Θανάσης Κωσταβάρας - Η Αναχώρηση

Ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς ο Θανάσης Κωσταβάρας, γεννήθηκε το 1927 στην Ανακασιά του Βόλου, όπου πέρασε τα παιδικά και μαθητικά του χρόνια. Σε ηλικία δεκαπέντε χρόνων, ως Επονίτης, προσχώρησε στον ΕΛΑΣ. Το 1944 τραυματίστηκε σε μάχη με τους Γερμανούς. Με το τέλος του πολέμου ήρθε στην Αθήνα και γράφτηκε στην Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1946. Ωστόσο, η αγωνιστική του δράση συνεχίστηκε (και στον εμφύλιο). Το Νοέμβριο του 1948 εκτοπίστηκε στη Μακρόνησο, όπου παρέμεινε τέσσερα χρόνια. Με την απόλυσή του ολοκλήρωσε τις σπουδές του και ξεκίνησε να εργάζεται ως οδοντίατρος.

Στο χώρο της λογοτεχνίας παρουσιάστηκε το 1956. Έγραψε αρκετές ποιητικές συλλογές, όπως: "Αναζήτηση" 1956, "Αναβίωση" 1957, "Έξοδος" 1957, "Κοντσέρτο Για Κυκλάμινα Και Ορχήστρα Ωρών" 1958, "Ρωμαίικη Σουίτα" 1959, "Ο Γυρισμός" 1962, "Κατάθεση" 1965, "Συμπληρώματα" 1970, "Δώδεκα Ερωτικά" 1971, "Ο Μουγγός Τραγουδιστής" 1982, "Ιστορήματα" 1985, "Τα Ερωτικά" 1986, "Ο Φόβος Του Ακροβάτη" 1989, "Κήποι Στον Παράδεισο" 1990, "Στο Βάθος Του Χρώματος" 1993, "Το Ημερολόγιο Της Αυριανής Εξορίας" 1995, "Η Μακρινή Άγνωστη Χώρα" 1999, "Οι Μεταμορφώσεις Των Κήπων" 2003, "Χαιρετισμοί" 2006 (εκτός εμπορίου, αφιερωμένη στην απώλεια της γυναίκας του, δοκιμιογράφου Αγγελικής Κωσταβάρα, με την οποία είχε αποκτήσει έναν γιο) και η τελευταία, μεταθανάτια, "Της Μοναξιάς Και Της Λύπης" 2007 (ιδιωτική έκδοση). Να σημειωθεί πως το 1986 ο Κωσταβάρας τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης, μια περγαμηνή που ο ίδιος αποποιήθηκε!

Έγραψε επίσης δοκίμια, διηγήματα (τις συλλογές "Το Ρήγμα" 1966 και "Ο Λάκκος" 1972), θεατρικά έργα ("Το Φαγκότο Ή Το Τραγικό Τέλος Του Νικηφόρου Φωκά", "Η Ηρωική Ζωή Του Π. Ν. Πάστη" και "Τα Ιερά Και Τα Όσια"). Στη συνολική του λογοτεχνική διαδρομή, ξεκίνησε απ' τον αρχικό ενθουσιασμό, τις προσδοκίες και τη βεβαιότητα και σταδιακά πορεύτηκε προς την αμφιβολία και τον συγκρατημένο πεσιμισμό. Έργα του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γαλλικά, πολωνικά και γερμανικά. Πέθανε στην Αθήνα στις 19 Οκτωβρίου 2007 από καρδιακή προσβολή που υπέστη σε έκθεση ζωγραφικής. Ηταν μέχρι το τέλος παρών, ενεργός και μάχιμος.


Η Αναχώρηση

Ένας ένας λοιπόν φεύγουμε.
Σαν να ξυπνάμε από ασυνήθιστο όνειρο.
Σαν, ξαφνικά, να έχουμε βγάλει φτερά.

Μπαίνουμε σε άλλους ουρανούς.
Περνάμε άλλες θάλασσες.

Πάμε να συναντήσουμε τους χτεσινούς μας φίλους.

Μέσα από μαγικά τοπία
προχωρούμε συντροφιά με τ’ αγρίμια του δάσους.
Τρυγάμε τους καρπούς από άγνωστα Παραδείσια δέντρα.
Ανοίγουμε την αγκαλιά σε άλλους, ξεχασμένους ανθρώπους,
μιλάμε με τα πουλιά.

Ζούμε μιαν άλλη αίσθηση του χρόνου.
Σε πανηγύρια ξέφρενα
μεθάμε με δυνατά ποτά από εξωτικά αποστάγματα.
Καπνίζουμε τσιγάρα σέρτικα με ονειρικά χαρμάνια.
Κι απ’ την άλλη
ακούμε τη Μητέρα να μας φωνάζει με το πρώτο μας όνομα.
Γέρνουμε πάνω σε φύλλα, στρωμένα από χλοερά παραμύθια.
Γινόμαστε πάλι παιδιά.

Κι απαλλαγμένοι από το βάρος της χτεσινής ματαιότητας
για πρώτη φορά αισθανόμαστε ελεύθεροι.
Ελεύθεροι από κάθε είδους ιδιοτέλεια.
Από τον προαιώνιο φόβο
αυτό προπάντων: Για πάντα
Ελεύθεροι.