Καλωσήρθατε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα του Διάττοντα Αβρού. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε έργα του ίδιου (οι ποιητικές συλλογές αναφέρονται στη δεξιά πλευρική στήλη) αλλά και άλλων δημιουργών. Σε περίπτωση που θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί του (π.χ. για να πείτε απλά τη γνώμη σας ή για να δημοσιεύσετε κάποιο κείμενό σας), μπορείτε να συμπληρώσετε τη φόρμα επικοινωνίας στη οριζόντια μπάρα του μενού ή να στείλετε μήνυμα στο e-mail που αναγράφεται δεξιά. Καλές σας αναγνώσεις...

Σημείωση: Δυστυχώς ένα (πολύ) μικρό μέρος του συνολικού αριθμού ποιημάτων έχει ανέβει μέχρι στιγμής κι απ' αυτά τα ποιήματα λίγα έχουν την οριστική μορφή τους (τα περισσότερα δεν έχουν ακόμα υποστεί την τελική επεξεργασία)... Το Blog εδώ και πολύ καιρό είναι παροπλισμένο...

Δευτέρα 18 Μαΐου 2015

Ορέστης Αλεξάκης - Ο Ποιητής Είναι Αθώος











Ο ποιητής υποφέρει Ο ποιητής υποφέρει
Γιατί έχει χάσει το δρόμο και πού πηγαίνει δεν ξέρει
Και περπατά δίχως μνήμη σ' αυτή τη χώρα τού νότου
Ενώ ένα μαύρο ποτάμι μπαίνει συχνά στ' όνειρό του

Ο ποιητής δεν γνωρίζει μόνο αγρυπνά και δακρύζει
Σαν να τον κράζουν οι ρίζες υπόγειους κήπους σκαλίζει
Και μέρα νύχτα τα ερείπια της ύπαρξής του ανασκάβει
Κι ένα σκυλί σκοτωμένο μέσα στα τρόχαλα θάβει

Κι άλλοτε πάλι μονάχος κωπηλατεί σε μια λίμνη
Και λυπημένος κοιτάζει την άδεια θέση στην πρύμνη
Κι ενώ απ' τα βάθη των χρόνων ένα παιδί τον φωνάζει
Νιώθει που η βάρκα του γέρνει κι αγάλι αγάλι βουλιάζει

Κι ακούει μια μάνα να λέει την ίδια πάντα ιστορία
Κρυμμένη πίσω από ράφια και σκονισμένα βιβλία
Κι όπως η νύχτα ζυγώνει και το σκοτάδι πυκνώνει
Βλέπει - απ' αλλού - το κορμί του να το σκεπάζει το χιόνι


(απ΄την ποιητική συλλογή «Μου Γνέφουν», το 2000)

Κυριακή 17 Μαΐου 2015

Ορέστης Αλεξάκης - Η Μόλις Μουσική

Ο Ποιητής Ορέστης Αλεξάκης έφυγε απ' τη ζωή σε ηλικία 84 ετών. Η κηδεία του θα γίνει αύριο Δευτέρα 18 Μάη, στις 15:30, απ' το νεκροταφείο της Καλλιθέας.

Γεννημένος το 1931 στην Κέρκυρα, σπούδασε νομικά κι άσκησε στην Αθήνα το επάγγελμα του δικηγόρου ως το 1991. Μετά το έτος αυτό, έζησε στην Κέρκυρα και τη Θεσσαλονίκη αλλά στη συνέχεια επέστρεψε μόνιμα στην Αθήνα. Εξέδωσε τις εξής ποιητικές συλλογές:

Η Περσεφόνη Tων Γυρισμών (1974), Οι Κόνδορες Και Το Αντιπρανές (περιοδ. Πόρφυρας, 1982), Η Λάμψη (1983), Βυθός (1985), Ο Ληξίαρχος (1989), Αγαθά Παιχνίδια (1994), Νυχτοφιλία (1995), Υπήρξε (1999), Μου Γνέφουν (2000), Ο Μεταμφιεσμένος Χρόνος (ιδιωτική έκδοση, 2005), Θίασος Στην Εξέδρα (2006), Το Άλμπουμ Των Αποκομμάτων (2009), Ποίηση 1960 - 2009 (2011), Το Ρόπτρο (2014).

Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, ισπανικά και σερβικά. Έχει τιμηθεί για την ποίησή του με το βραβείο Nικηφόρου Bρεττάκου. Παράλληλα ασχολήθηκε με φιλολογικά μελετήματα, δοκίμια και κριτική...


Η Μόλις Μουσική

Μην απορείς που δυσανασχετώ
ν’ ακολουθώ τα βήματά σου Μνήμη.
Γνωρίζω την αλήθεια, τι ωφελεί
αδιάκοπα σ’ αυτήν να μ’ επιστρέφεις;
Για ποιο σκοπό ο χορός των ερειπίων;
Η επαναβίωση τόσων χωρισμών;
Η εκταφή του ενταφιασμένου χρόνου;

Σώπασε… σώπασε… η ψυχή κοιμάται.
Μην την ξυπνάς… κουράστηκε να ελπίζει.
Κουλουριασμένη μέσα στον εαυτό της,
έχει αφεθεί στη μόλις μουσική

που η αίσθηση του μάταιου αναδίδει.


(απ' την ποιητική συλλογή «Το Άλμπουμ Των Αποκομμάτων», το 2009)

Κυριακή 10 Μαΐου 2015

Τζούλια Πουλημενάκου - Σαν Ποίημα Του Καρυωτάκη

Η Τζούλια Πουλημενάκου γεννήθηκε στην Καστοριά με καταγωγή απ' το Γύθειο Λακωνίας. Έχει κάνει σπουδές πιάνου (θεωρία - αρμονία - σολφέζ). Παράλληλη με την εργασία της στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό είναι κι η ενασχόλησή της με τη Λογοτεχνία. Μέχρι στιγμής έχει εκδώσει (το Μάη του 2014) μια ποιητική συλλογή η οποία φέρει τον τίτλο «Αθώες Νοσταλγίες» ενώ βρίσκεται υπό έκδοση το επόμενο βιβλίο της. Έχει βραβευτεί σε αρκετούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς με πιο σημαντικό το Β΄ Βραβείο που απέσπασε απ' την «Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών» στους 29ους Ποιητικούς Δελφικούς Αγώνες τον Ιούνη του 2014. Είναι τακτικό μέλος της «Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών» και της «Αμφικτυονίας Ελληνισμού».


Σαν Ποίημα Του Καρυωτάκη

Όταν ένα τριαντάφυλλο λευκό
κατατεθεί στο βάθος του ωκεανού,
η λύτρωση είναι η ελπίδα.
Όταν η τελευταία πύλη του σύμπαντος ανοίξει
και με τα μάτια θολά από το αναισθητικό
αντιληφθούμε την αλήθεια,
ίσως και να είναι πολύ αργά.

«Όταν κατέβουμε τη σκάλα τι θα πούμε»,
ότι απλά ήταν σαν ποίημα του Καρυωτάκη.


                                                        Ανέκδοτο
 
Free Joomla TemplatesFree Blogger TemplatesFree Website TemplatesFreethemes4all.comFree CSS TemplatesFree Wordpress ThemesFree Wordpress Themes TemplatesFree CSS Templates dreamweaverSEO Design