Διάττων Αβρός - Τη Μοίρα Του Ήλιου Θα Την Πούμε Εμείς *

Της ύπαρξής μου τ' άνθος μαδώ μ' εγκαρτέρηση πολλή.
Τώρα αρχίζει το τέλος καθώς τέλειωσε η αρχή.
Εξόριστη μέσα στο ίδιο της το σώμα η ψυχή.
Κι ούτε που 'ναι σώμα. Κελί!

Πίνω απ' το ποτήρι που μου το γεμίζουν με χολή.
Ρουφώ τη νύχτα όπως το σκαμένο χώμα τη βροχή.
Ο θόρυβος των πουλιών, που μου ετοιμάζουν, αντηχεί,
την υπερκόσμια στολή.

Τ' ακούω, μ' απόγνωση μού κράζουν: «Σφίγγουν οι καρδιές μας
που πεθαίνεις δίχως να σου πρέπει. Γιατί όμως, πες μας.
Αφού εσύ είσ' αετός!

Ποια θέληση, ποια μοίρα έτσι παράλογα δικάζει;»
Είναι ο Ήλιος που τ' άνθος απ' τα χέρια μου αρπάζει
για να το μαδήσει αυτός!


                                                                       Αύγουστος 1987


* Στίχος των Ποιητών Οδυσσέα Ελύτη και Ηλία Σιμόπουλου