Μάκης Γαλάτης - Στερνό Όνειρο

Το όνειρο που πλέκαμε τις νύχτες του χειμώνα
το βρήκε και μάς το 'καψε τ' Αυγούστου η πνοή
και το θαμπό φθινόπωρο σαν μάρανε τα κλώνια
στα μάτια μας εστάλαξε την πρώτη του βροχή.

Το όνειρο που πλέκαμε - μας είχε μείνει ένα -
το θάψαμε, τ 'αφήκαμε στη στράτα της ζωής...
Ω, πόσο φτώχινες καρδιά! Δε σου 'μεινε κανένα
να σε ζεσταίνει όνειρο τις νύχτες της σιωπής.

Να ζούμε τώρα μείναμε μονάχα από συνήθεια,
μονάχα για να μη μας πουν πως είμαστε δειλοί,
βαθιά η θύμηση πληγή μάς τυραννά τα στήθια
και τις νυχτιές ο θάνατος με πείσμα μάς καλεί.

(απ' τη συλλογή "Μανή Θεκέλ Φάρες", το 1972)