Καλωσήρθατε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα του Διάττοντα Αβρού. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε έργα του ίδιου (οι ποιητικές συλλογές αναφέρονται στη δεξιά πλευρική στήλη) αλλά και άλλων δημιουργών. Σε περίπτωση που θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί του (π.χ. για να πείτε απλά τη γνώμη σας ή για να δημοσιεύσετε κάποιο κείμενό σας), μπορείτε να συμπληρώσετε τη φόρμα επικοινωνίας στη οριζόντια μπάρα του μενού ή να στείλετε μήνυμα στο e-mail που αναγράφεται δεξιά. Καλές σας αναγνώσεις...
Σημείωση: Δυστυχώς ένα (πολύ) μικρό μέρος του συνολικού αριθμού ποιημάτων έχει ανέβει μέχρι στιγμής κι απ' αυτά τα ποιήματα λίγα έχουν την οριστική μορφή τους (τα περισσότερα δεν έχουν ακόμα υποστεί την τελική επεξεργασία)... Το Blog εδώ και πολύ καιρό είναι παροπλισμένο...
Σημείωση: Δυστυχώς ένα (πολύ) μικρό μέρος του συνολικού αριθμού ποιημάτων έχει ανέβει μέχρι στιγμής κι απ' αυτά τα ποιήματα λίγα έχουν την οριστική μορφή τους (τα περισσότερα δεν έχουν ακόμα υποστεί την τελική επεξεργασία)... Το Blog εδώ και πολύ καιρό είναι παροπλισμένο...
- ΑΡΧΙΚΗ
- ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ Α - Μ
- Α - Β
- Αβρός Διάττων
- Αγγελάκη-Ρουκ Κατερίνα
- Αγγελάκης Λευτέρης
- Άγρας Τέλλος
- Αθάνας Γεώργιος
- Αιλιανού Έφη
- Αλεβίζος Άρις
- Αλεξάκης Ορέστης
- Αλεξάνδρου Άρης
- Αλεξίου Ιγνάτιος
- Αναγνωστάκης Μανώλης
- Αντωνάτος Νίκος
- Βαρβέρης Γιάννης
- Βασιλειάδης Σπυρίδων
- Βιζυηνός Γεώργιος
- Βλαβιανός Χάρης
- Βρεττάκος Νικηφόρος
- Verlaine Paul
- Γ - Δ
- Ε - Ζ
- Η - Θ
- Ι - Κ
- Λ - Μ
- Α - Β
- ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ Ν - Ω
- AUDIO - VIDEO
- ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012
Διάττων Αβρός - Το Κλειδί
Γύριζε,
γύριζε στους δρόμους συνέχεια.
Περπατούσε μ' ένα τρόπο
σα να τα αποκάλυπτε όλα.
Βάδιζε γρήγορα
και τοίχο τοίχο
σαν κάποιος που τον κυνηγάνε.
Κι όταν έστριβε ένα δρόμο
ήταν σα να 'θελε
κάτι να ξεχάσει.
Πήγαινε πάντα εκεί,
εκεί όπου έλλειπε.
Και κάθε φορά
που γύριζε στο σπίτι του,
πριν βάλει το κλειδί
στην πόρτα για ν' ανοίξει,
στεκόταν για λίγο αμήχανος
σαν κάποιος
που δε βρίσκει το λόγο
για να κάνει κάτι.
Μια μέρα το 'χασε το κλειδί...
Μπορεί και να το πέταξε...
Ιούλης 1997
Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012
Μάκης Γαλάτης - Στερνό Όνειρο
Το όνειρο που πλέκαμε τις νύχτες του χειμώνα
το βρήκε και μάς το 'καψε τ' Αυγούστου η πνοή
και το θαμπό φθινόπωρο σαν μάρανε τα κλώνια
στα μάτια μας εστάλαξε την πρώτη του βροχή.
Το όνειρο που πλέκαμε - μας είχε μείνει ένα -
το θάψαμε, τ 'αφήκαμε στη στράτα της ζωής...
Ω, πόσο φτώχινες καρδιά! Δε σου 'μεινε κανένα
να σε ζεσταίνει όνειρο τις νύχτες της σιωπής.
Να ζούμε τώρα μείναμε μονάχα από συνήθεια,
μονάχα για να μη μας πουν πως είμαστε δειλοί,
βαθιά η θύμηση πληγή μάς τυραννά τα στήθια
και τις νυχτιές ο θάνατος με πείσμα μάς καλεί.
(απ' τη συλλογή "Μανή Θεκέλ Φάρες", το 1972)
Ετικέτες
Γαλάτης Μάκης,
Καρυωτάκης (Φάκελος),
Ποίηση
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)