Κώστας Στεργιόπουλος - Το Σήμαντρο

Ας σημαίνει το σήμαντρο κι ας μας καλεί.
Καμιά χαρά
εκεί που πάω να βρω το χειμώνα.
Σε τούτο τον καιρό, που τι να περιμένει πια κανείς,
κακοφόρμισε ολόκληρη η ψυχή μου.

(Ας πούμε πως δε συμβαίνει τίποτα,
πως τίποτα δεν επίκειται να συμβεί,
σα να 'ταν να γίνουν όλα κι άλλη μια φορά,
κι όχι σα να 'ναι να φτάσει το τέλος του κόσμου).

Φεύγουμε, κι όλο μένουμε στο ίδιο σημείο,
σ' αυτό το κέντρο που μας καίει,
από τη μια εξορία στην άλλη εξορία.
Την ενοχή σου τάχα αναμετράς,
θέλεις να πεις «οδύνη», να πεις «ανεπίστροφα».

Την ενοχή σου να μετράς,
τώρα που σημαίνει το σήμαντρο
και βρισκόμαστε έτσι ανέτοιμοι.

(Ας πούμε πως δε χάσαμε άξαφνα το παρελθόν μας,
πως δεν εμείναμε σε μια νησίδα του ωκεανού,
μπροστά σε άδηλο μέλλον).

Πώς πιάστηκα μέσα στα δίχτυα και στα δόκανα,
εγώ που ήμουν παιδί του αγέρα και του σύννεφου
και σχεδόν σου γύριζα τις πλάτες, ζωή!


(απ' την ποιητική συλλογή «Ο Ήλιος Του Μεσονυκτίου», το 1991)