Διάττων Αβρός - Μέρες...

Σαν άλογα που καλπάζουν οι μέρες περνάνε,
μας περνάνε και μένουμε πίσω,
μένουμε πίσω άπραγοι εμείς,
«πάει κι αυτή η μέρα, πέρασε» λέμε
κι αυτό δε σημαίνει ελαφρότητα
αλλά οδύνη.
Είναι η αγωνία που κορυφώνεται
και κρυσταλλώνεται.

Που πάμε; Οι μικροί θεοί
μας αρνήθηκαν κάπου να ξαποστάσουμε,
λες και μας έχουν κολάσει
σ' ένα ταξίδι από πτώση σε πτώση.
Κι η απορία που προβάλλει πιο τυραννική.
Αν βρεθεί κάποτε ένα φύλλο
(παιχνίδι του αέρα) και μας στηρίξει,
θα μπορέσουμε να κρατηθούμε πάνω του και να σωθούμε
ή τελικά είμαστε θύματα της αιώνιας πτώσης;


                                                                  Απρίλης 1992