Διάττων Αβρός - Αλλού...

Θ' αποσύρω τα ίχνη μου απ' αυτή τη γη
πλέον να μη μου τα στιγματίζει.
Θα βρω τρόπο να βαδίζω κάπου αλλού.
Εγώ ακούω ουρανοφωνές
και είμαι φεγγαρομιλημένος.
Δέντρα καθώς χάνουνε τα φύλλα τους
μ' απλώνουν τα κλαδιά τους
κι ήλιοι πικροί στη δύση τους μου γνέφουν.
Σύννεφα μου στέλνουν το δάκρυ τους βροχή
κι άστρα στο παράθυρό μου κατεβαίνουν
και μου θαμπώνουν με τη θλίψη τους το τζάμι.

Όντας σύμβολο και έννοια,
με σάρκα με έντυσαν για να δείχνω ορατός.
Σώμα μού δόθηκε
για να υπάρχω και να πορεύομαι. Άνυδρο σώμα.
Φέρω το βάρος του υλικού εαυτού μου
και κλυδωνίζομαι. Δε θέλω η ύλη να μ' έχει.
Την αποποιούμαι σα νόημα κι όνομα.
Εγώ ακούω ουρανοφωνές
και είμαι φεγγαρομιλημένος.


                                                Οκτώβρης 1993