Διάττων Αβρός - Ο Ποιητής Που Υφαίνει

                                                                                Στην Αλέκα Χ.

Ήλιε φύγε πια από πάνω μου, τη λάμψη σου φθονώ.
Να φεύγεις Άνοιξη κι εσύ, τα δάκρυα να περνάνε.
Κι αν πάλι κάποια στιγμή το δάκρυ μου κυλήσει, να 'ναι
το στερνό.

Να συντρίψω τα χαμόγελα τα προετοιμασμένα,
να αντιπαλέψω τη λύσσα «των άλλων», πόσο κακό!
Το άφθαρτο χέρι της Φθοράς δείχνει έναν τραγικό.
Εμένα!

Το θάνατό μου ψηλαφώ με τις άκρες των δαχτύλων.
Είναι θαμπός όπως όταν κοιτάμε μες από γυαλί.
Μα είναι τόσο καλός. Με το θρόισμα με προσκαλεί
των φύλλων!

Ω, Ποιητή κι εσύ την απομόνωσή σου υφαίνεις.
Λοιπόν τώρα πες μου ειλικρινά. Τα περίμενες
όσα συμβαίνουν γύρω σου; Πες μου τα περίμενες;
Σωπαίνεις!


                                                             Απρίλης 1988