Τα χείλη σου έχουν λησμονήσει του γέλιου το σχήμα.
Το σχήμα μόνο; Και τον πλάνο για «τους άλλους» μορφασμό.
Σε δρόμο χωρίς επιστροφή, με αβέβαιο βήμα,
είναι σα να στέλνεις στο κάθε τι στερνό χαιρετισμό.
Η νύχτα σ' απομονώνει - εσύ κι η Νύχτα, το θύμα
κι ο θύτης - μακριά απ' «των άλλων» τον όποιο γιορτασμό.
Χωρίς τα στολίδια σου, γυμνό, χωρίς κανένα ντύμα,
μόνο με τον άτεχνο και πάντα θλιμμένο στοχασμό.
Ακρωτηριασμένες είναι όλες σου οι αισθήσεις
(για να βρεις τη διάθεση να μπορέσεις να μιλήσεις
πρέπει πρώτα να καταβάλλεις μεγάλη προσπάθεια).
Η αυτοπεποίθηση και σαν έννοια σού είναι ξένη
και σαν πραγματικότητα. Μέσα σου όλο πληθαίνει
το κενό, η απογοήτευση και η απάθεια!
Πειραιάς, Σεπτέμβρης 1987
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου