Καλωσήρθατε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα του Διάττοντα Αβρού. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε έργα του ίδιου (οι ποιητικές συλλογές αναφέρονται στη δεξιά πλευρική στήλη) αλλά και άλλων δημιουργών. Σε περίπτωση που θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί του (π.χ. για να πείτε απλά τη γνώμη σας ή για να δημοσιεύσετε κάποιο κείμενό σας), μπορείτε να συμπληρώσετε τη φόρμα επικοινωνίας στη οριζόντια μπάρα του μενού ή να στείλετε μήνυμα στο e-mail που αναγράφεται δεξιά. Καλές σας αναγνώσεις...

Σημείωση: Δυστυχώς ένα (πολύ) μικρό μέρος του συνολικού αριθμού ποιημάτων έχει ανέβει μέχρι στιγμής κι απ' αυτά τα ποιήματα λίγα έχουν την οριστική μορφή τους (τα περισσότερα δεν έχουν ακόμα υποστεί την τελική επεξεργασία)... Το Blog εδώ και πολύ καιρό είναι παροπλισμένο...

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

Βύρων Λεοντάρης - Απόσπασμα ΙΙ











Είπα να ομολογήσω πια κι εγώ τον εφιάλτη μου
να ξεμπερδεύω μ' όλ' αυτά
να πάρουνε τον προβολέα απ' τα μάτια μου
να μου δώσουν νερό και τσιγάρο
να μου επιτρέψουνε χαρτί και μολύβι
να συνεχίσω την ποίηση...

- Την ποίηση είπες ; Ασφαλώς θα σου χρειάζονται εικόνες
κι εμένα το μυαλό μου είναι άδειο δωμάτιο

Ξεκρεμασμένα τα παράθυρα απ' τους τοίχους
γύμνια και γύμνια
και στιλπνό μαρτύριο
- Σκέπασε τούτα τα σημάδια απ' τα καρφιά που με τρελαίνουν
ή κρέμασε ξανά φωτογραφίες, πορτρέτα... - και γιατί πορτρέτα ;
σάρκες, καλύτερα, σπλάχνα, κομμένα μέλη, αναθήματα,
ότι επιτέλους μας πονάει στ' αλήθεια
κι όχι να παίζουμε αδιάκοπα τα αινίγματα

- Περίμενα πως θα ήσουνα πιο δυνατός...
Πιο δυνατός... Θεέ μου, από τι ;

...και το κορμί όλο και χαμήλωνε το φως του
και το κορμί χαμήλωνε το φως του
χαμήλωνε το φως του


ΣΧΟΛΙΟ: Πέρα απ' την αρνητική κριτική που έχει γράψει ο Λεοντάρης - και τον μέμφομαι γι' αυτό - για τον Καρυωτάκη, η επίδραση που έχει δεχτεί απ' αυτόν είναι εμφανής. Ο πρώτος στίχος εδώ (για όσους γνωρίζουν καλύτερα) το δηλώνει ξεκάθαρα...

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

Βύρων Λεοντάρης - Απόσπασμα

Γεννήθηκε στη Νιγρίτα της Μακεδονίας το 1932. Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Σάμο, από όπου καταγόταν, και το 1939 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1952 - 1956) και εργάστηκε ως δικηγόρος.

Στο χώρο της λογοτεχνίας ασχολήθηκε κυρίως με την ποίηση. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1954 με την ποιητική συλλογή Γενική Αίσθηση. Ακολούθησαν τα ποιητικά βιβλία Ορθοστασία 1957, Η Ομίχλη Του Μεσημεριού 1959, Ανασύνεση 1962, Ψυχοστασία 1972, Μόνον Δια Της Λύπης 1976, Ψυχοστασία (συγκεντρωτική έκδοση) 1983, Εκ Περάτων 1986, Εν Γη Αλμυρά 1996 (κρατικό βραβείο ποίησης), Έως...2003.

Δημοσίευσε επίσης κριτικά δοκίμια, μεταξύ άλλων: Η Ποίηση Της Ήττας 1983, Καβάφης Ο Έγκλειστος 1983, Δοκίμιο Υπεράσπισης Του Ποιητή Έναντι Της Ποίησης 1983, Γραφή Και Βιβλίο 1990 κ.α.

Το έργο του τοποθετείται στο χώρο της μεταπολεμικής ελληνικής ποιητικής γενιάς. Ποιητής, κατ' εξοχήν στοχαστικός αλλά και βαθύτατα "ηθικός", με ισχυρές πολιτικές και κοινωνικές πεποιθήσεις. Δεν έπαψε ν' αναζητεί το νόημα της ποίησης σε έναν κόσμο διαψεύσεων και ματαιώσεων, όπου τα πάντα εκπίπτουν και χρεοκοπούν διαρκώς, συμπεριλαμβανομένης της ιδεολογίας αλλά και αυτής της ίδιας της γλώσσας. Όπως ο ίδιος γράφει, είναι ο "ποιητής μιας ποίησης που δεν μπορεί να υπάρξει", αυτός "που πεθαίνει μέσα στα μαύρα σύμφωνα". Μόνη παρηγοριά του ποιητή να μετρά την ακυρωμένη του ύπαρξη με λέξεις, λέξεις που, με ενσυνείδητο πλέον αυτοσαρκασμό, αναγγέλλουν την επερχόμενη, αναπόδραστη σιωπή.

Συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά. Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, αγγλικά και τουρκικά. Eίναι παντρεμένος με την ποιήτρια Zέφη Δαράκη.

Απόσπασμα

Α, πόσα χρόνια η πόρτα ήταν μισάνοιχτη
πόσον καιρό το τρίξιμό της ασταμάτητο
κι εσύ δεν το 'νιωθες - έκανες πως δεν το 'νιωθες... -
ψευτοπιστεύοντας και ψευτοαντέχοντας
το τίποτε της ζωής

Δεν είμαστε παρά τριγμός
το φρικαλέο τρίξιμο του εν αυτοίς χαμόγελου
το τρίξιμο της κλίνης του έρωτα
και του ξυλάρμενου του καραβιού
που μας τραβάει στα σκότη
το τρίξιμο των λέξεων
στο έλεος του κενού
Γιατί, ότι μας δόθηκε, δεν ήταν παρά μόνο
η στέρηση
κι η απώλεια

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Διάττων Αβρός - Το Κλάμα Των Γελωτοποιών








Κλειστήκαμε στο δωμάτιο
με τους γελωτοποιούς.
Κοιταχτήκαμε.

Ξέσπασαν σε κλάματα.


                    Γενάρης 1999

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009

Διάττων Αβρός - Τα Απρόβλεπτα Των Αγαλμάτων











Είχαμε μαζευτεί όλοι. Δεν είμαστε πολλοί.
Ξαφνικά ακούσαμε ένα περίεργο θόρυβο.
Μερικά δυνατά τριξίματα
κι ύστερα . . . σαν κάποιος να τρέχει.
Αμέσως σηκωθήκαμε όλοι να δούμε
κι αντικρίσαμε κάτι απρόβλεπτο.
Ένα άγαλμα είχε φύγει απ' τη θέση του
κι έτρεχε απεγνωσμένα!
Ώσπου έφτασε μπροστά μας.
-"Ω, εσείς! . . ." είπε μόλις μας είδε
κι αυτή τη φορά η έκπληξη ήταν δική του.

Ήσυχα ήσυχα τότε γύρισε στη θέση του.


                                          Γενάρης 1997

Διάττων Αβρός - Παρομοίωσις











Μοιάζω μ' εκείνο το μανιώδη πιανίστα
που έπαιζε ακατάπαυστα πιάνο
στο βυθό της θάλασσας.
Κι όταν κάποτε αποφάσισε να σταματήσει
και να σηκωθεί απ' το πιάνο, δοκίμασε
τη μεγαλύτερη έκπληξη στη ζωή του!
Τα δάχτυλά του

είχαν γίνει πλήκτρα

και δε μπορούσε να φύγει πια...


                                                        1985

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2009

Θανάσης Κωσταβάρας - Η Αναχώρηση

Ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς ο Θανάσης Κωσταβάρας, γεννήθηκε το 1927 στην Ανακασιά του Βόλου, όπου πέρασε τα παιδικά και μαθητικά του χρόνια. Σε ηλικία δεκαπέντε χρόνων, ως Επονίτης, προσχώρησε στον ΕΛΑΣ. Το 1944 τραυματίστηκε σε μάχη με τους Γερμανούς. Με το τέλος του πολέμου ήρθε στην Αθήνα και γράφτηκε στην Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1946. Ωστόσο, η αγωνιστική του δράση συνεχίστηκε (και στον εμφύλιο). Το Νοέμβριο του 1948 εκτοπίστηκε στη Μακρόνησο, όπου παρέμεινε τέσσερα χρόνια. Με την απόλυσή του ολοκλήρωσε τις σπουδές του και ξεκίνησε να εργάζεται ως οδοντίατρος.

Στο χώρο της λογοτεχνίας παρουσιάστηκε το 1956. Έγραψε αρκετές ποιητικές συλλογές, όπως: "Αναζήτηση" 1956, "Αναβίωση" 1957, "Έξοδος" 1957, "Κοντσέρτο Για Κυκλάμινα Και Ορχήστρα Ωρών" 1958, "Ρωμαίικη Σουίτα" 1959, "Ο Γυρισμός" 1962, "Κατάθεση" 1965, "Συμπληρώματα" 1970, "Δώδεκα Ερωτικά" 1971, "Ο Μουγγός Τραγουδιστής" 1982, "Ιστορήματα" 1985, "Τα Ερωτικά" 1986, "Ο Φόβος Του Ακροβάτη" 1989, "Κήποι Στον Παράδεισο" 1990, "Στο Βάθος Του Χρώματος" 1993, "Το Ημερολόγιο Της Αυριανής Εξορίας" 1995, "Η Μακρινή Άγνωστη Χώρα" 1999, "Οι Μεταμορφώσεις Των Κήπων" 2003, "Χαιρετισμοί" 2006 (εκτός εμπορίου, αφιερωμένη στην απώλεια της γυναίκας του, δοκιμιογράφου Αγγελικής Κωσταβάρα, με την οποία είχε αποκτήσει έναν γιο) και η τελευταία, μεταθανάτια, "Της Μοναξιάς Και Της Λύπης" 2007 (ιδιωτική έκδοση). Να σημειωθεί πως το 1986 ο Κωσταβάρας τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης, μια περγαμηνή που ο ίδιος αποποιήθηκε!

Έγραψε επίσης δοκίμια, διηγήματα (τις συλλογές "Το Ρήγμα" 1966 και "Ο Λάκκος" 1972), θεατρικά έργα ("Το Φαγκότο Ή Το Τραγικό Τέλος Του Νικηφόρου Φωκά", "Η Ηρωική Ζωή Του Π. Ν. Πάστη" και "Τα Ιερά Και Τα Όσια"). Στη συνολική του λογοτεχνική διαδρομή, ξεκίνησε απ' τον αρχικό ενθουσιασμό, τις προσδοκίες και τη βεβαιότητα και σταδιακά πορεύτηκε προς την αμφιβολία και τον συγκρατημένο πεσιμισμό. Έργα του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γαλλικά, πολωνικά και γερμανικά. Πέθανε στην Αθήνα στις 19 Οκτωβρίου 2007 από καρδιακή προσβολή που υπέστη σε έκθεση ζωγραφικής. Ηταν μέχρι το τέλος παρών, ενεργός και μάχιμος.


Η Αναχώρηση

Ένας ένας λοιπόν φεύγουμε.
Σαν να ξυπνάμε από ασυνήθιστο όνειρο.
Σαν, ξαφνικά, να έχουμε βγάλει φτερά.

Μπαίνουμε σε άλλους ουρανούς.
Περνάμε άλλες θάλασσες.

Πάμε να συναντήσουμε τους χτεσινούς μας φίλους.

Μέσα από μαγικά τοπία
προχωρούμε συντροφιά με τ’ αγρίμια του δάσους.
Τρυγάμε τους καρπούς από άγνωστα Παραδείσια δέντρα.
Ανοίγουμε την αγκαλιά σε άλλους, ξεχασμένους ανθρώπους,
μιλάμε με τα πουλιά.

Ζούμε μιαν άλλη αίσθηση του χρόνου.
Σε πανηγύρια ξέφρενα
μεθάμε με δυνατά ποτά από εξωτικά αποστάγματα.
Καπνίζουμε τσιγάρα σέρτικα με ονειρικά χαρμάνια.
Κι απ’ την άλλη
ακούμε τη Μητέρα να μας φωνάζει με το πρώτο μας όνομα.
Γέρνουμε πάνω σε φύλλα, στρωμένα από χλοερά παραμύθια.
Γινόμαστε πάλι παιδιά.

Κι απαλλαγμένοι από το βάρος της χτεσινής ματαιότητας
για πρώτη φορά αισθανόμαστε ελεύθεροι.
Ελεύθεροι από κάθε είδους ιδιοτέλεια.
Από τον προαιώνιο φόβο
αυτό προπάντων: Για πάντα
Ελεύθεροι.

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

Διάττων Αβρός - Λήθη










Ζούμε ένθεν του Θανάτου, ξεχασμένοι
στα πίσω δωμάτια εγκαταλειμμένων σπιτιών
και δε μας αναζήτησε κανείς.

Μόνο η Λήθη, που είχε φωλιάσει εκεί μέσα,
μόνο αυτή μας αγάπησε. Τα χείλη μας,
το δικό της φιλί γνώρισαν μόνο
(το πλέον πικρό).

Κι έτσι ζούμε ακόμα,
ζούμε ακόμα, ξεχασμένοι.

Ένδακρεις όλοι.


                                            Γενάρης 1994

Διάττων Αβρός - Του Θανάτου











Άλλοι βλέπουν το Θάνατο μόνο στο μέλλον.
Γιατί ο Θάνατος αρχίζει από ΘΑ
και θά 'ρθει σαν αιώνια νύχτα,
σα μαύρη αυλαία που θα πέσει οριστικά,
σαν παγωμένη υπόσχεση που θα τηρηθεί!

Βέβαια ο Θάνατος είναι ορατός και στο παρόν.
Γιατί υπάρχουν άνθρωποι
που έζησαν πριν γεννηθούν
και πέθαναν πριν ζήσουν.
Είναι αυτοί με τις ανεπούλωτες πληγές,
αυτοί που λένε. . .ΝΑΤΟΣ!

Κι έτσι ο Θάνατος
εξακολουθεί να μας μπερδεύει.
Δεν ξέρουμε πότε θά 'ρθει,
και λέμε ΘΑ . . .
και λέμε . . . ΝΑΤΟΣ!


                                             Αύγουστος 1992
 
Free Joomla TemplatesFree Blogger TemplatesFree Website TemplatesFreethemes4all.comFree CSS TemplatesFree Wordpress ThemesFree Wordpress Themes TemplatesFree CSS Templates dreamweaverSEO Design