Διάττων Αβρός - Ο Χορός Των Δαιμονισμένων

Σαν τους κρεμασμένους που χορεύουν στον αέρα,
σέρνουμε το δικό μας χορό δαιμονισμένοι.
Στο τρελό πανηγύρι που μας έχουν καλέσει,
ο Θάνατος έβγαλε ποτήρια να κεράσει.

Ήπιαμε απ' την πλατύστομη κούπα της Χαράς,
όμως μας μέθυσε το μαύρο κρασί της Λύπης.
Ήπιαμε - κι άλλο να πιούμε - κι όλο τραγουδάμε
κι όλο χορεύουμε μέχρι που να ξοδευτούμε.

«Οι άλλοι» αποστρέφονται, δε μας πλησιάζουν.
Φρενήρης ο ρυθμός μας, ποιος να μας σταματήσει;
Εμείς όλο χορεύουμε. Σ' ανήλιαγα δάση,
σε μαραμένους κήπους, σ' ανεμόδαρτους αγρούς,

σε δρόμους άδειους και στενούς, σε υγρά τοπία,
σ' απόμερα ακρογιάλια με ερείπια πλοίων,
κάτω από γκρίζους, συννεφιασμένους ουρανούς,
όλο χορεύουμε μέχρι που να ξοδευτούμε.


                                                    Φλεβάρης 1993