Αρκετά όμως ως εδώ! Γιατί κινδυνεύω να χαρακτηριστώ ως πολέμιος του Καβάφη, χαρακτηρισμός που δεν θα είναι αληθής. Θα προχωρήσω λοιπόν στο μικρό αφιέρωμά μου στον εν λόγω Ποιητή (1863 Αλεξάνδρεια - 1933 Αλεξάνδρεια) με το τρίτο μέρος του έργου του, εκείνο στο οποίο ανήκουν ποιήματα που αποτελούν αριστουργήματα και σημεία αναφοράς, και για τους ένθερμους και πιστούς αναγνώστες της Ποίησης, και για τους κριτικούς, αλλά και για τους ομότεχνούς του... Είτε μιλάμε για την Ελληνική Λογοτεχνία, είτε για την Παγκόσμια...
Το ποίημα που διάλεξα να ξεκινήσω αυτές τις παρουσιάσεις για τον Καβάφη (θ' ακολουθήσουν άλλες τρεις) έχει τίτλο...
Το Πρώτο Σκαλί
Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μια μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης.
«Τώρα δυο χρόνια πέρασαν που γράφω
κι ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.
Aλλοίμονον, είν’ υψηλή, το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα.
Κι απ’ το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
ποτέ δεν θ’ ανεβώ ο δυστυχισμένος.»
Είπ’ ο Θεόκριτος: «Aυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νά 'σαι υπερήφανος κι ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι.
Τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ απ' τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου να 'σαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλη.
Και δύσκολο στην πόλη εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι.
Τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου