Διάττων Αβρός - Ήλιοι Χλωμοί

Οι μέρες λευκές κι οι νύχτες αξημέρωτες.
Λείπουν οι στιγμές κι οι μεθυσμένοι έρωτες
πριν έρθουν ακόμα, έχουν ήδη φύγει
σαν αστέρια που το σκοτάδι τα τυλίγει.

Ότι λάμπει, αυτό είναι που δε διαρκεί.
Τα χέρια μού δένουν, αιώνια φυλακή.
Πρόσωπα που τίποτα δεν έχουν να μου πουν.
Πρόσωπα που καλύτερα θα 'ταν να σιωπούν.

Γυμνά τα δέντρα με τους πανάθλιους κορμούς.
Απ' τα κλαδιά τους μαζεύω τους ήλιους χλωμούς.
Βαδίζω, μα δεν αφήνω πίσω μου ίχνη.
Το δρόμο του Θανάτου ένα παιδί μού δείχνει.

Είκοσι χρόνια δίχως τίποτα δικό μου.
Με κόπο βγαίνει τώρα το χαμόγελό μου
(για να γελάσω πρέπει πρώτα να ματώσω).
Τέχνη γιατί να θλίβονται οι γιοί σου τόσο;


                                                  Οκτώβρης 1986