Ο ποιητής υποφέρει Ο ποιητής υποφέρει
Γιατί έχει χάσει το δρόμο και πού πηγαίνει δεν ξέρει
Και περπατά δίχως μνήμη σ' αυτή τη χώρα τού νότου
Ενώ ένα μαύρο ποτάμι μπαίνει συχνά στ' όνειρό του
Ο ποιητής δεν γνωρίζει μόνο αγρυπνά και δακρύζει
Σαν να τον κράζουν οι ρίζες υπόγειους κήπους σκαλίζει
Και μέρα νύχτα τα ερείπια της ύπαρξής του ανασκάβει
Κι ένα σκυλί σκοτωμένο μέσα στα τρόχαλα θάβει
Κι άλλοτε πάλι μονάχος κωπηλατεί σε μια λίμνη
Και λυπημένος κοιτάζει την άδεια θέση στην πρύμνη
Κι ενώ απ' τα βάθη των χρόνων ένα παιδί τον φωνάζει
Νιώθει που η βάρκα του γέρνει κι αγάλι αγάλι βουλιάζει
Κι ακούει μια μάνα να λέει την ίδια πάντα ιστορία
Κρυμμένη πίσω από ράφια και σκονισμένα βιβλία
Κι όπως η νύχτα ζυγώνει και το σκοτάδι πυκνώνει
Βλέπει - απ' αλλού - το κορμί του να το σκεπάζει το χιόνι
(απ΄την ποιητική συλλογή «Μου Γνέφουν», το 2000)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου