Κοιτάξαμε πίσω απ' την πραγματικότητα
κι είδαμε που έκρυβε
ένα άλλο νόημα - θέαμα.
Βδελυρά οράματα κι ελώδη χρώματα
να συνθέτουν τις εικόνες.
Έκπτωτη βασίλισσα την αλήθεια
να παρακολουθεί από μακριά τα πλήθη
να αλαλάζουν υπέρ της υποκρισίας.
Στο όνομα της νοσηρότητας
να θεσμοθετούνται βραβεία.
Εξαμβλώματα, αντί να παραδίδονται
στη χλεύη και στην πυρά,
να αναδεικνύονται
πάνω στα βάθρα των νικητών.
Ανεγκέφαλοι να στεφανώνουν
και να χειροκροτούν ανεγκέφαλους.
Μέσα σ' αυτή τη χλαλοή,
διάττοντες αστέρες, ασυντρόφευτοι,
τα μάτια μας,
φοβούνται πια για το μοιραίο ταξίδι.
Γιατί, πού να ελπίσουμε;
Αν είναι να ελπίσουμε σε κάτι,
αυτό θα πρέπει πλέον
να είναι ουρανόπεμπτο.
Νοέμβρης 1992
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου