Διάττων Αβρός - Στροφές

I. Επετειακό

Είκοσι χρόνια πέρασαν κι ακόμα κάτι λείπει.
Κι αν η Χαρά με ήθελε, με κέρδισε η Λύπη.
Ξένη η δρόσος της ζωής μα και των φιλημάτων
δεσμώτης καθώς σέρνομαι καθημερνών θανάτων.


                                                          Μάης 1986


II. Δεν Ηχεί

Κοντά μου δεν ηχεί το γέλιο καμιάς Αφροδίτης.
Της βροχής οι σταγόνες πένθιμες νότες με τυλίγουν.
Μου κλείνουν τις πόρτες της μιας φυλακής και μ' ανοίγουν
μιας άλλης, σαν ισοβίτης.


                                                                Οκτώβρης 1987


III. Η Χλεύη Του Ήλιου

Στου Ήλιου ποιος με καταδίκασε τη χλεύη
κι έπαψα πια να σιγοτραγουδώ;
Κι αν το φως του από παντού φτάνει ως εδώ,
την ψυχή μου δεν τη γαληνεύει...


                                           Αύγουστος 1989


IV. Καίριο Πλήγμα

Η αρχή φέρνει γρήγορα το τέλος
και το τέλος φαίνεται απ' την αρχή.
Μες στη φαρέτρα έτοιμο το βέλος
για να χτυπήσει την ψυχή.


                          Σεπτέμβρης 1992


V. Αγαπημένη

Να 'χει την καλοσύνη μιας ρίμας,
την ομορφιά ενός πεντασύλλαβου,
θα της στρώσω ποιήματα κάτω να πατήσει
και θα την αγαπήσω σαν την Ποίηση...


                                                Μάης 1994


VI. Ευθύνη

Τι άλλο να γράψουμε, κουράσαμε τις λέξεις.
Αναίτια; Ασφυκτιούν σε κάθε μας γραφτό.
Υπερβάλλαμε στις καθημερινές μας έξεις.
Θα 'ρθει μια μέρα να λογοδοτήσουμε γι' αυτό.


                                                  Ιούνης 1994