Καλωσήρθατε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα του Διάττοντα Αβρού. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε έργα του ίδιου (οι ποιητικές συλλογές αναφέρονται στη δεξιά πλευρική στήλη) αλλά και άλλων δημιουργών. Σε περίπτωση που θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί του (π.χ. για να πείτε απλά τη γνώμη σας ή για να δημοσιεύσετε κάποιο κείμενό σας), μπορείτε να συμπληρώσετε τη φόρμα επικοινωνίας στη οριζόντια μπάρα του μενού ή να στείλετε μήνυμα στο e-mail που αναγράφεται δεξιά. Καλές σας αναγνώσεις...

Σημείωση: Δυστυχώς ένα (πολύ) μικρό μέρος του συνολικού αριθμού ποιημάτων έχει ανέβει μέχρι στιγμής κι απ' αυτά τα ποιήματα λίγα έχουν την οριστική μορφή τους (τα περισσότερα δεν έχουν ακόμα υποστεί την τελική επεξεργασία)... Το Blog εδώ και πολύ καιρό είναι παροπλισμένο...

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Ναπολέων Λαπαθιώτης - Νυχτερινό











Ένα φεγγάρι πράσινο, μεγάλο,
που λάμπει μες στη νύχτα - τίποτ' άλλο.

Μια φωνή γρικιέται μες στο σάλο
και που σε λίγο παύει - τίποτ' άλλο.

Πέρα μακριά, κάποιο στερνό σινιάλο
του καραβιού που φεύγει - τίποτ' άλλο.

Και μόνο ένα παράπονο μεγάλο
στα βάθη του μυαλού μου - τίποτ' άλλο.

Ναπολέων Λαπαθιώτης - Μοναξιά











Είμαι μόνος. Βραδυάζει. Τι να κάνω...
Τα χέρια μου είναι τόσο απελπισμένα!
Τα χέρια μου είναι τόσο κουρασμένα!
Τ᾿ αφήνω και γλιστρούν, αργά στο πιάνο...

Παίζω στην τύχη κάτι αγαπημένο,
κάτι παλιό καὶ γνώριμο και πλάνο...
Και πάλι σταματώ. Δεν επιμένω.
Θα προτιμούσα, μάλλον, να πεθάνω...

Ναπολέων Λαπαθιώτης - Εκ Βαθέων











Λυπήσου με, Θε μου, στο δρόμο που πήρα,
χωρίς, ως το τέλος, να ξέρω το πως,
- χωρίς να 'χω μάθει, με μια τέτοια μοίρα,
ποιο κρίμα με δέρνει, και ποιος ο σκοπός!

Λυπήσου τα χρόνια που πάνε χαμένα,
προτού η νύχτα πάλι βαριά ν' απλωθεί,
ζητώντας τους άλλους, ζητώντας κι εμένα,
ζητώντας εκείνο που δε θα βρεθεί!

Λυπήσου όλα κείνα που πάνε του κάκου,
γιατί έτσι τους είπαν πως είναι γραφτό,
και γίνονται χώμα, στα βάθη ενός λάκκου,
χωρίς να γυρέψουν το λόγο γι' αυτό!

Λυπήσου κι εκείνα, λυπήσου κι εμένα,
- κι εμένα, που πάω με καρδιά στοργική,
ζητώντας μια λύση σε πράματα ξένα,
που δεν έχουν, Θε μου, καμιά λογική...

Λιγάκι να κάνω πως κάτι με σέρνει,
λιγάκι να φέξει, μες στα σκοτεινά,
κι αμέσως η μοίρα μού το ξαναπαίρνει,
κι αμέσως η νύχτα γυρίζει ξανά...

Λυπήσου με, Θε μου, στην απόγνωσή μου,
λυπήσου τη φλόγα που μάταια σκορπώ,
- λυπήσου με μες στην αγανάκτησή μου,
να ζω δίχως λόγο, και δίχως σκοπό...

Ναπολέων Λαπαθιώτης - Μικρό Τραγούδι











Ο παλιός μας Έρωτας,
με τα βάσανά του,
ο καλός μας Έρωτας,
ήταν του Θανάτου.

Δέκα χρόνια στη σειρά,
δίχως να το ξέρει,
δέκα χρόνια στη σειρά,
μας κρατούσε ταίρι.

Μας βαστούσε συντροφιά,
μας κρατούσε ταίρι,
δέκα χρόνια στη σειρά
κι ένα καλοκαίρι...

Μα όπως όλα μας περνούν
και χαρές και πόνοι,
να μια μέρα που κι αυτός,
άρχισε να λιώνει.

Κι ένα βράδυ σκοτεινό,
βράδυ πικραμένο,
καθώς είχα κουραστεί
να σε περιμένω,

δίχως λέξη να μου πει,
γύρισε στη μπάντα,
σφάλισε τα μάτια του
κι έσβησε για πάντα...

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015

Διάττων Αβρός - Τα Δάνεια Του Μεσοπολέμου











Τις νύχτες, συνήθως, αργούσε να κοιμηθεί.
Άκουγε φωνές ή, καλύτερα, φανταζόταν.
Είχε την αίσθηση ότι Μεσοπολεμικοί Ποιητές
τον καλούσαν κοντά τους
και του υπαγόρευαν στίχους.
Η δίνη αυτή των στίχων
τον οδηγούσε σε μέθη.
Κουρασμένος απ' την αγρύπνια
και σε προχωρημένα ξημερώματα
κατάφερνε επιτέλους να κοιμηθεί.

Την επόμενη μέρα ξυπνούσε κανονικά το πρωί
και βασανιζόταν πάντα απ' την ίδια απορία.

Οι στίχοι αυτοί του ανήκαν;


                                              Φλεβάρης 2015

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

Διάττων Αβρός - Περί Αυτοκαταστροφής











Ήταν ανυπόφορα όλ' αυτά που βιώναμε
κι έπρεπε κάτι να γίνει.
Η μάζα με τη στάση της
είχε ισοπεδώσει τα πάντα.
Προσπαθώντας όμως να ξεφύγουμε
απ' αυτό το τέλμα, απομονωθήκαμε
και πέσαμε πάνω σε μια άλλη καταστροφή,
χειρότερη, τη δική μας.

Οι αδυναμίες, όταν δεν αντιμετωπίζονται,
παρασέρνουν στη δίνη τους.



                                         Φλεβάρης 2015

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

Διάττων Αβρός - Έννοιες Συνυφασμένες











Τα μάτια σου είναι για να με μαγνητίζουν.
Τα δικά μου σε αποστηθίζουν.

Τα χείλη σου είναι για να τα φιλήσω.
Θα στο ζητήσω.

Τα μαλλιά σου είναι για να μου τα υποσχεθείς.
Μη μου το αρνηθείς.

Το σώμα σου είναι για να με σώσει απ' της ζωής την τρικυμία.
Έρωτας ή αδυναμία;


                                                                  Σεπτέμβρης 2014

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

Διάττων Αβρός - Επιβάτες Ενός Σύγχρονου Τιτανικού











Μπήκαμε πλέον - όλα το έδειχναν - στην ύστατη ευθεία.
Το τέλος ορίζεται με μαθηματική ακολουθία.
Ως λαός πέσαμε θύματα μιας ελεεινής προδοσίας
κι ότι δε διαφαίνεται είναι η λύτρωση κι ο μεσσίας.

Με θλίψη αποσύραμε των προσδοκιών μας τον καθρέφτη.
Αυτό που μας απομένει τώρα είναι η Νύχτα που πέφτει.
Λες κι είμαστε οι επιβάτες ενός σύγχρονου Τιτανικού,
ταξιδεύουμε σιωπηλοί, παραμονή του μεγάλου κακού...


                                                            Σεπτέμβρης 2014

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

Κατερίνα Αγγελάκη, Ρουκ - Ποιητικό Υστερόγραφο

...(συνέχεια απ' την προηγούμενη ανάρτηση)... Η Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ πρωτοδημοσίευσε στην «Καινούργια Εποχή» το 1956. Έχει εκδώσει 20 περίπου ποιητικές συλλογές μέχρι τώρα ενώ πολύ πλούσιο κι εξίσου αξιόλογο είναι και το μεταφραστικό της έργο.

Απ' την πρώτη της ποιητική συλλογή λειτουργεί ως προπομπός της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς (της λεγόμενης γενιάς της αμφισβήτησης). Όντας ερωτική ποιήτρια, η ποιητική της χαρακτηρίζεται απ' τη σωματικότητα των (συν)αισθημάτων και την κατάφαση στη μοναξιά ως το βαθύτερο γνώρισμα της ύπαρξης, ενώ στα πιο πρόσφατα έργα της η έμφαση δίδεται στις αυτοβιογραφικές αναφορές και σε ένα εσωτερικό διάλογο με το θάνατο.


Ποιητικό Υστερόγραφο

Τα ποιήματα δεν μπορούν πια
να 'ναι  ωραία
αφού η αλήθεια έχει ασχημύνει.
Η πείρα είναι τώρα
το μόνο σώμα των ποιημάτων
κι όσο η πείρα πλουταίνει
τόσο το ποίημα τρέφεται και ίσως δυναμώσει.
Πονάν τα γόνατά μου
και την Ποίηση δεν μπορώ πια να
προσκυνήσω,
μόνο τις έμπειρες πληγές μου
μπορώ να της χαρίσω.
Τα επίθετα μαράθηκαν,
μόνο με τις φαντασιώσεις μου
μπορώ τώρα την Ποίηση να διανθίσω.
Όμως πάντα θα την υπηρετώ
όσο βέβαια εκείνη με θέλει
γιατί μόνο αυτή με κάνει λίγο να ξεχνώ
τον κλειστό ορίζοντα του μέλλοντός μου.


(απ' την ποιητική συλλογή «Η Ανορεξία Της Ύπαρξης», το 2011)
 
Free Joomla TemplatesFree Blogger TemplatesFree Website TemplatesFreethemes4all.comFree CSS TemplatesFree Wordpress ThemesFree Wordpress Themes TemplatesFree CSS Templates dreamweaverSEO Design