Καλωσήρθατε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα του Διάττοντα Αβρού. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε έργα του ίδιου (οι ποιητικές συλλογές αναφέρονται στη δεξιά πλευρική στήλη) αλλά και άλλων δημιουργών. Σε περίπτωση που θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί του (π.χ. για να πείτε απλά τη γνώμη σας ή για να δημοσιεύσετε κάποιο κείμενό σας), μπορείτε να συμπληρώσετε τη φόρμα επικοινωνίας στη οριζόντια μπάρα του μενού ή να στείλετε μήνυμα στο e-mail που αναγράφεται δεξιά. Καλές σας αναγνώσεις...

Σημείωση: Δυστυχώς ένα (πολύ) μικρό μέρος του συνολικού αριθμού ποιημάτων έχει ανέβει μέχρι στιγμής κι απ' αυτά τα ποιήματα λίγα έχουν την οριστική μορφή τους (τα περισσότερα δεν έχουν ακόμα υποστεί την τελική επεξεργασία)... Το Blog εδώ και πολύ καιρό είναι παροπλισμένο...

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Μαρία Πολυδούρη - Όνειρο











Άνθη μάζευα για σένα
στο βουνό που τριγυρνούσα.
Χίλια αγκάθια το καθένα
κι όπως τα 'σφιγγα πονούσα.

Να περάσεις καρτερούσα
στο βοριά τον παγωμένο
και το δώρο μου κρατούσα
με λαχτάρα φυλαγμένο

στη θερμή την αγκαλιά μου.
Όλο κοίταζα στα μάκρη.
Η λαχτάρα στην καρδιά μου
και στα μάτια μου το δάκρι.

Μες στον πόθο μου δεν είδα
μαύρη η Νύχτα να σιμώνει
κι έκλαψα χωρίς ελπίδα
που δε στα 'χα φέρει μόνη.

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Μαρία Πολυδούρη - Σ' Ένα Νέο Που Αυτοκτόνησε











Aυτόν τον κατεδίωκε ένα πνεύμα
στις σκοτεινές εκτάσεις της ζωής του.
Oι ασχολίες του, οι χαρές του, σ’ ένα νεύμα
προσχήματα γινόνταν της ορμής του.

Tα ωραία βιβλία, η σκέψη, ένα ορμητήριο
λίγες στιγμές. Bίαιος στον έρωτά του.
Ύστερα γέμιζε η όψη του μυστήριο
και τίποτε δεν ταίριαζε κοντά του.

Ένας περίεργος ξένος επλανιόταν
ανάμεσά μας, μ’ όψη αλλοιωμένη.
Tην υποψία μας δε μας την αρνιόταν
πως κάτι φοβερό τον περιμένει.

Ήταν ωραίος παράξενα, σαν κείνους
που ο θάνατος τους έχει ξεχωρίσει.
Δινόταν στους φριχτότερους κινδύνους
σαν κάτι να τον είχε εξασφαλίσει.

Ένα πρωί, σε μια κάρυνη θήκη
τον βρήκαμε νεκρό μ’ ένα σημάδι
στον κρόταφο. Ήταν όλος σα μια νίκη,
σα φως που ρίχνει γύρω του σκοτάδι.

Eίχε μια τέτοια απλότη και γαλήνη,
μια γελαστή μορφή ζωντανεμένη!
Όλος μία ευχαριστία σα νάχε γίνει.
Kι η αιτία του κακού σημαδεμένη.

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Μαρία Πολυδούρη - Αφιέρωση

Η Μαρία Πολυδούρη (1/4/1902 - 29/4/1930) ανήκει στην εκπληκτική Λογοτεχνική γενιά και σχολή του Μεσοπολέμου (γενιά του '20) που μας άφησε απίστευτα δείγματα γραφής, καλλιεργώντας το αίσθημα του ανικανοποίητου και της παρακμής. Στην Πολυδούρη, ο Έρωτας κι ο Θάνατος είναι οι δύο άξονες γύρω απ' τους οποίους περιστρέφεται η ποίησή της. Είναι μεστή από πηγαίο λυρισμό που ξεσπά σε βαθιά θλίψη και κάποτε σε σπαραγμό, με εμφανείς επιδράσεις απ' τον έρωτα της ζωής της, Κώστα Καρυωτάκη, αλλά και τα μανιάτικα μοιρολόγια...


Αφιέρωση

Φίλε, του φθινοπώρου ήρθε η Ώρα
στην πόρτα μου έξω. Κίτρινο φορεί
στεφάνι από μυρτιά. Στα νικηφόρα
χέρια της μια κιθάρα θλιβερή.

Κιθάρα παλαιΐκή που κλει πληθώρα
μέσα της ήχους και ήχους. Ιερή
κοιτίδα. Κάθε πόνος, κάθε γνώρα
που ήταν γλυκιά και γίνηκε πικρή.

Ήχος μες στην καρδιά της αποστάζει.
Φίλε, του φθινοπώρου η Ώρα εκεί
στην πόρτα μου ήρθε δίχως να διστάζει.

Kαι το κιθάρισμά της πότε πότε
σα να 'τανε η φωνή σου η μυστική
τους στίχους σου που μου τραγούδαες τότε.

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Διάττων Αβρός - Ποίηση Της Κόπωσης











Υπάρχει μια έντονη αδυναμία
στην ολοκλήρωση του ποιήματος.
Πώς να πέσουν οι λέξεις στο χαρτί
και να γίνει αρμονικά η σύνθεσή τους.

Κι ο δημιουργός περίλυπος
αισθάνεται πως πρέπει να αποσυρθεί.
Δεν είναι σωστό να ταλαιπωρούνται
και να βαλσαμώνονται οι στίχοι.

Υπάρχει μια αδυναμία λοιπόν
και είναι εμφανής.

Ίσως γιατί κι η Ποίηση κουράστηκε...
Ίσως γιατί κι η κόπωση δεν ποιεί...


                                      Μάης 2012

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Αντώνης Τριφύλλης - Η Γυμνή Ποίημα











Ας ξαναδούμε το χειρόγραφο
Βγάλ' το σουτιέν
Είναι κι η ζέστη ανυπόφορη
Είναι και κάπως αναστατωμένα όλα εδώ
Βγάλε τα ρούχα σου
Μείνε γυμνή

Τη λέξη χώρισε
Οδήγησε τη λήγουσα
Στο τέλος του ποιήματος
Ας φαίνετ' αδειανή
Δώσ' μου τις νάυλον κάλτσες σου
Μείνε γυμνή

Στις υγρές των στίχων απογειώσεις
Στις τονισμένες συλλαβές που ριγούν
Στις συνηχήσεις που σβήνουν κουρασμένες
Στην ολοκλήρωση της επαφής μας
Γλυκειά μου ποίημα
Δώσ' μου το τέλος σου
Με ηδονή

Μείνε γυμνή
Ως το τέλος


(απ' την ποιητική συλλογή "Πορεία", το 1987)

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Πάνος Ταγκόπουλος - Γυρίσματα Στο Ξέφωτο

Εργογραφία Πάνου Ταγκόπουλου.

Ι) Ποίηση
• Δροσοσταλίδες (1916). Πρόλογος Κωστή Παλαμά.
• Λυρικά (1921).
• Γυρίσματα Στο Ξέφωτο (1924).

ΙΙ) Πεζογραφία
• Πρόζες (1915).
• Λουλούδια – Έρωτες - Ταξίδια (1924).
• Η Ζωή Που Πέρασε. Ιστορίες Του Πολέμου Και Της Παλιάς Αθήνας (1928).


VI

Γυρνάμε από τον κάματο σα δειλινοί ξωμάχοι
και φορτωμένοι απ' τα ξερά κλαδιά
μια πυρκαγιά θ' ανάψουμε κι εμείς αργά όταν λάχει
να φτάσει ο κρύος χειμώνας στην καρδιά.

Και τότε θα τα κάψουμε τα ξεραμένα κλώνια,
θα ρήξουμε στο δρόμο τις φωλιές,
να καθαρίσει ο λογισμός απ' τα βαριά τα χιόνια,
ν' ανθίσουνε, όπως πρέπει, οι μυγδαλιές.

Κι αν είναι να πεθάνουμε κι εμείς μια τέτοια ώρα,
καλύτερα να σβήσουμε παρά
να σέρνουμε σαν άλογα σε κάποια νεκροφόρα
την πεθαμένη κι άταφη χαρά.


(απ' την ποιητική συλλογή "Γυρίσματα Στο Ξέφωτο", το 1924)

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Πάνος Ταγκόπουλος - Αρχαία Χαλάσματα

Πάνος Ταγκόπουλος (1895 - 1931)

Γιος του Δημητρίου Ταγκόπουλου, γεννήθηκε στους Σοφάδες της Θεσσαλίας. Αποφοίτησε απ΄ την Εμπορική Ακαδημία Αθηνών κι ασχολήθηκε με την αγγλική λογοτεχνία. Στο χώρο των γραμμάτων πρωτοεμφανίστηκε το 1912 απ' τις σελίδες του Νουμά, του οποίου τη διεύθυνση ανέλαβε το 1929 μετά το θάνατο του πατέρα του. Το 1917 ίδρυσε το περιοδικό "Πυρσός", το οποίο διηύθυνε ως το 1919. Το 1916 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή, που είχε τίτλο "Δροσοσταλίδες". Πραγματοποίησε διαλέξεις για νεοέλληνες πεζογράφους, ενώ ασχολήθηκε κι ο ίδιος με την πεζογραφία, με επιρροές απ' τη γαλλική ηθογραφική παραγωγή... Θα συνεχίσουμε με τον ίδιο λογοτέχνη στην επόμενη ανάρτηση...


Αρχαία Χαλάσματα

Εδώ κλαδί δε φύτρωσε, δε λάλησε πουλί!
Μαύρη μια νύχτα σέρνεται στα ερείπια, στο σκοτάδι,
και σαν παλιό, στη σιγαλιά, τρεμάμενο βιολί,
βογγάει το κλάμα του καιρού σ' όποιο περνάει ρημάδι.

Έτσι, θαρρώ, φτωχή καρδιά, που δέρνεσαι ξανά
στη νύχτα μόνη, στο βοριά, με τα στοιχειά του πόνου,
να μιάζεις με παλιό βιολί, μ' ερείπια σκοτεινά,
και με τ' αρχαία χαλάσματα στο πέρασμα του Χρόνου.


(απ' την ποιητική συλλογή "Γυρίσματα Στο Ξέφωτο", το 1924)

Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

Σαράντος Ντουφεξής - Ανοιχτά Χαρτιά











Έτσι που μόνος έμεινε
θα πρέπει ο ίδιος να φροντίσει
τις λεπτομέρειες της ταφής του.

Πρόκειται για τάφο ανοιχτό
με τα κτερίσματα έκθετα
σε κοινή θέα.
Πρόκειται γι' ανοιχτά χαρτιά
κάτι μισά ποιήματα
κι ελάχιστα πεζά.
Τίποτε, βλέπετε δεν ολοκλήρωσε
ούτε το θάνατό του.


(απ' την ποιητική συλλογή "Πλανήτης Παιδιόθεν", το 1993)

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

Σαράντος Ντουφεξής - Τα Δέντρα











Με κορμό ευθύ, κλαδιά κάποτε λοξά
και άνθη διάφορα, χρώματα διάφορα
διαδηλώνουν τη ζωή σιωπηλά, τα δέντρα.
Αγγίζουν τη μέση - πότε σκύβοντας -
χαιρετίζουν τον άνεμο, χαιρετίζουν το θάνατο.
Πόσο σιγά τα βήματά τους
λες πως κάποια στιγμή πέδησαν το χρόνο
να κυλά αργά ανάμεσα στα φύλλα.
Δε βιάζονται να φτάσουν τα δέντρα.
Ξέρουν, όλοι οι τόποι οδηγούν στον ίδιο χρόνο
ποιότητα χρόνου, θέλω να πω.
Όλοι οι χρόνοι στον ίδιο τόπο
ποιότητα τόπου.

Και συ πάντα παραπονιόσουν
πως δεν προλάβαινες.


(απ' την ποιητική συλλογή "Έλυτρον Κενού", το 1990)

Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

Σαράντος Ντουφεξής - Άλμα Επί Κοντώ

Δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλά βιογραφικά στοιχεία για τον ποιητή, που να παρουσιάζουν, τολάχιστον, επάρκεια... Ο Σαράντος Ντουφεξής γεννήθηκε το 1948 στη Μεσσήνη Μεσσηνίας. Τελειώνοντας τις σπουδές του, απέκτησε πτυχίο Αρχιτεκτονικής που είχε ως αποτέλεσμα να εργαστεί ως Αρχιτέκτονας. Εξέδωσε τις εξής ποιητικές συλλογές (η παράθεση είναι αλφαβητική): Έλικες, Έλυτρον Κενού, Λεκτικά Δίπολα, Μετά-Χρονικά, Ολόγραμμα, Ομφάλιος Βρόχος, Παράλληλοι Καθρέφτες, Πλανήτης Παιδιόθεν, Ποιήματα, Σημεία Δια-φυγής... Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά, σ' ένα εκ των οποίων, στην "Ομπρέλα", ο ίδιος διετέλεσε αρχισυντάκτης...

Άλμα Επί Κοντώ

Τώρα τελευταία
ο ενθουσιασμός κυλούσε
επικίνδυνα
στο λοξό μάτι
του προπονητή.

Σίγουρα
τοποθετούσε
τον πήχυ ψηλότερα
για μεγαλύτερο ρεκόρ
πτώσης.


(απ' την ποιητική συλλογή "Παράλληλοι Καθρέφτες", το 1985)

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Νανά Ησαΐα - Αίνιγμα

...συνέχεια απ' την προηγούμενη ανάρτηση...

Η Νανά Ησαΐα πρωτοεμφανίστηκε στην ποίηση το 1969, δημοσιεύοντας την ποιητική συλλογή «Ποιήματα 1969». Δημοσίευσε επίσης τα έργα: «Έξι Ποιητές» (1971), «Persona» (1972), «Ένα Βλέμμα» (1974), «Mέρες Και Νύχτες Χωρίς Σημασία» (1977), «H Aλίκη Στη Χώρα Των Θαυμάτων» (1977), «Mορφή» (1980, ποιητική συλλογή για την οποία πήρε το 1981 το 2ο Kρατικό Bραβείο Ποίησης), «Στην Tακτική Του Πάθους» (1981), «Συναίσθηση Λήθης» (1982).

Έγραψε επίσης μυθιστορήματα: «Οι Διαφορετικές Εκδοχές Του Παιχνιδιού» (1990), «Η Μόνη Δυνατή Περιπέτεια» (1994), «Η Ιστορία Τότε Και Τώρα» (1997), «Mια Ερωτική Σχέση Παραλλαγή Μιας Άλλης» (2001, υποψήφιο για το βραβείο μυθιστορήματος του περιοδικού «Διαβάζω»), «Άλλη, Ημερολόγιο 1981 - 1983».

Μετέφρασε Σούζαν Σόνταγκ, Σίλβια Πλαθ, Τόμας Έλιοτ, Έρμαν Έσσε, Μάργκαρετ Ντραμπλ, Τόμας Μαν κ.ά. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, ουγγρικά, ιταλικά και φλαμανδικά.

Εκπροσώπησε την Ελλάδα στο 4ο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Ποίησης στη Λουβέν του Βελγίου, και στην ετήσια συνάντηση Ποιητών του πορτογαλικού PEN CLUB, στη Λισαβόνα, το 1996...


IV

Εγώ δεν υπάρχω.
Δεν προχωρώ στο εσωτερικό.
Υποχωρώ στο δάπεδο.
Προσβάλλω με περισσότερο κενό τον χώρο.

Αν θα μέναμε μαζί
αυτό θα εσήμαινε
την καταστροφή.
Τη δική σου.

V

Με υπερφυσική δύναμη
θα υπολόγισα αυτή την εκδοχή.
Σε όλες της τις λεπτομέρειες.
Τη μόνη σωστή είπες.
Αν και δε θα υπολόγισα καλά
μια άλλη καταστροφή.
Στην περίπτωση που δε θα μέναμε μαζί.
Τη δική μου.

VI

Αργά.
Αργα πια.
Και για το αίνιγμα.
Τι πιο ελάχιστο από ένα φιλί;
Τι πιο πολύ;
Για ραγισμένα χείλια;


(απ' την ποιητική συλλογή «Στην Tακτική Του Πάθους», το 1981)

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Νανά Ησαΐα - Αίνιγμα

Η Νανά Ησαΐα γεννήθηκε το 1934 στην Αθήνα και πέθανε στην ίδια πόλη το 2003 από ανακοπή καρδιάς. Σπούδασε ένα χρόνο σε σχολή γραμματέων στο Λονδίνο. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα εργάστηκε ως γραμματέας του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή (1958 - 1964). Την περίοδο 1959 - 1963 σπούδασε ζωγραφική στο ελεύθερο σπουδαστήριο της Σχολής Βακαλό. Καθηγητής της ήταν ο Παναγιώτης Τέτσης. Πήρε μέρος σε έξι πανελλήνιες εκθέσεις ζωγραφικής. Έκανε την πρώτη της ατομική έκθεση το 1974 στη γκαλερί «Ώρα»... Θα συνεχίσουμε με την ίδια Λογοτέχνιδα και στην επόμενη ανάρτηση...

Ι

Και τώρα που χάθηκαν κι οι σκιές
Των αισθήσεων και των ιδεών
Κι η παραλία διαλύεται λευκή στη λήθη.
Τώρα που το λευκό σπίτι στην εξοχή
κλείνει από μόνο του τα παράθυρα
και κλειδώνεται στο ιδιωτικό του κενό.

Άφησε ήσυχη τη σφίγγα
στο δωμάτιο που δε μπήκε ποτέ κανείς.
Στο αίνιγμα του νεκρού εαυτού μας.

ΙΙΙ

Αν και δεν είναι ακριβώς
το δικό σου πρόσωπο που διαφεύγει.
Είναι το δικό μου που ερευνώ.
Σε κάθε απουσία ζωής,
Κατεστραμένης εποχής.
Στην κάθε στιγμή μιας νεκρής μάχης.


(απ' την ποιητική συλλογή «Στην Tακτική Του Πάθους», το 1981)

Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

Διάττων Αβρός - Οι Δολιχοδρόμοι Δεν Πρέπει Να Κουράζονται











Πού ν' αποδωθούν πλέον ευθύνες...
Τι θα μπορούσε πια να διορθωθεί και πώς...

Δολιχοδρόμος παιδιόθεν,
μετά από τόσα χρόνια έχω κουραστεί.

Αφού κι εσείς πλέον δε μ' ακούτε...
Αφού κι εγώ πια δε μιλώ...

                                         Φλεβάρης 2012

Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

Αλέξης Ζακυθηνός - Ο Ξένος Κήπος

Εργογραφία Του Αλέξη Ζακυθηνού

* Ο Ξένος Κήπος, 1993.
* Δισκογραφία Ελληνικής κλασσικής μουσικής, ΔΩΔΩΝΗ 1993.
* O Soldado, Μετάφραση Jose Paulo Paes, 1988.
* Discography Of Greek Classical Music. Brazil, β΄ έκδοση 1988.
* El Mar De Los Naufragos, Μετάφραση Miguel CastilloB Didier, 1984.
* Discography Of Greek Classical Music. Buenos Aires, α΄ έκδοση Domingo E. Taladriz, 1984.
* Ενδιάμεσα αρκετές επανεκδόσεις των βιβλίων του.
* Η Θάλασσα Των Πνιγομένων, 1979.
* Η Άλλη Θέα, 1972.
* Η Θεά Των Συνανθρώπων, 1970.
* Ο Στρατιώτης, 1960.
* Το Κακό Πουλί, 1958.
* Θολά Τζάμια, 1954.


Ο Ξένος Κήπος

Φεύγει ο κήπος, σ' άλλους τόπους,
όπου ανθίζουν ευκολότερα οι ανθοί,
τις νύχτες φεύγει,
όμως ο κηπουρός, εγώ, στη θέση του,
με πείσμα τα ίδια πάντοτε τριαντάφυλλα ποτίζω,
γιατί, βέβαια, μπορετό δεν είναι
ένας κατακαημένος κηπουρός χωρίς αυτά να ζήσει,
και, στραμμένος στης φυγής τους το άπιαστο,
τις νύχτες, πριν με συνεπάρει η νύχτα,
κατά δέσμες, σαν σε κενοτάφιο,
τα αποθέτω εμπρός μου, στο κενό.


( απ' την ποιητική συλλογή "Ο Ξένος Κήπος", το 1993)...

Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

Αλέξης Ζακυθηνός - Πρωινό Ειδύλλιο

Ο Αλέξης Ζακυθηνός γεννήθηκε το 1934 στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς και χάθηκε απροσδόκητα στις 16 Αυγούστου 1992. Γιος του Ιστορικού, Καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών κι Ακαδημαϊκού Διονυσίου Ζακυθηνού, σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κι εργάσθηκε ως δημοσιογράφος - συνεργάτης της Ραδιοφωνίας. Το 1960 διορίσθηκε, κατόπιν διαγωνισμού, στον Διπλωματικό Κλάδο του Υπουργείου Εξωτερικών και καθ' όλη τη σταδιοδρομία του ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την ανάπτυξη των μορφωτικών σχέσεων αλλά και την προβολή των ελληνικών πολιτιστικών αξιών στο εξωτερικό όπου υπηρέτησε υπό διάφορες ιδιότητες στις Η.Π.Α., τη Λιβύη και τη Γερμανία κι ακόμα ως πρέσβης στο Καμερούν, την Αργεντινή, την Βραζιλία και τέλος στην Ουνέσκο (με έδρα το Παρίσι).

Οργάνωσε έκθεση ελληνικής χαρακτικής στο Καμερούν, την έκδοση δύο ποιητικών ανθολογιών σύγχρονης Ελληνικής Ποίησης στα πορτογαλικά και στα γαλλικά, καθώς και την εμφάνιση της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών (Κ.Ο.Α.), για πρώτη φορά στην ιστορία της, στο Παρίσι.

Ο Ζακυθηνός είναι πλέον καταξιωμένος ποιητής, μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, με αξιόλογα ποιητικά βιβλία απ' τα οποία τρία μεταφράσθηκαν κι εκδόθηκαν στα ισπανικά, πορτογαλικά και γαλλικά. Μεμονωμένα ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε πολλά ελληνικά ή ξένα περιοδικά κι ανθολογίες, μεταφρασμένα στα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, ισπανικά, πορτογαλικά και ρουμανικά. Ποιήματά του μελοποιήθηκαν από σημαντικούς Έλληνες και ξένους συνθέτες, όπως οι Γ. Σισιλιάνος, Α. Κουνάδης, Γ. Α. Παπαϊωάννου, Δ. Τερζάκης, Δ. Νικολάου, Β. Φιδετζής, Μ. Σφακιανάκη, Χ. Ξανθουδάκης, Γ. Τσιλίκας, Cl. Santoro και L. Mucillo.

Το 1986 στην Βραζιλία οργάνωσε την παραγωγή ενός δίσκου απ' την εταιρεία "Nova Copacabana" με έργα μουσικής δωματίου των Γ. Σισιλιάνου, Α. Κουνάδη και Γ. Α. Παπαϊωάννου. Με δική του επίσης πρωτοβουλία κι οργανωτική ευθύνη παρήχθησαν και κυκλοφόρησαν, μετά τον θάνατό του, απ' την εταιρεία "Λύρα" δύο σημαντικοί δίσκοι, με έργα Ελλήνων συνθετών της διασποράς ο ένας κι ο άλλος με το πρόγραμμα της συναυλίας της Κ.Ο.Α. στο Παρίσι (έργα Ι. Ξενάκη, Α. Ευαγγελάτου και Μ. Θεοδωράκη). Λάτρης, ακόμα, και βαθύς γνώστης της Ελληνικής μουσικής επιμελήθηκε κι εξέδωσε με δικά του έξοδα, δύο φορές στην αγγλική γλώσσα τη "Δισκογραφία Της Ελληνικής Κλασσικής Μουσικής", α΄ έκδοση στο Μπουένος Άιρες και β΄ έκδοση στη Βραζιλία...


Πρωινό Ειδύλλιο

Στον κήπο περπατώντας με την κόρη μου,
την κούκλα της κρατώ,
καθώς διαρκώς εκείνη τρέχει στα δρομάκια
και το φύλακα έκπληκτη κοιτά
που σκυθρωπός περνά
(περί κακών ανθρώπων τίποτε δεν ξέρει ακόμη)
ή ανάμεσα στους ανθισμένους θάμνους
πεταλούδες όλο κυνηγάει
και κάθε τόσο στρέφει πίσω της να δει
αν η κούκλα της στην αγκαλιά μου πάντοτε είναι,
κι ο περίπατος αυτός μας,
Θεέ μου, λέω, ποτέ να μην τελειώσει.


( απ' την ποιητική συλλογή "Ο Ξένος Κήπος", το 1993)...

Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

Οδυσσέας Ελύτης - Ήλιος Ο Πρώτος











VIII

Έζησα τ' όνομα το αγαπημένο
Στον ίσκιο της γιαγιάς ελιάς
Στον ρόχθο της ισόβιας θάλασσας.

Εεκίνοι που με λιθοβόλησαν δε ζούνε πια
Με τις πέτρες τους έχτισα μια κρήνη
Στο κατώφλι της έρχονται χλωρά κορίτσια
Τα χείλια τους κατάγονται από την αυγή
Τα μαλλιά τους ξετυλίγονται βαθιά στο μέλλον.

Έρχονται χελιδόνια τα μωρά του ανέμου
Πίνουν, πετούν να πάει μπροστά η ζωή
Το φόβητρο του ονείρου γίνεται όνειρο
Η οδύνη στρίβει το καλό ακρωτήρι
Καμιά φωνή δεν πάει χαμένη στους κόρφους τ' ουρανού.

Ω, αμάραντο πέλαγο τι ψιθυρίζεις, πες μου
Από νωρίς είμαι στο πρωινό σου στόμα
Στην κορυφή όπου προβάλλ' η αγάπη σου
Βλέπω τη θέληση της νύχτας να ξεχύνει τ' άστρα
Τη θέληση της μέρας να κορφολογάει τη γη.

Σπέρνω στους κάμπους της ζωής χίλια μπλαβάκια
Χίλια παιδιά μέσα στο τίμιο αγέρι
Ωραία γερά παιδιά που αχνίζουν καλοσύνη
Και ξέρουν ν' ατενίζουν τους βαθιούς ορίζοντες
Όταν η μουσική ανεβάζει τα νησιά.

Χάραξα τ' όνομα το αγαπημένο
Στον ίσκιο της γιαγιάς ελιάς
Στον ρόχθο της ισόβιας θάλασσας.

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Οδυσσέας Ελύτης - Ήλιος Ο Πρώτος











V

Ποιο μπουμπούκι ακόμη ανέραστο απειλεί τη θάλασσα
Ο άνεμος βρίσκει μια παρέα φυλλώματα κυματιστά
Η στεριά σκαμπανεβάζει
Στον αφρό των χόρτων οι μουριές ανοίγουν τα πανιά
Το τελευταίο ταξίδι μοιάζει με το πρώτο πρώτο.

Ω, να σπάσουν οι πέτρες, να λυγίσουνε τα θυμωμένα σίδερα
Ο αφρός να φτάσει ως την καρδιά ζαλίζοντας τα θεριεμένα μάτια
Η θύμηση να γίνει ένα κλαδάκι δυόσμου αμάραντο
Κι από τη ρίζα του να ορμήσουν άνεμοι γιορτής
Εκεί να γείρουμε το μέτωπο
Τ' αστραφτερά μας πράγματανα 'ναι κοντά
Στην πρώτη απλοχεριά του πόθου
Η κάθε γλώσσα να μιλεί την καλοσύνη της ημέρας
Ήμερα να χτυπάει στις φλέβες ο παλμός της γης.

Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Οδυσσέας Ελύτης - Ήλιος Ο Πρώτος











IV

Πίνοντας ήλιο Κορινθιακό
Διαβάζοντας τα μάρμαρα
Δρασκελίζοντας αμπέλια θάλασσες
Σημαδεύοντας με το καμάκι
Ένα τάμα ψάρι που γλυστρά
Βρήκα τα φύλλα που ο ψαλμός του ήλιου αποστηθίζει
Τη ζωντανή στεριά που ο πόθος χαίρεται
Ν' ανοίγει.

Πίνω νερό, κόβω καρπό
Χώνω το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου
Οι λεμονιές αρδεύουνε τη γύρη της καλοκαιριάς
Τα πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά μου
Φεύγω με μια ματιά
Ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται
Όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς.

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

Οδυσσέας Ελύτης - Ήλιος Ο Πρώτος











ΙΙΙ

Μέρα στιλπνή αχιβάδα της φωνής που μ' έπλασες
Γυμνόν να περπατώ στις καθημερινές μου Κυριακές
Ανάμεσ' από των γιαλών τα καλωσόρισες
Φύσα τον πρωτογνώριστο άνεμο
Άπλωσε μια πρασιά στοργής
Για να κυλήσει ο ήλιος το κεφάλι του
Ν' ανάψει με τα χείλια του τις παπαρούνες
Τις παπαρούνες που θα δρέψουν οι περήφανοι άνθρωποι
Για να μην είναι άλλο σημάδι στο γυμνό τους στήθος
Από το αίμα της αψηφισιάς που ξέγραψε τη θλίψη
Φτάνοντας ως τη μνήμη της ελευθερίας.

Είπα τον έρωτα, την υγεία του ρόδου, την αχτίδα
Που μοναχή ολόισα βρίσκει την καρδιά
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.

Δίνω το χέρι στη δικαιοσύνη
Διάφανη κρήνη, κορυφαία πηγή
Ο ουρανός μου είναι βαθύς κι ανάλλαχτος
Ότι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα
Ότι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα.

Σάββατο 2 Μαρτίου 2013

Ρήγας Γκόλφης - Σ' Αγαπώ











Σ' αγαπώ
που αντηχείς
μιας ψυχής
μοναχής
το σκοπό.

Ποια γητειά
στην πικρή
τρυφερή
σταθερή
σου ματιά!

Λυγερός
της αγνής
εαρινής
σου φωνής
ο χορός.

Κι αν ποθώ
- τρισαλιά -
τα μαλλιά
σου, θηλειά,
να χαθώ,

πιο πολύ
λαχταρώ
το νοερό
φλογερό
σου φιλί.

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Ρήγας Γκόλφης - Έλλη











Της χαράς μου το μέλι
στο κορμί σου, κυψέλη
του φιλιού, θ' απιθώσω...

Τάχα η μοίρα το θέλει;
Μου γλιστράς σαν το χέλι
και δε φεύγεις ωστόσο.

Μα της θλίψης το μέλι
στο πικρό σου ανθογέλι
θα τρυγήσω... Εκεί πάνω

- αχ! αλί, τι μου μέλλει -
της αγάπης κουρέλι
για να ζήσω, ας πεθάνω!

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Ρήγας Γκόλφης - Στης Γιορτής Το Τραπέζι











Στης γιορτής το τραπέζι
θείο κρασί.
Πλάι μου εσύ.
Φως στα μάτια σου παίζει.

Φως ξανθό στο λειβάδι.
Ο ουρανός
λάμπει αγνός
μέσα στου ήλιου το χάδι.

Αναδεύει τ' αγέρι
τα κλαδιά.
Στην καρδιά
και στη γη καλοκαίρι.

Μου γελάς. Νέος αγώνας
στη ζωή.
Ω, Θεοί,
ας μη μ' εύρει χειμώνας!

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Ρώμος Φιλύρας - Φωτολάτρης











Προσκυνητής εμίσεψα στο μακρυνό ερμοκκλήσι,
που πάνω στο βράχο υψώνεται λευκό σαν περιστέρι,
κι ήπια νερό στη βρύση του, πλάι στο κυπαρίσσι,
που η Μοίρα το θεμέλιωσε με το λευκό της χέρι.

Του κάκου κι αν ξεδίψασα στο κάμα τ’ Αλωνάρη,
κι αν ηύρα μπρος μου ολάνοιχτη του ερμοκκλησιού τη θύρα,
φτερώνομαι σαν το πουλί στο πιο ψηλό κλωνάρι,
προς μιας θρησκείας υπέρκοσμης τη φωτεινή πλημμύρα.

Ω Φως… σε σένα η προσευχή κι η δέηση κι η λατρεία,
που νέο ρυθμό αυτιάζομαι στ’ ολόλαμπρό σου θάμα,
τα βάρυπνα τα μάτια μου που κάθε αυγήν ανοίγεις,
να κοινωνήσω επόθησα το φωτεινό σου ανάμα…

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Διάττων Αβρός - Μάνα (ΙΙ)











Μέσα στα μάτια μου
είδα τα μάτια σου.
Μέσα στα μάτια σου

      είδα τη θλίψη...

                      1984

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Διάττων Αβρός - Μάνα











Τον παλιό εκείνο αλησμόνητο καιρό,
κάθε που σ' έχανα, έψαχνα για να σε βρω.
Και τότε η φωνή σου ηχούσε καμπάνα.
Στο κάλεσμά σου σού αποκρινόμουν «Μάνα!».
Χαρούμενος μετά στα μάτια σε κοιτούσα
και κράταγα το χέρι σου και το φιλούσα.

Δεν είχα άλλον, εσύ ήσουν το εγώ μου.
Στα παιχνίδια μου σε όριζα αρχηγό μου.
Αρρώσταινα και μ' έπαιρνες στην αγκαλιά σου.
Τα δάκρυά μου έσταζαν στα μάγουλά σου.
Στο προσκεφάλι μου ξαγρυπνούσες με στοργή.
Ξυπνούσα κι ήσουν πάλι κοντά μου την αυγή...

                                                                1984

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

Διάττων Αβρός - Ζωηρά Αντίθεσις (ΙΙ)











Περασμένα μεσάνυχτα.
Έχω ξυπνήσει πριν από λίγο
κι έχω ανάψει φως στην κάμαρά μου.
Απ' το παράθυρο κοιτάζω έξω
στο σκοτεινό δρόμο τη λάμπα.
Με κοιτάζει κι εκείνη.

Είναι
το φως μέσα στο σκοτάδι.
Είμαι
το σκοτάδι μέσα στο φως.


                                 Φλεβάρης 1988

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Γεώργιος Βιζυηνός - Αποχαιρετισμός











Η Μάνα

Φουρτούνιασεν η θάλασσα και βουρκωθήκαν τα βουνά!
Είναι βουβά τ' αηδόνια μας και τα ουράνια σκοτεινά.
Κι η δόλια μου ματιά θολή.
Παιδί μου ώρα σου καλή!

Είν' η καρδιά μου κρύσταλλο και το κορμί μου παγωνιά!
Σαλεύ' ο νους μου, σα δενδρί, που στέκ' αντίκρυ στο χιονιά!
Και είναι ξέβαθο πολύ.
Παιδί μου ώρα σου καλή!

Βουίζει το κεφάλι μου σαν του χειμάρρου τη βοή!
Ξεράθηκαν τα χείλη μου, και μου εκόπη κι η πνοή,
σ' αυτό το ύστερο φιλί.
Παιδί μου ώρα σου καλή!

Να σε παιδέψ' ο Πλάστης μου, καταραμένη ξενητειά!
Μας παίρνεις τα παιδάκια μας και μας αφήνεις στη φωτιά.
Και πίνουμε τόση χολή!
Παιδί μου ώρα σου καλή!


Το έξοχο ποίημα του Γιώργου Βιζυηνού μελοποιήθηκε εκπληκτικά απ' το Γιάννη Σπανό ο οποίος του έδωσε τον τίτλο "Παιδί Μου Ώρα Σου Καλή" και το συμπεριέλαβε στο άλμπουμ του "Πρώτη Ανθολογία" το 1967. Ερμηνευτής του τραγουδιού ήταν ο Γιάννης Πουλόπουλος (αργότερα, το είπε κι ο Μιχάλης Βιολάρης). Στο παρακάτω audio ακούμε την πρώτη εκτέλεση...

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

Ζαχαρίας Παπαντωνίου - Η Προσευχή Του Ταπεινού











Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά, σου λέω την προσευχή μου.
Άλλη ψυχή δεν έβλαψα στον κόσμο απ' τη δική μου.
Εκείνοι που με πλήγωσαν ήταν αγαπημένοι.
Την πίκρα μου τη βάσταξα. Μου δίνεις και την ξένη.

Μ' απαρνηθήκαν οι χαρές. Δεν τις γυρεύω πίσω.
Προσμένω τα χειρότερα. Είν' αμαρτία να ελπίσω.
Σαν ευτυχία την αγαπώ της νύχτας τη φοβέρα.
Στην πόρτα μου άλλος δεν χτυπά κανείς απ' τον αγέρα.

Δεν έχω δόξα. Είν' ήσυχα τα έργα που έχω πράξει.
Άκουσα τη γλυκιά βροχή. Τη δύση έχω κοιτάξει.
Έδωκα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι.
Ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδυ.

Τώρα δεν έχω τίποτα να διώξω ή να κρατήσω.
Δεν περιμένω ανταμοιβή. Πολύ 'ναι τέτοια ελπίδα.
Ευδόκησε ν' αφανιστώ χωρίς να ξαναζήσω...
Σ' ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.

(Απ' Τη Συλλογή "Τα Θεία Δώρα")

Στο audio που ακολουθεί ακούμε το έξοχο αυτό ποίημα απ' την εκπληκτική φωνή του ηθοποιού Βασίλη Κολοβού (πάντα από ηχογραφήσεις που έχω σώσει και διαφυλάξει στο προσωπικό μου αρχείο)...


Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Κώστας Ουράνης - Θα Πεθάνω Ένα Πένθιμο Του Φθινοπώρου Δείλι











Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες στην κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος.
Στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν’ ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ’ έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία.
Θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να ’ρθει ο αστυνόμος.
Θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.

Απ’ τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά,
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...».
Θ’ απαντήσει άλλος παίζοντας: «Μα αυτός έχει πεθάνει!».

Μια στιγμή θ’ απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,
θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι.
Θε να πουν: «Τι ’ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα ζούσε...»
και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.

Κάποιος θα ’ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψει
πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
νέος γνωστός εις τους κύκλους μας, κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην».

Κι αυτή θα ’ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.
Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,
όπου θα’ ναι όλοι οι φίλοι μου κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι.
Και μια Καίτη θαρρώντας πως την ξέχασα γι’ άλλην,
θα μου γράψει ένα γράμμα και νεκρό θα με βρίσει...

Το κορυφαίο αυτό ποίημα της Ελληνικής Λογοτεχνίας το ακούμε στο audio που ακολουθεί απ' την εκπληκτική φωνή του χαρισματικού αλλά αδικοχαμένου ηθοποιού Φάνη Χηνά... Απ' το προσωπικό μου αρχείο, πάντα...


Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Κ. Π. Καβάφης - Απ’ Τες Εννιά











Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθισα εδώ. Καθόμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιον να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.

Το είδωλον του νέου σώματός μου,
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
ήλθε και με ηύρε και με θύμισε
κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,
και περασμένην ηδονή - τι τολμηρή ηδονή!
Κ’ επίσης μ’ έφερε στα μάτια εμπρός,
δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνηση που τέλεψαν,
και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.

Το είδωλον του νέου σώματός μου
ήλθε και μ’ έφερε και τα λυπητερά·
πένθη της οικογένειας, χωρισμοί,
αισθήματα δικών μου, αισθήματα
των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.

Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια!...

Το πολύ ωραίο αυτό ποίημα έχουμε την ευκαιρία να το ακούσουμε στο audio που ακολουθεί απ' τη φωνή του εξαίρετου ηθοποιού Βασίλη Κολοβού... Πάντα, απ' το προσωπικό μου αρχείο...


Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Κ. Π. Καβάφης - Κεριά











Του μέλλοντος οι μέρες στέκονται μπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων.
Τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω. Με λυπεί η μορφή των
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη δω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Για όσους ενδιαφέρονται περισσότερο (δηλαδή, για τους μυημένους) ανέβασα κι ένα audio για τον Καβάφη. Στο ηχητικό ντοκουμέντο που ακολουθεί ακούγεται η φωνή του αξιόλογου ηθοποιού Βασίλη Κολοβού... Απ' το προσωπικό μου αρχείο...

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Κ. Π. Καβάφης - Τείχη











Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ,
μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι κι απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δε σκέπτομαι: το νου μου τρώγει αυτή η τύχη

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Κ. Π. Καβάφης - Το Πρώτο Σκαλί

Κάνω αυτή την ανάρτηση για να τοποθετηθώ πάνω σ' ένα θέμα και να πω την άποψή μου που πολλοί θα τη θεωρούσαν βλασφημία! Καλός λοιπόν ο Ποιητής (αλίμονο, δε θα μπορούσα να πω κάτι διαφορετικό) που τιμάται σήμερα στον παρόντα ιστοχώρο, αλλά υπερτιμημένος! Κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν του ανήκει ο θρόνος που τον έχουν ανεβάσει! Ένα μέρος του έργου του μπορώ να πω πως με αφήνει κάπως αδιάφορο (το ιστορικό κομμάτι, αυτό που χαρακτηρίζεται από μια αρχαιολατρεία) ενώ για τα ερωτικά του ποιήματα θα φανώ περισσότερο καυστικός καθώς ο αποκλίνων ερωτισμός (στάση και φιλοσοφία ζωής της οποίας ο Καβάφης δήλωνε φανερά υπέρμαχος), με αηδίαζε απ' τα εφηβικά μου χρόνια ακόμα!

Αρκετά όμως ως εδώ! Γιατί κινδυνεύω να χαρακτηριστώ ως πολέμιος του Καβάφη, χαρακτηρισμός που δεν θα είναι αληθής. Θα προχωρήσω λοιπόν στο μικρό αφιέρωμά μου στον εν λόγω Ποιητή (1863 Αλεξάνδρεια - 1933 Αλεξάνδρεια) με το τρίτο μέρος του έργου του, εκείνο στο οποίο ανήκουν ποιήματα που αποτελούν αριστουργήματα και σημεία αναφοράς, και για τους ένθερμους και πιστούς αναγνώστες της Ποίησης, και για τους κριτικούς, αλλά και για τους ομότεχνούς του... Είτε μιλάμε για την Ελληνική Λογοτεχνία, είτε για την Παγκόσμια...

Το ποίημα που διάλεξα να ξεκινήσω αυτές τις παρουσιάσεις για τον Καβάφη (θ' ακολουθήσουν άλλες τρεις) έχει τίτλο...


Το Πρώτο Σκαλί

Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μια μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης.
«Τώρα δυο χρόνια πέρασαν που γράφω
κι ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.
Aλλοίμονον, είν’ υψηλή, το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα.
Κι απ’ το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
ποτέ δεν θ’ ανεβώ ο δυστυχισμένος.»
Είπ’ ο Θεόκριτος: «Aυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νά 'σαι υπερήφανος κι ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι.
Τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ απ' τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου να 'σαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλη.
Και δύσκολο στην πόλη εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι.
Τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.»

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

Μανώλης Αναγνωστάκης - Το Σκάκι











Έλα να παίξουμε...

Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου...
Ήταν για μένα μια φορά αγαπημένη.
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη.

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου...
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου.
Έχουν πεθάνει από καιρό,
πριν από μένα.

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω...

Έλα να παίξουμε...

Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου,
κι ύστερα, τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα...

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω...

Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μια άκρη ως την άλλη,

γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου,
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά,
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις...

Έλα να παίξουμε...

Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Χρίστος Λάσκαρης - Υπάλληλοι

«Ανήκω στην Καβαφική ποίηση και την Παλατινή Ανθολογία. Και μ’ εκείνον που έχω κάποια συγγένεια και αγαπάω πολύ είναι ο Ουγκαρέτι, το ίδιο και ο Λι Μάστερς. Οπωσδήποτε μην παραλείψετε τον Καρυωτάκη», είχε πει ο Ποιητής για τους ποιητές που αγάπησε και τον επηρέασαν.

Όσο για την επίδραση που δέχτηκε απ' τον τελευταίο Ποιητή που προαναφέρθηκε, έχουμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε στο ποίημα που ακολουθεί:


Υπάλληλοι

Οι Κυριακές είναι δικές τους.
Σηκώνονται όσο γίνεται αργά,
το φχαριστιούνται το κρεβάτι.

Όσο για τον καφέ τους,
τον απολαμβάνουν.
Σήμερα,
κανένας δεν τους κυνηγά.

Στο δρόμο περπατούν αργά,
σχεδόν νωχελικά -
θαρρείς και παίρνουνε εκδίκηση.

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

Χρίστος Λάσκαρης - Γράφουμε Ποιήματα Σημαίνει

Εργογραφία του Χρίστου Λάσκαρη

Ποίηση:

Απόγευμα Προς Βράδυ. Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2006
Ποιητές της Πάτρας στις γλώσσες της Ευρώπης. Πάτρα, Πολύεδρο, 2006
Ποιήματα. Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2004
Δωμάτιο Για Έναν. Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2001
Τέλος Προγράμματος. Αθήνα, Μπιλιέτο, 1997
Ποιήματα. Αθήνα, Μπιλιέτο, 1995
Σύντομο Βιογραφικό. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1991
Να Τελειώνουμε. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1986
Να Εμποδίζεις Τις Σκιές. Αθήνα, Διαγώνιος, 1982
Ποιήματα 1965 - 1978, Μεταξάς - Μητρόπουλος, 1979

Ανθολογίες:

Αγκύρας (της νέας Ελληνικής γενιάς) αριθμός 92, 1971.
Ποίησης 79 Νιάρχος - Φωστιέρης, εκδόσεις Εγνατία.
Νεοελληνικής Ποίησης (1708 - 1984) Σπ.Κοκκίνης, εκδόσεις Εστία.
Φωνές (ετήσια Ανθολογία) Εκδόσεις Πρόσπερος (1978, 79, 80, 81, 83, 85, 86, 87, 88).
Σύγχρονης Ερωτικής Ποίησης (42 Έλληνες ποιητές και 14 Ζωγράφοι) εκδόσεις Καστανιώτη, 1987.
Η δεύτερη μεταπολεμική γενιά Ανέστης Ευαγγέλου, εκδόσεις Παρατηρητής, 1994.

Μεταφράσεις έργων του

Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα αγγλικά (περιοδικό "The Amaranth", Τορόντο, 1983), γερμανικά (περιοδικό "Hellenika", Bochum, 1983), πολωνικά (ανθολογία «Poeci Nowej Grecji», Βαρσοβία, 1987), πορτογαλικά (περιοδικό "Resto Do Mundo", 1987) και ισπανικά (στην Αργεντινή σε μετάφραση του Horacio Castilo, 1986).


Γράφουμε Ποιήματα Σημαίνει

Γράφουμε ποιήματα σημαίνει
εμποδίζουμε το θάνατο,
δεν τον αφήνουμε να εκδηλωθεί.

Με λέξεις τον τυλίγουμε,
με όμορφα επίθετα.

Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2013

Χρίστος Λάσκαρης - Θα Με Επισκεφτείς

Ο Ποιητής Χρίστος Λάσκαρης γεννήθηκε στο Χάβαρι της Ηλείας και μεγάλωσε στην Πάτρα. Αποφοίτησε απ' την Παιδαγωγική Ακαδημία της Τρίπολης αλλά δεν άσκησε ποτέ το επάγγελμα του δασκάλου. Εργάστηκε ως τη συνταξιοδότησή του στον Ασφαλιστικό Οργανισμό Αστικών Λεωφορείων του Δήμου Πατρών.

Όσο αφορά τη Λογοτεχνική του δραστηριότητα, η συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του, τα οποία εκδόθηκαν από διάφορους εκδοτικούς οίκους της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, κυκλοφόρησε το 2004 απ' τις εκδόσεις "Γαβριηλίδη". Το 2007 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο "Καβάφη" απ' το Ινστιτούτο Μελετών Ανατολικής Παράδοσης "Μοχάμεντ Άλι" του Καΐρου.

Ο Ποιητής πέθανε στις 11 Ιουνίου 2008, σε ηλικία 77 ετών (χτυπημένος απ' την επάρατη νόσο)... Με το Χρίστο Λάσκαρη θα συνεχίσουμε και στις επόμενες 2 αναρτήσεις...


Θα Με Επισκεφτείς

Θα με επισκεφτείς
όπως επισκέπτονται στην κλινική
τον άρρωστο οι συγγενείς,
κάνοντας φασαρία με τα δώρα τους
και φέρνοντας τη ζωή απ' έξω

ενώ αυτός,
συνηθισμένος με τη σιωπή,
νιώθει ανήμπορος να συνδεθεί
κι αρχίζει να κουράζεται
παρακαλώντας με το βλέμμα του
να μείνει μόνος

μόνος, όπως και πριν,
να τους περιμένει
και να τους φαντάζεται.
 
Free Joomla TemplatesFree Blogger TemplatesFree Website TemplatesFreethemes4all.comFree CSS TemplatesFree Wordpress ThemesFree Wordpress Themes TemplatesFree CSS Templates dreamweaverSEO Design