Διάττων Αβρός - Μάνα

Τον παλιό εκείνο αλησμόνητο καιρό,
κάθε που σ' έχανα, έψαχνα για να σε βρω.
Και τότε η φωνή σου ηχούσε καμπάνα.
Στο κάλεσμά σου σού αποκρινόμουν «Μάνα!».
Χαρούμενος μετά στα μάτια σε κοιτούσα
και κράταγα το χέρι σου και το φιλούσα.

Δεν είχα άλλον, εσύ ήσουν το εγώ μου.
Στα παιχνίδια μου σε όριζα αρχηγό μου.
Αρρώσταινα και μ' έπαιρνες στην αγκαλιά σου.
Τα δάκρυά μου έσταζαν στα μάγουλά σου.
Στο προσκεφάλι μου ξαγρυπνούσες με στοργή.
Ξυπνούσα κι ήσουν πάλι κοντά μου την αυγή...

                                                                1984