Βύρων Λεοντάρης - Απόσπασμα

Γεννήθηκε στη Νιγρίτα της Μακεδονίας το 1932. Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Σάμο, από όπου καταγόταν, και το 1939 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1952 - 1956) και εργάστηκε ως δικηγόρος.

Στο χώρο της λογοτεχνίας ασχολήθηκε κυρίως με την ποίηση. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1954 με την ποιητική συλλογή Γενική Αίσθηση. Ακολούθησαν τα ποιητικά βιβλία Ορθοστασία 1957, Η Ομίχλη Του Μεσημεριού 1959, Ανασύνεση 1962, Ψυχοστασία 1972, Μόνον Δια Της Λύπης 1976, Ψυχοστασία (συγκεντρωτική έκδοση) 1983, Εκ Περάτων 1986, Εν Γη Αλμυρά 1996 (κρατικό βραβείο ποίησης), Έως...2003.

Δημοσίευσε επίσης κριτικά δοκίμια, μεταξύ άλλων: Η Ποίηση Της Ήττας 1983, Καβάφης Ο Έγκλειστος 1983, Δοκίμιο Υπεράσπισης Του Ποιητή Έναντι Της Ποίησης 1983, Γραφή Και Βιβλίο 1990 κ.α.

Το έργο του τοποθετείται στο χώρο της μεταπολεμικής ελληνικής ποιητικής γενιάς. Ποιητής, κατ' εξοχήν στοχαστικός αλλά και βαθύτατα "ηθικός", με ισχυρές πολιτικές και κοινωνικές πεποιθήσεις. Δεν έπαψε ν' αναζητεί το νόημα της ποίησης σε έναν κόσμο διαψεύσεων και ματαιώσεων, όπου τα πάντα εκπίπτουν και χρεοκοπούν διαρκώς, συμπεριλαμβανομένης της ιδεολογίας αλλά και αυτής της ίδιας της γλώσσας. Όπως ο ίδιος γράφει, είναι ο "ποιητής μιας ποίησης που δεν μπορεί να υπάρξει", αυτός "που πεθαίνει μέσα στα μαύρα σύμφωνα". Μόνη παρηγοριά του ποιητή να μετρά την ακυρωμένη του ύπαρξη με λέξεις, λέξεις που, με ενσυνείδητο πλέον αυτοσαρκασμό, αναγγέλλουν την επερχόμενη, αναπόδραστη σιωπή.

Συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά. Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, αγγλικά και τουρκικά. Eίναι παντρεμένος με την ποιήτρια Zέφη Δαράκη.

Απόσπασμα

Α, πόσα χρόνια η πόρτα ήταν μισάνοιχτη
πόσον καιρό το τρίξιμό της ασταμάτητο
κι εσύ δεν το 'νιωθες - έκανες πως δεν το 'νιωθες... -
ψευτοπιστεύοντας και ψευτοαντέχοντας
το τίποτε της ζωής

Δεν είμαστε παρά τριγμός
το φρικαλέο τρίξιμο του εν αυτοίς χαμόγελου
το τρίξιμο της κλίνης του έρωτα
και του ξυλάρμενου του καραβιού
που μας τραβάει στα σκότη
το τρίξιμο των λέξεων
στο έλεος του κενού
Γιατί, ότι μας δόθηκε, δεν ήταν παρά μόνο
η στέρηση
κι η απώλεια