Καλωσήρθατε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα του Διάττοντα Αβρού. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε έργα του ίδιου (οι ποιητικές συλλογές αναφέρονται στη δεξιά πλευρική στήλη) αλλά και άλλων δημιουργών. Σε περίπτωση που θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί του (π.χ. για να πείτε απλά τη γνώμη σας ή για να δημοσιεύσετε κάποιο κείμενό σας), μπορείτε να συμπληρώσετε τη φόρμα επικοινωνίας στη οριζόντια μπάρα του μενού ή να στείλετε μήνυμα στο e-mail που αναγράφεται δεξιά. Καλές σας αναγνώσεις...

Σημείωση: Δυστυχώς ένα (πολύ) μικρό μέρος του συνολικού αριθμού ποιημάτων έχει ανέβει μέχρι στιγμής κι απ' αυτά τα ποιήματα λίγα έχουν την οριστική μορφή τους (τα περισσότερα δεν έχουν ακόμα υποστεί την τελική επεξεργασία)... Το Blog εδώ και πολύ καιρό είναι παροπλισμένο...

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Βύρων Λεοντάρης - Αποχρωματισμοί










Το δείλι σέρνεται κι αλλάζει πάλι δέρμα
μες στις ψυχές μας, απαρνιέται όλα ξανά
τα χρώματά του - κι απομένουμε στεγνά
τοπία χωρίς αρχή και χωρίς τέρμα.

Γρίφοι λυμένοι και ξανά μπλεγμένοι
χτυπιόμαστε όλη μέρα σαν τυφλοί
για μια καλύτερη θεσούλα στο κλουβί
κι όλο βρισκόμαστε σφιχτότερα δεμένοι.

Στα λόγια σπάταλοι, φιλάργυροι όμως στο αίμα
κάναμε χάος το τοσοδά μας το μυαλό
- ο φόβος είναι θερμοκήπιο καλό,
ανθίζει σ' όλες του τις ποικιλίες το ψέμα...
....................................................

Θα 'ναι φριχτό να φύγουμε έτσι, δίχως
μια πίστη, έναν αγώνα, μια κραυγή
- άνθρωποι που πέθαναν δίχως μια αμυχή,
άνθρωποι που "διελύθησαν ησύχως..."

Σάββατο 7 Μαρτίου 2009

Διάττων Αβρός - Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει ! (V)

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ

Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει !

Μέρος V. Φυγή Στο Θάνατο

Απ' όλα ήθελε ελεύτερος να πλέει στα χάη του κόσμου. Η ευτυχία του, σκεφτόταν, θα ήταν ζήτημα ύψους. Δεν έπαυε να σφυροκοπά των ήχων τα στεφάνια. Έτσι, θηρεύοντας πράγματα αιώνια, άφησε να του φύγουνε τα χρόνια. Τις έχασε τις μέρες του τη μια μετά την άλλη. Όμως ο ίδιος πάντα έμεινε. Τα χρόνια που πέρασαν, τον άφησαν παράξενο παιδάκι γερασμένο - αρρωστημένο παιδί του ρεμβασμού. Και πριν φτάσει στη μέση αυτού του δρόμου - τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός - έχασε τη χρυσή πανοπλία. Μια μοίρα καταλύτρα τού άρπαξε ότι κρατούσε πιο σφιχτά...

Τότε άκουσε το Θάνατο στις φλέβες του να ρέει, κι άλλο επήρε πρόσταγμα, άλλο δρόμο, με βήμα τσακισμένο, σέρνοντας την αιώνια πληγή. Έφυγε δίχως από δω να πάρει κάτι, ούτε και την ενθύμηση του μάταιου ερχομού. Μόνο, φεύγοντας, στα πόδια μας άφησε συναγμένο από χρόνια το δάκρυ. Κι η λέξη η λυπητερή που έψαχνε να βρει, ακόμα δεν ειπώθηκε. Βρήκε τουλάχιστον το βυθό της αβύσσου;

Έφυγε! Η πεταλούδα πάντα θα πετάξει!


                                                                                                (Απρίλης 1992) Φλεβάρης - Μάρτης 1995

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009

Διάττων Αβρός - Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει ! (ΙV)

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ

Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει !

Μέρος ΙV. Λίγη Χαρά

Ήθελε να του δώσουν πίσω τα παιδικά του χρόνια, να τον χαιδεύει σαν όνειρο το κύμα και να τον τραβάει σε χώρες που δεν είναι. Να του βάλουν πάλι στο πικρό του χείλος την ελπίδα κι οι θεοί να του γελούν. Σα λιτανεία να περνούν τα όνειρα τα πρώτα κι η τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει. Να μιλούν ως την ψυχή τα πράγματα του κόσμου, να μην υπάρχει τίποτα, τίποτα πια, μα λίγη χαρά κι ικανοποίηση να μένει. Και πώς ταραζόταν η ψυχή του σαν έβλεπε το μεγάλο ουρανό (τ' αστέρια εκεί ήταν σα μάτια και σα να του γελούσαν).


συνεχίζεται στο Μέρος V...

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

Διάττων Αβρός - Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει ! (ΙΙΙ)

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ

Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει !

ΙΙΙ. Το Καταφύγιο Της Ποίησης

Τον έδιωχναν τα πράγματα, τα χείλη του διψούσαν το φιλί της μάνας γης, κι η Ποίηση ήταν το καταφύγιο που φθονούσε. 'Ηθελε να γράψει μια λυπητερή μπαλλάντα στους Ποιητές άδοξοι που 'ναι - οι στίχοι του πήγαιναν με χαμόγελο πικρό. Είχαν γνωρίσει τη Λύπη ως μητέρα. "Είναι η ζωή", έλεγε, "αξημέρωτη νύχτα, ανέφικτη σα θρύλος, το φέρετρο όπου λύπη και χαρά τελειώνουνε τ' ανθρώπου". Κι ακόμα έγραψε:

"Πρόδωσαν την Αρετή κι έρχονται οι έσχατοι πρώτοι, με χρήμα παίρνεται η καρδιά κι αποτιμάται ο φίλος. Όταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό, του δίνουν όψη ν΄αρέσει. Του δίνουν λόγια χρυσά που νικούν με την πειθώ, με το ψέμα. Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς, μπορούν με χίλιους τρόπους. Μας γέλασαν και πια δε μπορούμε, δεν ορίζουμε πια το ταξίδι μας. Το θάνατό μας χρειάζεται η άμετρη γύρω φύση και τον ζητούν τα πορφυρά στόματα των ανθών. Κι αν έρθει πάλι η άνοιξη, πάλι θα μας αφήσει, κι ύστερα πια μήτε σκιές δεν είμεθα σκιών...

Ποια θέληση Θεού μας κυβερνάει, ποια μοίρα τραγική κρατάει το νήμα των άδειων ημερών που ζούμε, σαν από μια παλιά κακή συνήθεια; Χώμα στο χώμα γίνονται τα σώματα. Στην άμμο τα έργα στήνονται μεγάλα των ανθρώπων και σαν παιδάκι τα γκρεμίζει ο Χρόνος με το πόδι. Κι εμείς αλλάζουμε με ήχους και συλλαβές τα αισθήματα στη χάρτινη καρδιά μας. Δημοσιεύουμε τα ποιήματά μας για να τιτλοφορούμεθα Ποιητές...

Σύμβολα εμείναμε καιρών που βαραίνουν πάνω μας, άλυτοι γρίφοι είμαστε που μιλούν μόνο στον εαυτό τους, τάφοι που με ανοιχτή ημερομηνία προσμένουν, γράμματα που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους. Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτή τη γη, σα να μένουμε ακόμα στην ανυπαρξία. Άνθρωποι, στη φαντασία, μόνο, των άλλων. Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό, ανδρείκελα στα δυο τυφλά χέρια της Μούσας, χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό, άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια. Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά, η ελπίδα κι η νεότητα, έννοιες αφηρημένες. Και ρωτάμε ο ένας τον άλλο, τι να 'χουμε, τι να 'χω, που σβήνουμε όλοι, φεύγουμε έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά"...


συνεχίζεται στο Μέρος IV...

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009

Διάττων Αβρός - Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει ! (ΙΙ)

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ

Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει !

Μέρος ΙΙ. Μίσθια Δουλειά

Μίσθια δουλειά, σωροί χαρτιών, έγνοιες μικρές και λύπες άθλιες τον περίμεναν κάθε μέρα. Σκυμμένος απ' το πρωί ως το βράδυ στα βιβλία του, περνούσε τους αριθμούς κι αντέγραφε τις περιλήψεις, μουτζουρώνοντας αθώα λευκά χαρτιά χωρίς αιτία. Κάποτε, μετά την καταχώρηση ενός εισερχομένου, τράβαγε μια γραμμή που έβγαινε απ' την τελευταία στήλη και προχωρούσε προς το περιθώριο, έτσι, σαν απόπειρα φυγής. Αυτή η ουρά δεν είχε θέση εκεί μέσα, όμως την τραβούσε με πείσμα, θέλοντας να εκφράσει τον εαυτό του.

Το βράδυ όταν έβγαινε απ' το γραφείο του, έπαιρνε τον παραλιακό δρόμο βιαστικός, γυρίζοντας δαιμονισμένα το μπαστούνι του με την ωραία νικέλινη λαβή. Έγραφε κύκλους μέσα στο άπειρο, και μέσα στους κύκλους, τα σημάδια του απείρου. Όταν περνούσε τα τελευταία σπίτια, άφηνε πάντα να του ξεφεύγει ψηλά, με ορμή το μπαστούνι του, έτσι, σαν απόπειρα λυτρωμού...


συνεχίζεται στο Μέρος III...

Τρίτη 3 Μαρτίου 2009

Διάττων Αβρός - Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει !

Πρόκειται για ένα κείμενο που αποτελεί σύνθεση (του γράφοντος) στίχων και φράσεων - ελαφρώς βέβαια αλλαγμένων - απ' όλο το έργο του Κώστα Καρυωτάκη. Υπό μία έννοια - υποκειμενική ενδεχομένως - καταβλήθηκε προσπάθεια να αποδοθεί το απάνθισμα του έργου του (κι ίσως να σκιαγραφηθεί κι η ζωή του). Είναι μια ευκαιρία γι' αυτούς που ξέρουν τον Καρυωτάκη, να τον ξαναδούν άλλη μια φορά συνοπτικά, και για όσους δεν τον ξέρουν, να τον γνωρίσουν ουσιαστικά. Το κείμενο είναι χωρισμένο σε 5 ενότητες, και θα αναρτηθεί σε 5 μέρες.

Παρόμοια αφιερώματα αυτής της μορφής έχουν γραφτεί και για άλλους Ποιητές (όπως Δ. Π. Παπαδίτσα, Τάσο Λειβαδίτη, Κώστα Ουράνη, Ναπολέων Λαπαθιώτη, Μήτσο Παπανικολάου, Νικηφόρο Βρεττάκο, Τέλλο Άγρα, Αλέξη Τραιανό, Ζαχαρία Παπαντωνίου, Ν. Β. Λαδά, Μάγια Μαρία Ρούσσου) και θα παρουσιαστούν, πιστεύω, εν καιρώ...

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ

Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει !

Μέρος Ι. Σπασμένα Φτερά

Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονταν φίδια. Ο άνεμος τσάκιζε τα δέντρα. Οι εγκέφαλοι εργαστήρια κιβδηλοποιών κι ο κόσμος ένα δάσος από μάσκες. Στο χυδαίο αυτό καρναβάλι, φόρεσε αληθινή πορφύρα, στέμμα από καθαρό, ατόφιο χρυσάφι, ύψωσε ένα σκήπτρο πάνω απ' τα πλήθη και πήγαινε ακολουθώντας την εσωτερική του φωνή. Χόρευε γύρω του τού κόσμου η αυταπάτη. Είχε χάσει την ήρεμη ενατένιση και τη συνείδηση του περιβάλλοντος, αλλά πήγαινε ακολουθώντας την εσωτερική του φωνή. Θανάσιμες νύχτες τον έζωναν. Μέσα του ογκώνονταν οι άφραστοι πόνοι. Μίση έβλεπε να φεύγουν οι έρωτές του, χολή τα πάθη του όλα. Τον είχαν προσπεράσει αυτοί που αγαπούσε. Είχε μείνει μόνος, πίσω απ' όλα τα θαλερά και τα εύθυμα στην πλάση, κι έρημος πήγαινε. Καθώς βάδιζε, μια σκιά τον ακολουθούσε από πάνω, σα νέφος βαρύ ή φτερό δυσοίωνου πουλιού.

Αισθανόταν την πραγματικότητα με σωματικό πόνο. Γύρω του δεν υπήρχε ατμόσφαιρα, αλλά τείχη που στένευαν διαρκώς, τέλματα στα οποία βυθιζόταν ολοένα. Αλγεβρικές εξισώσεις τα βήματά του. Τα χρόνια του ήταν σαν κουρασμένα ελάφια. Σκόνη στη σκόνη είχε γεμίσει ο τόπος κι έγραφε με το δάχτυλο σταυρούς. Ήταν στο σκοτάδι κι ήταν το σκοτάδι (δοσμένος στα ερέβη), σαν άνθος που φυλλορροούσε.

Δε μπορούσε να συμφιλιωθεί με τους κήπους. Σε κάθε κήπο έβλεπε μια νέα μελαγχολία, τα τριαντάφυλλα να σβήνουνε σα πόθοι και τα κυπαρίσσια ατέλειωτα, σα βάσανα προς τ' άστρα (σαλεύουν θλιβερά τα κυπαρίσσια). Δεν πλανήθηκε σε δάση βουερά, απάρθενα, κι ούτε τον χτύπησε η ριπή του ωκεάνειου ανέμου. Κι αν η ζωή διάβαινε πέρα στον ορίζοντα σειρήνα, θάνατο, καθημερινό θάνατο, και χολή, μόνο, έφερνε για κείνον...σκλάβο πουλί πήγαινε, σέρνοντας τ' ανώφελα φτερά (είχε κάτι σπασμένα φτερά...). Τα στήθη του, που τα τάραζε κάποιο θανάσιμο πάθος, δεν επρόκειτο ποτέ να γαληνέψουν - φτωχή καρδιά, αιώνια λυπημένη...

συνεχίζεται στο Μέρος ΙΙ...

Κυριακή 1 Μαρτίου 2009

Διάττων Αβρός - Τα Περιστέρια Μου










Κι αν είσαι μακριά μου,
περιστέρια θα φεύγουν
διαρκώς απ' τα χείλη μου
και θα 'ρχονται να γεύονται
τους σπόρους γλυκύτητας
που πλημμυρίζει το στήθος σου.
Μη μου τα εμποδίσεις!
Μη τους το αρνηθείς!

Δε θέλω να δω να γυρίζουν πίσω
τα περιστέρια μου

λυπημένα...


                             Μάρτης 2009
 
Free Joomla TemplatesFree Blogger TemplatesFree Website TemplatesFreethemes4all.comFree CSS TemplatesFree Wordpress ThemesFree Wordpress Themes TemplatesFree CSS Templates dreamweaverSEO Design