Θα τραγουδήσω κι απόψε.
Θα πω πάλι
εκείνο το άρρυθμο τραγούδι, το στενάχωρο,
καθώς τίποτα δεν μπορεί να προκύψει πλέον
να διακόψει αυτήν την αμείλικτη συνέχεια,
αυτήν τη θανάσιμη επανάληψη.
Πιέζει η μονοτονία ασφυκτικά
(και η ανία), απουσιάζει η προοπτική.
Μετά από μια Πέμπτη ακολουθεί μια Παρασκευή
και μετά ένα Σάββατο. Αδιάσπαστος κύκλος.
Όλη μου η ζωή πέρασε περιμένοντας κάθε φορά
να δω τη βραδινή ελληνική ταινία του Σαββάτου.
Μια ταινία που δεν είδα ποτέ.
Όλη μου η ζωή ένα βιβλίο με σελίδες λευκές.
Θα τραγουδήσω κι απόψε.
Απόψε που το φεγγάρι
φαντάζει σαν κάννη περιστρόφου
και σημαδεύει...
Μάρτης 1992
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου