλή, βιβλίο και μουσική·
φουντώνει ο μύθος, κλέβει την αλκή.
Τ’ άγουρο φρούτο γέμισε σαράκι.

Και μένει, συντροφιά κι αυτή κρυφή,
κάποιου σονέτου η δύσκολη γραφή,
a la maniere de Κώστα Καρυωτάκη.


(απ' την ποιητική συλλογή «Παυσίλυπα», το 1987)

Κώστας Στεργιόπουλος - Το Σήμαντρο











Ας σημαίνει το σήμαντρο κι ας μας καλεί.
Καμιά χαρά
εκεί που πάω να βρω το χειμώνα.
Σε τούτο τον καιρό, που τι να περιμένει πια κανείς,
κακοφόρμισε ολόκληρη η ψυχή μου.

(Ας πούμε πως δε συμβαίνει τίποτα,
πως τίποτα δεν επίκειται να συμβεί,
σα να 'ταν να γίνουν όλα κι άλλη μια φορά,
κι όχι σα να 'ναι να φτάσει το τέλος του κόσμου).

Φεύγουμε, κι όλο μένουμε στο ίδιο σημείο,
σ' αυτό το κέντρο που μας καίει,
από τη μια εξορία στην άλλη εξορία.
Την ενοχή σου τάχα αναμετράς,
θέλεις να πεις «οδύνη», να πεις «ανεπίστροφα».

Την ενοχή σου να μετράς,
τώρα που σημαίνει το σήμαντρο
και βρισκόμαστε έτσι ανέτοιμοι.

(Ας πούμε πως δε χάσαμε άξαφνα το παρελθόν μας,
πως δεν εμείναμε σε μια νησίδα του ωκεανού,
μπροστά σε άδηλο μέλλον).

Πώς πιάστηκα μέσα στα δίχτυα και στα δόκανα,
εγώ που ήμουν παιδί του αγέρα και του σύννεφου
και σχεδόν σου γύριζα τις πλάτες, ζωή!


(απ' την ποιητική συλλογή «Ο Ήλιος Του Μεσονυκτίου», το 1991)

Σταμάτης Πολενάκης - Το Σπασμένο Ρολόι Του Πατέρα Μου

... συνέχεια απ' την προηγούμενη ανάρτηση... Η προσφορά του Σταμάτη Πολενάκη δεν έχει να κάνει μόνο με την ποίηση. Ο ίδιος έχει δραστηριοποιηθεί και στο χώρο του θεάτρου όπου έχει γράψει τα εξής βιβλία: Το Τελευταίο Όνειρο Της Έμιλυ Ντίκινσον (Αιγόκερως 2007), Ψαρόσουπα (2009), Βερολίνο (Αιγόκερως 2010). Ο Σταμάτης Πολενάκης έχει ασχοληθεί ακόμα και με μεταφράσεις. Γενικά έχει συμμετοχή σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά ενώ έργα του έχουν μεταφραστεί στο εξωτερικό, σε αρκετές γλώσσες. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.


Το Σπασμένο Ρολόι Του Πατέρα Μου

Προς τι, αναρωτιέμαι, αυτή η παράξενη
επιμονή
των δεικτών να περιστρέφονται στα
τυφλά μέσα σ` ένα
ρολόι κομματιασμένο από αιώνες, προς
τι και η πεισματική
εμμονή του τεχνίτη στη λεπτομέρεια
(αναρωτιέμαι πάλι) προς τι η επιμονή
του ποιητή να βγάζει
τα μάτια του μες στο σκοτάδι
πασχίζοντας
να ανακατασκευάσει τον περίπλοκο
μηχανισμό του ποιήματος
εδώ πληθυσμοί ολόκληροι
ανταλλάσσονται ακριβώς όπως ανταλλάσσονται
δυο πιόνια πάνω σε μια άδεια σκακιέρα.


(απ' την ποιητική συλλογή «Τα Γαλάζια Άλογα Του Φραντς Μαρκ», το 2007)

Σταμάτης Πολενάκης - Τοπία Θανάτου (I)

Ο Σταμάτης Πολενάκης (εγγονός του σιφνιού γελοιογράφου Σταμάτη Πολενάκη και γιος του Λέανδρου Πολενάκη) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. Σπούδασε στο τμήμα Ισπανικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Complutense της Μαδρίτης. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Το Xέρι Tου Xρόνου (Όμβρος 2002), Τα Γαλάζια Άλογα Του Φραντς Μαρκ (Οδός Πανός 2006), Νοτρ Νταμ (Οδός Πανός 2008), Τα Σκαλοπάτια Της Οδησσού (Μικρή Άρκτος 2012), Η Ένδοξη Πέτρα (Μικρή Άρκτος 2014)... συνέχεια στην επόμενη ανάρτηση...


Τοπία Θανάτου (I)

Πρέβεζα - ακόμα και τώρα έπειτα από το θυελλώδες
πέρασμα
τόσων και τόσων χρόνων εξακολουθούν να κρέμονται
στην πίσω αυλή του καφενείου
το καπέλο και το τριμμένο παλτό του αυτόχειρα.
Kαι ακόμα
μπορώ να βεβαιώσω ότι παρά τις επίσημες
εκθέσεις και τις καταθέσεις μαρτύρων
(όλοι μιλούν για περίστροφο) στην πραγματικότητα
ο ποιητής πέθανε
πνιγμένος.


(απ' την ποιητική συλλογή «Το Χέρι Του Χρόνου», το 2002.

Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

Διάττων Αβρός - Η Κρύπτη











Και τι θα γίνουμε εμείς που δε ζήσαμε;
Λες κι η Ζωή είχε μια κρύπτη
και περάσαμε όλα τα χρόνια μας εκεί.

Πρέπει επιτέλους να βρούμε ένα τρόπο
να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό
που βασανίζει την ψυχή μας.
Για να απαλλαγούμε
και να προχωρήσουμε μπροστά.
Να απαλλαγούμε, γιατί αλλιώς,
τα κρίσιμα ερωτήματα, όσο παραμένουν,

σκοτώνουν!


                                             Μάης 1992

Διάττων Αβρός - Σαν Επίλογος (Θέλω Να Φύγω)











I

Φτάνει πια. Όσα έζησα
- που ήταν σα να μην τα έζησα -
ας μείνουν ως εδώ. Κι όσους με περιέβαλαν
- που ήταν σα να μη με περιέβαλαν -
πρέπει να τους ξεχάσω.
Θέλω να φύγω τώρα πια.

Θέλω να φύγω αλλά όχι με οποιαδήποτε τρόπο
(μια απλή φυγή  δε θα σήμαινε τίποτα για μένα).
Θέλω να εκσφενδονιστώ σα σφαίρα,
να τρυπήσω τον άνεμο, να τον ταράξω.
Θέλω να ορμήσω σα χείμαρρος
και στο διάβα μου να τα παρασύρω όλα.
Θέλω να ξεπεταχτώ όπως το ζώο
που αρχίζει και τρέχει βιαστικά
μόλις νιώσει τον κίνδυνο.
Θέλω να ξεπεράσω τις ταπεινές
ανθρώπινες διαστάσεις και πραγματικότητες,
να γίνω όνειρο και να διαρκέσω.
Θέλω ν' απογειωθώ ψηλά,
να γύρω στην αγκαλιά ενός άστρου
και ν' αγγίξω το δάκρυ του.

Θέλω να φύγω κι όχι απλώς να φύγω,
αλλά να φεύγω, θέλω να φεύγω διαρκώς
κι αν κάπου σταματώ να 'ναι μόνο για λίγο
κι ύστερα πάλι να φεύγω
κι αυτό για όλη την υπόλοιπη ζωή μου.


II

Έχω μια κουρασμένη καρδιά.
Καμιά ανταπόκριση προς τον κόσμο.
Ούτε ένα συμβιβασμό προς τα πράγματα,
μια συγκατάβαση, μια ανοχή.

Θέλω να φύγω τώρα πια.
Θέλω να φύγω κι όμως μένω πάντα εδώ
(τόσο ταπεινωτικά εδώ).
Μένω εδώ
κι απλώς λέω πως θέλω να φύγω...


                                          Ιούλης 1994

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

Διάττων Αβρός - Στροφές











I. Επετειακό

Είκοσι χρόνια πέρασαν κι ακόμα κάτι λείπει.
Κι αν η Χαρά με ήθελε, με κέρδισε η Λύπη.
Ξένη η δρόσος της ζωής μα και των φιλημάτων
δεσμώτης καθώς σέρνομαι καθημερνών θανάτων.


                                                          Μάης 1986


II. Δεν Ηχεί

Κοντά μου δεν ηχεί το γέλιο καμιάς Αφροδίτης.
Της βροχής οι σταγόνες πένθιμες νότες με τυλίγουν.
Μου κλείνουν τις πόρτες της μιας φυλακής και μ' ανοίγουν
μιας άλλης, σαν ισοβίτης.


                                                                Οκτώβρης 1987


III. Η Χλεύη Του Ήλιου

Στου Ήλιου ποιος με καταδίκασε τη χλεύη
κι έπαψα πια να σιγοτραγουδώ;
Κι αν το φως του από παντού φτάνει ως εδώ,
την ψυχή μου δεν τη γαληνεύει...


                                           Αύγουστος 1989


IV. Καίριο Πλήγμα

Η αρχή φέρνει γρήγορα το τέλος
και το τέλος φαίνεται απ' την αρχή.
Μες στη φαρέτρα έτοιμο το βέλος
για να χτυπήσει την ψυχή.


                          Σεπτέμβρης 1992


V. Αγαπημένη

Να 'χει την καλοσύνη μιας ρίμας,
την ομορφιά ενός πεντασύλλαβου,
θα της στρώσω ποιήματα κάτω να πατήσει
και θα την αγαπήσω σαν την Ποίηση...


                                                Μάης 1994


VI. Ευθύνη

Τι άλλο να γράψουμε, κουράσαμε τις λέξεις.
Αναίτια; Ασφυκτιούν σε κάθε μας γραφτό.
Υπερβάλλαμε στις καθημερινές μας έξεις.
Θα 'ρθει μια μέρα να λογοδοτήσουμε γι' αυτό.


                                                  Ιούνης 1994

Διάττων Αβρός - Να Αξιωθούμε Ως Άνθρωποι











Να κάνουμε όλοι την κατάθεσή μας
σε χρόνο, σε διάθεση, σε προσπάθεια.
Για τα παιδιά όλου του κόσμου,
να γίνουμε χαρά για τη χαρά τους,
να πατήσουν πάνω στη χλόη της καρδιάς μας,
να μερώσουμε τα άγρια θηρία
και να τα φέρουμε μπροστά τους,
να κατεβάσουμε τον ουρανό να τον αγγίξουν,
να συνθέσουμε το δικό τους εμβατήριο
υπογράφοντας όλοι μαζί ως ένας νέος Προμηθέας
και τα δάκρυά μας κι αυτά να γίνουν προσφορά
κι όχι επειδή μας περιμένει ο Αντήνορας
αλλά για τα παιδιά όλου του κόσμου,
για τα πλήθη των παιδιών που έρχονται ολοένα,
να τους τα δώσουμε όλα...

Να αξιωθούμε ως άνθρωποι...


                                                         Ιούνης 1994


Επεξηγήσεις

Προμηθέας. Μυθική μορφή της αρχαιότητας που έδωσε κρυφά τη φωτιά στους ανθρώπους οι οποίοι βελτίωσαν έτσι τη ζωή τους, έφτιαξαν εργαλεία, καλλιέργησαν τη γη τους και δημιούργησαν πολιτισμό. Επίσης, τους βοήθησε ν' αποκτήσουν ιατρικές γνώσεις, να παρασκευάσουν φάρμακα και τους δίδαξε διάφορες επιστήμες. Καταληκτικά, το όνομα Προμηθέας είναι συνώνυμο της προσφοράς.

Αντήνωρ. Περίφημος γλύπτης και χαλκοπλάστης της αρχαϊκής εποχής που έμεινε γνωστός για τις εκπληκτικές δημιουργίες του (αγάλματα, προτομές κ.α.).

Διάττων Αβρός - Εκστρατεία











Είμαστε η ουσία μιας άλλης ζωής.
Κελαρυστό βραχοπηγής νερό,
δροσερό νερό, καθάριο,
                           διάφανο πάντα.


Είμαστε τα χέρια μιας άλλης αφής.
Τα πράγματα όπως αγγίζουμε,
ανθοφορούν ολόγυρα
                            ενώ σήπονται...

Είμαστε οι σαλπιγκτές μιας άλλης αυγής.
Προσκυνητές υψηλών ιδανικών,
στρατιώτες θηρευτές,
                           γι' αυτό δολιχοδρόμοι.  

Είμαστε οι Ιάσονες μιας άλλης εκστρατείας.
Ο Φωκυλίδης, ο Τυρταίος, ο Θεόγνης...
Όλοι μέσα στην Πάραλο
                    μέσα σε μια θάλασσα άρπυια!


                                                Μάης 1994


Επεξηγήσεις:

Ιάσονες. Στην ελληνική μυθολογία ο Ιάσονας (Ιάσων) ήταν ο ήρωας που ηγήθηκε της Αργοναυτικής Εκστρατείας.

Φωκυλίδης, Τυρταίος, Θεόγνης. Έλληνες ποιητές της αρχαιότητας.

Πάραλος. Ένα απ' τα 6 ιερά πλοία της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας.

Άρπυια. Στην ελληνική μυθολογία οι Άρπυιες ήταν θηλυκά τέρατα που είχαν τη μορφή πουλιών με κεφάλι γυναίκας. Θεωρούνταν αγγελιαφόροι του Άδη και άρπαζαν τις ψυχές των ανθρώπων. Για το λόγο αυτό τις απεικόνιζαν πάνω στους τάφους να κρατούν στα νύχια τους την ψυχή του νεκρού.

Διάττων Αβρός - (Κι Αν Μόν' Ο Πόνος...)











Κι αν μόν' ο πόνος έμεινε δικός μας
κι ότι θελήσαμε δε θα το βρούμε,
κι αν ερήμωσε το τοπίο μπρος μας,
στα βάθη της ερήμου προχωρούμε.

Κι αν έσβησε το φως στο παραθύρι
όπως η φλόγα που εξέπεμπε ο νους,
κι αν θάψαμε τους νεκρούς στο κοιμητήρι,
κηδεύουμε τώρα και τους ζωντανούς.


                                          Απρίλης 1994

Διάττων Αβρός - Ιχνηλασία Θανάσιμη











Ιχνηλάτες αποπροσανατολισμένοι.
Μας γέννησ' ο Θάνατος κι η Ζωή μάς πεθαίνει.

Άρρωστο το βλέμμα του κάθε μας συντρόφου.
Πόσο μας κούρασε τ' ανέβασμα του λόφου.

Βαδίζουμε, βαδίζουμε όμως πού πάμε;
Πολλοί ξεκινήσαμε μα όλο σκορπάμε.

Μαχαίρι στην καρδιά μας ότι δε ζήσαμε.
Κι ότι ακόμα ζήσαμε. Αίμα; Φτύσαμε!

Μας αποκαρδιώνει η σκόνη απ' τα πλήθη.
Προχωρούμε προς τη μεγάλη λήθη.

Μεστή η θλίψη ρέουσα, τοπία αλγεινά.
Κελεύσματα μας έρχονται για το πουθενά.

Βαδίζουμε σκιές προς την ανυπαρξία.
Η θλίψη μάς προσέδωσε ευελιξία.

Άρρωστο το βλέμμα του κάθε μας συντρόφου.
Φτάσαμε στη χώρα του ανεκκλήτου ζόφου!


                                                 Απρίλης 1994

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015

Διάττων Αβρός - Επίδοξοι Κένταυροι Ή Ο Σύντομος Καλπασμός Των Ονείρων











«Θα παλέψουμε! Στη μάχη
θα προτάξουμε τα στήθη μας,
θα κονταροχτυπηθούμε σα γενναίοι ιππότες
και θα νικήσουμε!
Και θα τρέξουμε με τ' άλογα - όνειρά μας
(ο καλπασμός θα είναι ξέφρενος)
ώσπου να γίνουμε ένα μαζί τους!».

Αυτά είπαμε κάποτε.
Τότε που τ' άλογά μας ήταν ξεκούραστα
και μας περίμεναν.
Κι εμείς τα σελώσαμε και ιππεύσαμε.

Δεν πήγαμε μακριά... Ξεπεζέψαμε νωρίς...


                                            Μάρτης 1994

Διάττων Αβρός - Άποψη Για Τη Ζωή











Να υπάρχει γύρω μου σιωπή
να βυθίζομαι μέσα στη σιωπή

να διαβάζω όλο ποιήματα
να γεμίζω από ποιήματα

και να περνάνε οι ώρες...
και να περνάνε τα χρόνια...


                   Φλεβάρης 1994

Διάττων Αβρός - Αλλού...











Θ' αποσύρω τα ίχνη μου απ' αυτή τη γη
πλέον να μη μου τα στιγματίζει.
Θα βρω τρόπο να βαδίζω κάπου αλλού.
Εγώ ακούω ουρανοφωνές
και είμαι φεγγαρομιλημένος.
Δέντρα καθώς χάνουνε τα φύλλα τους
μ' απλώνουν τα κλαδιά τους
κι ήλιοι πικροί στη δύση τους μου γνέφουν.
Σύννεφα μου στέλνουν το δάκρυ τους βροχή
κι άστρα στο παράθυρό μου κατεβαίνουν
και μου θαμπώνουν με τη θλίψη τους το τζάμι.

Όντας σύμβολο και έννοια,
με σάρκα με έντυσαν για να δείχνω ορατός.
Σώμα μού δόθηκε
για να υπάρχω και να πορεύομαι. Άνυδρο σώμα.
Φέρω το βάρος του υλικού εαυτού μου
και κλυδωνίζομαι. Δε θέλω η ύλη να μ' έχει.
Την αποποιούμαι σα νόημα κι όνομα.
Εγώ ακούω ουρανοφωνές
και είμαι φεγγαρομιλημένος.


                                                Οκτώβρης 1993

Τρίτη 10 Μαρτίου 2015

Διάττων Αβρός - Ο Χορός Των Δαιμονισμένων











Σαν τους κρεμασμένους που χορεύουν στον αέρα,
σέρνουμε το δικό μας χορό δαιμονισμένοι.
Στο τρελό πανηγύρι που μας έχουν καλέσει,
ο Θάνατος έβγαλε ποτήρια να κεράσει.

Ήπιαμε απ' την πλατύστομη κούπα της Χαράς,
όμως μας μέθυσε το μαύρο κρασί της Λύπης.
Ήπιαμε - κι άλλο να πιούμε - κι όλο τραγουδάμε
κι όλο χορεύουμε μέχρι που να ξοδευτούμε.

«Οι άλλοι» αποστρέφονται, δε μας πλησιάζουν.
Φρενήρης ο ρυθμός μας, ποιος να μας σταματήσει;
Εμείς όλο χορεύουμε. Σ' ανήλιαγα δάση,
σε μαραμένους κήπους, σ' ανεμόδαρτους αγρούς,

σε δρόμους άδειους και στενούς, σε υγρά τοπία,
σ' απόμερα ακρογιάλια με ερείπια πλοίων,
κάτω από γκρίζους, συννεφιασμένους ουρανούς,
όλο χορεύουμε μέχρι που να ξοδευτούμε.


                                                    Φλεβάρης 1993

Διάττων Αβρός - Στη Δίνη Του Χρόνου (II)











Ο Χρόνος, να σε πάει στη Λύπη, τρέχει.
Και μόλις φτάσει, δε μετρά.
Ο Χρόνος, να σε πάει στη Χαρά, αργεί.
Και μόλις φτάσει, φεύγει.

Ο Χρόνος κρατά ένα μαστίγιο
(του το έχει δώσει η Ζωή).
-«Ζήσε...» σου λέει, «αλλιώς...»
και σε χτυπάει αμείλικτα.

(είναι αυτός ο αφόρητος πόνος στα πλευρά
που μ' εμποδίζει να τελειώσω το ποίημα)...


                                         Φλεβάρης 1993

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2015

Διάττων Αβρός - Μέρες... (II)











Σα να φεύγουν έρχονται οι μέρες...
Ποιος μας τις παίρνει;
Ποιος μας παίρνει και μας λιγοστεύει;
Απομείναμε δυο θρύψαλα - μάτια,
δυο όνειρα - οστά
και μια θέληση - σκιά για να συνεχίσουμε
(να συνεχίσουμε όμως για που;
Είμαστε τα τελευταία βήματα της θλίψης
πάνω σε δρόμους από στάχτη...
Δεμένοι με τον ομφάλιο λώρο
με το ιππήλατο όχημα της Ποίησης,
μόνο η Ποίηση μας θρέφει
κι η μυρωδιά απ' τη σκόνη των χαρτιών μας.
Φταίει που πλαστήκαμε από ευπαθή μαγιά)...


                                            Δεκέμβρης 1992

Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

Διάττων Αβρός - Πραγματικότητα











Κοιτάξαμε πίσω απ' την πραγματικότητα
κι είδαμε που έκρυβε
ένα άλλο νόημα - θέαμα.
Βδελυρά οράματα κι ελώδη χρώματα
να συνθέτουν τις εικόνες.
Έκπτωτη βασίλισσα την αλήθεια
να παρακολουθεί από μακριά τα πλήθη
να αλαλάζουν υπέρ της υποκρισίας.
Στο όνομα της νοσηρότητας
να θεσμοθετούνται βραβεία.
Εξαμβλώματα, αντί να παραδίδονται
στη χλεύη και στην πυρά,
να αναδεικνύονται
πάνω στα βάθρα των νικητών.
Ανεγκέφαλοι να στεφανώνουν
και να χειροκροτούν ανεγκέφαλους.

Μέσα σ' αυτή τη χλαλοή,
διάττοντες αστέρες, ασυντρόφευτοι,
τα μάτια μας,
φοβούνται πια για το μοιραίο ταξίδι.
Γιατί, πού να ελπίσουμε;
Αν είναι να ελπίσουμε σε κάτι,
αυτό θα πρέπει πλέον

να είναι ουρανόπεμπτο.


                                Νοέμβρης 1992

Διάττων Αβρός - Αυτές Οι Λέξεις Αρχίζουν Από Α











Βάδισες σε μέρη
που επικρατούσε η άπνοια της αδιαφορίας,
έτρεξες ανάμεσα
στις γυαλισμένες λόγχες της αδικίας,
άκουσες το παράλογο ποδοβολητό των αλόγων
που τα κέντριζε η αηδία,
είδες τα λαμπρά οικοδομήματα κάθε αξίας
να μετατρέπονται σε ερείπια απ' τη νοσηρή αφέλεια,
έριξες τα βέλη σου
στο κέντρο του στόχου της αποτυχίας,
έμεινες μέσα
στα σκοτεινά κελιά της απομόνωσης,
ήπιες άπληστα
απ' τα λιμνάζοντα νερά της ανίας,
ταξίδεψες πάνω
απ' την αφρισμένη θάλασσα της απελπισίας...

Κι έζησες...

9.500 μέρες
είναι πάρα πολλές ώστε μπορείς να πεις
«Βαρέθηκα»
μα είναι πολύ λίγες για να πεις
«Δε θέλω να ζήσω άλλο».


                                                          Μάης 1992

Διάττων Αβρός - Μέρες...











Σαν άλογα που καλπάζουν οι μέρες περνάνε,
μας περνάνε και μένουμε πίσω,
μένουμε πίσω άπραγοι εμείς,
«πάει κι αυτή η μέρα, πέρασε» λέμε
κι αυτό δε σημαίνει ελαφρότητα
αλλά οδύνη.
Είναι η αγωνία που κορυφώνεται
και κρυσταλλώνεται.

Που πάμε; Οι μικροί θεοί
μας αρνήθηκαν κάπου να ξαποστάσουμε,
λες και μας έχουν κολάσει
σ' ένα ταξίδι από πτώση σε πτώση.
Κι η απορία που προβάλλει πιο τυραννική.
Αν βρεθεί κάποτε ένα φύλλο
(παιχνίδι του αέρα) και μας στηρίξει,
θα μπορέσουμε να κρατηθούμε πάνω του και να σωθούμε
ή τελικά είμαστε θύματα της αιώνιας πτώσης;


                                                                  Απρίλης 1992

Διάττων Αβρός - Αναστροφή











Έφυγες κι ότι είχα μου το πήρες
που τίποτα δεν είχα.
Μα κι αν δεν έφυγες, θα φύγεις.
Εσύ, που ακόμα δε σε γνώρισα.

Εγώ, που δεν υπάρχω.


                           Απρίλης 1992

Διάττων Αβρός - Σημαδεύοντας...











Θα τραγουδήσω κι απόψε.
Θα πω πάλι
εκείνο το άρρυθμο τραγούδι, το στενάχωρο,
καθώς τίποτα δεν μπορεί να προκύψει πλέον
να διακόψει αυτήν την αμείλικτη συνέχεια,
αυτήν τη θανάσιμη επανάληψη.

Πιέζει η μονοτονία ασφυκτικά
(και η ανία), απουσιάζει η προοπτική.
Μετά από μια Πέμπτη ακολουθεί μια Παρασκευή
και μετά ένα Σάββατο. Αδιάσπαστος κύκλος.
Όλη μου η ζωή πέρασε περιμένοντας κάθε φορά
να δω τη βραδινή ελληνική ταινία του Σαββάτου.
Μια ταινία που δεν είδα ποτέ.
Όλη μου η ζωή ένα βιβλίο με σελίδες λευκές.

Θα τραγουδήσω κι απόψε.
Απόψε που το φεγγάρι
φαντάζει σαν κάννη περιστρόφου

και σημαδεύει...


                                                     Μάρτης 1992

Σάββατο 7 Μαρτίου 2015

Διάττων Αβρός - Μοναξιά











Κόπωση, μόνο κόπωση, κι απελπισία,
απελπισία πολλή αποπνέουμε.
Σαν το Λαδικό, εκείνο το ερειπωμένο
κι εγκαταλειμμένο χωριό του νομού Ηλείας.

Βαρύ το τίμημα της μοναξιάς
και το πληρώνουμε.
Είμαστε μόνοι. Από καιρό (απο πάντα).
Μόνοι,
απομακρισμένοι επικίνδυνα
απ' το κοινό αίσθημα, απ' τον κοινό πόνο.
Μόνοι,
με το δικό μας πόνο.
Μόνοι,
χωρίς υπόσταση, επιβαρύνοντας απλώς
με την παρουσία μας το χώρο.
Μόνοι,
σαν το Λαδικό, εκείνο το ερειπωμένο
κι εγκαταλειμμένο χωριό του νομού Ηλείας.


               Κρέστενα Ηλείας, Φλεβάρης 1992


Στη φωτογραφία εικονίζεται ένα σπίτι απ' το χωριό Λαδικό, όπως ακριβώς περιγράφεται μέσα στο ποίημα.

Διάττων Αβρός - Στη Δίνη Του Χρόνου











Βρισκόμαστε ακριβώς
στο κέντρο της δίνης του Θάνατου - Χρόνου.
Η περιδίνηση αυτή μας εξουθενώνει.
Παλεύουμε εγκλωβισμένοι.
Αποτυχαίνουμε,
γιατί είναι απέλπιδες οι προσπάθειές μας.

Να ονειρευτούμε; Τώρα πια;
Τι όνειρα να κάνουμε;
Πως να τα πραγματοποιήσουμε;
Που;
Δεν είναι καλύτερα πουθενά.
Είναι χειρότερα παντού.

Ήρθαμε με κάποια αποστολή. Να τραγουδήσουμε.
Δεν ήταν μεγαλόπνοο το τραγούδι μας
μα προορισμένο να μιλήσει στην ψυχή
και να αφυπνίσει την συνείδηση.
Δεν ακούστηκε ποτέ.
Το αντέκρουσε η εποχή μας.

Και δε θα υπάρξει άλλη εποχή
ούτε για μας, ούτε γι' αυτό.
Δεν θα υπάρξει άλλη εποχή,
δε θα υπάρξει άλλος τόπος.
Δεν είναι καλύτερα πουθενά.
Είναι χειρότερα παντού.


                                                       Γενάρης 1992

Διάττων Αβρός - Όλα Πλέον...











Είμαστε άτομα
όπου πάνω τους η φθορά βρίσκει το δρόμο της.
Τίποτα, δεν άλλαξε τίποτα.
Κάθε παράπονό μας κι ένα τεράστιο γιατί.
Εναντίον μας τοξεύουν χέρια
που μας είναι γνώριμα πολύ.
Κάθε προσπάθειά τους
κι από ιδιαίτερη επιμονή χαρακτηρίζεται.
Αν το θελήσουμε, μπορούμε να πετάξουμε.
Να πετάξουμε οριστικά.
Μες απ' τα βάθη του χρόνου - ορίζοντα
κάποια νεκρά πουλιά έρχονται στη σκέψη μας.

Απ' όλα, απ' όλα, απέχουμε, απέχουμε.
Μας έχει κουράσει, μας έχει κουράσει
η προσπάθεια, η προσπάθεια.
Τα χρόνια μας - τα χαμένα χρόνια μας
δε γυρίζουν πίσω, δε γυρίζουν πίσω.
Όταν κάποτε πετάξουμε, όταν κάποτε πετάξουμε
τότε είναι επιτέλους που θα 'χουμε φύγει,
τότε είναι επιτέλους που θα 'χουμε φύγει.

Βιώνοντας λάθος το σωστά
και σωστά το λάθος...
όλα πλέον έχουν γίνει μια αναμονή.
Μια αναμονή τόσο επώδυνη!


                                                  Οκτώβρης 1991

Διάττων Αβρός - Απόκλισις











Έχουμε αποκλίνει τελείως,
απ' τα πάντα.
Απ' την πορεία μας,
απ' την ίδια τη Ζωή.
Έχουμε περιέλθει σ' ένα τέλμα.
Λιμνάζουν όλα μέσα μας.
Αυτό που μας χρειάζεται
είναι μια ολική επαναφορά.

Και πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό.
Πώς θα μπορούσε να γίνει...


                            Σεπτέμβρης 1991

Διάττων Αβρός - Έλεγος











Ζωή, όσα τραγούδια κι αν μου είπες,
για χαρές, ακόμα και για λύπες,
εγώ θα συνθέσω ένα δικό μου,
ένα τραγούδι για το θάνατό μου.
Περιμένοντας το θάνατό μου.

Μια ολότελα πένθιμη μουσική.
Στίχοι δαρμένοι, σκόρπιοι εδώ κι εκεί.
Το αίμα μου θα 'ν' εξαίσια ρίμα.
Να ρέει μέσα στις στροφές σαν κύμα
και να σπάζει πάλι όπως το κύμα.


                                  Νοέμβρης 1990

Διάττων Αβρός - Κόκκινο Βαθύ











Αυτή η παλιά πληγή
να μην μπορεί να σταματήσει!
Μόνο που τώρα το αίμα
φαίνεται καθώς τρέχει,
τώρα το αίμα είναι ευδιάκριτο.
Η αποκάλυψη έγινε, αναπόφευκτο ήταν.
Τα χρονικά περιθώρια εξαντλήθηκαν,
όλες οι προφυλάξεις κατέρρευσαν,
κάθε μια απαρηγόρητη
που δε μπόρεσε να κρύψει την αλήθεια.

Ακατάπαυστα ρέει
απ' την πληγή τώρα το αίμα,
κάθε τόσο κι άλλο αίμα,
κι άλλο αίμα, και σε λίγο κι άλλο,
κι άλλο αίμα, ακόμα πιο πολύ.
Ακατάσχετο αίμα. Αίμα στο αίμα.
Όπου κι αν γυρίσει το μάτι
βλέπει το αίμα.
Παντού κόκκινο, ένα κόκκινο βαθύ.
Τ ο   α ί μ α   τ η ς   ψ υ χ ή ς !


                                       Ιούνης 1990

Διάττων Αβρός - Το Απόλυτο Μηδέν











I

Και ξαφνικά χάσαμε την αίσθηση του Χρόνου.
Ο Χρόνος δεν περνά μες απ' τα ρολόγια μας.
Αυτά δείχνουν το Μηδέν
(γιατί αυτό πρέπει να δείχνουν). Ο Χρόνος
φαίνεται μόνο καθώς περνά από πάνω μας.
Επιβαρύνει τώρα εμάς. Εμείς και το Μηδέν,
οι δυο όψεις στο νόμισμα του Χρόνου.
«Οι άλλοι» στρίβουν το νόμισμα. Εμείς
μπορούμε μόνο να ποντάρουμε.
Ποντάρουμε τη ζωή μας. Και χάνουμε.
Εμείς και το Μηδέν.
Εμείς, το Μηδέν!


II

Αν φυσήξει ο άνεμος, θα μας πάει πέρα.
Αν κάψει ο ήλιος, θα μας κάνει στάχτη.
Αν αγριέψει η θάλασσα, θα μας πνίξει
(σίγουρες εκβάσεις).
Ευάλωτοι είμαστε και αφηνόμαστε.
Δεν είμαστε τίποτα.


                         Κόρινθος, Μάης 1990 *


* Μάης του 1990, η εποχή της στρατιωτικής κατάταξης, στο 6ο Σύνταγμα Πεζικού, στην Κόρινθο...

Διάττων Αβρός - Ευγενής Φιλοδοξία (Ωστόσο Αιμόφυρτη)











Ξεκινήσαμε κάποτε
όλοι μαζί ως φιλόδοξοι - μάλλον νεαροί - ποιητές
ενώ το ξέραμε πως η απελπισία μάς ωθεί.
Πτώματα είμαστε
που η ανήμερη θάλασσα μας ξέβρασε
σε άλλη εποχή.
Δεν είμαστε παρά μόνο πτώματα.

Παρασυρθήκαμε.
Τα αφρισμένα κύματα μας χτύπαγαν με λύσσα
κι εμείς δεν είχαμε δυνάμεις για ν' αντισταθούμε.
Θάνατος υπάρχει
σ' ότι «οι άλλοι» να πουν, σ' ότι κι εμείς να πούμε,
σ' ότι κι εγώ να πω.
Δεν υπάρχει παρά μόνο θάνατος.

Θελήσαμε
κάτι δικό μας ν' αφήσουμε πίσω και να μείνει,
και τελικά μείναμε πίσω εμείς. Και τι ν' αφήναμε!
Όνειρα ήταν
που στηρίξαμε πάνω σ' αυτά όλη τη ζωή μας.
Λοιπόν δεν έπρεπε.
Δεν ήταν παρά μόνο όνειρα.


                                                     Απρίλης 1990

Διάττον Αβρός - Παρομοίωσις (II)











Ένα σπίτι με άδεια δωμάτια η ψυχή μου,
ένα σπίτι που το λεηλάτησαν
(σα να μην έχω τίποτα μέσα μου,
να μου τα έχουν πάρει όλα).

Προσπαθώντας να καταλάβω τι μου συμβαίνει,
μοιάζω με τον περαστικό
που μπαίνει στο άδειο σπίτι,
σ' ένα ένα τα δωμάτια,
ακούει μόνο τον αντίλαλο της φωνής του
και φεύγει γρήγορα γρήγορα
φοβισμένος
απ' την απόλυτη αυτή ερημιά.


                                            Δεκέμβρης 1989

Διάττων Αβρός - Άνθος Και Δροσιά...











Χανόμαστε, δεν υπάρχουν ίχνη ζωής εδώ.

Χανόμαστε, όλο φεύγουμε, χωρίς ακόμα
να 'χουμε κάνει το άνθος - τραγούδι μας γνωστό.
Τώρα πια απελπισμένοι θάβουμε στο χώμα
το στίχο μας τον πιο μεστό.

Κι είχαμε σα δροσιά το τραγούδι μας στο στόμα.
Μα απέναντί μας το φως του πνεύματος σβηστό.
Το κάθε πρόσωπο απρόθυμο, δίχως χρώμα,
ένα παράθυρο κλειστό.

Χανόμαστε, δεν υπάρχουν ίχνη ζωής εδώ.


                                                Νοέμβρης 1989

Διάττων Αβρός - Αδιέξοδο











Κάθε μέρα που περνά κάνω κι από ένα βήμα πίσω.
Κι εδώ είναι το περίεργο. Αντί να πλησιάζω την αρχή,
πλησιάζω το τέλος. Κι αυτό είναι το αδιέξοδό μου.

Όλα τα πράγματα γύρω μου θέλουν το θάνατό μου.
Κάθε τόσο ξύνουν τις πληγές μου και αιμοραγώ.
Σαν σε κηδεία βαδίζω, μένω πίσω και αργώ.
Ξεμακραίνω, κι ολοένα κλίνω στο χαμό μου.
Όλα τα πράγματα γύρω μου θέλουν το θάνατό μου.

Όλα υπάρχουν γύρω μου μόνο για να με πληγώνουν.
Αυτά που δε θέλω, αυτά μου εμφανίζονται μπροστά.
Τίποτα δε μένει ακέραιο να προχωρήσει σωστά.
Κι οι σκέψεις στο μυαλό μου εκτροχιάζονται, ματώνουν.
Όλα υπάρχουν γύρω μου μόνο για να με πληγώνουν.

Διαρκώς διαιρούμαι σ' απειροελάχιστα κομμάτια.
Μακριά απ' τη Χαρά (βασίλειο χαμένο που αναζητώ),
βρίσκομαι σε κατάσταση αποσύνθεσης, ακροβατώ.
Κι όσο κι αν το κρύβω, το λένε μου τα μάτια.
Διαρκώς διαιρούμαι σ' απειροελάχιστα κομμάτια.

Και δε θα ήταν φρόνιμο να ξεφύγω απ' το πλαίσιο.
Τα ίδια πάντα αμήχανα βήματα, μπρος και πίσω.
Το τέλος που θα έρθει, το θρήνο για να σταματήσω,
δε θα διαφέρει απ' το καθημερινό, το απαίσιο.
Δε θα ήταν φρόνιμο λοιπόν να ξεφύγω απ' το πλαίσιο.

Απόκαμα, έτσι, ανεμοδαρμένος, μόνος.
Η πορεία μου μέσα στη ζωή δεν έχει εμένα οδηγό.
Σαν άθλιο υποζύγιο σφιχτά δεμένο στο ζυγό,
με σέρνουν πολλοί, «οι άλλοι», ο Ήλιος, ο Χρόνος...
Απόκαμα, έτσι, ανεμοδαρμένος, μόνος.

Ένα πικρό συναίσθημα μόνο διαχέεται και μένει.
Σε σωρούς έχω μαζέψει της ψυχής μου τα συντρίμια.
Τροφή που έρχονται και τρώνε πεινασμένα τα «αγρίμια».
Τι φριχτό θέαμα οι σωροί μου καταφαγωμένοι.
Μόνο ένα συναίσθημα πικρό διαχέεται και μένει...


                                                                   Ιούλης 1989

Διάττων Αβρός - Muddy Waters











Σ' ένα ερημικό δρόμο
γεμάτο Λασπωμένα Νερά,
ένας νέγρος τρέχει μπροστά
παίζοντας κιθάρα.
Πίσω του ακολουθώ
τρέχοντας κι εγώ.

Δεν ξέρω που θα με πάει.
Δεν ξέρω και που μ' έχει πάει.


                            Μάης 1985

Μίλτος Σαχτούρης - Στο Φίλο Μου Θάνο Κωνσταντινίδη











Πάτησε την πέτρα
κι ο γάμος ανεβλήθη
θυμάται
τους αυτόχειρες ποιητές
τον Καρυωτάκη
τον Τσέζαρε Παβέζε
τον Αλέξη Τραϊανό
αυτές οι κάμπιες
κι αυτή η Λάμια
πάτησε την πέτρα
κι ο γάμος ανεβλήθη
κι άρχισε η παρέλαση
των κόκκινων μυρμηγκιών
τώρα και τόσα χρόνια
πώς θ' αντέξει
τόσα φθινόπωρα
τόσους χειμώνες
πάγωσε κι η καρδιά
Θανάση μου
που λέει
και το τραγούδι.


(απ' την ποιητική συλλογή «Έκτοτε» , το 1996)

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015

Διάττων Αβρός - Συνέπεια











Μείναμε πλέον μόνοι. Ήμαστε περισσότεροι
μα πολλοί βρήκαν τον τρόπο να φύγουν.
Άλλοι αλλαξοπίστησαν κι αυτομόλησαν, άλλοι είπαν
«ας αλλάξουμε πλέον το τραγούδι μας,
ας πούμε το τραγούδι των καιρών,
τούτο το θρηνοτράγουδο δε μας ωφέλησε ποτέ»,
όλοι όμως, όλοι είπαν
«δεν είναι ανάγκη να έχουν συνέπεια
οι πράξεις μας, πρέπει να δούμε τα πράγματα
απ' την άλλη τους πλευρά αν είναι να επιζήσουμε».

Κι έτσι έφυγαν. Και μείναμε λίγοι. Μονάχα εμείς.
Μόνο που εξακολουθούν κάποιοι από μας
να φεύγουν ακόμα. Λιγοστεύουμε διαρκώς.
Υπάρχουν φορές που κοιτάζουμε γύρω μας
κι αρκεί ένα απλό βλέμμα για να μετρηθούμε.
Υπάρχουν φορές που κοιτάζω γύρω μου και...

δε βλέπω κανένα...


                                                      Απρίλης 1989

Διάττων Αβρός - Τα Όπλα











Πάλι αυτή η βασανιστική απορία!
Μα τι ήρθαμε να κάνουμε εμείς σ' αυτόν τον πόλεμο;
(γιατί για πόλεμο πρόκειται και το ξέραμε).
Είδαμε τον Άνεμο έφιππο στο άρμα του
να καλπάζει και να σπέρνει τον τρόμο παντού.
Είδαμε τον Ήλιο να φλέγεται απ' αυτό το ακόρεστο
πάθος του για εξόντωση.
Είδαμε το Χρόνο να στήνει επιμελώς τις παγίδες του
και να καθιστά αδιέξοδη την κάθε φυγή...
Είδαμε πολλά μα ήρθαμε απροετοίμαστοι,
δίχως όπλα...

Δε σκοπεύουμε να κερδίσουμε. Η επίθεση
είναι κάτι πέρα απ' τις δυνάμεις μας,
δεν τη διανοούμαστε καν. Η άμυνα,
να περισώσουμε ότι μπορούμε,
σ' αυτήν αναλώνεται κάθε προσπάθειά μας.
Άμυνα λοιπόν. Να αμυνθούμε.
Έστω κι άοπλοι, να αμυνθούμε
απένανι στην οχλοβοή, στην ανελέητη λεηλασία,
απέναντι σ' αυτόν τον πόλεμο
(γιατί για πόλεμο πρόκειται και το ξέραμε).

Κι ο πόλεμος προχωρεί. Κι έχουμε απώλειες. Απλώς,
μας έχουν κάνει πιο σκληρούς οι περιστάσεις.
Μας λείπουν τα όπλα!


                                                           Απρίλης 1989

Διάττων Αβρός - Η Θλίψη Των Ωρών











Είναι πολύς καιρός που η κάθε μου Ώρα
με ζυγώνει απελπισμένη, μαυροφόρα.
Κι ο Χρόνος στην πλάτη μου όλες τις φορτώνει.
Πιο βαριές αυτές που 'ρχονται όταν νυχτώνει.

Ανήμπορες πλέον να μου προσφέρουν δώρα,
σαν κουρασμένα άλογα στην ανηφόρα
κι ο Χρόνος από πίσω να τα μαστιγώνει.
Έτσι θλιμμένες που τις βλέπω με πληγώνει.


                                            Αύγουστος 1988

Διάττων Αβρός - Είμαι Εδώ...











Άβουλη πλανιέται στο πρόσωπό μου η Χαρά.
Θα τη διώξω. Κι αυτή η ψευδαίσθηση να φύγει!
Ένα χέρι κραταιό, ανίκητο, με πνίγει
μέσα σε βρώμικα νερά.

Είμαι εδώ! Προσφέρομαι λεία στον καθένα.
Ναι αδελφέ μου, μπορείς κι εσύ να με κουρσέψεις
(μέσα μου όμως όλα, πληγές, όνειρα, σκέψεις,
θα τα φυλάξω κρυμμένα!).


                                                         Ιούνης 1988

Διάττων Αβρός - Κι Αν Είχε Πάψει Να Ελπίζει...











Στη σκέψη του αναδύονταν συχνά τα περασμένα
όταν με τα παιδιά του σχολείου πήγαιν' εκδρομή.
Σε δάση πυκνά έτρεχε με τα χέρια απλωμένα
για να τον αντικόβουν των δέντρων οι κορμοί.
Μα πριν ξεχειλίσουν τα παιδικά του χρόνια από ορμή,
μπήκαν στη σειρά και χάθηκαν ένα ένα.
Είχε δει τα μάτια της μητέρας βουρκωμένα
κι αυτό στάθηκε αιτία μαζί και αφορμή.

Από τότε συμπαθούσε πολύ τις χλωμές εικόνες,
τους θλιμμένους στίχους, τα δάκρυα και τη σιωπή.
Το πρόσωπό του το σκίαζαν σύννεφα, χειμώνες.
Δεν άργησε το γεφύρι προς τον κόσμο να κοπεί.
Σε κάθε αγριοκαίρι, σε κάθε αστραπή,
λίμναζαν μέσα του της βροχής που πέφταν οι σταγόνες.
Είχε δει να ξεψυχούν οι ελπίδες του μόνες
και μετά το Θάνατο «να κοκκινίζει από ντροπή».

Κι αν είχε πάψει να ελπίζει
δεν ήταν παρά μόνο εικοσιδυό χρονώ.
Το βλέμμα του, μόνο, πετούσε και δίχως να γυρίζει,
έφευγε μαζί με τα άλλα πουλιά στον άπιαστο ουρανό.
Καθώς η Σήψη επικρατούσε ως κάτι φωτεινό,
ο Χρόνος, απλώς, τον παρακολουθούσε να σαπίζει.
Είχε νιώσει την απέραντη ύπαρξή του να γεμίζει
ένα άλλο τόσο απέραντο κενό...


                                                                  Μάης 1988

Διάττων Αβρός - Πάντα Σ' Εμάς...

Πάντα σ' εμάς κόβεται πρώτα το νήμα.
Πάντα σ' εμάς κόβεται το νήμα πρώτα.
Απαράλλαχτη του πλοίου μας η ρότα
καθώς πάει με το θάνατο - καιρό πρίμα.


Πάντα σ' εμάς στήνουν πρώτα την αγχόνη.
Πάντα σ' εμάς στήνουν την αγχόνη πρώτα.
Αγωνιούμε, λουσμένοι στον ιδρώτα,
σ' ένα πλοίο που πάει δίχως τιμόνι.

Πάντα σ' εμάς ρίχνουν πρώτα την αυλαία.
Πάντα σ' εμάς ρίχνουν την αυλαία πρώτα.
Νυχτώνει, στο πλοίο σβησμένα τα φώτα.
Κατεβασμένη ακόμα κι η σημαία.


                                          Απρίλης 1988

Διάττων Αβρός - Ο Ποιητής Που Υφαίνει

                                                                                Στην Αλέκα Χ.

Ήλιε φύγε πια από πάνω μου, τη λάμψη σου φθονώ.
Να φεύγεις Άνοιξη κι εσύ, τα δάκρυα να περνάνε.
Κι αν πάλι κάποια στιγμή το δάκρυ μου κυλήσει, να 'ναι
το στερνό.

Να συντρίψω τα χαμόγελα τα προετοιμασμένα,
να αντιπαλέψω τη λύσσα «των άλλων», πόσο κακό!
Το άφθαρτο χέρι της Φθοράς δείχνει έναν τραγικό.
Εμένα!

Το θάνατό μου ψηλαφώ με τις άκρες των δαχτύλων.
Είναι θαμπός όπως όταν κοιτάμε μες από γυαλί.
Μα είναι τόσο καλός. Με το θρόισμα με προσκαλεί
των φύλλων!

Ω, Ποιητή κι εσύ την απομόνωσή σου υφαίνεις.
Λοιπόν τώρα πες μου ειλικρινά. Τα περίμενες
όσα συμβαίνουν γύρω σου; Πες μου τα περίμενες;
Σωπαίνεις!


                                                             Απρίλης 1988

Διάττων Αβρός - Ήττα











Αλήθεια, αυτή η νύχτα - κι η άλλη; - πώς θα περάσει;
Το αίμα έχει κι αυτό το χρώμα του. Κόκκινο βαθύ!
Ω, βλέπω πάλι εκείνο το τετραπίθαμο σπαθί
που θα με διαπεράσει.

Και θα φτάσει βαθιά ως το κόκκαλο και θα το σπάσει.
Η λάμα του από δίψα για αίμα έχει κυρτωθεί.
Κι όταν το φεγγάρι μπρος στ' ουρανού την πύλη θα σταθεί,
εγώ θα το έχω χάσει!


                                                               Δεκέμβρης 1987

Διάττων Αβρός - Παραίτησις











Τα χείλη σου έχουν λησμονήσει του γέλιου το σχήμα.
Το σχήμα μόνο; Και τον πλάνο για «τους άλλους» μορφασμό.
Σε δρόμο χωρίς επιστροφή, με αβέβαιο βήμα,
είναι σα να στέλνεις στο κάθε τι στερνό χαιρετισμό.

Η νύχτα σ' απομονώνει - εσύ κι η Νύχτα, το θύμα
κι ο θύτης - μακριά απ' «των άλλων» τον όποιο γιορτασμό.
Χωρίς τα στολίδια σου, γυμνό, χωρίς κανένα ντύμα,
μόνο με τον άτεχνο και πάντα θλιμμένο στοχασμό.

Ακρωτηριασμένες είναι όλες σου οι αισθήσεις
(για να βρεις τη διάθεση να μπορέσεις να μιλήσεις
πρέπει πρώτα να καταβάλλεις μεγάλη προσπάθεια).

Η αυτοπεποίθηση και σαν έννοια σού είναι ξένη
και σαν πραγματικότητα. Μέσα σου όλο πληθαίνει
το κενό, η απογοήτευση και η απάθεια!


                                                Πειραιάς, Σεπτέμβρης 1987
 
Free Joomla TemplatesFree Blogger TemplatesFree Website TemplatesFreethemes4all.comFree CSS TemplatesFree Wordpress ThemesFree Wordpress Themes TemplatesFree CSS Templates dreamweaverSEO Design