Καλωσήρθατε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα του Διάττοντα Αβρού. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε έργα του ίδιου (οι ποιητικές συλλογές αναφέρονται στη δεξιά πλευρική στήλη) αλλά και άλλων δημιουργών. Σε περίπτωση που θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί του (π.χ. για να πείτε απλά τη γνώμη σας ή για να δημοσιεύσετε κάποιο κείμενό σας), μπορείτε να συμπληρώσετε τη φόρμα επικοινωνίας στη οριζόντια μπάρα του μενού ή να στείλετε μήνυμα στο e-mail που αναγράφεται δεξιά. Καλές σας αναγνώσεις...

Σημείωση: Δυστυχώς ένα (πολύ) μικρό μέρος του συνολικού αριθμού ποιημάτων έχει ανέβει μέχρι στιγμής κι απ' αυτά τα ποιήματα λίγα έχουν την οριστική μορφή τους (τα περισσότερα δεν έχουν ακόμα υποστεί την τελική επεξεργασία)... Το Blog εδώ και πολύ καιρό είναι παροπλισμένο...

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Διάττων Αβρός - Το Κρεβάτι Του Εφιάλτη










Τελικά δεν ήταν ολομόναχος
κι ας παραπονιόταν γι' αυτό.
Ζούσε μαζί μ' ένα συγκάτοικο,
κάποιον που τον έλεγαν Εφιάλτη.

Γιατί το 'κρυβε όμως;
Ποιος ήταν ο λόγος
που τον ανάγκαζε να το κάνει;
Έλλειψη εμπιστοσύνης στους άλλους;
Έσχατο σημείο απελπισίας;
Απώλεια αίσθησης της πραγματικότητας;
Ή μήπως παράνοια;

Και δεν ήταν μόνο αυτό.
Τα βράδια έκανε πάντα το ίδιο λάθος.
Αντί να πέφτει στο δικό του κρεβάτι,
ξάπλωνε στο κρεβάτι του Εφιάλτη.

                                    
                                     Οκτώβρης 1995

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Διάττων Αβρός - Δ. Π. Παπαδίτσας, Ο Αριθμός Ένα Σε Μεγέθυνση!

Το παρακάτω κείμενο έχει γραφτεί κατά τον ίδιο τρόπο με αυτά που έχω παρουσιάσει στο παρελθόν για τον Κώστα Καρυωτάκη ("Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει") και τον Τάσο Λειβαδίτη ("Η Αγρύπνια Στην Ποίηση Του Τάσου Λειβαδίτη").

Πρόκειται και πάλι για μια σύνθεση (του γράφοντος) στίχων και φράσεων - ελαφρώς βέβαια αλλαγμένων - απ' όλο το έργο κάποιου σπουδαίου Ποιητή, αυτή τη φορά του Δ. Π. Παπαδίτσα. Το κείμενο που έχει γραφτεί για τον συγκεκριμένο λογοτέχνη είναι κατά πολύ μεγαλύτερο αλλά για τα στενά όρια μιας ιστοσελίδας, πιστεύω πως το - έτσι κι αλλιώς αυτόνομο - απόσπασμα επαρκεί...


Ο Αριθμός Ένα Σε Μεγέθυνση!

Ποιος ήταν; Άνθρωπος απλός, μόνο, δεν ήταν...

Ήταν η πείνα του τρελού πουλιού; Η χόρταση του πουλιού στην αντηλιά; Στα φαράγγια αντιχτύπημα αετίσιων φτερών; Διάβα μελισσών μαζί με τη βουή τους; Αηδόνι στην πυκνή φυλλωσιά; Γυρίνος στο θολό νερό; Άστρο που έφεγγε μες στο μεσημέρι ίδιο απριλιάτικο βάδισμα; Παλμός θριάμβων; Σε πανηγύρι ονειροπύλη; Στροφορμή πλήθους σε νιοστές δονήσεις; Υψωμένη φλόγα ελικοειδής που κέντριζε το βάθος κάθε ιδέας; Σημαιοστόλιστη έννοια; Ακέραιος ύμνος; Αξόδευτη χάρη; Θαύμα αθώας περπατησιάς και κρίνο αθώας θάλασσας; Πάναγνη αύρα; Προαιώνιο νόημα; Ανοιχτό νόημα - στόμα κάθε μεγαλείου; Άχνη αξέχαστων προγόνων; Θόλος αγάπης; Λάμψη θωπευτική; Της οικουμένης δοξάρι; Πύρινο αλφάβητο; Πρωτογέννητη λέξη; Νικητήριο ράντισμα; Χοάνη δόξας; Πανόλβιο καύχημα; Αχνιστή ζωή χιλιόχρωμη; Απύθμενη αύξηση; Μέθη αφρώδη; Πίδακας άλλης χαράς; Γέλιο ποταμίσιο; Άθροισμα θάλασσας; Εναρμόνιο κοχύλι; Μορφή αμφορέα μοιρασμένη σε στόματα να την προφέρουν; Συλλαβή νερού; Δροσιστικό πηγάδι; Λιακάδα εφτάχορδη; Ηλιόλουστο ύψος; Άνθινο ίχνος; Ευώδες όνειρο που άνοιγε παράθυρα χλόης; Άμφιο μυρωδάτο; Πάτμιο βίωμα; Πομπή σε αράγιστα ουράνια; Οδηγός πτήσεων; Δεκαπλάσιο ουρανών; Φωτερή αρχή ή έμβρυο φως ελευθερωμένο απ' τους ουρανούς του;... Όλες της κορυφής αυτές οι αβρές επάλξεις...

Μα ποιος ήταν τελικά; Τα μάτια του ήταν αντλίες παραμυθιών σε γάργαρα νερά, τις πράξεις του τις συνταίριαζαν άγνωστα συστατικά. Τον ονόμαζε η φυλλωσιά καρπό κι ο καρπός μέλλουσα γεύση. Τον είπαν άνθρωπο μ' ένα χέρι δροσερό να πιάνεται απ' το χάος και με χίλια άλλα να διώχνει απ' τις πτυχές του τις αλλεπάλληλες ριπές θανάτου. Η πρώτη αυγή κι η δεύτερη τον είπαν καράβι, η τρίτη κι η τέταρτη, αρκαδική βροχή. Κι ακόμα, τον είπαν αρχή της πρώτης νύχτας, πυρσό της δεύτερης, μιας τρίτης κατακόρυφη φύτρα στα βαθιά νερά, ισκιερό βουνό μιας άλλης. Ήταν ο Απόλλων με άπειρα μάτια, αιώνιος Διόνυσος, ενίοτε Σειληνός, πότε Πυθαγόρειος και πότε Αριστοτελικός. Ο αριθμός Ένα σε μεγέθυνση!

Κάποτε τον έλεγαν Δημήτριο...


                                                                                                           Αύγουστος - Δεκέμβρης 1994

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Δ. Π. Παπαδίτσας! Όταν Η Ποίηση Απογειώνει Κι Οδηγεί Στη Μέθη!

Είναι ο χαρακτηριστικός Ποιητής των λέξεων! Οι λέξεις του Δ. Π. Παπαδίτσα λειτουργούν σαν μεγαλειώδεις ηχητικοί πομποί, με αποτέλεσμα τα ποιήματά του να οδηγούν στη μέθη! Είναι ο πνευματικός εκείνος άνθρωπος του οποίου η Ποίηση λατρεύεται ανεξάρτητα απ' την κατανόηση ή όχι των κειμένων του! Ποίηση για την Ποίηση λοιπόν; Σίγουρα δεν είναι το μόνο θετικό που θα παρατηρήσουμε στο συνολικό έργο του αλλά όπου αυτό υπάρχει, παρουσιάζεται με τον πλέον ιδανικό κι ουσιαστικό τρόπο όπου κερδίζουν όλοι...Ποίηση, Ποιητές, κριτικοί, αναγνώστες, μελλοντικές γενιές...

Ο Δ. Π. Παπαδίτσας μάς κληροδότησε ένα έργο απίθανου λογοτεχνικού διαμετρήματος, διανθίζοντας την ήδη πλούσια ανά τον κόσμο ελληνική γλώσσα. Απόρροια του μεγαλειώδους που χαρακτηρίζει το έργο του, φυσικό ήταν να ασκήσει πολλές επιρροές (μεταξύ των οποίων και στον κάτοχο της παρούσας ιστοσελίδας)... Ακολουθεί η βιογραφία του απ' την Ελένη Λαδιά (αρχαιολόγος, θεολόγος, συγγραφέας και συνεργάτιδά του, γεννημένη το 1945)...

Ο Δημήτρης Παπαδίτσας γεννήθηκε στα Κουμέικα της Σάμου, στις 22 Σεπτεμβρίου 1922 (σύγχρονος του μεγάλου Τάσου Λειβαδίτη, ακόλουθος όμως διαφορετικού λογοτεχνικού ρεύματος). Γονείς του ήταν ο Παρασκευάς Παπαδίτσας κι η Μαρίτσα (το γένος Φιλιππάκη).

1922 - 1935. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του τα πέρασε σε διάφορες ακριτικές περιοχές της Ανατολικής Μακεδονίας γιατί ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός. Ήταν παιδί ζωηρό, κι ανήσυχο, με καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα. Στην Ελληνική ύπαιθρο γνώρισε τη φύση που τη λάτρευε, θρύλους και δοξασίες καθώς και την ιδιωματική λαλιά των ανθρώπων.
1935 - 1960. Έζησε στη Νίκαια του Πειραιά μαζί με τους γονείς του και τα δυο του αδέλφια, Ιορδάνη και Βλαδίμηρο. Τέλειωσε την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αποκτώντας την ειδικότητα του ορθοπεδικού. Παράλληλα, απ' τα 15 του χρόνια αρχίζει να γράφει ποιήματα, έμμετρα κυρίως, με προτίμηση στα σονέτα.
1943. Στα 21 του χρόνια εκδίδει μια μικρή ποιητική συλλογή, ένα πρωτόλειο με τίτλο "Γυμνάσματα". Λίγο αργότερα, μέσα στο ίδιο έτος, κυκλοφορεί το "Φρέαρ Με Τις Φόρμιγγες".
1945. Κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή "Εντός Παρενθέσεως Α".
1949. Κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή "Εντός Παρενθέσεως Β".
1951. Κυκλοφορεί νέα ποιητική συλλογή, αυτή τη φορά με τίτλο "Η Περιπέτεια".
1953. Κυκλοφορεί σε β' έκδοση "Η Περιπέτεια", συμπληρωμένη.
1955. Κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή "Το Παράθυρο".
1956. Κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή "Νυχτερινά". Την ίδια χρονιά πηγαίνει με υποτροφία, ως ιατρός, στο Μόναχο της Γερμανίας.
1958. Ανακηρύσσεται διδάκτωρ της Ιατρικής.
1959. Εκδίδει με τη συνεργασία του Ε. Χ. Γονατά το περιοδικό "Πρώτη Ύλη". Το α' τεύχος περιλαμβάνει την ποιητική συλλογή του Δ. Π. Παπαδίτσα "Ουσίες" καθώς και ποιήματα απ' τη συλλογή του Ivan Goll "Traumkraut" (Ονειροχλόη), μεταφρασμένα απ' τα γερμανικά, πάλι απ' τον Δ. Π. Παπαδίτσα. Το ίδιο έτος επανακυκλοφορεί η συλλογή "Ουσίες", αλλά αυτή τη φορά αυτόνομη, ανεξάρτητα απ' το περιοδικό.
1961. Κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή "Ουσίες Β'". Επίσης εκδίδεται, πάλι με τη συνεργασία του Ε. Χ. Γονατά, και το β' τεύχος του περιοδικού "Πρώτη Ύλη", όπου ο Ποιητής μεταφράζει κι άλλα ποιήματα απ' την "Ονειροχλόη" του Ivan Goll. ΤΟ ίδιο έτος παντρεύεται την Αναστασία Κ. Θερμού.
1961 - 1963. Ο Ποιητής βρίσκεται στη Λέρο και Πάτμο, και τα γύρω νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, εργαζόμενος σε νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού.
1963 - 1965. Ο Ποιητής ζει στην Αθήνα. Το 1963 εκδίδεται οι συγκεντρωτικός τόμος με τον τίτλο "Ποίηση Ι" και κερδίζει με αυτό το Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης (ο τόμος επανκυκλοφορεί σε β' έκδοση 15 χρόνια μετά και σε γ' έκδοση μετά από 22 χρόνια). Το 1964 κυκλοφορεί η συλλογή "Εν Πάτμω", η οποία, κατά ομολογία του ίδιου, ακούστηκε μέσα στο σπήλαιο της Αποκάλυψης.
1965 - 1967. Ο Ποιητής ζει στη Σπάρτη. Είναι διευθυντής της ορθοπεδικής κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου Σπάρτης. Το 1966 κυκλοφορεί την ποιητική συλλογή "Εν Πάτμω Και Δυο Ερμηνείες".
1968 - 1976. Ο Ποιητής μένει στην Καλαμάτα κι εργάζεται πάντα ως ορθοπεδικός. Το 1970 κυκλοφορεί την ποιητική συλλογή "Όπως Ο Ενδυμίων". Το 1972 κυκλοφορεί η συλλογή "Διάρκεια Και Ενδέκατη Παραλλαγή". Το 1974 κυκλοφορεί ο συγκεντρωτικός τόμος (1964 - 1974) με τον τίτλο "Ποίηση ΙΙ" (ο τόμος επανακυκλοφορεί σε β' έκδοση 7 χρόνια μετά). Γίνεται μέλος της Επιτροπής Απονομής Κρατικών Βραβείων.
1976. Ως τη μέρα του θανάτου του ο Δ. Π. Παπαδίτσας ζει στην Αθήνα.
1977. Κυκλοφορεί η συλλογή "Εναντιοδρομία".
1979. Ο Ποιητής εκπροσωπεί την Ελλάδα στο πανευρωπαϊκό ποιητικό φεστιβάλ στη Λουβαίν του Βελγίου.
1980. Κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή "Δυοειδής Λόγος" (εικονίζεται στη φωτογραφία), η οποία αποσπά το Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Ο Ποιητής εκπροσωπεί για δεύτερη φορά τη χώρα μας και πάλι στη Λουβαίν του Βελγίου.
1983. Κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή "Η Ασώματη". Το έργο τιμήθηκε με το Βραβείο Ακαδημίας (Έπαθλο Ουράνη). Το ίδιο έτος κυκλοφορεί κι ο τόμος δοκιμίων με τον τίτλο "Ως Δι' Εσόπτρου" (σκέψεις, αποσπάσματα, σχεδιάσματα). Το 1983 επίσης, ο Ποιητής εκπροσωπεί την Ελλάδα σ' ένα σεμινάριο Ποιητών - Ιατρών στο Λονδίνο. Οι χώρες που έλαβαν μέρος ήταν η Γαλλία, η Πολωνία, Η Πορτογαλία κι η Ελλάδα.
1984. Κυκλοφορεί η μετάφραση των Ορφικών Ύμνων σε συνεργασία με την Ελένη Λαδιά.
1985. Κυκλοφορεί η μετάφραση των Ομηρικών Ύμνων σε συνεργασία πάλι με την Ελένη Λαδιά. Το ίδιο έτος ο Δήμος Νικαίας τιμά τον Ποιητή για την προσφορά του στην κοινωνική και πολιτιστική ζωή της περιοχής. Επίσης η διοίκηση του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού απονέμει μετάλλειο στον Ποιητή για την "υψηλόφρονη επιστημονική κι ανθρωπιστική του προσφορά" και τον ευχαριστεί για την εθελοντική του εργασία τα πρώτα 5 χρόνια της "Ερυθροσταυρικής του δραστηριότητας". Ο Ορθοπεδικός Σύλλογος επίσης τιμά με ξεχωριστή υπερηφάνεια το επιφανές μέλος του, γιατί ο Δ. Π. Παπαδίτσας, εκτός απ' τη μεγάλη προσφορά του στα Γράμματα, διέπρεψε και στην Ιατρική. Τον ίδιο χρόνο εκδίδονται στην Ισπανία ποιήματά του σε τόμο με το γενικό τίτλο "De Patmos A Delfos" μεταφρασμένα απ' το νεοελληνιστή Jose Ruiz. Ποιήματά του επίσης έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Ρωσικά, Γερμανικά, Πολωνικά, Ουγγρικά και Φλαμανδικά (Βέλγιο) κι είναι ήδη δημοσιευμένα σε αντίστοιχες ανθολογίες και περιοδικά.
1986. Κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή "Το Προεόρτιον".
1987. Στις 22 Απριλίου πεθαίνει ο Ποιητής από καρδιακό νόσημα. Αξίζει να σημειωθεί πως απ' τη μέρα της εγκατάστασής του στην Αθήνα ως κυριολεκτικά τη μέρα του θανάτου του, εργαζόταν ως διευθυντής στο Κέντρο Αποκατάστασης Αναπήρων...

Τελειώνοντας το κείμενο της Ελένης Λαδιά, παραθέτω ένα ποίημα του Δ. Π. Παπαδίτσα, δείγμα ενός "άλλου ύφους" που διέπει την Ποίησή του, μιας γραφής που απογειώνει, μιας γραφής που με τίποτα δε μπορεί να χαρακτηριστεί γήινη...


Απέχω λίγο απ' το να γίνω τόξο

το "που" και το "τι" ομοιώματά μου
πεταμένα στους δρόμους
ούτε τ' ανaγνωρίζω και ουδέ μ' αναγνωρίζουν
επειδή μόνο σαν φυτό λιγνό εξηγώ τις δυσκολίες
να δω τον κόσμο απλά
ν' ακούσω και μες στο θάνατό μου ακόμα τη συγχορδία του
το σκίρτημα της αρχής του

η τρυφερότης όμως είναι τρυφερότης
κι απ' τα λόγια σου θερίζω χορτάρι
κι όπως με κοιτάς λέω να μην ξαναπώ τίποτα
να μην ξαναπώ ποτέ πια ότι είμαι ένας θνητός
που άρχισε απ' τα χαμομήλια κι όπου κοιτάξει
φυτρώνει μια λύρα.


(απ' την ποιητική συλλογή "Δυοειδής Λόγος", το 1980)

Αυτός ήταν ο Δ. Π. Παπαδίτσας!... ο άνθρωπος που "απείχε λίγο απ' το να γίνει τόξο κι όπου κοίταζε, φύτρωνε μια λύρα". Αυτός ήταν ο ίδιος, αυτή ήταν κι η Ποίησή του... μια Ποίηση που για να προσεγγιστεί σωστά λογοτεχνικά απαιτεί μια υπέρβαση που - όπως προαναφέρθηκε - δε μπορεί να είναι εγκόσμια... Με τον έξοχο αυτό λογοτέχνη θα συνεχίσουμε και στην επόμενη ανάρτηση (Δευτέρα 11 Οκτώβρη)...

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

Ιγνάτιος Αλεξίου, Άλλος Ένας Λογοτέχνης Που "Έφυγε"

Παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζω (δεν έχω δίκτυο αλλά ούτε και υπολογιστή), αυτήν την ανάρτηση έπρεπε - και τελικά κατάφερα - να την κάνω!

Πρόκειται για ένα λογοτέχνη (γεννήθηκε στη Λέσβο το 1957) στον οποίο είχα αναφερθεί άλλη μια φορά στο παρελθόν επειδή μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον και ήθελα να μάθω περισσότερα γι' αυτόν. Τελικά, το μόνο που έμαθα είναι ότι προχθές έγινε η κηδεία του (βρέθηκε στο σπίτι του, στην Αθήνα, δολοφονημένος)!

Πως τα φέρνει η Ζωή... Τις περισσότερες φορές μας γεμίζει με πικρία κι αναπάντητα ερωτήματα (πάμπολλα γιατί)... Ως ένα θερμό κατευόδιο στο τελευταίο ταξίδι του Ιγνάτιου Αλεξίου, παραθέτω μερικούς - σκόρπιους - στίχους του... Ένα ταξίδι που, απ' τον τρόπο που έγινε, χαρακτηρίζεται πρόωρο και ακούσιο εξορισμού... Θαυμάστε λοιπόν μερικά έξοχα δείγματα μακρόπνοης Ποίησης...


* Μες στο κοίταγμα ανέμων είσαι η προσμονή του κόσμου... λεβέντικα κινήσου. Σκέψου την Ελλάδα του ανθρώπου, την Ελλάδα του δικαίου.

* Στην κραυγή του κόσμου και η φωνή μου. Χαντακώνουν τα κεφάλια στη σειρά. Τη χαρακωμένη σκέψη θα κολλήσουμε μια μέρα έστω και με το αίμα μας αν χρειαστεί.

* Άνθρωποι σιγανοί μα συνάμα ζωντανοί.

* Μην τους λυπάσαι όταν πεθάνουν για τον αγώνα που λαχτάρησαν. Έχεις να λυπηθείς όταν πεθάνουν για το τίποτα, χωρίς αγώνα.

* Σε καλώ προς ότι εσύ είσαι. Σε καλώ προς την αλήθεια. Σε καλώ προς τη δικαίωσή σου.

* Θα έλθει μια μέρα όπου όλα θα μιλούν. Κι εμείς μόνο δε θα πούμε τίποτα. Τίποτα παρά μόνο την αλήθεια. Αυτό που βλέπουμε να φέγγει στις αυλές, στους δρόμους, στα πεζούλια, στις καρδιές μας.

* Άφησα το δρόμο των βημάτων μου και πήρα το δρόμο των κρότων του κόσμου... ανταύγεια των εσωτερικών μου ήχων... πάντα υπαρξιακός ναός μου ανθρωπιάς και πρόσωπο ανοιχτό μου... Κάθε τι το πονηρό συντρίβεται συνεχώς γιατί άλλωστε κάθε λόγος περιττός αφού ο γαλάζιος ουρανός μου... Αστράφτω, λάμπω, γεννώ αυτό και το άλλο, υπάρχω και ζω, ανθρωπίζομαι γι΄αυτό που είμαι και μόνο γι' αυτό, έτσι δημιουργώ... καθαρίζομαι, ασημίζομαι, λαμποκοπώ μέσα μου... ε, τότε πραγματικά σας λέω ότι ευτυχώ... γιατί βρίσκομαι στην ύπαρξή μου... ήλιος και φως, σημεία έπαρσης με ύμνο τη ζωή μου...

* Κι όταν ακόμα σύννεφα και μπόρες έλθουν, εμείς το τραγούδι μας θα έχουμε παρέα, στην αγκαλιά μας παιδί θα το 'χουμε... Εκεί, στο ατέλειωτο, η αρμονία του οράματος...


ΣΧΟΛΙΟ: Ποίηση που πραγματικά μιλάει - κι εντυπωσιάζει - από μόνη της. Δε θα προσθέσω λοιπόν τίποτα άλλο γι' αυτόν τον λογοτέχνη, απλά και μόνο θα επαναλάβω τον τελευταίο στίχο... Εκεί, στο ατέλειωτο, η αρμονία του οράματος...

Εκεί πήγε...
 
Free Joomla TemplatesFree Blogger TemplatesFree Website TemplatesFreethemes4all.comFree CSS TemplatesFree Wordpress ThemesFree Wordpress Themes TemplatesFree CSS Templates dreamweaverSEO Design