Διάττων Αβρός - Αδιέξοδο

Κάθε μέρα που περνά κάνω κι από ένα βήμα πίσω.
Κι εδώ είναι το περίεργο. Αντί να πλησιάζω την αρχή,
πλησιάζω το τέλος. Κι αυτό είναι το αδιέξοδό μου.

Όλα τα πράγματα γύρω μου θέλουν το θάνατό μου.
Κάθε τόσο ξύνουν τις πληγές μου και αιμοραγώ.
Σαν σε κηδεία βαδίζω, μένω πίσω και αργώ.
Ξεμακραίνω, κι ολοένα κλίνω στο χαμό μου.
Όλα τα πράγματα γύρω μου θέλουν το θάνατό μου.

Όλα υπάρχουν γύρω μου μόνο για να με πληγώνουν.
Αυτά που δε θέλω, αυτά μου εμφανίζονται μπροστά.
Τίποτα δε μένει ακέραιο να προχωρήσει σωστά.
Κι οι σκέψεις στο μυαλό μου εκτροχιάζονται, ματώνουν.
Όλα υπάρχουν γύρω μου μόνο για να με πληγώνουν.

Διαρκώς διαιρούμαι σ' απειροελάχιστα κομμάτια.
Μακριά απ' τη Χαρά (βασίλειο χαμένο που αναζητώ),
βρίσκομαι σε κατάσταση αποσύνθεσης, ακροβατώ.
Κι όσο κι αν το κρύβω, το λένε μου τα μάτια.
Διαρκώς διαιρούμαι σ' απειροελάχιστα κομμάτια.

Και δε θα ήταν φρόνιμο να ξεφύγω απ' το πλαίσιο.
Τα ίδια πάντα αμήχανα βήματα, μπρος και πίσω.
Το τέλος που θα έρθει, το θρήνο για να σταματήσω,
δε θα διαφέρει απ' το καθημερινό, το απαίσιο.
Δε θα ήταν φρόνιμο λοιπόν να ξεφύγω απ' το πλαίσιο.

Απόκαμα, έτσι, ανεμοδαρμένος, μόνος.
Η πορεία μου μέσα στη ζωή δεν έχει εμένα οδηγό.
Σαν άθλιο υποζύγιο σφιχτά δεμένο στο ζυγό,
με σέρνουν πολλοί, «οι άλλοι», ο Ήλιος, ο Χρόνος...
Απόκαμα, έτσι, ανεμοδαρμένος, μόνος.

Ένα πικρό συναίσθημα μόνο διαχέεται και μένει.
Σε σωρούς έχω μαζέψει της ψυχής μου τα συντρίμια.
Τροφή που έρχονται και τρώνε πεινασμένα τα «αγρίμια».
Τι φριχτό θέαμα οι σωροί μου καταφαγωμένοι.
Μόνο ένα συναίσθημα πικρό διαχέεται και μένει...


                                                                   Ιούλης 1989