Καλωσήρθατε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα του Διάττοντα Αβρού. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε έργα του ίδιου (οι ποιητικές συλλογές αναφέρονται στη δεξιά πλευρική στήλη) αλλά και άλλων δημιουργών. Σε περίπτωση που θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί του (π.χ. για να πείτε απλά τη γνώμη σας ή για να δημοσιεύσετε κάποιο κείμενό σας), μπορείτε να συμπληρώσετε τη φόρμα επικοινωνίας στη οριζόντια μπάρα του μενού ή να στείλετε μήνυμα στο e-mail που αναγράφεται δεξιά. Καλές σας αναγνώσεις...

Σημείωση: Δυστυχώς ένα (πολύ) μικρό μέρος του συνολικού αριθμού ποιημάτων έχει ανέβει μέχρι στιγμής κι απ' αυτά τα ποιήματα λίγα έχουν την οριστική μορφή τους (τα περισσότερα δεν έχουν ακόμα υποστεί την τελική επεξεργασία)... Το Blog εδώ και πολύ καιρό είναι παροπλισμένο...

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Καλή Πρωτοχρονιά Κι Ευτυχισμένο Το 2011!

Η παρούσα ιστοσελίδα σάς στέλνει τις δικές της ευχές για Καλή Πρωτοχρονιά και κυρίως για ένα Νέο Χρόνο που να είναι ευτυχισμένος και ξεχωριστός για καθένα από σας. Πάνω απ' όλα Υγεία κι από κει και πέρα ότι εσείς επιθυμείτε!

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Γεώργιος Αθάνας - Το Τρεχούμενο Νερό










Το τρεχούμενο νερό
όπου λάχη και το βρω
θα σταθώ να το χαρώ!

Τρέχει εκείνο, τρέχω κι εγώ.
Στον αφρό του το γοργό
τα όνειρά μου κυνηγώ...

Πότισε κι ένα πουλί
που μια νύχτα σιωπηλή
ετρελάθη να λαλεί...

Προτού φύγει μου μιλεί
για την άδοξη εκβολή
που το χρέος του εξοφλεί

και με τρόπο ταπεινό,
ένα κάποιο δειλινό,
χάνεται στον ωκεανό!...

Τι λειτούργημα ιερό
το τρεχούμενο νερό!
Και τρελό και σοβαρό,

με λαχτάρα, με στοργή,
πότε πράο, πότε με οργή,
όπου πάει θαυματουργεί!

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Καλά Χριστούγεννα!

Η Ιστοσελίδα Εύχεται Σε Όλους...

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Κώστας Ουράνης - Στη Γειτονιά Που Πια Δε Ζούμε










Στη γειτονιά που πια δε ζούμε,
ούτε κι εσείς, ούτε κι εγώ,
κορίτσια των παλιών των χρόνων
πήγα τους ίσκιους μας να βρω...

Παλιές αυλές με τις γλισίνες,
μπαλκόνια με βασιλικούς,
ρομβίες στις γωνιές των δρόμων
με τους αριούς διαβατικούς,

παράθυρα που σαν περνούσα
κρυφόπαιζαν μισανοιγμένα,
όλα ο καιρός τα είχε αλλάξει
- πιότερο ακόμα κι από μένα!...

Κι έτσι που γύρναγα στους δρόμους
δίχως τους ίσκιους μας να βρω,
- κι ήτανε δείλι φθινοπώρου -
ένιωσα ωσάν κι εσείς, κι εγώ

να 'χαμε, τάχατε, πεθάνει
σε περασμένες εποχές:
- κι όχι σα να 'χαμε πεθάνει,
μα ως να μη ζήσαμε ποτές!...

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

2 Χρόνια Λογοτεχνικοί Περίπατοι!

Τα 2α γενέθλιά της γιορτάζει η παρούσα ιστοσελίδα! Για να μη σας κουράζω όμως άλλο αγαπητοί μου φίλοι με παρόμοιου περιεχομένου αναρτήσεις, καθώς όλα τα σχετικά με τη σημερινή ημερομηνία περιγράφονται εδώ, μπαίνω κατευθείαν στο θέμα και σας παρουσιάζω μια έξοχη δημιουργία από ένα έξοχο μεσοπολεμικό Ποιητή! Το ποίημα έχουμε και την ευκαιρία να το ακούσουμε και στο audio που ακολουθεί (απ' το προσωπικό μου αρχείο)...


Μήτσος Παπανικολάου - Χειμώνας

Μαύροι δρόμοι του χειμώνα
στη γυμνή την εξοχή·
του αμαξιού τα φώτα μόνα
τρέχουν μέσα στη βροχή.

Μέσα στην ανεμοζάλη
πρώτη ερωτική βραδιά!
Τέτοιαν άνοιξη και πάλι
πού περίμενε η καρδιά;

Δυό κεφάλια πλάι – πλάι
το ένα φθινοπωρινό,
το άλλο δώρο από το Μάη,
δεν είν’ είκοσι χρονώ.

- Που σε βρήκα; Που σε βρήκα,
άνθος της αμυγδαλιάς;
Τα μαλλιά σου έχουν τη γλύκα
μιας χελιδονοφωλιάς.

Και τα μάτια, όπως τα κλείνεις
στο φιλί, μοιάζουν κι αυτά
με τα μάτια της Σελήνης
που κοιτούν πάντα κλειστά.

Eίσαι η νύχτα κι είσαι η μέρα,
είσαι ο πόνος κι η χαρά!
Γύρω μας, μες στον αέρα
κυματίζουνε φτερά:

Περιστέρια έχουνε φθάσει
από τόπους μακρινούς·
φέρνουν ανθισμένα δάση
και γαλάζιους ουρανούς.

...Και τ’ αμάξι, τρέχει, τρέχει
στην ασφαλτωμένη οδό.
Έξω από τα τζάμια βρέχει
κι ο χειμώνας είν’ εδώ...

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Τάσος Λειβαδίτης - Μικρή Νυχτερινή Ονειροπόληση










Τα βράδια συνήθως αγρυπνώ και περιποιούμαι τα λουλούδια
που είναι ζωγραφισμένα στο κάλυμμα του καναπέ.
Σκέφτομαι πως κάποτε κι εκείνα θ' ανθίσουν
οι νεκροί θα ξαναγυρίσουν
τ' αγάλματα θα θυμηθούν και θα ξαναμιλήσουν
οι εραστές ειρήνη θα κλείσουν
αυτοί που άργησαν το χαμένο καιρό θα ξανακερδίσουν
κι οι Ποιητές το βάθος της αβύσσου θα μετρήσουν.


(απ' τη μεταθανάτια ποιητική συλλογή "Τα Χειρόγραφα Του Φθινοπώρου", το 1990)

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Ρήγας Γκόλφης - Καλοκαιριάτικο Μελτέμι

Ο ποιητής Ρήγας Γκόλφης (ψευδώνυμο του Δημήτρη Δημητριάδη) γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1886 και πέθανε στην Αθήνα την 1η Ιανουαρίου του 1958. Αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Νομικής αλλά άσκησε το επάγγελμα του συμβολαιογράφου. Εξέδωσε τα ακόλουθα έργα: Τα Τραγούδια του Απρίλη (Ποιήματα 1919), Ο Γήταυρος (Δράμα 1921), Ύμνοι (Ποιήματα 1921), Στο Γύρισμα της Ρίμας (Ποιήματα 1925), Λυρικά Χρώματα (Ποιήματα 1930), Φαντασία και Ποίηση (Κριτικές μελέτες 1935), Τετράμετρα (Ποιήματα 1953), Η Επιφάνεια και το Βάθος (Διηγήματα 1954).

Η ποίηση του Ρήγα Γκόλφη διακρίνεται για τους στιχουργικούς ελιγμούς της, την άψογη τεχνική της αρτιότητα, τη μουσικότητα και τον κοινωνικό προβληματισμό της. Λυρικός, νοσταλγικός, νεορομαντικός και τρυφερός ο λόγος του, εμμένει στην ελληνικότητα του θέματος και κυρίως στην ειλικρίνεια του αισθήματος. Ο αληθινός Ρήγας Γκόλφης βρίσκεται στον ποιητή.


Καλοκαιριάτικο Μελτέμι

Καλοκαιριάτικο μελτέμι
σου αναστατώνει τα μαλλιά.
Το φόρεμά σου γοργοτρέμει
καθώς στα χείλη σου η λαλιά.

Και κάτι να μου πεις γυρεύεις
κι ενώ το θέλεις, δε μπορείς.
Μαζί δειλιάζεις και θαρρεύεις
κι ασάλευτη μ' αντιθωρρείς.

Την αναπνοή σου κόμπος πνίγει,
το γέλιο σβει σ' ένα βυθό.
Μα φως της όψης σου ξανοίγει
το μαραμένο ως τώρα ανθό.

Κι ενώ της μοίρας σου η ανέμη
γυρνώντας δένει τη θηλειά,
καλοκαιριάτικο μελτέμι
σου αναστατώνει τα μαλλιά...

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Διάττων Αβρός - Το Κρεβάτι Του Εφιάλτη










Τελικά δεν ήταν ολομόναχος
κι ας παραπονιόταν γι' αυτό.
Ζούσε μαζί μ' ένα συγκάτοικο,
κάποιον που τον έλεγαν Εφιάλτη.

Γιατί το 'κρυβε όμως;
Ποιος ήταν ο λόγος
που τον ανάγκαζε να το κάνει;
Έλλειψη εμπιστοσύνης στους άλλους;
Έσχατο σημείο απελπισίας;
Απώλεια αίσθησης της πραγματικότητας;
Ή μήπως παράνοια;

Και δεν ήταν μόνο αυτό.
Τα βράδια έκανε πάντα το ίδιο λάθος.
Αντί να πέφτει στο δικό του κρεβάτι,
ξάπλωνε στο κρεβάτι του Εφιάλτη.

                                    
                                     Οκτώβρης 1995

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Διάττων Αβρός - Δ. Π. Παπαδίτσας, Ο Αριθμός Ένα Σε Μεγέθυνση!

Το παρακάτω κείμενο έχει γραφτεί κατά τον ίδιο τρόπο με αυτά που έχω παρουσιάσει στο παρελθόν για τον Κώστα Καρυωτάκη ("Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει") και τον Τάσο Λειβαδίτη ("Η Αγρύπνια Στην Ποίηση Του Τάσου Λειβαδίτη").

Πρόκειται και πάλι για μια σύνθεση (του γράφοντος) στίχων και φράσεων - ελαφρώς βέβαια αλλαγμένων - απ' όλο το έργο κάποιου σπουδαίου Ποιητή, αυτή τη φορά του Δ. Π. Παπαδίτσα. Το κείμενο που έχει γραφτεί για τον συγκεκριμένο λογοτέχνη είναι κατά πολύ μεγαλύτερο αλλά για τα στενά όρια μιας ιστοσελίδας, πιστεύω πως το - έτσι κι αλλιώς αυτόνομο - απόσπασμα επαρκεί...


Ο Αριθμός Ένα Σε Μεγέθυνση!

Ποιος ήταν; Άνθρωπος απλός, μόνο, δεν ήταν...

Ήταν η πείνα του τρελού πουλιού; Η χόρταση του πουλιού στην αντηλιά; Στα φαράγγια αντιχτύπημα αετίσιων φτερών; Διάβα μελισσών μαζί με τη βουή τους; Αηδόνι στην πυκνή φυλλωσιά; Γυρίνος στο θολό νερό; Άστρο που έφεγγε μες στο μεσημέρι ίδιο απριλιάτικο βάδισμα; Παλμός θριάμβων; Σε πανηγύρι ονειροπύλη; Στροφορμή πλήθους σε νιοστές δονήσεις; Υψωμένη φλόγα ελικοειδής που κέντριζε το βάθος κάθε ιδέας; Σημαιοστόλιστη έννοια; Ακέραιος ύμνος; Αξόδευτη χάρη; Θαύμα αθώας περπατησιάς και κρίνο αθώας θάλασσας; Πάναγνη αύρα; Προαιώνιο νόημα; Ανοιχτό νόημα - στόμα κάθε μεγαλείου; Άχνη αξέχαστων προγόνων; Θόλος αγάπης; Λάμψη θωπευτική; Της οικουμένης δοξάρι; Πύρινο αλφάβητο; Πρωτογέννητη λέξη; Νικητήριο ράντισμα; Χοάνη δόξας; Πανόλβιο καύχημα; Αχνιστή ζωή χιλιόχρωμη; Απύθμενη αύξηση; Μέθη αφρώδη; Πίδακας άλλης χαράς; Γέλιο ποταμίσιο; Άθροισμα θάλασσας; Εναρμόνιο κοχύλι; Μορφή αμφορέα μοιρασμένη σε στόματα να την προφέρουν; Συλλαβή νερού; Δροσιστικό πηγάδι; Λιακάδα εφτάχορδη; Ηλιόλουστο ύψος; Άνθινο ίχνος; Ευώδες όνειρο που άνοιγε παράθυρα χλόης; Άμφιο μυρωδάτο; Πάτμιο βίωμα; Πομπή σε αράγιστα ουράνια; Οδηγός πτήσεων; Δεκαπλάσιο ουρανών; Φωτερή αρχή ή έμβρυο φως ελευθερωμένο απ' τους ουρανούς του;... Όλες της κορυφής αυτές οι αβρές επάλξεις...

Μα ποιος ήταν τελικά; Τα μάτια του ήταν αντλίες παραμυθιών σε γάργαρα νερά, τις πράξεις του τις συνταίριαζαν άγνωστα συστατικά. Τον ονόμαζε η φυλλωσιά καρπό κι ο καρπός μέλλουσα γεύση. Τον είπαν άνθρωπο μ' ένα χέρι δροσερό να πιάνεται απ' το χάος και με χίλια άλλα να διώχνει απ' τις πτυχές του τις αλλεπάλληλες ριπές θανάτου. Η πρώτη αυγή κι η δεύτερη τον είπαν καράβι, η τρίτη κι η τέταρτη, αρκαδική βροχή. Κι ακόμα, τον είπαν αρχή της πρώτης νύχτας, πυρσό της δεύτερης, μιας τρίτης κατακόρυφη φύτρα στα βαθιά νερά, ισκιερό βουνό μιας άλλης. Ήταν ο Απόλλων με άπειρα μάτια, αιώνιος Διόνυσος, ενίοτε Σειληνός, πότε Πυθαγόρειος και πότε Αριστοτελικός. Ο αριθμός Ένα σε μεγέθυνση!

Κάποτε τον έλεγαν Δημήτριο...


                                                                                                           Αύγουστος - Δεκέμβρης 1994

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Δ. Π. Παπαδίτσας! Όταν Η Ποίηση Απογειώνει Κι Οδηγεί Στη Μέθη!

Είναι ο χαρακτηριστικός Ποιητής των λέξεων! Οι λέξεις του Δ. Π. Παπαδίτσα λειτουργούν σαν μεγαλειώδεις ηχητικοί πομποί, με αποτέλεσμα τα ποιήματά του να οδηγούν στη μέθη! Είναι ο πνευματικός εκείνος άνθρωπος του οποίου η Ποίηση λατρεύεται ανεξάρτητα απ' την κατανόηση ή όχι των κειμένων του! Ποίηση για την Ποίηση λοιπόν; Σίγουρα δεν είναι το μόνο θετικό που θα παρατηρήσουμε στο συνολικό έργο του αλλά όπου αυτό υπάρχει, παρουσιάζεται με τον πλέον ιδανικό κι ουσιαστικό τρόπο όπου κερδίζουν όλοι...Ποίηση, Ποιητές, κριτικοί, αναγνώστες, μελλοντικές γενιές...

Ο Δ. Π. Παπαδίτσας μάς κληροδότησε ένα έργο απίθανου λογοτεχνικού διαμετρήματος, διανθίζοντας την ήδη πλούσια ανά τον κόσμο ελληνική γλώσσα. Απόρροια του μεγαλειώδους που χαρακτηρίζει το έργο του, φυσικό ήταν να ασκήσει πολλές επιρροές (μεταξύ των οποίων και στον κάτοχο της παρούσας ιστοσελίδας)... Ακολουθεί η βιογραφία του απ' την Ελένη Λαδιά (αρχαιολόγος, θεολόγος, συγγραφέας και συνεργάτιδά του, γεννημένη το 1945)...

Ο Δημήτρης Παπαδίτσας γεννήθηκε στα Κουμέικα της Σάμου, στις 22 Σεπτεμβρίου 1922 (σύγχρονος του μεγάλου Τάσου Λειβαδίτη, ακόλουθος όμως διαφορετικού λογοτεχνικού ρεύματος). Γονείς του ήταν ο Παρασκευάς Παπαδίτσας κι η Μαρίτσα (το γένος Φιλιππάκη).

1922 - 1935. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του τα πέρασε σε διάφορες ακριτικές περιοχές της Ανατολικής Μακεδονίας γιατί ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός. Ήταν παιδί ζωηρό, κι ανήσυχο, με καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα. Στην Ελληνική ύπαιθρο γνώρισε τη φύση που τη λάτρευε, θρύλους και δοξασίες καθώς και την ιδιωματική λαλιά των ανθρώπων.
1935 - 1960. Έζησε στη Νίκαια του Πειραιά μαζί με τους γονείς του και τα δυο του αδέλφια, Ιορδάνη και Βλαδίμηρο. Τέλειωσε την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αποκτώντας την ειδικότητα του ορθοπεδικού. Παράλληλα, απ' τα 15 του χρόνια αρχίζει να γράφει ποιήματα, έμμετρα κυρίως, με προτίμηση στα σονέτα.
1943. Στα 21 του χρόνια εκδίδει μια μικρή ποιητική συλλογή, ένα πρωτόλειο με τίτλο "Γυμνάσματα". Λίγο αργότερα, μέσα στο ίδιο έτος, κυκλοφορεί το "Φρέαρ Με Τις Φόρμιγγες".
1945. Κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή "Εντός Παρενθέσεως Α".
1949. Κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή "Εντός Παρενθέσεως Β".
1951. Κυκλοφορεί νέα ποιητική συλλογή, αυτή τη φορά με τίτλο "Η Περιπέτεια".
1953. Κυκλοφορεί σε β' έκδοση "Η Περιπέτεια", συμπληρωμένη.
1955. Κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή "Το Παράθυρο".
1956. Κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή "Νυχτερινά". Την ίδια χρονιά πηγαίνει με υποτροφία, ως ιατρός, στο Μόναχο της Γερμανίας.
1958. Ανακηρύσσεται διδάκτωρ της Ιατρικής.
1959. Εκδίδει με τη συνεργασία του Ε. Χ. Γονατά το περιοδικό "Πρώτη Ύλη". Το α' τεύχος περιλαμβάνει την ποιητική συλλογή του Δ. Π. Παπαδίτσα "Ουσίες" καθώς και ποιήματα απ' τη συλλογή του Ivan Goll "Traumkraut" (Ονειροχλόη), μεταφρασμένα απ' τα γερμανικά, πάλι απ' τον Δ. Π. Παπαδίτσα. Το ίδιο έτος επανακυκλοφορεί η συλλογή "Ουσίες", αλλά αυτή τη φορά αυτόνομη, ανεξάρτητα απ' το περιοδικό.
1961. Κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή "Ουσίες Β'". Επίσης εκδίδεται, πάλι με τη συνεργασία του Ε. Χ. Γονατά, και το β' τεύχος του περιοδικού "Πρώτη Ύλη", όπου ο Ποιητής μεταφράζει κι άλλα ποιήματα απ' την "Ονειροχλόη" του Ivan Goll. ΤΟ ίδιο έτος παντρεύεται την Αναστασία Κ. Θερμού.
1961 - 1963. Ο Ποιητής βρίσκεται στη Λέρο και Πάτμο, και τα γύρω νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, εργαζόμενος σε νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού.
1963 - 1965. Ο Ποιητής ζει στην Αθήνα. Το 1963 εκδίδεται οι συγκεντρωτικός τόμος με τον τίτλο "Ποίηση Ι" και κερδίζει με αυτό το Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης (ο τόμος επανκυκλοφορεί σε β' έκδοση 15 χρόνια μετά και σε γ' έκδοση μετά από 22 χρόνια). Το 1964 κυκλοφορεί η συλλογή "Εν Πάτμω", η οποία, κατά ομολογία του ίδιου, ακούστηκε μέσα στο σπήλαιο της Αποκάλυψης.
1965 - 1967. Ο Ποιητής ζει στη Σπάρτη. Είναι διευθυντής της ορθοπεδικής κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου Σπάρτης. Το 1966 κυκλοφορεί την ποιητική συλλογή "Εν Πάτμω Και Δυο Ερμηνείες".
1968 - 1976. Ο Ποιητής μένει στην Καλαμάτα κι εργάζεται πάντα ως ορθοπεδικός. Το 1970 κυκλοφορεί την ποιητική συλλογή "Όπως Ο Ενδυμίων". Το 1972 κυκλοφορεί η συλλογή "Διάρκεια Και Ενδέκατη Παραλλαγή". Το 1974 κυκλοφορεί ο συγκεντρωτικός τόμος (1964 - 1974) με τον τίτλο "Ποίηση ΙΙ" (ο τόμος επανακυκλοφορεί σε β' έκδοση 7 χρόνια μετά). Γίνεται μέλος της Επιτροπής Απονομής Κρατικών Βραβείων.
1976. Ως τη μέρα του θανάτου του ο Δ. Π. Παπαδίτσας ζει στην Αθήνα.
1977. Κυκλοφορεί η συλλογή "Εναντιοδρομία".
1979. Ο Ποιητής εκπροσωπεί την Ελλάδα στο πανευρωπαϊκό ποιητικό φεστιβάλ στη Λουβαίν του Βελγίου.
1980. Κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή "Δυοειδής Λόγος" (εικονίζεται στη φωτογραφία), η οποία αποσπά το Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Ο Ποιητής εκπροσωπεί για δεύτερη φορά τη χώρα μας και πάλι στη Λουβαίν του Βελγίου.
1983. Κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή "Η Ασώματη". Το έργο τιμήθηκε με το Βραβείο Ακαδημίας (Έπαθλο Ουράνη). Το ίδιο έτος κυκλοφορεί κι ο τόμος δοκιμίων με τον τίτλο "Ως Δι' Εσόπτρου" (σκέψεις, αποσπάσματα, σχεδιάσματα). Το 1983 επίσης, ο Ποιητής εκπροσωπεί την Ελλάδα σ' ένα σεμινάριο Ποιητών - Ιατρών στο Λονδίνο. Οι χώρες που έλαβαν μέρος ήταν η Γαλλία, η Πολωνία, Η Πορτογαλία κι η Ελλάδα.
1984. Κυκλοφορεί η μετάφραση των Ορφικών Ύμνων σε συνεργασία με την Ελένη Λαδιά.
1985. Κυκλοφορεί η μετάφραση των Ομηρικών Ύμνων σε συνεργασία πάλι με την Ελένη Λαδιά. Το ίδιο έτος ο Δήμος Νικαίας τιμά τον Ποιητή για την προσφορά του στην κοινωνική και πολιτιστική ζωή της περιοχής. Επίσης η διοίκηση του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού απονέμει μετάλλειο στον Ποιητή για την "υψηλόφρονη επιστημονική κι ανθρωπιστική του προσφορά" και τον ευχαριστεί για την εθελοντική του εργασία τα πρώτα 5 χρόνια της "Ερυθροσταυρικής του δραστηριότητας". Ο Ορθοπεδικός Σύλλογος επίσης τιμά με ξεχωριστή υπερηφάνεια το επιφανές μέλος του, γιατί ο Δ. Π. Παπαδίτσας, εκτός απ' τη μεγάλη προσφορά του στα Γράμματα, διέπρεψε και στην Ιατρική. Τον ίδιο χρόνο εκδίδονται στην Ισπανία ποιήματά του σε τόμο με το γενικό τίτλο "De Patmos A Delfos" μεταφρασμένα απ' το νεοελληνιστή Jose Ruiz. Ποιήματά του επίσης έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Ρωσικά, Γερμανικά, Πολωνικά, Ουγγρικά και Φλαμανδικά (Βέλγιο) κι είναι ήδη δημοσιευμένα σε αντίστοιχες ανθολογίες και περιοδικά.
1986. Κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή "Το Προεόρτιον".
1987. Στις 22 Απριλίου πεθαίνει ο Ποιητής από καρδιακό νόσημα. Αξίζει να σημειωθεί πως απ' τη μέρα της εγκατάστασής του στην Αθήνα ως κυριολεκτικά τη μέρα του θανάτου του, εργαζόταν ως διευθυντής στο Κέντρο Αποκατάστασης Αναπήρων...

Τελειώνοντας το κείμενο της Ελένης Λαδιά, παραθέτω ένα ποίημα του Δ. Π. Παπαδίτσα, δείγμα ενός "άλλου ύφους" που διέπει την Ποίησή του, μιας γραφής που απογειώνει, μιας γραφής που με τίποτα δε μπορεί να χαρακτηριστεί γήινη...


Απέχω λίγο απ' το να γίνω τόξο

το "που" και το "τι" ομοιώματά μου
πεταμένα στους δρόμους
ούτε τ' ανaγνωρίζω και ουδέ μ' αναγνωρίζουν
επειδή μόνο σαν φυτό λιγνό εξηγώ τις δυσκολίες
να δω τον κόσμο απλά
ν' ακούσω και μες στο θάνατό μου ακόμα τη συγχορδία του
το σκίρτημα της αρχής του

η τρυφερότης όμως είναι τρυφερότης
κι απ' τα λόγια σου θερίζω χορτάρι
κι όπως με κοιτάς λέω να μην ξαναπώ τίποτα
να μην ξαναπώ ποτέ πια ότι είμαι ένας θνητός
που άρχισε απ' τα χαμομήλια κι όπου κοιτάξει
φυτρώνει μια λύρα.


(απ' την ποιητική συλλογή "Δυοειδής Λόγος", το 1980)

Αυτός ήταν ο Δ. Π. Παπαδίτσας!... ο άνθρωπος που "απείχε λίγο απ' το να γίνει τόξο κι όπου κοίταζε, φύτρωνε μια λύρα". Αυτός ήταν ο ίδιος, αυτή ήταν κι η Ποίησή του... μια Ποίηση που για να προσεγγιστεί σωστά λογοτεχνικά απαιτεί μια υπέρβαση που - όπως προαναφέρθηκε - δε μπορεί να είναι εγκόσμια... Με τον έξοχο αυτό λογοτέχνη θα συνεχίσουμε και στην επόμενη ανάρτηση (Δευτέρα 11 Οκτώβρη)...

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

Ιγνάτιος Αλεξίου, Άλλος Ένας Λογοτέχνης Που "Έφυγε"

Παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζω (δεν έχω δίκτυο αλλά ούτε και υπολογιστή), αυτήν την ανάρτηση έπρεπε - και τελικά κατάφερα - να την κάνω!

Πρόκειται για ένα λογοτέχνη (γεννήθηκε στη Λέσβο το 1957) στον οποίο είχα αναφερθεί άλλη μια φορά στο παρελθόν επειδή μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον και ήθελα να μάθω περισσότερα γι' αυτόν. Τελικά, το μόνο που έμαθα είναι ότι προχθές έγινε η κηδεία του (βρέθηκε στο σπίτι του, στην Αθήνα, δολοφονημένος)!

Πως τα φέρνει η Ζωή... Τις περισσότερες φορές μας γεμίζει με πικρία κι αναπάντητα ερωτήματα (πάμπολλα γιατί)... Ως ένα θερμό κατευόδιο στο τελευταίο ταξίδι του Ιγνάτιου Αλεξίου, παραθέτω μερικούς - σκόρπιους - στίχους του... Ένα ταξίδι που, απ' τον τρόπο που έγινε, χαρακτηρίζεται πρόωρο και ακούσιο εξορισμού... Θαυμάστε λοιπόν μερικά έξοχα δείγματα μακρόπνοης Ποίησης...


* Μες στο κοίταγμα ανέμων είσαι η προσμονή του κόσμου... λεβέντικα κινήσου. Σκέψου την Ελλάδα του ανθρώπου, την Ελλάδα του δικαίου.

* Στην κραυγή του κόσμου και η φωνή μου. Χαντακώνουν τα κεφάλια στη σειρά. Τη χαρακωμένη σκέψη θα κολλήσουμε μια μέρα έστω και με το αίμα μας αν χρειαστεί.

* Άνθρωποι σιγανοί μα συνάμα ζωντανοί.

* Μην τους λυπάσαι όταν πεθάνουν για τον αγώνα που λαχτάρησαν. Έχεις να λυπηθείς όταν πεθάνουν για το τίποτα, χωρίς αγώνα.

* Σε καλώ προς ότι εσύ είσαι. Σε καλώ προς την αλήθεια. Σε καλώ προς τη δικαίωσή σου.

* Θα έλθει μια μέρα όπου όλα θα μιλούν. Κι εμείς μόνο δε θα πούμε τίποτα. Τίποτα παρά μόνο την αλήθεια. Αυτό που βλέπουμε να φέγγει στις αυλές, στους δρόμους, στα πεζούλια, στις καρδιές μας.

* Άφησα το δρόμο των βημάτων μου και πήρα το δρόμο των κρότων του κόσμου... ανταύγεια των εσωτερικών μου ήχων... πάντα υπαρξιακός ναός μου ανθρωπιάς και πρόσωπο ανοιχτό μου... Κάθε τι το πονηρό συντρίβεται συνεχώς γιατί άλλωστε κάθε λόγος περιττός αφού ο γαλάζιος ουρανός μου... Αστράφτω, λάμπω, γεννώ αυτό και το άλλο, υπάρχω και ζω, ανθρωπίζομαι γι΄αυτό που είμαι και μόνο γι' αυτό, έτσι δημιουργώ... καθαρίζομαι, ασημίζομαι, λαμποκοπώ μέσα μου... ε, τότε πραγματικά σας λέω ότι ευτυχώ... γιατί βρίσκομαι στην ύπαρξή μου... ήλιος και φως, σημεία έπαρσης με ύμνο τη ζωή μου...

* Κι όταν ακόμα σύννεφα και μπόρες έλθουν, εμείς το τραγούδι μας θα έχουμε παρέα, στην αγκαλιά μας παιδί θα το 'χουμε... Εκεί, στο ατέλειωτο, η αρμονία του οράματος...


ΣΧΟΛΙΟ: Ποίηση που πραγματικά μιλάει - κι εντυπωσιάζει - από μόνη της. Δε θα προσθέσω λοιπόν τίποτα άλλο γι' αυτόν τον λογοτέχνη, απλά και μόνο θα επαναλάβω τον τελευταίο στίχο... Εκεί, στο ατέλειωτο, η αρμονία του οράματος...

Εκεί πήγε...

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Maurice Maeterlinck - 4 Ποιήματα


Μορίς Μέτερλινκ (1862 - 1949). Βέλγος Ποιητής και Συγγραφέας, εκπρόσωπος του συμβολισμού. Τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1911... Το audio προέρχεται απ' το προσωπικό μου αρχείο...

Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

Ζαχαρίας Παπαντωνίου - Λυπημένα Δειλινά

Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου γεννήθηκε στο Καρπενήσι το Φεβρουάριο του 1877 και πέθανε στην Αθήνα το απόγευμα της 1ης Φεβρουαρίου 1940 από συγκοπή καρδιάς μέσα σε τραμ, πηγαίνοντας σε συνεδρίαση της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1890 γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, την οποία δεν τελείωσε ποτέ. Αφοσιώθηκε από νωρίς στη δημοσιογραφία, ως πολιτικός αρθρογράφος, χρονογράφος και συγγραφέας τεχνοκριτικών άρθρων, ενώ παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής, που ήταν το μεγάλο του πάθος. Το 1912 (και για μια πενταετία) υπηρέτησε ως Νομάρχης και το 1919 διορίστηκε διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης, όπου παρέμεινε 20 χρόνια. Το 1923 έλαβε το Αριστείον των Γραμμάτων και Τεχνών και το 1938 έγινε ακαδημαϊκός στην έδρα της Λογοτεχνίας.

Υπηρέτησε όλα τα είδη του λόγου, ιδιαίτερη όμως ήταν η επίδοσή του στο δοκίμιο και την κριτική. Το σύνολο του έργου του χαρακτηρίζεται από τη συναισθηματική του λεπτότητα, το στοχαστικό του βάθος, το μουσικό του τόνο καθώς κι απ' τη λιτότητα κι απλότητα της ελληνικής επαρχίας, με έμφαση στην ιδιαίτερη πατρίδα του, στο τοπίο της Ευρυτανίας.

Έργα του είναι: Πολεμικά τραγούδια (1897), Τα ψηλά βουνά (1918 - χρησιμοποιήθηκε ως αναγνωστικό βιβλίο του κράτους για τα Δημοτικά Σχολεία), Χελιδόνια (1920 - παιδικά ποιήματα), Πεζοί ρυθμοί (1923 πεζά ποιήματα), Διηγήματα (1927), Όρκος του πεθαμένου (1929), Νεοελληνικά Αναγνώσματα (1931 - για την Α' τάξη των Γυμνασίων), Θεία Δώρα (1932).

Μετά το θάνατο του έγινε μια σημαντική προσπάθεια να συγκεντρωθεί και να εκδοθεί το υπόλοιπο έργο του (κριτικά άρθρα, μελέτες, δημοσιεύσεις, χρονογραφήματα, ταξιδιωτικές εντυπώσεις κ.α.) αλλά, δυστυχώς, μεγάλο μέρος του έργου του παραμένει ακόμα διασκορπισμένο και κατ' επέκτασιν ανέκδοτο.


Λυπημένα Δειλινά

Στης γειτονιάς της φτωχικής
Γυρίζει ο νους μου τα στενά,
Τα λυπημένα δειλινά
Στοχάζομαι της Κυριακής.

Μέσα στην κόκκινη αντηλιά
Το μαραμένο θηλυκό
Δίχως ελπίδα και μιλιά
Ποτίζει το βασιλικό.

Κανείς διαβάτης δεν περνά
Κανένα αυτή δεν καρτερεί
Που στο μπαλκόνι ορθή φορεί
Το γιορτινό της το γκρενά.

Σα μοίρα κάθεται μια γριά.
Στο φως μιας πόρτας ρημαδιού
Μακραίνει ο ίσκιος του παιδιού...
Καμπάνα ακούγεται μακριά.

Στο σύννεφο το βυσινί
Θα πέσει ο ήλιος να κρυφτεί.
Ψαλμός ακούγεται η φωνή
Του τελευταίου πραματευτή.

Όλα σταμάτησαν εκεί.
Αργεί πολύ να 'ρθεί η βραδιά...
Πως έχω την ψυχή βαριά
Το δειλινό την Κυριακή.

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Γιάννης Κοντός - Ράλι

Σήμερα θα συνεχίσουμε με άλλο ένα ποίημα του Γιάννη Κοντού. Περιλαμβάνεται στη συλλογή "Δωρεάν Σκοτάδι"...











Ράλι

Σήμερα οδηγώ πολύ νευρικά
και με μεγάλες ταχύτητες την πολυθρόνα μου.
Ήδη έχω σπάσει τρεις φορές
το φράγμα του νέφους.
Έχουν σακατευθεί, έχουν σκοτωθεί
πολλοί σωσίες μου. Έμεινα μόνος.
Μόνος οδηγώ αυτόν τον κίνδυνο.
Περνώ αστραπιαία και με κοιτούν
με απορία. Ούτε κατάλαβα ποτέ
γιατί τρέχω έτσι ακίνητος, αφηρημένος,
κοιτώντας αλλού την ησυχία.
Τα σήματα της τροχαίας κάποιος
τα έχει αλλάξει και δείχνουν συνέχεια μονόδρομο.
Πολλές φορές την πόλη την έχω δει ανάποδα
ή έχω πέσει σε βαθιά νερά.
Άλλες φορές οι λακούβες είναι στρωμένες
με μπαμπάκι, η ορατότητα αρίστη.
Όπως αντιλαμβάνεσθε,
όλα μαθηματικώς με οδηγούν
στην επόμενη στροφή που περιμένει:
ο γκρεμός, η θάλασσα, η απογείωση.

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Γιάννης Κοντός - Στα Μισοσκότεινα

Ο Γιάννης Κοντός γεννήθηκε στο Αίγιο το 1943. Σπούδασε Οικονομικά. Πρωτοδημοσίευσε το 1965. Ποιήματα και κείμενα έχει δημοσιεύσει σε διάφορα περιοδικά κι εφημερίδες. Επί σειρά ετών ήταν συνεργάτης του ραδιοφώνου. Έχει κατά διαστήματα συνεργαστεί με περιοδικά κι εφημερίδες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως "Το Βήμα Tης Κυριακής". Το 1980 κυκλοφόρησε ένας δίσκος με μελοποιημένα ποιήματά του απ' τον συνθέτη Νίκο Καλλίτση, με τον τίτλο "Απόπειρα". Έχει γράψει κείμενα για σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους. Έργα του έχουν μεταφραστεί στις κυριότερες ευρωπαϊκές γλώσσες. Έχει εκδώσει τα εξής βιβλία:

Ποίηση

Περιμετρική 1970, Το Χρονόμετρο 1972, Τα Απρόοπτα 1975, Φωτοτυπίες 1977, Στη Διάλεκτο Της Ερήμου 1980, Τα Οστά 1982, Ανωνύμου Μοναχού 1985, Δωρεάν Σκοτάδι 1989, Στο Γύρισμα Της Μέρας 1992, Ο Αθλητής Του Τίποτα 1997 (Κρατικό Βραβείο Ποίησης 1998), Πρόκες Στα Σύννεφα 1999, Η Υποτείνουσα Της Σελήνης 2002, Προπονητές Θανάτου 2004.

Πεζογραφία

Τα Ευγενή Μέταλλα 1994


Στα Μισοσκότεινα

Γυμνό το σπίτι, χωρίς πουλιά κι έπιπλα.
Αθόρυβες κυριακές με σβησμένα τσιγάρα
και ξερούς καφέδες στο πάτωμα - έρωτα στο πάτωμα
ή στο ταβάνι, σαν τις μύγες.
Γυμνό το μυαλό μου. Μόνο δυο τρία καρφιά
στον τοίχο με μυτερούς ίσκιους κι ένα χαλάκι
κόκκινο, μαθημένο να ξεφτάει στα πόδια σου.

Θα στρίψω το αίμα, να μην πηγαίνει
στον εγκέφαλο, να μην σκέφτεται έτσι.

Κι η κρεατομηχανή δουλεύει.


(απ' την ποιητική συλλογή "Φωτοτυπίες", το 1977)

Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Ο Φάκελος Καρυωτάκη Δεν Θα Κλείσει Ποτέ! (Μια Προσωπική Προσέγγιση...)

Αυτός Που Σφυροκοπούσε Των Ήχων Τα Στεφάνια

Πριν 3 μέρες συμπληρώθηκαν 82 χρόνια απ' το Θάνατο (πιο σωστά, την αυτοκτονία) του μεγάλου Έλληνα τραγικού Ποιητή Κώστα Καρυωτάκη! "Έφυγε" στις 21 Ιουλίου 1928, στην παραλιακή τοποθεσία του Αγίου Σπυρίδωνα, στο Βαθύ της - γνωστής μας πλέον - Πρέβεζας, κάτω από ένα ευκάλυπτο, κάνοντας χρήση του περιστρόφου του. Σχετικό είναι αυτό που παραθέτω στη δεξιά στήλη της παρούσας ιστοσελίδας με τον τίτλο Ποιητές... Συνήθως γράφουν με την πένα τους. Ενίοτε όμως χρησιμοποιούν τα περίστροφά τους...

Αυτό έκανε κι ο Καρυωτάκης. Το τελευταίο του ποίημα, το κορυφαίο του (αυτό που συμπεριέλαβε και συνόψισε όλα τα προηγούμενα), το έγραψε με το περίστροφό του (για τα περίστροφα των ποιητών έχω αναφερθεί κι εδώ). Κι η σφαίρα που θανάτωσε τον ποιητή της βιωμένης απαισιοδοξίας, τον έστειλε για πάντα στη χώρα του αλησμόνητου!

Ο Καρυωτάκης δε θα ξεχαστεί ποτέ! Γιατί είναι ο πνευματικός γίγαντας που με το τεράστιο βεληνεκές του στέκει ανάμεσα σε θεμελειώδεις βιοσυμπαντικούς πόλους γεφυρώνοντας τα χάσματά τους! Είναι αυτός που, ενώ του δόθηκε η Ζωή, την επέστρεψε, καταφεύγοντας στο Θάνατο (χωρίς να ήταν ερασιθάνατος). Κι ενώ, όπως συμβαίνει με το θάνατο των περισσοτέρων ατόμων, όλα σταματούν εκεί, στην περίπτωση του Καρυωτάκη, δεν έγινε το ίδιο. Γιατί, ενώ σαν άνθρωπος έζησε ένα αιώνα περίπου πριν απ' τις μέρες μας (μιλάμε ήδη για παρελθόν), σαν Ποιητής όμως, οι στίχοι του έρχονται απ' το μέλλον! Έτσι, εκτός απ' το θεμελειώδες χάσμα μεταξύ Ζωής και Θανάτου, ο ρηξικέλευθος Μεσοπολεμικός Ποιητής γεφύρωσε και το άλλο χάσμα, το εξίσου απροσμέτρητο, αυτό ανάμεσα στο Παρελθόν και στο Μέλλον!

Και δεν έμεινε εκεί! Ταύτισε όσο κανένας άλλος - τουλάχιστον, προγενέστερος ή σύγχρονός του - τη Ζωή με την Τέχνη. Η Ζωή υπήρχε ως βάση για να τροφοδοτεί την Τέχνη ενώ η Τέχνη ήταν αυτή που μπορούσε να δίνει νόημα κι αξία στη Ζωή. Όταν εκείνος είδε - διέβλεψε - πως η Ζωή δε μπορούσε άλλο να εμπνεύσει την Τέχνη αλλά κι ότι η Τέχνη από μόνη της δεν επαρκεί για να κρατηθεί κάποιος στη Ζωή, πήρε τη "μεγάλη" απόφαση (αν και δεν "έφυγε" μόνο απ' αυτό... ήταν άρρωστος...).

Θέλετε να δούμε στην πράξη κάποιες "αποδείξεις" για τα όσα προαναφέρθηκαν; Ας διεισδύσουμε καλύτερα στο βασίλειο των στίχων του και να δούμε "τα χάσματα που προσπαθούσε να γεφυρώσει". Αμέσως εντοπίζουμε την πρώτη τρανή απόδειξη "με το Μηδέν και το Άπειρο να συμφιλιωθούμε". Και μια που μπήκαμε στα άδυτα των σκέψεων και των εμπνεύσεών του, γοητευόμαστε ολοένα απ' τα ευρήματά μας "φύγε κι άσε με μοναχό, που βλέπω να πληθαίνει απάνω η νύχτα, και βαθιά να γίνονται τα χάη". Στα χάη αναφέρεται κι εδώ "είμαστε κάτι απίστευτες αντένες που υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη". Και συνεχίζει να κινείται χαοτικά "θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα, απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο". Ή κι εδώ "τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος του κόσμου". Στο τέλος η ερώτηση έρχεται και διατυπώνεται απόλυτα φυσιολογικά "θα βρούμε τουλάχιστον το βυθό της αβύσσου;". Όπως και να 'χει πάντως, "η πεταλούδα πάντα θα πετάξει". Όπως και πέταξε, άλλωστε. Ακριβώς πριν 82 χρόνια...

Ένα εξίσου σημαντικό στοιχείο που μπορεί κανείς να παρατηρήσει στους στίχους του Καρυωτάκη είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος τους έχει γραφτεί με το δημιουργό τους να ακροβατεί ανάμεσα στη Ζωή και στο Θάνατο. Ο Ποιητής (αυτο)παρουσιάζεται σαν κάποιος που είναι από καιρό πεθαμένος, ή που είναι νεκρός αλλά ζει. Ζει, δηλαδή, μέχρι εκεί που μπορεί μόνο και γράφει... "σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτή τη γη, σα να μένουμε ακόμα στην ανυπαρξία"..."όλα τα πράγματά μου έμειναν όπως να 'χω πεθάνει πριν από καιρούς". Θα 'λεγε κανείς, ότι ο Θάνατος απέχει ελάχιστα απ' τη Ζωή, μόλις λίγες στιγμές ή μερικά βήματα "περπατάς αργά στην προκυμαία, υπάρχω; λες, κι ύστερα δεν υπάρχεις"...

Σαν ανθισμένη από θησαυρούς θα προβάλλει πάντα μπροστά στα διεσταλμένα από θαυμασμό μάτια μας η Ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη. Γιατί πρόκειται για μια απέραντη αυτοκρατορία λέξεων, εννοιών, τεχνικών, συμβόλων, εικόνων, ακόμα και ήχων όπου όλα δείχνουν προς το μέλλον, όλα εγκλείουν μέλλον. Γιατί, πραγματικά, έχουμε να κάνουμε με στίχους απ' το μέλλον! Παραθέτω δυο (ξεχωριστές) στροφές που γράφτηκαν την ίδια χρονιά, το 1923... Κι αυτές επέχουν θέση αποδείξεων...

Σύμβολα εμείναμε καιρών που πάνω μας βαραίνουν,
άλυτοι γρίφοι που μιλούν μονάχα στον εαυτό τους,
τάφοι που πάντα με ανοιχτή ημερομηνία προσμένουν,
γράμματα που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους.

Αν τη ζωή περνούσαμε την ίδια έχοντας άτι,
ή αρρωστημένα γέρναμε παιδιά του ρεμβασμού,
φεύγουμε δίχως από δώ να 'χουμε πάρει κάτι,
ούτε και την ενθύμηση του μάταιου ερχομού.

Είναι λοιπόν ή δεν είναι αυτοί στίχοι που έρχονται απ' το μέλλον; Είναι ή δεν είναι αυτοί στίχοι τελειότητας;

Μετά την παρουσίαση όλων αυτών των χαρακτηριστικών αποσπασμάτων της Ποίησής του, θα μπορούσε κάποιος - και θα ήταν απόλυτα λογικό - έκπληκτος να αναρωτηθεί. Μα ποιος ήταν επιτέλους ο Κώστας Καρυωτάκης; Κάπου, διακριτικά, είχε σχεδόν απαντήσει ο ίδιος:

-Ποιητή κυλάει το γέλιο μου μέλι και χλεύη, αλλά
δεν παύεις να σφυροκοπάς των ήχων τα στεφάνια.
-Κόρη, δουλεύω ανώφελα, μα η στείρα τι ωφελά
και σιωπηλή του αχάτινου ματιού σου υπερηφάνεια;

Αυτός λοιπόν ήταν ο Κώστας Καρυωτάκης. Αυτός που σφυροκοπούσε των ήχων τα στεφάνια! Αν και το ήξερε πως δούλευε ανώφελα...

Όσοι ασχολούμαστε με την Τέχνη, κι ειδικά με την Ποίηση, τον Καρυωτάκη θα τον έχουμε πάντα σε ξεχωριστή θέση μέσα στην καρδιά μας. Τον βρίσκουμε, άλλωστε, διαρκώς μπροστά μας. Στη θητεία μας ως αναγνώστες, τον συναντούμε κιόλας πολύ γρήγορα, πρώτα ως έννοια, γιατί πάντα ξεκινάμε απ' τους Λογοτέχνες που το όνομά τους είναι γραμμένο με χρώμα ανεξίτηλο. Αργότερα τον γνωρίζουμε και σαν πραγματικότητα, σα συναίσθημα και σα βίωμα, γιατί η Ζωή, σαν από προπατορικό λάθος που συνεχίζεται επ' άπειρον, την απαισιοδοξία και τη λύπη τις προσφέρει σα δώρο, και μάλιστα χωρίς φειδώ. Απ' την άλλη πλευρά, για τον οποιονδήποτε που θέλει να φέρει την ιδιότητα του Ποιητή (λέξη βαριά που ακόμα και τα δάχτυλα την "αισθάνονται" και τη γράφουν διαφορετικά), είναι πολύ δύσκολο να αγνοήσει τα ίχνη που (με ανάγλυφο τρόπο) άφησε πίσω του ο αυτόχειρας Ποιητής της Πρέβεζας.

Στα Ελληνικά Γράμματα η αποδοχή - κι η αφομοίωση - του έργου του είναι πράγματι κάτι το εντυπωσιακό. Ξεκίνησε κιόλας απ' την εποχή του αλλά συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Κατ' αρχήν είναι πάρα πολλές οι κριτικές που έχουν γραφτεί μέχρι στιγμής γι' αυτόν (και πόσες θα υπάρξουν και στο μέλλον). Ως προς τους αναγνώστες του, μπορεί να έχουν μειωθεί μέσα στη γενική κρίση αξιών που βιώνουμε, τα βιβλία του όμως, τα αγοράζουν ακόμα (το αποδεικνύουν οι πωλήσεις των εκδοτικών οίκων). Από κει και πέρα, δεν είναι λίγοι αυτοί που στο δικό τους ποιητικό έργο υπάρχει - κι ανασαίνει - ο Καρυωτάκης. Πότε ως τεχνική και τεχνοτροπία, πότε ως κλίμα και θεματολογία, και πότε ως συγκεκριμένες λέξεις και φράσεις.

Άλλοι τον ακολουθούν πιστά και φτάνουν μέχρι και τη μίμηση ακόμα (αυτό παρατηρήθηκε περισσότερο στα δικά του χρόνια, όπου υπήρξε έντονα το νοσηρό φαινόμενο του "καρυωτακισμού"). Άλλοι πάλι κινούνται παράλληλα κι απλώς σε κάποιες στιγμές - τυχαία όμως - τον προσεγγίζουν (φαινόμενο που στη λογοτεχνία λέγεται "κοινοί τόποι"). Υπάρχουν κι αυτοί που έχουν εμβαθύνει τόσο πολύ στο έργο του ώστε αναπόφευκτα χρησιμοποιούν εκφραστικούς του τρόπους. Όταν δηλαδή κάποιος αγαπάει την Ποίηση (η οποία έχει υψηλό βαθμό στις προτιμήσεις του), και κατ' επέκτασιν έχει ασπαστεί το Καρυωτακικό έργο, όντας Ποιητής κι ο ίδιος, είναι ενδεχόμενο (ή και αναπόφευκτο ακόμα) να υπάρξει μια στιγμή που θα γράψει ως Καρυωτάκης. Είναι κάτι που δε γίνεται συνειδητά αλλά ανήκει στα "παιχνίδια" της μνήμης. Εξετάζοντας ένα Ποιητή, αν αυτό του το εντοπίσουμε σπάνια, τότε είναι αποδεκτό (το έμπειρο μάτι διακρίνει εδώ το φαινόμενο της "κρυπτομνησίας"), αν όμως αποκτάει συχνότητα, τότε πάμε πάλι στην περίπτωση της μίμησης που προαναφέραμε. Ακόμα υπάρχουν κι αυτοί που ενώ καταθέτουν καθαρά δικά τους λογοτεχνικά πονήματα, ενίοτε αρέσκονται στο να του χρησιμοποιούν χαρακτηριστικές φράσεις του συνοδευόμενες όμως πάντα απ' τ' όνομά του (ή του κάνουν ακόμα και παραπομπές - χρήση αστερίσκων κ.λ.π.). Αυτό συνηθίζεται κυρίως κάτω από τίτλους ποιημάτων (τα λεγόμενα "μότο" της Λογοτεχνίας). Τέλος να σημειώσουμε κι αυτούς που ενώ κινούνται σε τελείως διαφορετικές σχολές, ωστόσο τον σέβονται απόλυτα και πάντα αναφέρονται θετικά γι' αυτόν...

Είναι γεγονός πως έχω κάνει μια εργασία σχετικά με τις επιδράσεις του Καρυωτάκη, όπου αναφέρομαι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, αλλά δε νομίζω πως θα μπορούσε ποτέ να παρουσιαστεί μέσα απ' την παρούσα ιστοσελίδα (υπάρχουν διάφοροι λόγοι η αναφορά των οποίων δεν είναι του παρόντος).

Για τον Καρυωτάκη θα μπορούσαν να γραφτούν πάρα πολλά. Το αξίζει όσα κι αν γραφτούν! Σκεφτείτε πόσο ανεπαρκές είναι κάθε φορά που κάποιος (είτε είναι άνθρωπος των γραμμάτων είτε όχι) διατυπώνει τη γνώμη του έτσι απλά: "Ο Καρυωτάκης; Πολύ καλός Ποιητής!". Αλλά και πάλι όμως - αισθάνομαι την ανάγκη να προσθέσω και τ' ακόλουθα - όσα να γραφτούν γι' αυτόν, λίγα είναι. Ή και τίποτα να μη γραφτεί, μπορεί να είναι και καλύτερα. Γιατί οι περισσότεροι που επιχειρούν κι ασχολούνται με το όνομά του - ανάμεσά τους κι ο ίδιος ο γράφων - δεν κάνουν τίποτα άλλο απ' το να δείχνουν το μέγεθος της μικρότητάς τους (φυσικά και δεν εννοώ τις εξαιρετικές περιπτώσεις των Στεργιόπουλου, Σαββίδη και άλλων επιφανών λογοτεχνών αντίστοιχου διαμετρήματος). Με αυτό το τελευταίο δε θέλω να πω ότι δεν έχουν θέση, ή δεν πρέπει να γράφονται κριτικές ή αναφορές ή και σχόλια ακόμα για τον Καρυωτάκη. Κάθε άλλο! Απλά, εννοώ, ότι είναι τέτοιο το μέγεθος και το περιεχόμενο της προσωπικότητας του ανθρώπου, που αυτό από μόνο του υπαγορεύει σύνεση, σεβασμό και προσοχή...

Διακατεχόμενος κι εγώ απ' το τρίπτυχο που προτείνω, θα επιχειρήσω να κλείσω, συνοψίζοντας τα όσα γράφτηκαν ανωτέρω. Είναι φανερό λοιπόν μετά απ' όλ' αυτά ότι ο Καρυωτάκης εξακολουθεί να μας απασχολεί, κι ας έζησε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Μπορεί εκείνη η μοιραία πιστολιά να έπεσε πριν 82 ακριβώς χρόνια αλλά ο απόηχός της δεν έχει σιγήσει ακόμα. Οι στίχοι του υψώνονται ολοένα μπροστά μας κι εμείς "σκοντάφτουμε" πάνω τους. Θαυμάζουμε την τεχνική τους. Μας συγκινεί η ειλικρίνεια που απορρέει μέσα απ' την (έντονη) λύπη τους. Φτάνουμε να δούμε μέχρι και το αίμα τους! Αλήθεια, πόσο μοιάζει με το δικό μας!

Κι εδώ είναι ένα άλλο τρίπτυχο που έρχεται από μόνο του να προστεθεί και να ολοκληρώσει το κείμενο. Αν ήταν η τεχνική του που τον καθιέρωσε ως Ποιητή στην εποχή του, κι αν είναι το βίωμα που τον αναδεικνύει ακόμα και μέχρι τις μέρες μας, έρχεται συντριπτικά η διαχρονικότητα των θεμάτων και της γραφής του και τον εκτοξεύει στο μέλλον, και τον απογειώνει στο άπειρο! Λοιπόν αυτό είναι (και δε χρειάζεται άλλο να μακρυγορούμε), πάντα θα τον θυμόμαστε, πάντα θα τον αγαπάμε, πάντα θα τον διαβάζουμε, πάντα θα μας συγκινεί, πάντα θα μας επηρεάζει και πάντα θα γράφουμε σαν αυτόν.

Γιατί ο φάκελος Καρυωτάκη δε θα κλείσει ποτέ... Θα παραμείνει ανοιχτός μες στους αιώνες...

ΥΓ. Ήταν αυτός που σφυροκοπούσε των ήχων τα στεφάνια... Ω, για σωπάστε λίγο... Δεν ακούτε ένα χαρακτηριστικό ήχο;... Μα και βέβαια, αφού ακούγεται καθαρά... Είναι εκείνος... Σφυροκοπάει ακόμα... Κι ας το ξέρει πως δουλεύει ανώφελα... Όπως ακριβώς δουλεύουν οι αληθινοί Ποιητές... Σφυροκοπούν ασταμάτητα... Πότε με την πένα τους κι ενίοτε με τα περίστροφά τους...

Διάττων Αβρός

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Ναπολέων Λαπαθιώτης - Αποχαιρετισμός











Μόνος ήρθα, κάποιο βράδυ, κι ήσαν όλοι γύρω, μόνοι,
κι όλοι ξένοι, τραγουδάμε, μες στη νύχτα που σιμώνει.

Κι όσο ζω, κι όσο μαθαίνω, τόσο νιώθω, αλλοίμονό μου,
το βαθύ και το μεγάλο κι απροσμέτρητο κενό μου.

Τη στιγμή του σταυρωμού μου, και για μόνη συντροφιά μου,
μόλις ένιωσα τα χέρια που σταυρώσαν τα καρφιά μου...

Μόνος ήρθα κάποιο βράδυ, μόνος πόνεσα για λίγο,
μόνος έζησα του κάκου - κι όπως ήρθα και θα φύγω.

Τ' είναι τάχα για τους άλλους, ο χαμός ενός ατόμου ;
- Κι όπως ήρθα, και θα φύγω, μόνος μες στο θάνατό μου...

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Μάκης Γαλάτης - Πεσμένα Αγάλματα

Ο Μάκης Γαλάτης είναι ένας πνευματικός άνθρωπος που με έχει απασχολήσει κατά καιρούς, εδώ κι αρκετά χρόνια. Ανήκει στην κατηγορία των Ποιητών που δε δίνουν πολλά σημεία ζωής, και κατά συνέπεια, εντοπίζονται δύσκολα. Από έρευνα που έχω κάνει, διαπίστωσα ότι είναι Ιθακήσιος κι έχει δημοσιεύσει το 1949...

Τα μόνα στοιχεία που έχω στα χέρια μου γι' αυτόν είναι ένα εξαιρετικό ποιητικό βιβλίο που τύπωσε το 1972 με τίτλο "Μανή Θεκέλ Φάρες", * καθώς και μια ενότητα τραγουδιών ("Πεσμένα Αγάλματα") του Σπύρου Αρσένη, ο οποίος το 1989 μελοποίησε μερικά απ' τα ποιήματα της προαναφερθείσης συλλογής...

Απ' το βιβλίο "Μανή Θεκέλ Φάρες" διάλεξα να σας παρουσιάσω δύο αποσπάσματα, τον πρόλογο και το ποίημα "Πεσμένα Αγάλματα" (ένα μέρος του εικονίζεται και στη φωτογραφία)... Ο Ποιητής έρχεται κατευθείαν απ' το δρόμο που χάραξε ο Κώστας Καρυωτάκης...

Πρόλογος

Φίλε άνθρωπε,

στη δίνη του κατακλυσμού που πνίγει τον πλανήτη μας, κλυδωνίζονται κάποιες κιβωτοί. Μέσα σε κάθε μια απ' αυτές κάποια ανθρώπινη ύπαρξη προσπαθεί να διαφυλάξει κάτι, ότι πρόλαβε να μαζέψει απ' την ομορφιά που ανάσαινε κάτω απ' τον ήλιο.

Απ' το παραθυράκι μιας τέτοιας κιβωτού, στέλνονται μέσα στην κοσμοχαλασιά, ετούτες οι επικλήσεις και τα μηνύματα.

Αν φτάσουνε σ' εσένα και τα νιώσεις, κι αν ακουμπάς σε στέρια γη, στείλε πίσω, με το περιστέρι που τα κουβαλά, ένα κλαράκι απ' την κορφή της ελιάς που προβάλλει μέσα απ' τη λάσπη... Ένα τόσο δα σημάδι ελπίδας πως τελικά θα επιζήσουμε...

Πεσμένα Αγάλματα

Πεσμένα αγάλματα μέσα στη σκέψη μας,
θεοί που λύγισαν, ελπίδων τάφοι,
χαμένα όνειρα, φωνές που σώπασαν,
στιγμές που κύλησαν ντυμένες λάθη.

Τη μάχη χάσαμε και μας σκλαβώσανε,
μίσεψ' η νιότη μας σε μαύρο άτι.
Αίμα τ' αχνάρια μας, οι δρόμοι άσωστοι.
Το βλέμμ' ανώφελα ζητάει κάτι.

Οι προσευχές μας στιγμές απόγνωσης
και το τραγούδι μας σιωπή στο στόμα...
Άβουλοι, έρμαια της κάποιας μοίρας μας,
με πείσμα ψάχνουμε το γέλιο ακόμα.

Είμαστε άπιστοι. Τι να πιστέψουμε;
Στον κόσμο τίποτα δεν απομένει.
Όλοι μας ξέχασαν. Οι πόρτες κλείσανε.
Βλέφαρο άγρυπνο για μας δε μένει.

Πεσμένα αγάλματα, ναοί συντρίμματα,
θεοί που λύγισαν φιλούν το χώμα,
πληγές της χίμαιρας τα όποια βήματα
μα, αμετάνοιωτοι, τραβάμε ακόμα.

* Όσοι δε γνωρίζουν τι σημαίνει "Μανή Θεκέλ Φάρες", μπορούν να πάνε εδώ...

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

Δημήτρης Μιχαλάκος - Δύο Ποιήματα

Ο Δημήτρης Μιχαλάκος ξεκίνησε την παρουσία του στα ελληνικά γράμματα, το 1989, με τη συλλογή "Χαμηλόφωνα Αντίο". Έξι χρόνια αργότερα έκανε πάλι την εμφάνισή του με το βιβλίο "Το Ευαγγέλιο Των Δειλινών" (και οι δύο συλλογές κυκλοφορούν απ' τις εκδόσεις Πλέθρον). Δε γνωρίζω όμως αν έχει προβεί και σε κάποια άλλη έκδοση στο επόμενο διάστημα, μέχρι τις μέρες μας... Ο Ποιητής ζει στην Αθήνα κι εργάζεται ως προγραμματιστής. Είναι παντρεμένος κι έχει ένα γιο...

Σας παρουσιάζω δυο πολύ ωραία ποιήματά του (ελπίζω να συμφωνήσετε μαζί μου)...

Χωρίς Πυξίδα
(απ' την ποιητική συλλογή "Χαμηλόφωνα Αντίο", το 1989)

Κι εγώ σ' ένα σταυροδρόμι θα μείνω χωρίς πυξίδα.
Κάθε κομμάτι μου αλλού θα ταξιδεύει
και αλλού θα πεθαίνει.

Τώρα που η ζωή μου φεύγει σα σιωπηλός στίχος
και δεν κατάλαβε τι φυτεύτηκε στην ψυχή της,
ήρθε το δείλι.
Πώς να σου το πω...
Ίσως να μη μας ξαναβρεί
κανείς ποτέ.


Σπάσε Το Κέλυφος
(απ' την ποιητική συλλογή "Το Ευαγγέλιο Των Δειλινών", το 1995)

Σπάσε το κέλυφος
και πιάσε το πρώτο μήνυμα που θα σου έρθει.
Θαύμασε τούτη την καθημερινότητα
που τη διαλαλεί ο πρωινός αέρας.
Σμίξε μαζί της στις απαλές γραμμές των οριζόντων.
Καταδέξου τον κρίνο της.
Σου ψιθυρίζουν οι ουρανοί.

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Διάττων Αβρός - Η Αγρύπνια Στην Ποίηση Του Τάσου Λειβαδίτη

Πριν 13 μέρες είχαμε μια πολύ σημαντική μέρα για την ελληνική λογοτεχνία και τον ελληνικό πολιτισμό! Στις 20 Απριλίου (και πιο συγκεκριμένα το 1922) γεννήθηκε ο κορυφαίος Ποιητής Τάσος Λειβαδίτης. Ανήμερα δε μπόρεσα να του ανεβάσω κάτι σχετικό, κι αφού πέρασαν όλες αυτές οι μέρες, βρήκα σήμερα την ευκαιρία...

Πρόκειται για ένα κείμενο που έχει γραφτεί κατά τον ίδιο τρόπο με αυτόν που έχω παρουσιάσει για τον Κώστα Καρυωτάκη ("Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει"). Με τη διαφορά όμως, ότι επειδή το κείμενο για το Λειβαδίτη είναι κατά πολύ μεγαλύτερο, επέλεξα να του ανεβάσω αυτό το απόσπασμα, το οποίο, άλλωστε, θεματικά, παρουσιάζει αυτονομία...


Η Αγρύπνια Στην Ποίηση Του Τάσου Λειβαδίτη

Τη νύχτα τ' άστρα φωτίζουν το ακατανόητο του κόσμου. Είναι η ώρα που αναρωτιέται κανείς τι έπραξε στη ζωή του.

Τις νύχτες οι τύψεις σα μεγάλα κηροπήγια τον κρατούσαν άγρυπνο. Κι οι νεκροί παραμέριζαν τη λήθη και του 'στελναν λίγα δάκρυα. Φοβόταν τον ύπνο, αφού δεν ήταν αυτός που κοιμόταν αλλά αυτός που ξυπνούσε. Ξάπλωνε στο πάτωμα αφήνοντας το κρεβάτι του για τον εφιάλτη, ή ξάπλωνε ωραία ωραία το παλτό του, κι εκείνος, κρυμμένος, παρακολουθούσε. Ύστερα άλλαζαν θέσεις, έπεφτε εκείνος στο κρεβάτι κι έβαζε το παλτό του να παρακολουθεί.

Έψαχνε να βρει κάτι να σκεπαστεί αλλά τ' αγκάθια έσκιζαν το σεντόνι. Δε μπορούσε να κοιμηθεί γιατί οι μεγάλες φτερούγες του δε χωρούσαν μέσα στον ύπνο. Υπήρχε κι ένα μεγάλο ξυράφι κάτω απ' το κρεβάτι, απομεινάρι των ερώτων του.

Τη νύχτα ξυπνούσε και καθόταν στην άκρη του κρεβατιού ανυπεράσπιστος, ή άναβε τη λάμπα και στεκόταν εκεί, απέναντι στον ξένο. Όταν ξημέρωνε, βέβαια, δεν έμενε τίποτα, μονάχα ένα ανεπαίσθητο σημάδι που θα μπορούσε να το πάρει κανείς για μια σταγόνα κερί (οι φλόγες των κεριών γέρνουν πάντα προς το ακατόρθωτο). Το πρωί σηκωνόταν συνήθως νωρίς - ακριβώς την ώρα που ανέβαινε στη λαιμητόμο, κι ένας καινούργιος πόνος ερχόταν για να τον σώσει απ' τον παλιό. Το πρωί, γενικά, τον έβρισκε άγρυπνο, να χρωματίζει πουλιά και να περιμένει μετά να κελαηδήσουν.

Κανένας δε θα μάθει ποτέ με πόση αγρύπνια συντήρησε τη ζωή του. Φυσικά, όπως ήταν φιλάσθενος, τέτοιες προσπάθειες τον κούραζαν, η συχνή αναπόληση τον πλάγιαζε άρρωστο στη σοφίτα. Τα μεσημέρια πάντως κοιμόταν λίγο (απομεινάρι της παιδικής υπακοής, όταν ο μεσημεριάτικος ύπνος ήταν μια τιμωρία)...

ΣΧΟΛΙΟ: Αγρύπνια... Κάτι σαν τυραννία όπως περιγράφεται εδώ...


                                                                                                    Αύγουστος 1994 - Φλεβάρης 1996

Σάββατο 1 Μαΐου 2010

Σαν Σήμερα, Πρωτομαγιά Του 1909, Γεννήθηκε Ο Γιάννης Ρίτσος!

Ο κορυφαίος Έλληνας Ποιητής γεννήθηκε στις 1 Μαΐου 1909, στη Μονεμβασιά. Σ' όλη τη διάρκεια της ζωής του δημοσίευσε πάνω από εκατό ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, εννέα μυθιστορήματα, τέσσερα θεατρικά έργα και μελέτες, ενώ το έργο του το συμπληρώνουν πλήθος μεταφράσεων, χρονογραφημάτων και άλλων δημοσιευμάτων...

Για 81 χρόνια ήταν ένα κόσμημα για την Ποίηση, την Τέχνη γενικότερα, ακόμα και για την ίδια τη Ζωή!... Έφυγε από κοντά μας στις 11 Νοεμβρίου 1990...

Για το Γιάννη Ρίτσο έχουν γραφτεί μέχρι τώρα άπειρα κείμενα (δοκίμια, μελέτες, αφιερώματα και αναφορές)... Σαν ένα μικρό φόρο τιμής στο πρόσωπό του και στην ανεκτίμητη προσφορά του, παραθέτω κι εγώ δύο ποιήματα του λαμπρού αυτού Έλληνα Λογοτέχνη!

Λυκόφως

Βγήκε στον κήπο, κουρασμένη.
Το λιόγερμα είχε σβήσει.
Το πηγάδι κλειστό.
Σ' ένα κλαδί της μουριάς, κρεμασμένος
ένας μικρός καθρέφτης, στρογγυλός.
Εκεί καθρεφτίζονταν οι πλάκες της αυλής
κι η αλυσίδα του πεθαμένου σκύλου.
Πλησίασε. Κοίταξε. Τριγύρω στο λαιμό της
η ίδια αλυσίδα.

Κοινή Μοίρα

Κρύφτηκε κάτω απ' το τραπέζι
κι έγραψε εκεί, προσεχτικά τ' όνομά του.
«Ωραία φιλοδοξία, μα την αλήθεια» λέγαμε.
«Εκεί κάτω ποιος θα το διαβάσει;».

Και να, σε λίγα χρόνια,
τ' όνομά του πασίγνωστο, διάσημος.
Γιατί όλοι, κάποτε
(καθένας απ' την ίδια ή άλλη αιτία)
κρύβονται μόνοι κάτω απ' το τραπέζι.

Πάνω στο τραπέζι
εύθραυστα φέγγη από ποτήρια,
από χειρονομίες και κοινές προπόσεις.

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Τέλλος Άγρας - Σπουδές

Ποίηση του Μεσοπολέμου είναι το λογοτεχνικό εκείνο ρεύμα που λατρεύω περισσότερο απ' όσα έχουν εμφανιστεί στην Ιστορία της Ελληνικής Λογοτεχνίας. Είναι η περίοδος όπου εμφανίστηκαν μεγάλοι Ποιητές, μεταξύ των οποίων κι ο Τέλλος Άγρας (του οποίου η ταυτότητα εικονίζεται στη φωτογραφία).

Το να του αποδώσει όμως κανείς μόνο την ιδιότητα του Ποιητή, είναι μέγα λάθος, ασυγχώρητο και τραγικό, αν την ίδια στιγμή δε συμπληρώσει και τις άλλες ιδιότητές του, όπως αυτή του κριτικού, του πεζογράφου και του μεταφραστή.

Σ' όλους αυτούς τους τομείς ο Τέλλος Άγρας σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία. Ειδικά, όμως, όσο αφορά το διορατικό κριτικό του έργο, θα ήθελα να επισημάνω το εξής. Σύγχρονος του μεγάλου Καρυωτάκη, είναι αυτός για τον οποίο έγραψε: «...Κι άξαφνα, στα 1927, με την τρίτη και τελευταία του ποιητική συλλογή, Ελεγεία Και Σάτιρες, ο Καρυωτάκης μας εξεπέρασεν όλους, αμέσως κι εξακολουθητικά! Έγινε αμέσως maitre!».

Μία απ' τις λαμπρότερες, λοιπόν, κριτικές που διατυπώθηκαν ποτέ στα Ελληνικά Γράμματα, ανήκει στον επιφανή αλλά σεμνό (κι άτυχο ως προς το τέλος της ζωής του) λογοτέχνη Τέλλο Άγρα, ο οποίος αποτελεί και το τιμώμενο πρόσωπο της σημερινής ανάρτησης.

«Σπουδές» είναι ο τίτλος του ποιήματος που επέλεξα να του παρουσιάσω...


Η πολιτεία, καταχνιασμένη,
φεύγει, διαλύεται, ξεθυμαίνει.

Στο βράδυ αυτό το νοτερό,
είν' όλα αχλύ κι όλα νερό.

Μες στα νερά, πώς τρεμοσβήνει
μια κατακίτρινη σελήνη.

Κι αυτά τα δέντρα, στη σειρά,
κι οι εκκλησιές, μες στα νερά!

Μέσα μου κλαίει απόψε πάλι
υγρός αχνός, ώχρα κι αθάλη.

Κι είν' η καρδιά μου σφαλιστή,
σα μια μητρόπολη σβηστή.

Μες στην καρδιά μου έχω κλεισμένο
ένα μεγάλο Εσταυρωμένο.

Στα πόδια του - φτωχειά πιστή!
- η Ελλάδα κλαίει, γονατιστή.

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

Καλή Ανάσταση, Καλό Πάσχα!















Η Ιστοσελίδα Εύχεται Σε Όλους ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ και ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

Νίκος Β. Λαδάς - Να Μου Δώσουν Πάλι Τα Πουλιά















Να μου δώσουν πάλι τα πουλιά
δεν μπορώ πια ν' ανεβαίνω τους ανήφορους της ποίησης
χωρίς φωλιές πουλιών στην καρδιά.

Να μου δώσουν πάλι το γέλιο των έφηβων.
Η νύχτα είναι πέτρινη κι εγώ θαμμένος στην πέτρα
αράχνη σε κατώγι παλιό
τυφλό γεράκι
χωρίς το φως μιας χαρούμενης ματιάς.

Να μου ξαναγυρίσουν τη φωνή μου
το στόμα μου κατάντησε
μια ρημαγμένη εκκλησιά
για να φωλιάζουν νυχτερίδες και φαντάσματα,
θέλω και πάλι τη φωνή μου.
Δεν πρόλαβα να τη χαρώ
νέος πολύ και μου την άρπαξαν
τη διαμέλισαν για να περάσουν την ώρα τους.

Γυμνός κι ακάλυπτος κραυγάζω.

Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

Σαν Χθες, Πριν 29 Χρόνια, Ο Τάκης Σινόπουλος Αποχαιρέτησε Την Ποίηση Και Τη Ζωή

Η χθεσινή μέρα πέρασε κι ανήκει πια στο παρελθόν. Για το χώρο των Γραμμάτων όμως παραμένει πάντα μια ξεχωριστή μέρα καθώς είναι αυτή που, πριν 29 χρόνια, έφυγε απ' τη ζωή, σε ηλικία 64 ετών, ο Τάκης Σινόπουλος.

Ο μεγάλος Λογοτέχνης γεννήθηκε στην Αγουλινίτσα Ηλείας το 1917 κι ήταν πρωτότοκος γιος του φιλολόγου Γιώργου Σινόπουλου και της Ρούσας-Βενέτας Αργυροπούλου. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κι αποφοίτησε το 1944. Το 1934 δημοσίευσε το ποίημα «Προδοσία» και το διήγημα «Η Εκδίκηση Ενός Ταπεινού» στην Πυργιώτικη εφημερίδα «Νέα Ημέρα» με το ψευδώνυμο Αργυρός Ρουμπάνης. Το 1941 επιστρατεύτηκε ως λοχίας υγειονομικού ενώ κατά τη διάρκεια της κατοχής δημοσίευσε μεταφράσεις Γάλλων ποιητών καθώς και μερικά δοκίμια για την ποίηση. Το 1942 φυλακίστηκε για μικρό χρονικό διάστημα απ' τους Ιταλούς ως αντιστασιακός ενώ την περίοδο του εμφυλίου ήταν γιατρός σε τάγμα πεζικού. Με το τέλος του εμφυλίου άρχισε να εργάζεται ως γιατρός στην πρωτεύουσα.

Η γραφή του Τάκη Σινόπουλου είναι λυρική, επιγραμματική και κυριαρχείται από τραγική αυτογνωσία κι απαισιοδοξία. Η ποιητική του πορεία χωρίζεται απ' τη λογοτεχνική κριτική σε δύο φάσεις. Στην πρώτη (1940-1965) κυριαρχούν το περιγραφικό και λυρικό στοιχείο κι η στοχαστική γραφή, ενώ εντοπίζονται επιρροές απ' τους Έλιοτ, Σεφέρη και Έζρα Πάουντ. Η δεύτερη (1965 ως το τέλος της ποιητικής του παραγωγής) κινείται στα ίδια θεματολογικά πλαίσια της φθοράς και του θανάτου, παρουσιάζει όμως μια μεταστροφή στη χρήση του γλωσσικού υλικού προς έναν αντιποιητικό, επιθετικό και συχνά ειρωνικό λόγο.

Κυκλοφόρησε τις εξής ποιητικές συλλογές: «Μεταίχμιο» 1951, «Άσματα» 1953, «Γνωριμία Με Τον Μαξ» 1956, «Ελένη» 1957, «Μεταίχμιο Β'» 1957, «Η Νύχτα Και Η Αντίστιξη» 1959, «Το Άσμα Της Ιωάννας Και Του Κωνσταντίνου», που τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο ποίησης το 1961, «Στροφή 1931-1961» 1961, «Η Ποίηση Της Ποίησης» 1964, «Πέτρες» 1972, «Νεκρόδειπνος» 1972, «Το Χρονικό» 1975, «Συλλογή Ι, Ποιήματα 1951-1964» 1976, «Ο Χάρτης» 1977, «Νυχτολόγιο» 1978, «Συλλογή ΙΙ, Ποιήματα 1965-1980» 1980, «Το Γκρίζο Φως» 1982 (μεταθανάτια)...

Ήταν παντρεμένος με την Μαρία Ντότα, η οποία το 1995 δώρισε το σπίτι που έμενε στο δήμο Νέας Ιωνίας με σκοπό την στέγαση του ιδρύματος «Τάκης Σινόπουλος». Να σημειωθεί ότι κι ο ίδιος είχε δωρίσει στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης μεγάλο μέρος της βιβλιοθήκης του. Επίσης, προτομή του ποιητή υπάρχει στην πλατεία, έξω απ' το σπίτι του, στην οδό Τάκη Σινόπουλου στον Περισσό...

Μεγάλος Ποιητής ο Τάκης Σινόπουλος, έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στην Ελληνική Λογοτεχνία. Σαν ελάχιστο φόρο τιμής στο όνομά του και την προσφορά του, παρουσιάζω το παρακάτω ποίημα:


Μοναχικός Περίπατος Στην Πολιτεία (απόσπασμα)

Τώρα τι θέλω; Τι θέλουμε;
Κι είμαστε δίπλα δίπλα όπως οι σκιές και δε μπορούμε
ν' αγγίξουμε τα χέρια των άλλων,
στους ώμους των άλλων τα κομμένα φτερά.

Σταυρωμένα τα χέρια, σταυρωμένα τα βλέμματα.
Και πόσοι αποχαιρετισμοί στα μάτια - κοιτάζουμε:
Τι κρατάς από μένα, τι κρατώ από σένα;

Τι ονειρεύομαι διπλωμένος σε μια σειρά από νύχτες κι ημέρες
κι είμαι έτσι ανάμεσα περιπάτου και πόνου; Γιατί πονώ;
Γιατί πονούμε όταν υπάρχουμε; Γιατί μιλούμε;

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης - Ο Εξαίρετος Ποιητής Νίκος Β. Λαδάς

Με πρωτοβουλία του Διεθνή Πολιτιστικού Οργανισμού UNESCO, το 1999 ορίστηκε η 21η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Παίρνοντας αφορμή απ' αυτή την ιδιαιτερότητα της μέρας και θέλοντας κι εγώ να τιμήσω τη σημασία της, σκέφτηκα να σας παρουσιάσω ένα σημαντικό Έλληνα Ποιητή που δυστυχώς δεν είναι γνωστός (όπως και τόσοι άλλοι, βέβαια), παρά μόνο στους μυημένους σ' αυτό το θαυμαστό είδος Τέχνης και, φυσικά, στους ομότεχνούς του. Πρόκειται για το Νίκο Β. Λαδά...

Ο Ποιητής αντίκρυσε για πρώτη φορά το φως της ζωής το 1953, στο Κιάτο Κορινθίας. Πελοποννήσιος ως προς τον τόπο γέννησης, μεγάλωσε, ωστόσο, στις Αχαρνές του νομού Αττικής. Ακολούθησε ανώτατη μόρφωση, σπουδάζοντας Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχοντας δημοσιεύσει από πριν, σποραδικά, κάποια ποιήματα και πεζά σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά, έκανε την πρώτη του επίσημη εμφάνιση στην Ελληνική Λογοτεχνία το 1974, με το βιβλίο «Πανοπλία Σε Τιμή Ευκαιρίας» (ποιητική συλλογή που την εξέδωσε με δικά του χρήματα). Άλλη επίσημη παρουσία του δεν υπήρξε στα Ελληνικά Γράμματα, όλα σταμάτησαν εκεί! Στις 10 Ιουλίου του 1979, σε ηλικία μόλις 26 ετών, ο Ποιητής αποχώρησε απ' τη ζωή (το θέλησε ο ίδιος)!

Μεταθανάτια, κυκλοφόρησαν άλλες 3 συλλογές, με επιμέλεια είτε της οικογένειάς του, είτε φίλων της ποίησής του. Έτσι, το 1980 είχαμε τις «Προσφορές» με φροντίδα των γονιών του, 3 χρόνια μετά το βιβλίο «Χάι Κάι» με την αρωγή του Δημήτρη Νικορέτζου και το 1986 τη συλλογή «Ακροβατεί» με επιμέλεια του Γιάννη Πατίλη. Αργότερα, το 1994 κυκλοφόρησε απ' τις εκδόσεις «Καστανιώτη» ο συγκεντρωτικός τόμος «Άπαντα Ποιητικά» (με πρόλογο του Αντώνη Φωστιέρη) όπου μαζί με τα προαναφερθέντα βιβλία, συμπεριλήφθησαν και αρκετά ανέκδοτα ποιήματα του Νίκου Β. Λαδά. Ταυτόχρονα, κυκλοφόρησαν και τα πεζά του σε ένα άλλο τόμο με τίτλο «Άπαντα Πεζά»...

Παρότι πεισιθάνατος ο Νίκος Β. Λαδάς, τον θεωρώ απ' τις πιο ορθές λογοτεχνικές φωνές που παρουσιάστηκαν ποτέ στη χώρα μας! Αυτό φαίνεται κι απ' την ποιότητα του λόγου που αρθρώνει στα πνευματικά του πονήματα αλλά και μέσα απ' τις προτάσεις, επισημάνσεις και κατευθύνσεις του οι οποίες αποτυπώνονται στην ποίησή του μ' ένα τρόπο απτό, ανάγλυφο, έντονο, μέχρι κι εκτυφλωτικό! Ο Νίκος Β. Λαδάς όταν γράφει δεν κρύβει τίποτα! Αναφέρεται π.χ. στα βρέφη - ότι πιο αγνό, ιδανικό και ζωηφόρο - αλλά την ίδια στιγμή γράφει και για τα σταυρουδάκια των μωρών «που μεγαλώνουν μαζί με τα παιδιά μέχρι που γίνονται σταυροί μαρτυρίου!». Τόσο δηλωτικά επώδυνη είναι η γραφή του!

Ο Νίκος Β. Λαδάς δείχνει ότι πρέπει να δείξει. Μόνο που αυτό, όμως, δε γίνεται αναίμακτα! Στην άκρη των δαχτύλων του - το είπαμε ήδη - μπορεί κανείς να δει το αίμα! Με το αίμα - και με ότι αντιπροσωπεύει αυτό - συμβάδισε σε όλη τη διαδρομή του - μια πορεία βραχύβια. Μπορεί όλοι εμείς που ερχόμαστε απ' τον ίδιο δρόμο με τον Νίκο Β. Λαδά (ομογάλακτοι και ομότεχνοι) να έχουμε επιλέξει τη δική μας μέθοδο αυτοκαταστροφής, εκείνος όμως είδε το τέλος πιο γρήγορα. Φρόντισε ο ίδιος να το επισπεύσει!

Η περίπτωσή του παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με αυτή του απέραντα τραγικού Κώστα Καρυωτάκη (1896 - 1928). Θα μπορούσαμε, μάλιστα, να τον χαρακτηρίσουμε «Ο Σύγχρονος Καρυωτάκης»!... «Με το μηδέν και το άπειρο να συμφιλιωθούμε» είχε γράψει ο Μεσοπολεμικός μας Ποιητής. «Ανάμεσα σε μένα και το μηδέν υπάρχει ένα μισοτελειωμένο ποίημα» έγραψε λίγες δεκαετίες αργότερα ο ποητής που εξετάζουμε σήμερα. Ομοιότητες ο Νίκος Β. Λαδάς παρουσιάζει και με τον Αλέξη Τραϊανό (1944 - 1980). Και στον ποιητή αυτό (απ' τη Θεσσαλονίκη) θα μπορούσε να αποδωθεί ο ίδιος χαρακτηρισμός, «Ο Σύγχρονος Καρυωτάκης». Βλέπετε, κανείς απ' αυτούς τους φωτεινούς αστέρες του πνεύματος δεν περίμενε να ολοκληρωθεί ο βιολογικός του κύκλος. Και οι 3 πραγματοποίησαν εθελούσια έξοδο απ' τη ζωή, και οι 3 κατέληξαν ως διάττοντες...

Για το Νίκο Β. Λαδά (αλλά και για τον Αλέξη Τραϊανό) έχω γράψει μια εργασία, "Τα Σταυρουδάκια Των Μωρών" (αναφέρεται σχετικά εδώ), δεν ξέρω όμως πότε θα μπορέσω να την παρουσιάσω μέσα απ' την παρούσα ιστοσελίδα... Προς το παρόν, και λόγω της μέρας, σας παρουσιάζω ένα απ' τα καλύτερα ποιήματα του Νίκου Β. Λαδά, ως ενδεικτικό δείγμα γραφής του:


Προειδοποίηση

Σπουδαίος θα 'ναι εκείνος που θα φτιάξει πρώτος
ρομπότ για όλες τις δουλειές.
Κι άλλοι πολλοί θα κάνουν τέτοιους άθλους,
αναμφίβολα.
Τους βλέπω κιόλας να στριμώχνονται
στον προθάλαμο του μέλλοντος
χτυπώντας νευρικά τα πόδια στο πάτωμα,
όλοι ένας πόθος, όλοι ένα όνειρο:
πώς - λέει - θα γίνουν κουκουνάρια
στο μεγάλο πεύκο της ανθρώπινης προόδου.

Μα εγώ σαν πιο τρανός απ' όλους
- σε τούτο δε χωράει αντίρρηση -
με το σκεπάρνι της φωνής μου,
έσκαψα βαθιά το λευκό χαρτί, το πρόσταξα
να σου το πει, να μην το λησμονήσει
πως στο σπίτι μου, στο σπίτι σου, στα σπίτια μας
το ταβάνι κάθε μέρα χαμηλώνει...


Αυτή είναι η ποίηση του Νίκου Β. Λαδά. Όποτε απευθύνεται στο σύνολο, είναι μεγαλόπνοη. Συνάμα είναι επώδυνη και δηλωτική. Πεσιμιστική μεν, αλλά δεν μπορούμε να τον μεμφθούμε γι' αυτό, γιατί περιγράφει την - έτσι κι αλλιώς - οδυνηρή πραγματικότητα... Κι οι ομοιότητες με τον Καρυωτάκη προφανείς... Ακόμα και με τον ίδιο τον γράφοντα (δείτε την παραπομπή που υπάρχει παραπάνω)...

Διάττων Αβρός

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Διάττων Αβρός - Το Εμβαδόν Του Κενού









Τα μάτια μου κοιτάζουν αφηρημένα, εκεί.
Τα μάτια μου κοιτάζουν εκεί, αφηρημένα.
Τι να δουν, τι να μη δουν και τι να πουν σ΄εμένα,
τι να μου πει κι η νύχτα ακόμα η πληκτική.
Τα μάτια μου κοιτάζουν αφηρημένα, εκεί.

Των χεριών μου το σχήμα μένει στους τοίχους πάνω.
Δεν είναι τελικά αυτό που φταίει οι τοίχοι.
Είναι η απελπισία που κρύβουν οι στίχοι.
Ματώνει το βήμα μου κάθε φορά που φτάνω.
Των χεριών μου το σχήμα μένει στους τοίχους πάνω.

Τώρα, κοντά μου, έρχονται μονάχα οι ίσκιοι.
Κι η θλίψη μου; Την αντικατέστησε ο τρόμος!
Με ισχνές προσπάθειες δίνω τη μάχη, όμως
το βάθος των πράξεών μου απόντα με βρίσκει.
Τώρα, κοντά μου, έρχονται μονάχα οι ίσκιοι.

Η Τέχνη με το σώμα δε με συμφιλίωσε.
Τα πάθη κι ορμές μου, όλα καταπνίγονται.
Τεράστιες ρωγμές στο σώμα μου ανοίγονται.
Τα γέλια να παύσουν, η εκδρομή τελείωσε!
Η Τέχνη με το σώμα δε με συμφιλίωσε.

Κι οι τοίχοι σφίγγουν στην κάμαρά μου, όσο πάνε.
Κι οι τοίχοι σφίγγουν, όσο πάνε, στην κάμαρά μου.
Κινήσεις απεγνωσμένες - κι αν σέρνομαι χάμου,
πάτωμα και οροφή συγκλίνουν, μ' ακουμπάνε!
Κι οι τοίχοι σφίγγουν στην κάμαρά μου, όσο πάνε...


                                                         Γενάρης 1987

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Διάττων Αβρός - J. B. Hutto

Η ατμόσφαιρα μεταβάλλεται ριζικά.
Τώρα τα πουλιά πετούν κάτω απ' τη γη.
Απ' τον ουρανό ψηλά πέφτουν χειροπέδες.
Ένας άγγελος απεσταλμένος
τις περνά στα χέρια (και στο μυαλό)
των ανυποψίαστων ανθρώπων.

Μια εσωστρέφεια με ύφος νικητή
εγκαθίσταται δίπλα μου
καθώς ένας νέγρος σπάει επιδέξια
την κιθάρα του πάνω στο κεφάλι μου!


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Γραμμένο ακριβώς πριν 25 χρόνια ως απόρροια θαυμασμού για το μεγάλο αυτό Bluesman (ακούγοντας δικά του τραγούδια με ατέλειωτα εκπληκτικά σόλα στην κιθάρα)! Ήταν τότε πρόσφατος κι ο θάνατός του, 2 χρόνια πριν, το 1983...

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

Διάττων Αβρός - Παιχνίδια Της Μνήμης

Δυσερμήνευτος ο τρόπος που λειτουργεί η μνήμη στον άνθρωπο και, πραγματικά, χρειάζεται επιστημονική προσέγγιση για να έχουμε καλύτερα και πληρέστερα αποτελέσματα στις περιπτώσεις που τη θέτουμε ως αντικείμενο μελέτης. Γεγονός πάντως είναι πως σε πολλά άτομα η μνήμη λειτουργεί επιλεκτικά. Κρατάει μόνο τις χαρούμενες εικόνες και παραστάσεις, ώστε κάθε φορά που αυτές αναδύονται, τέρπουν τον κάτοχό τους, αυτόν δηλαδή που αναπολεί. Αξιοζήλευτοι όσοι το πετυχαίνουν αυτό. Ωστόσο εγώ δεν ανήκω σ' αυτήν την κατηγορία. Εμένα η μνήμη με ταλαιπωρεί... Υπάρχει μια σκηνή που επανέρχεται ολοένα...


Κάποτε συνάντησα μπροστά μου ένα παιδί. Συνέβη απρόσμενα, σ' ένα ήσυχο, απόμερο δρόμο. Το παιδί στεκόταν στη μέση του δρόμου, κι όπως το κοιτούσα, λες και στεκόταν στο κέντρο του κόσμου. Πραγματικά, για λίγα λεπτά στάθηκα ακίνητος και το κοιτούσα, χωρίς όμως να το πλησιάσω, δεν ήθελα να δει...ωστόσο με πλησίασε εκείνο.

-"Πώς σε λένε;" με ρώτησε.
-"Διάττων" του απάντησα μονολεκτικά κι ο πρώτος φόβος ήδη με κυρίεψε. 'Ηταν απ' τη μια η άστοχη (για κείνο) απάντηση που μόλις του είχα δώσει κι απ' την άλλη αυτό που προσπαθούσα να (του) κρύψω.
-"Πολύ παράξενο όνομα έχεις. Έτσι σε φωνάζουν οι άλλοι, οι δικοί σου;" συνέχισε το παιδί με απορία αυτή τη φορά.
-"Δεν έχω δικούς μου" απάντησα πάλι κι άρχισα πια να στριμώχνομαι. Ένιωσα να με δυσκολεύει λίγο κι η αναπνοή μου.
-"Μα γιατί σε λένε Διάττων; Είσαι αστέρι;" ξαναρώτησε εύλογα εκείνο.
-"Όχι" απάντησα, χωρίς να προσθέσω άλλη λέξη.
-"Μήπως το όνομά σου σημαίνει κάτι;" οι ερωτήσεις του ήταν όλες μετρημένες.
-"Ναι" είπα συνειδητοποιώντας το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούσα ο ίδιος, χωρίς να θέλω, τον εαυτό μου. "Διάττων είναι αυτός που δε διαρκεί πολύ, αυτός που έρχεται και φεύγει σύντομα".
-"Δηλαδή, θα φύγεις σύντομα κι εσύ;" άλλη μια εύστοχη ερώτηση. Ξεφεύγεις, άλλωστε, εύκολα από ένα παιδί; Σίγουρα όχι! Εκεί ακολούθησε σιωπή. Μια σιωπή που, φυσικά, δεν τη διέκοψα εγώ.
-"Πάντως, δε μου αρέσει το όνομά σου".
Είδα τη δυσαρέσκεια στο πρόσωπό του. Αυτή τη φορά όμως σκέφτηκα γρήγορα.
-"Μπορώ να πάρω όποιο όνομα μου δώσεις εσύ" του είπα.
-"Ωραία!" απάντησε, κουνώντας με αφέλεια το κεφαλάκι του.
Για ένα λεπτό νόμισα πώς ανέκτησα την όποια εμπιστοσύνη του αλλά την ίδια στιγμή μού κόπηκαν τα πόδια, όταν έκανε την επόμενη ερώτηση.
-"Γιατί είναι τα μάτια σου υγρά;"
Ήταν αυτό ακριβώς που ήθελα να κρύψω.
-"Δεν είναι τίποτα, είναι μια παλιά αλλεργία" προσπάθησα να αποκριθώ, "μια παλιά αλλεργία, κάτι σαν πάθηση, που ίσως όμως και να μην είναι πάθηση, αλλά..." αλλά τι μπορούσα αλήθεια να πω σ' ένα παιδί;
-"Δεν καταλαβαίνω τι λες" έκανε εκείνο απορημένο.
Τα έχασα, ειλικρινά, δεν ήξερα τι έπρεπε να πω. Κοιταχτήκαμε κι οι δύο για λίγο αμήχανα, ώσπου με ρώτησε πάλι.
-"Θέλεις να παίξουμε;"
Αυτό ήταν! Ότι ακριβώς περίμενα για να βγω απ' τ' αδιέξοδο.
-"Και βέβαια. Θα κάνω ότι μου πεις" του είπα.
-"Ναι, αλλά εγώ θα είμαι αρχηγός στο παιχνίδι" είπε εκείνο μ' ένα μικρό εγωισμό στη φωνή.
-"Δεν υπάρχει περίπτωση να ορίσω κάποιον άλλο για αρχηγό" απάντησα το ίδιο σοβαρά. "Αφού σου είπα, θα κάνω ότι μου πεις".

Ξεκινήσαμε το παιχνίδι. Εγώ απλά ακολουθούσα, επαναλάμβανα τις δικές του κινήσεις, απολαμβάνοντας το δικό του παιχνίδι. Σε μια στιγμή όμως ήρθαμε ο ένας κοντά στον άλλο. Δυστυχώς, μού έκανε ξανά εκείνη την ερώτηση που απ' την αρχή θα ήθελα να είχα αποφύγει.
-"Μα γιατί είναι τα μάτια σου υγρά;"
Μ' έκοψε πάλι στα δυο.
-"Μα δε σου είπα και πριν; Είναι εκείνη η παλιά αλλεργία, η παλιά πάθηση..." μάσαγα τα λόγια μου.
-"...που ίσως όμως και να μην είναι πάθηση, ε;" απλά ολοκλήρωσε ότι του είχα πει πριν, χωρίς ωστόσο να καταλαβαίνει.
-"Δε συνεχίζουμε το παιχνίδι μας;" ρώτησα για να βγω απ' τη δύσκολη θέση.
-"Ναι, συνεχίζουμε" αποκρίθηκε, δίνοντάς μου μεγάλη ανακούφιση.

Κι έτσι πέρασαν άλλες τόσες ώρες παιχνιδιού. Ευχάριστες ώρες που μου χάριζε ένα παιδί. Σε κάποια άλλη στιγμή όμως σταμάτησε πάλι.
-"Γιατί διέκοψες;" ρώτησα με αγωνία.
-"Κουράστηκα και λέω να σταματήσουμε" είπε εκείνο λαχανιασμένο ενώ ο ιδρώτας έλουζε ήδη το πρόσωπό του. Είχε απόλυτο δίκιο. Άλλωστε, είχαν περάσει αρκετές ώρες και θα το αναζητούσαν οι γονείς του.
-"Εντάξει" συμφώνησα εγώ με μια εμφανή λύπη που άρχισε να...τροφοδοτεί εκείνη την παλιά αλλεργία. Και συνέχισα.
-"Πότε θα ξαναπαίξουμε;"
-"Δεν ξέρω" απάντησε, κάνοντας μια προσπάθεια να σκουπίσει τον ιδρώτα του.
-"Δε θες να συνεχίσουμε το παιχνίδι μας μια άλλη φορά;" επανέλαβα ενώ...η παλιά αλλεργία έκανε διακριτικά τη δουλειά της.
-"Και βέβαια θέλω" είπε δυνατά.
-"Ωραία, αν έρθω πάλι απ' αυτό το δρόμο, θα σε βρω;" ρώτησα ανυπομονώντας την απάντησή του.
-"Μα εγώ δε μένω εδώ" αποκρίθηκε με μια παιδική άνεση.
-"Και πού μπορώ να σε βρω;" έκανα, χάνοντας λίγο τον έλεγχο της κουβέντας μας.
-"Εγώ μένω παντού, μπορείς να με βρεις παντού, αφού είμαι παιδί"!

Ήταν μια απάντηση που με αποστόμωσε! Πόσο δίκιο είχε! Είναι παιδί και παιδιά υπάρχουν παντού! Πήγε να μεσολαβήσει ένα διάστημα σιωπής, αλλά και πάλι το παιδί ήταν ο πρωταγωνιστής.
-"Μα γιατί είναι τα μάτια σου υγρά;"
Η ίδια πάλι ερώτηση! Από κει και πέρα ακολούθησε ο εξής διάλογος.
-"Μα συνέχεια με ρωτάς, γιατί; Αφού σου έχω εξηγήσει".
-"Μου είπες αλλά εγώ δεν κατάλαβα".
-"Αφού είσαι παιδί...".
-"Εννοείς ότι δεν κατάλαβα επειδή είμαι παιδί, ή δε θες να μου εξηγήσεις επειδή είμαι παιδί;"
-"Eίσαι παιδί...".
-"Ωραία, εγώ είμαι παιδί, εσένα όμως γιατί είναι τα μάτια σου υγρά;"
-"Γιατί εγώ δεν είμαι πια παιδί!"

Ήταν μια απάντηση που δυσκολεύτηκα πολύ να του τη δώσω γι' αυτό και βγήκε διστακτικά και χαμηλόφωνα απ' τα χείλη μου. Ίσως έπρεπε να πω κάτι άλλο να το ξεγελάσω, αλλά πότε κανείς μπόρεσε εύκολα να ξεγελάσει ένα παιδί; Αυτό είπα λοιπόν κι υπάκουσα σε μια κίνηση που μου υπαγόρεψε το ένστικτό μου. Αμέσως γύρισα προς τα πίσω κι άρχισα να τρέχω. Τώρα έτρεχα περισσότερο απ' όσο έτρεχα πριν που έπαιζα μαζί του. Έτρεχα, έτρεχα... Μα πού πήγαινα; Έτρεχα διαρκώς... Όταν γύρισα πια σπίτι μου, με είχε προφτάσει η νύχτα...

Τώρα πλέον η μνήμη παίζει τα δικά της παιχνίδια. Κι εκείνη η σκηνή επανέρχεται ολοένα. Ο δρόμος...το παιδί...η ερώτηση "γιατί είναι τα μάτια σου υγρά;"... Μόνο που δε θυμάμαι πια πότε έγιναν όλ' αυτά... Μάλλον, πριν μερικά χρόνια...όχι, όχι, ήταν πριν πολλά χρόνια...ή τελικά δεν έγιναν καθόλου;

Δε θυμάμαι... Κι επανέρχεται ολοένα...

-"Πώς σε λένε;"
-"Διάττων"
-"Πολύ παράξενο όνομα έχεις. Είσαι αστέρι;"
-"Όχι"
-"Μήπως το όνομά σου σημαίνει κάτι;"
-"Διάττων είναι αυτός που έρχεται και φεύγει σύντομα"
-"Δηλαδή, θα φύγεις σύντομα κι εσύ; Πάντως, δε μου αρέσει το όνομά σου"
-"Μπορώ να πάρω όποιο όνομα μου δώσεις εσύ"
-"Θέλεις να παίξουμε;"
-"Και βέβαια. Θα κάνω ότι μου πεις"
-"Μα γιατί είναι τα μάτια σου υγρά;"...

Ειλικρινά, δε θυμάμαι...

Παιχνίδια της μνήμης...
 
Free Joomla TemplatesFree Blogger TemplatesFree Website TemplatesFreethemes4all.comFree CSS TemplatesFree Wordpress ThemesFree Wordpress Themes TemplatesFree CSS Templates dreamweaverSEO Design