Αλέξανδρος Μπάρας - Tango

Ένα ταγκό, ένα ταγκό
τόσο λυπημένο και αργό,
"τόσο πικρός και μάταιος
ο κόσμος" - το μοτίβο του,
ένα ταγκό που αναμετρά
το πρόσκαιρο και λίγο του.

Ένα ταγκό, ένα ταγκό...
Σιγά σιγά τα βήματα,
σιγά σιγά και βέβαια,
μας φέρνουν προς το Θάνατο...

Μήτσος Παπανικολάου - Χαμένη Αγάπη

Ο Μήτσος Παπανικολάου (1900 - 1943) ήταν ποιητής του μεσοπολέμου. Γεννήθηκε στην Ύδρα, από μικρός όμως εγκαταστάθηκε στον Πειραιά μαζί με την οικογένεια του. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος κι έγινε σύντομα αρχισυντάκτης και διευθυντής στο περιοδικό Μπουκέττο.

Το μεγάλο του πάθος ήταν οι μεταφράσεις. Διαβάζοντας ώρες ολόκληρες ξένη λογοτεχνία, μετέφρασε και κυριολεκτικά ζωντάνεψε στην ελληνική γλώσσα, ποιήματα των Πωλ Βαλερύ, Μπωντλαίρ, Μιλόζ, Βερλαίν, Λαρμπώ, Απολλιναίρ και άλλων. Παρακολουθούσε τακτικά τα γαλλικά λογοτεχνικά περιοδικά, προμηθευόταν τις καλύτερες εκδόσεις και ζούσε το κλίμα που είχαν δημιουργήσει οι συμβολιστές και οι διάδοχοί τους. Όλες του οι μεταφράσεις συγκεντρώθηκαν κι εκδόθηκαν το 1968 απ' τον ποιητή Τάσο Κόρφη, μεταφράσεις που περιλαμβάνουν κυρίως Γάλλους ποιητές (αυτούς που προαναφέραμε).

Ασχολήθηκε επίσης με την ποίηση, την κριτική και το δοκίμιο. Το ποιητικό του έργο είναι μικρό σε ποσότητα (πρόκειται για 50 περίπου ποιήματα) αλλά εξαιρετικό σε ποιότητα (θεωρείται απ' τους πιο περιεκτικούς έλληνες ποιητές). Τα ποιήματα αυτά εκδόθηκαν σε τόμο, για πρώτη φορά, το 1966 (με πιο πρόσφατη την έκδοση του 1979 από τις εκδόσεις Πρόσπερος - 3η ανατύπωση τον Σεπτέμβριο του 1999) με επιμέλεια πάλι του ποιητή Τάσου Κόρφη. Ο ίδιος ποιητής, μάλιστα, επιμελήθηκε και τη συγκέντρωση των δοκιμίων και κριτικών άρθρων του Μήτσου Παπανικολάου, έκδοση που έγινε το 1980. Είναι ένα κριτικό έργο μικρό σε έκταση αλλά υψηλό σε ποιότητα, γεμάτο σωστές αισθητικές θέσεις, οξύτατες παρατηρήσεις κι αντικειμενικές εκτιμήσεις. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ήταν απ' τους πρώτους που έγραψε (κι επαληθεύτηκε απ' το χρόνο) για την αξία των Ελύτη, Σεφέρη, Σαραντάρη κι άλλων σημαντικών ποιητών.

Ο Μήτσος Παπανικολάου όμως είχε το πάθος των ναρκωτικών (όπως κι ο φίλος του ποιητής, Ναπολέων Λαπαθιώτης). Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, η Κατοχή κι η φτώχεια, δε μπορούσε να ικανοποιήσει το πάθος του αυτό. Έτσι ξεπούλησε σιγά σιγά όλα τα πολύτιμα βιβλία του και άλλα πράγματα που τα φύλαγε για χρόνια κι άρχισε σιγά σιγά να καταρρέει. Όταν πλέον έφτασε στην εξαθλίωση, κάποιοι φίλοι του φρόντισαν και τον έβαλαν στο τμήμα τοξικομανών του Δημόσιου Ψυχιατρείου Αθηνών. Εκεί μέσα πέθανε, μετά από ισχυρή δόση ναρκωτικών... Ήθελε να φύγει...


Χαμένη Αγάπη

Αν άλλοτε μ' αγάπησες κι αν πια δε μ' αγαπάς,
μες στην καρδιά μου η αγάπη σου πάντοτε η ίδια μένει.
Μ' αρκεί στη θλίψη ν' αγαπάς της βαρυχειμωνιάς
μι' άνοιξη περασμένη.

Και τώρα μάταια αν ποθώ τα θεία σου φιλιά,
την αγκαλιά σου αν έχασα κι αν νοσταλγός σου μένω,
σ' αυτόν τον κόσμο πάντοτε - πικρή παρηγοριά -
μας μένει το χαμένο.

Μιλτιάδης Μαλακάσης - Αγάπη

Ο Μιλτιάδης Μαλακάσης γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1869 και πέθανε στην Αθήνα το 1943. Καταγόταν από γενιά αγωνιστών του 1821. Η μητέρα του απέκτησε συνολικά οχτώ παιδιά, επέζησαν όμως μόνο ο Μιλτιάδης και τρία κορίτσια. Η οικογένειά του ήταν εύπορη, κάτι που του έδωσε τη δυνατότητα να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία για ολόκληρη τη ζωή του.

Φοιτητής ακόμα, δημοσίευε ποιήματα (είχε γραφτεί το 1888 στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών κατόπιν οικογενειακής πίεσης, σχολή όμως απ' όπου δεν αποφοίτησε ποτέ). Αγωνίστηκε για την καθιέρωση της δημοτικής στον γραπτό λόγο. To 1917 αναγορεύτηκε κοσμήτορας της βιβλιοθήκης της Βουλής, θέση την οποία διατήρησε σχεδόν για είκοσι χρόνια. Το 1923 τιμήθηκε με το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών. Το 1932 εκλέχτηκε πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Ο Μαλακάσης ολοκλήρωσε συνολικά δέκα ποιητικές συλλογές. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στην επίδραση που άσκησε στους μεταγενέστερούς του ποιητές.


Αγάπη

Ας μη γυρίζει ο λογισμός στα χρόνια εκείνα πίσω,
Κάλλιο μια τέτοια θύμηση για πάντα να χαθεί,
Ποιος ξέρει, τώρα θάτανε γραφτό να σ' αγαπήσω,
Και τόσο που καμμιά ποτέ δεν έχει αγαπηθεί.

Κι αν έφυγεν η νιότη σου, που θλίβεσαι για δαύτη,
Ως για πουλί που πέταξε μ' άλλα μαζί πουλιά,
Περσότερο από μια άνοιξη τον έρωτά μου ανάφτει
Του χινοπώρου τ' άγγιγμα στα ωραία σου τα μαλλιά.

Κι ακόμα φτάνω ν' αγαπώ σ' εσέ μια άλλη εικόνα
- τ' ορκίζομαι στα μάτια σου που τόσο λαχταρώ -
Τον ήμερο κι ανέφελο και το γλυκό χειμώνα
Που στο χλωμό σου πρόσωπο μια μέρα θα θωρώ.

Και μάθε το, τις μελιχρές λαμπράδες του Δεκέβρη,
Και τις φεγγαροσκέπαστες του Γενναριού ομορφιές,
Μήτε στις τρέλλες τ' Απριλιού κανένας θα τις έβρει,
Μήτε και στις μονότονες του Μάη καλοκαιριές...

Έφη Αιλιανού - Ο Βυθός

Η Έφη Αιλιανού (1924-1993) γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα της Πελοποννήσου. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών και στο Εθνικό Ωδείο (δίπλωμα βιολιού). Από το 1948 ως το 1986 διετέλεσε στέλεχος της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών και καθηγήτρια στο Ωδείο Αθηνών.

Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1952 με την ποιητική συλλογή "Τραγούδια του μαύρου καπετάνιου και της ηλιογέννητης". Ακολούθησαν οι συλλογές: Δώδεκα παραλλαγές στο γεφύρι της Άρτας (1958), Ελεγείες (1966), Θάλασσα του ζόφου (1973), Κατοπτρισμοί (1976), Η Ευρυδίκη στο φως (1980), Θάλασσα Κυθήρων (1983), Το βλέμμα της Μέδουσας (1987), Τα ποιήματα τόμος Ι (1989), Τα ποιήματα τόμος ΙΙ (1990). Τιμήθηκε με το βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (1990). Μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.


Ο Βυθός

Έρχονται και ξανάρχονται
πάντα τα κύματα
κι η ζωή σπαρταράει στον αφρό.
Μια αιώνια, βαθιά ταραχή, δίχως τέλος...
Ο βυθός είναι πάντα γαλήνιος.
Πηγαίνω σ' αυτόν, να μη βλέπω τα κύματα...

Γεώργιος Αθάνας - Ο Τελευταίος Ιππότης

Λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Ακαδημαικού Γεώργιου Αθανασιάδη Νόβα. Γεννήθηκε το 1893 στη Ναύπακτο (τον Έπαχτο όπως έλεγε) και πέθανε το 1987 στην Αθήνα. Η δικηγορία, το δημοσιογραφικό επάγγελμα και τα υπουργικά αξιώματα (διετέλεσε και πρωθυπουργός το 1965) καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της δράσης του.

Σαν πολιτικός, δεν μπορούμε να πούμε ότι είχε τις δημοκρατικότερες πεποιθήσεις. Το 1926 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας με το κόμμα του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά. Στις 15 Ιουλίου 1965, ενώ το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας δοκιμαζόταν λόγω της διαμάχης μεταξύ του Γεωργίου Παπανδρέου και των Ανακτόρων, ο Γεώργιος Αθανασιάδης Νόβας ορκίστηκε πρωθυπουργός, αίροντας τη στήριξή του στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου. Στιγματίστηκε, έτσι, ως ο πρώτος "Πρωθυπουργός της Αποστασίας".

Σα λογοτέχνης, είναι πηγαίος, απλός, μελωδικός, υμνεί ειδυλλιακά τα θέλγητρα της γενέθλιας γης, περιγράφει τα ήθη και την αγνή κι ειρηνική ζωή του χωριού, νοσταλγώντας τον ανέμελο τρόπο ζωής της υπαίθρου. Ένας αγέρας ρουμελιώτικης ευρωστίας και λεβεντιάς φυσάει μέσα στην ποίησή του, διανθισμένος ενίοτε μ' ένα παιχνιδιάρικο κυμάτισμα ερωτισμού αλλά και με μηνύματα χριστιανικής αγάπης.

Έργα του είναι: Ποιητικές Συλλογές: Πρωινό Ξεκίνημα, Αγάπη Στον Έπαχτο, Καιρός Πολέμου, Ειρμός, Δροσεροί Καυμοί, Τραγούδια Των Βουνών, Ευδοκία (αφιερωμένο στη μητέρα του), Τίμια Δώρα, Αστέγνωτο Δάκρυ. Αρκετά, μάλιστα, ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί. Διηγήματα: Το Πράσινο Καπέλο, Δέκα Έρωτες, Απλοικές Ψυχές, Βαθιές Ρίζες. Απ' το 1955 υπήρξε τακτικό μέλος της Ακαδημίας, φθάνοντας ως το αξίωμα του προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών, το 1965.


Ο Τελευταίος Ιππότης

Άμμος της θαλάσσης,
άστρα τ' ουρανού!
Φως, θα μου χαλάσεις
και καρδιά και νου!

Αχανή του Απείρου,
του Παντός μυχοί -
χάνει και του ονείρου
τον ειρμό η ψυχή!

Οτρηρός ο Αιώνας,
τάχος αστραπής -
μάταιος ο αγώνας
της αποτροπής!

Άσχημο τ' ωραίο,
το κακό αγαθό -
σκύβω στο μοιραίο!
Πως ν' αντισταθώ ;

Όμως, όχι! Πάλι
ζώνω το σπαθί,
ρίχνομαι στην πάλη.
Κάτι θα σωθεί!

Τέλλος Άγρας - 'Ηταν Μες Στον Κόσμο...

Βιογραφία Τέλλου Άγρα (του λογοτέχνη Κώστα Στεργιόπουλου)

Ποιητής απ' τους πιο χαρακτηριστικούς της νεορομαντικής και νεοσυμβολιστικής σχολής, και κριτικός απ' τους πιο αξιόλογους του μεσοπολέμου, ο Τέλλος Άγρας (το πραγματικό του όνομα ήταν Ευάγγελος Ιωάννου) γεννήθηκε στην Καλαμπάκα το 1899. Πήρε πτυχίο νομικής απ' το Πανεπιστήμιο Αθηνών, παρακολούθησε και μαθήματα φιλολογίας στη φιλοσοφική σχολή, εργάστηκε στο Υπουργείο Γεωργίας και το 1927 διορίστηκε στην Εθνική Βιβλιοθήκη, θέση που διατήρησε ως το τέλος. Εξαντλημένο απ' την πείνα και τις κατοχικές στερήσεις και με κλονισμένη την εύθραυστη πάντα υγεία του, τον βρήκε αδέσποτη σφαίρα στον αστράγαλο, την τελευταία μέρα της κατοχής και πέθανε από γάγγραινα στις 12 Νοεμβρίου 1944, αφού νοσηλεύτηκε ένα μήνα στον Ευαγγελισμό.

Εκτός από ποιητής και κριτικός, ο Άγρας υπήρξε κι ευαίσθητος μεταφραστής αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων ποιητών, καθώς και γαλλόφωνων συμβολιστών. Έγραψε επίσης διηγήματα, καθώς και κείμενα για τα παιδιά. Όσο ζούσε, τύπωσε μια μετάφραση των "Στροφών" (1921) και μια μεταφραστική επιλογή απ' τα προηγούμενα ποιήματα του Moreas, την ποιητική ανθολογία "Οι Νέοι" (1922) και τις ποιητικές συλλογές "Τα Βουκολικά και τα Εγκώμια" (1934) και "Καθημερινές" (1939), αφήνοντας σκορπισμένο κι ασυγκέντρωτο το κριτικό και το υπόλοιπο έργο του κι ανέκδοτη την τρίτη και σπουδαιότερη ποιητική του συλλογή "Τριαντάφυλλα μιανής ημέρας", που κυκλοφόρησε το 1966 με φιλολογική επιμέλεια Κώστα Στεργιόπουλου. Με φιλολογική φροντίδα του ίδιου επιμελητή, συγκεντρώθηκε σε τόμους και το κριτικό του έργο, με τίτλο "Κριτικά".


'Ηταν Μες Στον Κόσμο...

Ήταν, μες στον κόσμο, ένα παιδί
όλο δείλια κι όλο ανορεξιά.
Τα παλιά τα σπίτια, τη σπουδή
αγαπούσε, και τη μοναξιά.

Αγαπούσε οι άλλοι ν' αγαπούν,
τα όργανα αγαπούσε, από μακριά,
και τα μάτια που θαμποκοπούν
μια κρυφή, βαθιά παρηγοριά.

Τα κατάρτια επρόσεχε πολύ,
κάθε που έπιανε, ώρες, να φυσά
και μακριά, στο τζάμι, στην αχλύ,
χόρευαν, κομμένα τα μισά.

Μες στου κόσμου την οχλαγωγή,
τι ν' απόγινε τ' ωχρό παιδί,
δίχως μοναξιά και συλλογή,
όνειρα, ταξίδια, ούτε σπουδή ;

Ναπολέων Λαπαθιώτης - 3 Ποιήματα

Αυτόχειρας Έλληνας Ποιητής του μεσοπολέμου και της νεορομαντικής σχολής. Ήταν επίσης πεζογράφος, κριτικός και μεταφραστής, ενώ ήξερε πολύ καλά από μουσική και ζωγραφική.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1888 και αυτοκτόνησε (με περίστροφο) το 1944. Η ποίησή του είναι παραδοσιακή και ξεχωρίζει για τη μελαγχολική της διάθεση και την έντονη μουσικότητά της. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και πήρε δίπλωμα Νομικής αλλά δεν άσκησε ποτέ το επάγγελμα. Ασπάστηκε την κομμουνιστική ιδεολογία και δε δίστασε να το δημοσιοποιήσει (1927). Ήταν πολύ ιδιόρρυθμος στην προσωπική του ζωή. Η κινηματογραφική ταινία "Μετέωρο Και Σκιά" (1985) βασίζεται στη ζωή του.

Το audio με τα 3 ποιήματα είναι απ' την μικρού μήκους ταινία "Ναπολέων Λαπαθιώτης", της σειράς "Οι Ποιητές Μας" της ΕΤ 1 (1982) σε σενάριο και σκηνοθεσία Τάκη Σπετσιώτη. Οι 3 αφηγήσεις των ποιημάτων ανήκουν στον Κωνσταντίνο Τζούμα (2) και στο Γιάννη Ζαβραδινό.

Τάσος Λειβαδίτης - Η Δίκη

Τάσος Λειβαδίτης - 3 Ποιήματα

Ο Τάσος Λειβαδίτης (1922 - 1988) είναι ένας Ποιητής για τον οποίο πρέπει να πούμε πολλά. Ίσως, μάλιστα, δεν θα 'πρεπε να λέμε τίποτ' άλλο παρά μόνο γι' αυτόν... Κατέχει ύψιστη θέση στην Ελληνική Ποίηση, γνωστός, βέβαια, κι εκτός των συνόρων της χώρας μας... Στο βίντεο ακούγεται η φωνή του ίδιου του Ποιητή...

Λογοτεχνικά Βιβλία Δωρεάν Στο Διαδίκτυο

Στη διεύθυνση που δίνεται, μπορείτε να βρείτε δωρεάν για να διαβάσετε ή να κατεβάσετε (πάνω από 40) χιλιάδες τίτλους βιβλίων σε μορφή ePub και txt... Όσο αφορά τα βιβλία που ακολουθούν, υπάρχουν στο διαδίκτυο σε μορφή pdf. Για όποιο ενδιαφέρεστε, στείλτε ένα e-mail...

Αγαθοκλής Δημήτρης - Άφεσις
Αθανασιάδης Μάνος - Η Νιόβη
Αναγνωστάκης Μανώλης - Περιθώριο '68
Βενέζης Ηλίας - Αιολική Γη
Βιζυηνός Γιώργος - Το Αμάρτημα Της Μητρός Μου
Βιζυηνός Γιώργος - Το Μόνο Της Ζωής Μου Ταξίδιον
Βοριάς Θοδωρής - Χαμένες Ψηφίδες
Γανίδης Αθανάσιος - Κείμενα Και Eικόνες
Γεραλή Χριστίνα - Αθόρυβα Απόρρητα
Γεραλή Χριστίνα - Διαστάσεις
Γεράρδης Τάκης - Το Mέντιουμ
Γεράρδης Τάκης - Το Μασκέ
Γιαννίκος Στρατής - Χρόνος
Ελευθεριάδης Αλέξανδρος - Μακριά Από Τα Φώτα Των Ανθρώπων
Ζερβός Οδυσσέας - Στιγμές Σε Ζυγαριά Αβύσσου
Θανάσης Αθανάσιος - Η Ελονοσία Του Μύδρου
Θανάσης Αθανάσιος - Οχεία
Καβάφης Κ. Π.  - Άπαντα Ποιήματα
Καββαδίας Νίκος - Μαραμπού
Καββαδίας Νίκος - Πούσι
Καββαδίας Νίκος - Τραβέρσο
Κάλβος Ανδρέας - Η Λύρα (Ωδές)
Καρυωτάκης Κώστας - Άπαντα
Κασάπη Έλσα - Αγγίγματα Εν Λευκώ
Κατσαρός Αχιλλέας - Ιχνηλάτες
Κόντε Άρης - Απολογισμός
Κόντε Άρης - Γιουσουρούμ
Κοσμά Έλενα - Στο Χαρτί Και Στον Αέρα
Κωνσταντινίδης Κώστας - Μια Στάση Για Το Καλοκαίρι
Λεδάκη Χαρά - 40 Μονοπάτια
Λειβαδίτης Τάσος - Απάνθισμα
Μαβίδης Παναγιώτης - Επισκέψεις Στις Εμμονές Του Έρωτα
Μαβίλης Λορέντζος - Άπαντα
Μυρτιώτισσα - Κίτρινες Φλόγες
Ντάλιου Διονυσία - Αίμα Αθώων Καιρών
Ντε Σαιντ Εξυπερύ Αντουάν - Ο Μικρός Πρίγκηπας
Ὀρφανίδης Δημήτρης - Δασυνόμενον Ἔψιλον
Παλαμάς Κωστής - Θάνατος Παληκαριού
Πάνου Θανάσης - Φίλοι Στα Άχυρα
Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος - Ποιήματα
Παπαντωνίου Ζαχαρίας - Ο Όρκος Του Πεθαμένου
Πάσχος Θάνος - Ζω Ονειρευόμενος
Πετρόπουλος Νίκος - Το Δράμα του Προγόνου
Πολυκανδριώτη Μαρία - Το Άλογο
Πολυμενάκος Γιώργος - Όνειρα Και Εφιάλτες Μικρού Μήκους
Πορφύρης Τάσος - Νεμέρτσκα
Ριτσώνης Κώστας - 151 Ποιήματα
Ριτσώνης Κώστας - Αγκαλιά Και Ανάπηρος Λαχειοπώλης
Ριτσώνης Κώστας - Η Βραχνή Φωνή
Ριτσώνης Κώστας - Πουλιά Και Ψίχουλα
Ριτσώνης Κώστας - Φωτισμένο Εργοστάσιο
Σεμερτζίδου Ελένη - Αλησμόνητο
Σεμερτζίδου Ελένη - Η Αλήθεια Της Ψυχής
Σεμερτζίδου Ελένη - Σ' Αυτό Το Σύμπαν Που Τολμά
Σεμερτζίδου Ελένη - Στην Αγορά Των Αστεριών
Σεπτέμβρη Λένα - Ταξίδι Στη Ζωή
Σιάκας Κωνσταντίνος - Εισπνοή Έρωτα, Εκπνοή Θανάτου
Στεργιόπουλος Γιάννης - Αναχωρήσεις Και Υπαναχωρήσεις
Στεργιόπουλος Γιάννης - Τα Απομεινάρια Εκκολάπτονται Αχνά
Ταγκάλου Νίκη - Ψυχές Από Μολύβι
Τουμανίδης Χρήστος - 3X17X3
Τσιουράκης Ιωάννης - Ήχος Πλάγιος, Μόνος...γραφή δεύτερη
Τσιουράκης Ιωάννης - Υποσχέσεις Του Φθινοπώρου

Διάττων Αβρός - Το Τρένο Που Δε Θα Περάσει Ποτέ

-«Ελάτε να βγάλετε εισιτήριο παρακαλώ» ακούστηκε η κουρασμένη φωνή του σταθμάρχη που απευθυνόταν σε κάποιον που μόλις είχε καθήσει σιωπηλός στο παγκάκι του σταθμού, χωρίς να βγάλει πρώτα εισιτήριο.
-«Δε χρειάζεται εισιτήριο» απάντησε ατάραχα εκείνος.
-«Τι; Δεν καταλαβαίνω» απόρησε ο σταθμάρχης κι αυτή τη φορά τα μάτια του υγράνθηκαν περισσότερο (τα μάτια του ήταν μονίμως υγρά, είχε μια πάθηση από μικρός που ίσως και να μην ήταν πάθηση αλλά γνώση).
-«Καλά, δεν περιμένετε να πάρετε το τρένο που θα περάσει τώρα;»
-«Όχι» είπε ο άλλος που έδειχνε πως δεν είχε διάθεση να πει περισσότερα.
-«Και τι περιμένετε λοιπόν;» συνέχισε ο σταθμάρχης.
-«Περιμένω το τρένο που δε θα περάσει ποτέ».

Στην αποβάθρα κανένας δεν έδωσε σημασία στο επεισόδιο. Ένα τρένο ήρθε και σταμάτησε κι όλοι κοίταξαν να επιβιβαστούν γρήγορα γρήγορα για να βρουν θέση. Ούτε κανένας πρόσεξε την αλλαγή στο βλέμμα του σταθμάρχη. Αφού ανέβηκε κι ο τελευταίος, το τρένο έφυγε. Την εικόνα του τρένου που έφυγε, σύντομα τη διαδέχθηκε η αναμονή για τον ερχομό του επόμενου.

Στο σταθμό όμως η συνέχεια δεν ήταν η ίδια. Ο κόσμος που άρχισε πάλι να μαζεύεται σιγά σιγά, έκανε φασαρία αυτή τη φορά. Ενοχλημένοι όλοι, φώναζαν μπροστά απ' το γραφείο του σταθμάρχη. Μέσα, το γραφείο ήταν άδειο κι ο ίδιος ο σταθμάρχης έλλειπε. Είχε εξαφανιστεί κι έξω ο κόσμος περίμενε να βγάλει εισιτήρια.

Τώρα στο παγκάκι κάθονταν δύο.
-«Δεν καταλαβαίνω γιατί φωνάζουν, αφού δε χρειάζεται εισιτήριο» είπε αυτός με τα υγρά μάτια.
Ο άλλος δε μίλησε. Ήξερε πως δεν έπρεπε (δε χρειαζόταν) να πει περισσότερα...


                                                                                                                             Δεκέμβρης 1997

Διάττων Αβρός - Ονειρεύτηκα Πολύ

Αναλώθηκα ακούοντας τα χειροκροτήματα των κυμάτων στ' ακρογιάλια
Λάτρεψα τα λιμάνια που με διευκόλυναν στην προσάραξη
Βρήκα το κρυστάλλινο και πολυθρύλητο νερό
που αντί να με χορταίνει με τη δροσιά του, να μου δημιουργεί νέα δίψα
Κοίταξα διαδοχικά τα βουνά κι ένα προς ένα ονομάστηκαν
Είπα εκείνα τα λόγια που λέγονται μόνο στα δάση
Κατάφερα τα δέντρα να στρέψουν τα κλαδιά τους προς το μέρος μου
Άγγιξα τα πεσμένα φύλλα κι επανήλθαν στη θέση τους
Διέσχισα περιβόλια όπου στο διάβα μου πολλαπλασιάζονταν οι εκτάσεις τους
Εντυπωσιάστηκα απ' το πράσινο των βασιλικών
και τους ευώδεις πεντασύλλαβούς τους
Χόρεψα πάνω σε πίστες ακόρεστων ενθουσιασμών
και μπροστά από ακροατήρια συνεχών κορυφώσεων
Ένωσα τις παλάμες μου με τη γη και την προέκτεινα
Κάλεσα κοντά μου τα πουλιά
κι ήταν η στιγμή που απελευθερώθηκαν να πετάξουν ψηλότερα
Συναντήθηκα με το ουράνιο τόξο και με δέχτηκε ως χρώμα του
Μεσολάβησα μεταξύ φθινοπώρου κι άνοιξης κι αντικατέστησα το χειμώνα
Πλησίασα διάττοντες και τους προσέδωσα διάρκεια
Αποτέλεσα μέρος της σκέψης των αγαλμάτων
Ύψωσα μια σημαία που να κυματίζει ακόμα και στην άπνοια
Φώναξα τόσο δυνατά που μ' άκουσαν και σ' άλλη χώρα

Και σίγουρα ονειρεύτηκα πολύ για να τα κάνω όλ' αυτά...


                                                                                                Απρίλης 2015

Διάττων Αβρός - Πελώριο Πέλμα

Δάκρυ... Δάκρυ... Δάκρυ...
Σε μια της Ζωής ξέμεινες άκρη
και σ' ένα δρόμο βαδίζεις σκοτεινό.

Λάθη... Λάθη... Λάθη...
Πληγώνεται η ψυχή να πλάθει
όνειρα που πέφτουν στο κενό.

Αίμα... Αίμα... Αίμα...
Θα ήθελες να είναι ψέμα
όμως το βιώνεις ως ότι πιο αληθινό.

Λύπη... Λύπη... Λύπη...
Τι είν΄ αυτό που επιτέλους σου λύπει
κι είναι το βλέμμα σου άνυδρο κι αχνό;

Τέλμα... Τέλμα... Τέλμα...
Συρρικνώθηκες κάτω από ένα πελώριο πέλμα,
της χώρας σου τον αποπνιχτικό ουρανό...


                                                     Μάης 2015

Ορέστης Αλεξάκης - Ο Ποιητής Είναι Αθώος

Ο ποιητής υποφέρει Ο ποιητής υποφέρει
Γιατί έχει χάσει το δρόμο και πού πηγαίνει δεν ξέρει
Και περπατά δίχως μνήμη σ' αυτή τη χώρα τού νότου
Ενώ ένα μαύρο ποτάμι μπαίνει συχνά στ' όνειρό του

Ο ποιητής δεν γνωρίζει μόνο αγρυπνά και δακρύζει
Σαν να τον κράζουν οι ρίζες υπόγειους κήπους σκαλίζει
Και μέρα νύχτα τα ερείπια της ύπαρξής του ανασκάβει
Κι ένα σκυλί σκοτωμένο μέσα στα τρόχαλα θάβει

Κι άλλοτε πάλι μονάχος κωπηλατεί σε μια λίμνη
Και λυπημένος κοιτάζει την άδεια θέση στην πρύμνη
Κι ενώ απ' τα βάθη των χρόνων ένα παιδί τον φωνάζει
Νιώθει που η βάρκα του γέρνει κι αγάλι αγάλι βουλιάζει

Κι ακούει μια μάνα να λέει την ίδια πάντα ιστορία
Κρυμμένη πίσω από ράφια και σκονισμένα βιβλία
Κι όπως η νύχτα ζυγώνει και το σκοτάδι πυκνώνει
Βλέπει - απ' αλλού - το κορμί του να το σκεπάζει το χιόνι


(απ΄την ποιητική συλλογή «Μου Γνέφουν», το 2000)

Ορέστης Αλεξάκης - Η Μόλις Μουσική

Ο Ποιητής Ορέστης Αλεξάκης έφυγε απ' τη ζωή σε ηλικία 84 ετών. Η κηδεία του θα γίνει αύριο Δευτέρα 18 Μάη, στις 15:30, απ' το νεκροταφείο της Καλλιθέας.

Γεννημένος το 1931 στην Κέρκυρα, σπούδασε νομικά κι άσκησε στην Αθήνα το επάγγελμα του δικηγόρου ως το 1991. Μετά το έτος αυτό, έζησε στην Κέρκυρα και τη Θεσσαλονίκη αλλά στη συνέχεια επέστρεψε μόνιμα στην Αθήνα. Εξέδωσε τις εξής ποιητικές συλλογές:

Η Περσεφόνη Tων Γυρισμών (1974), Οι Κόνδορες Και Το Αντιπρανές (περιοδ. Πόρφυρας, 1982), Η Λάμψη (1983), Βυθός (1985), Ο Ληξίαρχος (1989), Αγαθά Παιχνίδια (1994), Νυχτοφιλία (1995), Υπήρξε (1999), Μου Γνέφουν (2000), Ο Μεταμφιεσμένος Χρόνος (ιδιωτική έκδοση, 2005), Θίασος Στην Εξέδρα (2006), Το Άλμπουμ Των Αποκομμάτων (2009), Ποίηση 1960 - 2009 (2011), Το Ρόπτρο (2014).

Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, ισπανικά και σερβικά. Έχει τιμηθεί για την ποίησή του με το βραβείο Nικηφόρου Bρεττάκου. Παράλληλα ασχολήθηκε με φιλολογικά μελετήματα, δοκίμια και κριτική...


Η Μόλις Μουσική

Μην απορείς που δυσανασχετώ
ν’ ακολουθώ τα βήματά σου Μνήμη.
Γνωρίζω την αλήθεια, τι ωφελεί
αδιάκοπα σ’ αυτήν να μ’ επιστρέφεις;
Για ποιο σκοπό ο χορός των ερειπίων;
Η επαναβίωση τόσων χωρισμών;
Η εκταφή του ενταφιασμένου χρόνου;

Σώπασε… σώπασε… η ψυχή κοιμάται.
Μην την ξυπνάς… κουράστηκε να ελπίζει.
Κουλουριασμένη μέσα στον εαυτό της,
έχει αφεθεί στη μόλις μουσική

που η αίσθηση του μάταιου αναδίδει.


(απ' την ποιητική συλλογή «Το Άλμπουμ Των Αποκομμάτων», το 2009)

Τζούλια Πουλημενάκου - Σαν Ποίημα Του Καρυωτάκη

Η Τζούλια Πουλημενάκου γεννήθηκε στην Καστοριά με καταγωγή απ' το Γύθειο Λακωνίας. Έχει κάνει σπουδές πιάνου (θεωρία - αρμονία - σολφέζ). Παράλληλη με την εργασία της στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό είναι κι η ενασχόλησή της με τη Λογοτεχνία. Μέχρι στιγμής έχει εκδώσει (το Μάη του 2014) μια ποιητική συλλογή η οποία φέρει τον τίτλο «Αθώες Νοσταλγίες» ενώ βρίσκεται υπό έκδοση το επόμενο βιβλίο της. Έχει βραβευτεί σε αρκετούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς με πιο σημαντικό το Β΄ Βραβείο που απέσπασε απ' την «Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών» στους 29ους Ποιητικούς Δελφικούς Αγώνες τον Ιούνη του 2014. Είναι τακτικό μέλος της «Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών» και της «Αμφικτυονίας Ελληνισμού».


Σαν Ποίημα Του Καρυωτάκη

Όταν ένα τριαντάφυλλο λευκό
κατατεθεί στο βάθος του ωκεανού,
η λύτρωση είναι η ελπίδα.
Όταν η τελευταία πύλη του σύμπαντος ανοίξει
και με τα μάτια θολά από το αναισθητικό
αντιληφθούμε την αλήθεια,
ίσως και να είναι πολύ αργά.

«Όταν κατέβουμε τη σκάλα τι θα πούμε»,
ότι απλά ήταν σαν ποίημα του Καρυωτάκη.


                                                        Ανέκδοτο

Χάρης Βλαβιανός - Μνήμη Καρυωτάκη

Ο Χάρης Βλαβιανός γεννήθηκε στη Ρώμη το 1957. Είναι πολυγραφότατος κι αξιόλογος Λογοτέχνης...








ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ

ΧΙ

Μνήμη Καρυωτάκη

Στην τρυφερή κόλαση του Μπλέηκ
Ανάμεσα στις μυθολογίες των αυτοκτόνων
Και τα δόξα τω Υψίστω των αγίων


(απ' την ποιητική συλλογή  «Άσπονδος Αναίρεσις», το 1989)

Διάττων Αβρός - Άθεοι Στίχοι

Υπάρχουν κάποια ιδιόμορφα κτίρια
που ενίοτε μαζεύουν πολύ κόσμο.
Όπως αυτές τις μέρες που ολοένα
ανταλλάσσονται ευχές για Καλό Πάσχα.

Κι όμως! Μόνο μια φορά στη ζωή
χρειάζεται να πάει κανείς εκεί.
Είναι η στιγμή της βάπτισής του.
Μα κι αυτή δεν απαιτείται πια...


                                       Απρίλης 2015

Διάττων Αβρός - Οι Ποιητές Αρέσκονται Να Μένουν Σιωπηλοί

Τους Ποιητές
κανένας μας δε θα τους δει να φλυαρούν.
Συνήθως λένε λίγα, μόνο, λόγια μετρημένα
και για τα υπόλοιπα
αναβάλουν για ένα αόριστο μέλλον.
Βυθισμένοι στις σκέψεις τους,
αρέσκονται να μένουν σιωπηλοί.

Όταν γράφουν όμως
είναι πιο έντονο το φως
καθώς οι πένες τους
μετατρέπονται σε προβολείς στο σύμπαν
που καταυγάζουν την πλευρά
όπου ο καθένας μας κοιτάζει
αγωνιώντας να δει το μέλλον του.


                                         Μάρτης 2015


Η χθεσινή μέρα είναι ακόμα νωπή οπότε η παρούσα ανάρτηση κρίθηκε επιβεβλημένη.

Διάττων Αβρός - Ο Ήχος Της Φυσαρμόνικας

Ένα παιδί παίζει φυσαρμόνικα
μέσα σ' ένα δάσος.
Δεν ξέρω αν παίζει μέσα σ' ένα δάσος
ή πάνω σε μια βουνοκορφή
ή σε κάποιο άλλο σημείο του πλανήτη.
Ο ήχος της φυσαρμόνικας, πάντως,
ακούγεται πολύ καθαρά.
Και δεν ξέρω
αν είναι παιδί αυτός που παίζει
ή φτασμένος καλλιτέχνης.
Κι ακόμα δεν ξέρω
αν είμαι εγώ αυτός που ακούει
ή κανένας άλλος θνητός.
Ξέρει όμως το ποίημα.
Γιατί, πραγματικά,
μέσα απ' τη μικροφωνική του ποιήματος,
ο ήχος της φυσαρμόνικας

ακούγεται πολύ καθαρά.


                                        Μάρτης 2015


21 Μάρτη, Παγκόσμια Μέρα Ποίησης, ένας εορτασμός που έχει αφετηρία την Ελλάδα...

Νίκη Ταγκάλου - Φοβάμαι

Η Νίκη Ταγκάλου γεννήθηκε το 1975 στον Πειραιά όπου και ζει μέχρι σήμερα. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της σε σχολή Φωτογραφίας κι εργάστηκε για ένα χρόνο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ως φωτογράφος. Έκτοτε δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα ασχολούμενη με τις Δημόσιες σχέσεις. Η «Μάχη Ερώτων» (2012) αποτελεί την πρώτη της συγγραφική προσπάθεια (σε μορφή e-book) η οποία μεταφράστηκε στα Αγγλικά και κυκλοφόρησε σε πολλές χώρες. H δεύτερη ποιητική συλλογή «Ψυχές Από Μολύβι» (2012) διατίθεται δωρεάν στο internet από την texni.org. Τον Σεπτέμβρη του 2013 κυκλοφόρησε σε έντυπη μορφή η τρίτη της ποιητική συλλογή «Eπανάσταση Σιωπής» απ' τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή ενώ τον επόμενο χρόνο (2014), απ' τις ίδιες εκδόσεις, ακολούθησε η τέταρτη ποιητική συλλογή με τίτλο «Το Κορμί της Λύπης»...


Φοβάμαι

Και φοβάμαι... σου λέω...
Φοβάμαι κάθε φορά που αντικρίζω άνθρωπο στα μάτια.
Κάθε φορά που τα μάτια τους αποφεύγουν τα δικά μου.
Φοβάμαι τους στίχους που μου λένε την αλήθεια
και τα χέρια που μένουν άδεια,
τα γόνατα που λυγίζουν
και τον ουρανό που φαίνεται τόσο μακρινός.
Φοβάμαι το ναρκωτικό που πια δεν με αγγίζει
γιατί οι αισθήσεις μου είναι νεκρές.
Πονάει η πλάτη μου απο τους λιθοβολισμούς.
Κάθομαι σε ενα θρανίο να μάθω τη λέξη "ζωή"
και το μάθημα πάντα μένει στα μισά...
Δεν μπορώ να διαβάσω,
δακρύζουν τα μάτια μου και τυφλώνομαι.
Θα βάλω φωτιά στις σελίδες που μιλούν για σένα και για μένα,
τίποτα δεν μπορεί να μας αποτυπώσει.
Ακούω έναν εκκωφαντικό θόρυβο...
Είναι ο φόβος που χτυπάει βίαια απο ντουβάρι σε ντουβάρι
προσπαθώντας να δραπετεύσει.
Φοβάμαι τα ίδια μου τα μάτια, που προσπαθώ να τα ανοίξω
κι όλο κλειστά μένουν...
Η ψυχή μου κρεμασμένη σ' ένα δέντρο
και οι γύπες κάνουν πάρτυ.


Ανέκδοτο

Έφη Αιλιανού - Κύκλος

Όταν η μυστική άνοιξε πύλη
στην έρημο του Κόσμου,
μεταλλική της αστραπής η λάμψη
τα πρόσωπά μας φώτιζε
μ' ένα μυστηριακό, παράξενο αχνοφώς:
Του Παραδείσου, λέγαμε, η ανταύγεια θα 'ναι.

Ωστόσο επλανηθήκαμε
σε απάτητες βουνοκορφές.
Σε κάθε βήμα ανοίγονταν
βάραθρα να διαβούμε που έπρεπε
με του Έρωτα στο πρόσωπο τη μάσκα,
που ήταν του Θάνατου μονάχα.
Από μιαν ανελέητη κατάρα
πάντα στην άμμο εχτίζαμε παλάτια,
πάντα το κύμα ερχόταν και τα γκρέμιζε...


(απ' την ποιητική συλλογή «Κατοπτρισμοί», το 1976)

Γιώργος Σαραντάρης - Λίγη Χαρά

Λίγη χαρά ας φέρνει η ζωή στη ροή της.
Ήσυχος κατ' ευάερα διαστήματα
σ' ελεύθερες στιγμές
ο εαυτός μου θ' αναμιγνύεται στο θέαμα.


Σεπτέμβρης 1934

Τάσος Κόρφης - Tea And Sympathy

...συνέχεια απ' την προηγούμενη ανάρτηση... Ο Τάσος Κόρφης δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα σε περιοδικά ενώ ήταν ακόμα μαθητής. Γενικά παρουσιάζει αξιόλογο έργο. Ασχολήθηκε με την πεζογραφία, την ποίηση, το δοκίμιο, τη μελέτη και τη μετάφραση και για όλη αυτή τη δραστηριότητά του έχει τιμηθεί με το Έπαθλο Κυπριακών Γραμμάτων, το έπαθλο Νίκου Καββαδία και το Β΄ Κρατικό Βραβείο Διηγήματος.



Tea And Sympathy

Εγώ μονάχος να γυρνώ στα χάη,
χωρίς μιλιά ν' αντέχω φονικά
κι εσύ στις 5 να καλείς για τσάι
κι η μάμυ σου να φτιάχνει τα γλυκά.

Μες στο χειμώνα εγώ κι εσύ στο Μάη
στ' άνετα εσύ κι εγώ στα ξαφνικά.
Κι όλο το πάθος σου για να με σπάει
σε γράμματα πολύ ρομαντικά.

Φύγε, μια στέρεη, κούφια γη σου πρέπει,
όπως ωραία το γράφει ο ποιητής,
δεν είναι η αγάπη τσάι και σαλέπι

μα πρέπει μέσα της ν' αφανιστείς.
Κι όλο να διδαχτείς το αλφαβητάρι
της νύχτας, που στο ωμέγα θα σε πάρει.


(απ' την ποιητική συλλογή «Παυσίλυπα», το 1987)

Τάσος Κόρφης - Για Κάποιο Νέο Μόνο

Φιλολογικό ψευδώνυμο του Αναστάσιου Ρομποτή. Γεννήθηκε στην Κέρκυρα κι ήταν γιος του μουσικοσυνθέτη Γεράσιμου Ρομποτή. Το διάστημα 1947 - 1951 φοίτησε στη  Σχολή Ναυτικών Δοκίμων. Υπηρέτησε ως αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού απ' το 1951 ως το 1982 οπότε αποστρατεύτηκε με το βαθμό του Αντιναυάρχου Αρχηγού του Στόλου. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του καριέρας, αποφοίτησε απ' τη Ναυτική Σχολή Πολέμου και τη Σχολή Αμύνης του ΝΑΤΟ, τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις, ενώ εκπροσώπησε την Ελλάδα σε διεθνή επιτελεία... συνέχεια στην επόμενη ανάρτηση...


Για Κάποιο Νέο Μόνο

Οι δρόμοι αψέντι ευώδιασαν αψύ,
υγρές θηλές οι αφύλακτες διαβάσεις·
μ’ άνθη γεμίσαν οι ερημιές, κι εσύ
μαζεύεσαι νωρίς για να διαβάσεις.

Φοβάσαι το έξω, νιώθεις κούραση
για τα παιχνίδια, τις φωτοσκιάσεις
του μάταιου κόσμου. Απόμεινες νησί·
γι’ αλλού δεν έχει βάρκα να περάσεις.

Σπίτι κι αυλή, βιβλίο και μουσική·
φουντώνει ο μύθος, κλέβει την αλκή.
Τ’ άγουρο φρούτο γέμισε σαράκι.

Και μένει, συντροφιά κι αυτή κρυφή,
κάποιου σονέτου η δύσκολη γραφή,
a la maniere de Κώστα Καρυωτάκη.


(απ' την ποιητική συλλογή «Παυσίλυπα», το 1987)

Κώστας Στεργιόπουλος - Το Σήμαντρο

Ας σημαίνει το σήμαντρο κι ας μας καλεί.
Καμιά χαρά
εκεί που πάω να βρω το χειμώνα.
Σε τούτο τον καιρό, που τι να περιμένει πια κανείς,
κακοφόρμισε ολόκληρη η ψυχή μου.

(Ας πούμε πως δε συμβαίνει τίποτα,
πως τίποτα δεν επίκειται να συμβεί,
σα να 'ταν να γίνουν όλα κι άλλη μια φορά,
κι όχι σα να 'ναι να φτάσει το τέλος του κόσμου).

Φεύγουμε, κι όλο μένουμε στο ίδιο σημείο,
σ' αυτό το κέντρο που μας καίει,
από τη μια εξορία στην άλλη εξορία.
Την ενοχή σου τάχα αναμετράς,
θέλεις να πεις «οδύνη», να πεις «ανεπίστροφα».

Την ενοχή σου να μετράς,
τώρα που σημαίνει το σήμαντρο
και βρισκόμαστε έτσι ανέτοιμοι.

(Ας πούμε πως δε χάσαμε άξαφνα το παρελθόν μας,
πως δεν εμείναμε σε μια νησίδα του ωκεανού,
μπροστά σε άδηλο μέλλον).

Πώς πιάστηκα μέσα στα δίχτυα και στα δόκανα,
εγώ που ήμουν παιδί του αγέρα και του σύννεφου
και σχεδόν σου γύριζα τις πλάτες, ζωή!


(απ' την ποιητική συλλογή «Ο Ήλιος Του Μεσονυκτίου», το 1991)

Σταμάτης Πολενάκης - Το Σπασμένο Ρολόι Του Πατέρα Μου

... συνέχεια απ' την προηγούμενη ανάρτηση... Η προσφορά του Σταμάτη Πολενάκη δεν έχει να κάνει μόνο με την ποίηση. Ο ίδιος έχει δραστηριοποιηθεί και στο χώρο του θεάτρου όπου έχει γράψει τα εξής βιβλία: Το Τελευταίο Όνειρο Της Έμιλυ Ντίκινσον (Αιγόκερως 2007), Ψαρόσουπα (2009), Βερολίνο (Αιγόκερως 2010). Ο Σταμάτης Πολενάκης έχει ασχοληθεί ακόμα και με μεταφράσεις. Γενικά έχει συμμετοχή σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά ενώ έργα του έχουν μεταφραστεί στο εξωτερικό, σε αρκετές γλώσσες. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.


Το Σπασμένο Ρολόι Του Πατέρα Μου

Προς τι, αναρωτιέμαι, αυτή η παράξενη
επιμονή
των δεικτών να περιστρέφονται στα
τυφλά μέσα σ` ένα
ρολόι κομματιασμένο από αιώνες, προς
τι και η πεισματική
εμμονή του τεχνίτη στη λεπτομέρεια
(αναρωτιέμαι πάλι) προς τι η επιμονή
του ποιητή να βγάζει
τα μάτια του μες στο σκοτάδι
πασχίζοντας
να ανακατασκευάσει τον περίπλοκο
μηχανισμό του ποιήματος
εδώ πληθυσμοί ολόκληροι
ανταλλάσσονται ακριβώς όπως ανταλλάσσονται
δυο πιόνια πάνω σε μια άδεια σκακιέρα.


(απ' την ποιητική συλλογή «Τα Γαλάζια Άλογα Του Φραντς Μαρκ», το 2007)

Σταμάτης Πολενάκης - Τοπία Θανάτου (I)

Ο Σταμάτης Πολενάκης (εγγονός του σιφνιού γελοιογράφου Σταμάτη Πολενάκη και γιος του Λέανδρου Πολενάκη) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. Σπούδασε στο τμήμα Ισπανικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Complutense της Μαδρίτης. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Το Xέρι Tου Xρόνου (Όμβρος 2002), Τα Γαλάζια Άλογα Του Φραντς Μαρκ (Οδός Πανός 2006), Νοτρ Νταμ (Οδός Πανός 2008), Τα Σκαλοπάτια Της Οδησσού (Μικρή Άρκτος 2012), Η Ένδοξη Πέτρα (Μικρή Άρκτος 2014)... συνέχεια στην επόμενη ανάρτηση...


Τοπία Θανάτου (I)

Πρέβεζα - ακόμα και τώρα έπειτα από το θυελλώδες
πέρασμα
τόσων και τόσων χρόνων εξακολουθούν να κρέμονται
στην πίσω αυλή του καφενείου
το καπέλο και το τριμμένο παλτό του αυτόχειρα.
Kαι ακόμα
μπορώ να βεβαιώσω ότι παρά τις επίσημες
εκθέσεις και τις καταθέσεις μαρτύρων
(όλοι μιλούν για περίστροφο) στην πραγματικότητα
ο ποιητής πέθανε
πνιγμένος.


(απ' την ποιητική συλλογή «Το Χέρι Του Χρόνου», το 2002.

Διάττων Αβρός - Η Κρύπτη

Και τι θα γίνουμε εμείς που δε ζήσαμε;
Λες κι η Ζωή είχε μια κρύπτη
και περάσαμε όλα τα χρόνια μας εκεί.

Πρέπει επιτέλους να βρούμε ένα τρόπο
να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό
που βασανίζει την ψυχή μας.
Για να απαλλαγούμε
και να προχωρήσουμε μπροστά.
Να απαλλαγούμε, γιατί αλλιώς,
τα κρίσιμα ερωτήματα, όσο παραμένουν,

σκοτώνουν!


                                             Μάης 1992

Διάττων Αβρός - Σαν Επίλογος (Θέλω Να Φύγω)

I

Φτάνει πια. Όσα έζησα
- που ήταν σα να μην τα έζησα -
ας μείνουν ως εδώ. Κι όσους με περιέβαλαν
- που ήταν σα να μη με περιέβαλαν -
πρέπει να τους ξεχάσω.
Θέλω να φύγω τώρα πια.

Θέλω να φύγω αλλά όχι με οποιαδήποτε τρόπο
(μια απλή φυγή  δε θα σήμαινε τίποτα για μένα).
Θέλω να εκσφενδονιστώ σα σφαίρα,
να τρυπήσω τον άνεμο, να τον ταράξω.
Θέλω να ορμήσω σα χείμαρρος
και στο διάβα μου να τα παρασύρω όλα.
Θέλω να ξεπεταχτώ όπως το ζώο
που αρχίζει και τρέχει βιαστικά
μόλις νιώσει τον κίνδυνο.
Θέλω να ξεπεράσω τις ταπεινές
ανθρώπινες διαστάσεις και πραγματικότητες,
να γίνω όνειρο και να διαρκέσω.
Θέλω ν' απογειωθώ ψηλά,
να γύρω στην αγκαλιά ενός άστρου
και ν' αγγίξω το δάκρυ του.

Θέλω να φύγω κι όχι απλώς να φύγω,
αλλά να φεύγω, θέλω να φεύγω διαρκώς
κι αν κάπου σταματώ να 'ναι μόνο για λίγο
κι ύστερα πάλι να φεύγω
κι αυτό για όλη την υπόλοιπη ζωή μου.


II

Έχω μια κουρασμένη καρδιά.
Καμιά ανταπόκριση προς τον κόσμο.
Ούτε ένα συμβιβασμό προς τα πράγματα,
μια συγκατάβαση, μια ανοχή.

Θέλω να φύγω τώρα πια.
Θέλω να φύγω κι όμως μένω πάντα εδώ
(τόσο ταπεινωτικά εδώ).
Μένω εδώ
κι απλώς λέω πως θέλω να φύγω...


                                          Ιούλης 1994

Διάττων Αβρός - Στροφές

I. Επετειακό

Είκοσι χρόνια πέρασαν κι ακόμα κάτι λείπει.
Κι αν η Χαρά με ήθελε, με κέρδισε η Λύπη.
Ξένη η δρόσος της ζωής μα και των φιλημάτων
δεσμώτης καθώς σέρνομαι καθημερνών θανάτων.


                                                          Μάης 1986


II. Δεν Ηχεί

Κοντά μου δεν ηχεί το γέλιο καμιάς Αφροδίτης.
Της βροχής οι σταγόνες πένθιμες νότες με τυλίγουν.
Μου κλείνουν τις πόρτες της μιας φυλακής και μ' ανοίγουν
μιας άλλης, σαν ισοβίτης.


                                                                Οκτώβρης 1987


III. Η Χλεύη Του Ήλιου

Στου Ήλιου ποιος με καταδίκασε τη χλεύη
κι έπαψα πια να σιγοτραγουδώ;
Κι αν το φως του από παντού φτάνει ως εδώ,
την ψυχή μου δεν τη γαληνεύει...


                                           Αύγουστος 1989


IV. Καίριο Πλήγμα

Η αρχή φέρνει γρήγορα το τέλος
και το τέλος φαίνεται απ' την αρχή.
Μες στη φαρέτρα έτοιμο το βέλος
για να χτυπήσει την ψυχή.


                          Σεπτέμβρης 1992


V. Αγαπημένη

Να 'χει την καλοσύνη μιας ρίμας,
την ομορφιά ενός πεντασύλλαβου,
θα της στρώσω ποιήματα κάτω να πατήσει
και θα την αγαπήσω σαν την Ποίηση...


                                                Μάης 1994


VI. Ευθύνη

Τι άλλο να γράψουμε, κουράσαμε τις λέξεις.
Αναίτια; Ασφυκτιούν σε κάθε μας γραφτό.
Υπερβάλλαμε στις καθημερινές μας έξεις.
Θα 'ρθει μια μέρα να λογοδοτήσουμε γι' αυτό.


                                                  Ιούνης 1994

Διάττων Αβρός - Να Αξιωθούμε Ως Άνθρωποι

Να κάνουμε όλοι την κατάθεσή μας
σε χρόνο, σε διάθεση, σε προσπάθεια.
Για τα παιδιά όλου του κόσμου,
να γίνουμε χαρά για τη χαρά τους,
να πατήσουν πάνω στη χλόη της καρδιάς μας,
να μερώσουμε τα άγρια θηρία
και να τα φέρουμε μπροστά τους,
να κατεβάσουμε τον ουρανό να τον αγγίξουν,
να συνθέσουμε το δικό τους εμβατήριο
υπογράφοντας όλοι μαζί ως ένας νέος Προμηθέας
και τα δάκρυά μας κι αυτά να γίνουν προσφορά
κι όχι επειδή μας περιμένει ο Αντήνορας
αλλά για τα παιδιά όλου του κόσμου,
για τα πλήθη των παιδιών που έρχονται ολοένα,
να τους τα δώσουμε όλα...

Να αξιωθούμε ως άνθρωποι...


                                                         Ιούνης 1994


Επεξηγήσεις

Προμηθέας. Μυθική μορφή της αρχαιότητας που έδωσε κρυφά τη φωτιά στους ανθρώπους οι οποίοι βελτίωσαν έτσι τη ζωή τους, έφτιαξαν εργαλεία, καλλιέργησαν τη γη τους και δημιούργησαν πολιτισμό. Επίσης, τους βοήθησε ν' αποκτήσουν ιατρικές γνώσεις, να παρασκευάσουν φάρμακα και τους δίδαξε διάφορες επιστήμες. Καταληκτικά, το όνομα Προμηθέας είναι συνώνυμο της προσφοράς.

Αντήνωρ. Περίφημος γλύπτης και χαλκοπλάστης της αρχαϊκής εποχής που έμεινε γνωστός για τις εκπληκτικές δημιουργίες του (αγάλματα, προτομές κ.α.).

Διάττων Αβρός - Εκστρατεία

Είμαστε η ουσία μιας άλλης ζωής.
Κελαρυστό βραχοπηγής νερό,
δροσερό νερό, καθάριο,
                           διάφανο πάντα.


Είμαστε τα χέρια μιας άλλης αφής.
Τα πράγματα όπως αγγίζουμε,
ανθοφορούν ολόγυρα
                            ενώ σήπονται...

Είμαστε οι σαλπιγκτές μιας άλλης αυγής.
Προσκυνητές υψηλών ιδανικών,
στρατιώτες θηρευτές,
                           γι' αυτό δολιχοδρόμοι.  

Είμαστε οι Ιάσονες μιας άλλης εκστρατείας.
Ο Φωκυλίδης, ο Τυρταίος, ο Θεόγνης...
Όλοι μέσα στην Πάραλο
                    μέσα σε μια θάλασσα άρπυια!


                                                Μάης 1994


Επεξηγήσεις:

Ιάσονες. Στην ελληνική μυθολογία ο Ιάσονας (Ιάσων) ήταν ο ήρωας που ηγήθηκε της Αργοναυτικής Εκστρατείας.

Φωκυλίδης, Τυρταίος, Θεόγνης. Έλληνες ποιητές της αρχαιότητας.

Πάραλος. Ένα απ' τα 6 ιερά πλοία της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας.

Άρπυια. Στην ελληνική μυθολογία οι Άρπυιες ήταν θηλυκά τέρατα που είχαν τη μορφή πουλιών με κεφάλι γυναίκας. Θεωρούνταν αγγελιαφόροι του Άδη και άρπαζαν τις ψυχές των ανθρώπων. Για το λόγο αυτό τις απεικόνιζαν πάνω στους τάφους να κρατούν στα νύχια τους την ψυχή του νεκρού.

Διάττων Αβρός - (Κι Αν Μόν' Ο Πόνος...)

Κι αν μόν' ο πόνος έμεινε δικός μας
κι ότι θελήσαμε δε θα το βρούμε,
κι αν ερήμωσε το τοπίο μπρος μας,
στα βάθη της ερήμου προχωρούμε.

Κι αν έσβησε το φως στο παραθύρι
όπως η φλόγα που εξέπεμπε ο νους,
κι αν θάψαμε τους νεκρούς στο κοιμητήρι,
κηδεύουμε τώρα και τους ζωντανούς.


                                          Απρίλης 1994

Διάττων Αβρός - Ιχνηλασία Θανάσιμη

Ιχνηλάτες αποπροσανατολισμένοι.
Μας γέννησ' ο Θάνατος κι η Ζωή μάς πεθαίνει.

Άρρωστο το βλέμμα του κάθε μας συντρόφου.
Πόσο μας κούρασε τ' ανέβασμα του λόφου.

Βαδίζουμε, βαδίζουμε όμως πού πάμε;
Πολλοί ξεκινήσαμε μα όλο σκορπάμε.

Μαχαίρι στην καρδιά μας ότι δε ζήσαμε.
Κι ότι ακόμα ζήσαμε. Αίμα; Φτύσαμε!

Μας αποκαρδιώνει η σκόνη απ' τα πλήθη.
Προχωρούμε προς τη μεγάλη λήθη.

Μεστή η θλίψη ρέουσα, τοπία αλγεινά.
Κελεύσματα μας έρχονται για το πουθενά.

Βαδίζουμε σκιές προς την ανυπαρξία.
Η θλίψη μάς προσέδωσε ευελιξία.

Άρρωστο το βλέμμα του κάθε μας συντρόφου.
Φτάσαμε στη χώρα του ανεκκλήτου ζόφου!


                                                 Απρίλης 1994

Διάττων Αβρός - Επίδοξοι Κένταυροι Ή Ο Σύντομος Καλπασμός Των Ονείρων

«Θα παλέψουμε! Στη μάχη
θα προτάξουμε τα στήθη μας,
θα κονταροχτυπηθούμε σα γενναίοι ιππότες
και θα νικήσουμε!
Και θα τρέξουμε με τ' άλογα - όνειρά μας
(ο καλπασμός θα είναι ξέφρενος)
ώσπου να γίνουμε ένα μαζί τους!».

Αυτά είπαμε κάποτε.
Τότε που τ' άλογά μας ήταν ξεκούραστα
και μας περίμεναν.
Κι εμείς τα σελώσαμε και ιππεύσαμε.

Δεν πήγαμε μακριά... Ξεπεζέψαμε νωρίς...


                                            Μάρτης 1994

Διάττων Αβρός - Άποψη Για Τη Ζωή

Να υπάρχει γύρω μου σιωπή
να βυθίζομαι μέσα στη σιωπή

να διαβάζω όλο ποιήματα
να γεμίζω από ποιήματα

και να περνάνε οι ώρες...
και να περνάνε τα χρόνια...


                   Φλεβάρης 1994

Διάττων Αβρός - Αλλού...

Θ' αποσύρω τα ίχνη μου απ' αυτή τη γη
πλέον να μη μου τα στιγματίζει.
Θα βρω τρόπο να βαδίζω κάπου αλλού.
Εγώ ακούω ουρανοφωνές
και είμαι φεγγαρομιλημένος.
Δέντρα καθώς χάνουνε τα φύλλα τους
μ' απλώνουν τα κλαδιά τους
κι ήλιοι πικροί στη δύση τους μου γνέφουν.
Σύννεφα μου στέλνουν το δάκρυ τους βροχή
κι άστρα στο παράθυρό μου κατεβαίνουν
και μου θαμπώνουν με τη θλίψη τους το τζάμι.

Όντας σύμβολο και έννοια,
με σάρκα με έντυσαν για να δείχνω ορατός.
Σώμα μού δόθηκε
για να υπάρχω και να πορεύομαι. Άνυδρο σώμα.
Φέρω το βάρος του υλικού εαυτού μου
και κλυδωνίζομαι. Δε θέλω η ύλη να μ' έχει.
Την αποποιούμαι σα νόημα κι όνομα.
Εγώ ακούω ουρανοφωνές
και είμαι φεγγαρομιλημένος.


                                                Οκτώβρης 1993

Διάττων Αβρός - Ο Χορός Των Δαιμονισμένων

Σαν τους κρεμασμένους που χορεύουν στον αέρα,
σέρνουμε το δικό μας χορό δαιμονισμένοι.
Στο τρελό πανηγύρι που μας έχουν καλέσει,
ο Θάνατος έβγαλε ποτήρια να κεράσει.

Ήπιαμε απ' την πλατύστομη κούπα της Χαράς,
όμως μας μέθυσε το μαύρο κρασί της Λύπης.
Ήπιαμε - κι άλλο να πιούμε - κι όλο τραγουδάμε
κι όλο χορεύουμε μέχρι που να ξοδευτούμε.

«Οι άλλοι» αποστρέφονται, δε μας πλησιάζουν.
Φρενήρης ο ρυθμός μας, ποιος να μας σταματήσει;
Εμείς όλο χορεύουμε. Σ' ανήλιαγα δάση,
σε μαραμένους κήπους, σ' ανεμόδαρτους αγρούς,

σε δρόμους άδειους και στενούς, σε υγρά τοπία,
σ' απόμερα ακρογιάλια με ερείπια πλοίων,
κάτω από γκρίζους, συννεφιασμένους ουρανούς,
όλο χορεύουμε μέχρι που να ξοδευτούμε.


                                                    Φλεβάρης 1993

Διάττων Αβρός - Στη Δίνη Του Χρόνου (II)

Ο Χρόνος, να σε πάει στη Λύπη, τρέχει.
Και μόλις φτάσει, δε μετρά.
Ο Χρόνος, να σε πάει στη Χαρά, αργεί.
Και μόλις φτάσει, φεύγει.

Ο Χρόνος κρατά ένα μαστίγιο
(του το έχει δώσει η Ζωή).
-«Ζήσε...» σου λέει, «αλλιώς...»
και σε χτυπάει αμείλικτα.

(είναι αυτός ο αφόρητος πόνος στα πλευρά
που μ' εμποδίζει να τελειώσω το ποίημα)...


                                         Φλεβάρης 1993

Διάττων Αβρός - Μέρες... (II)

Σα να φεύγουν έρχονται οι μέρες...
Ποιος μας τις παίρνει;
Ποιος μας παίρνει και μας λιγοστεύει;
Απομείναμε δυο θρύψαλα - μάτια,
δυο όνειρα - οστά
και μια θέληση - σκιά για να συνεχίσουμε
(να συνεχίσουμε όμως για που;
Είμαστε τα τελευταία βήματα της θλίψης
πάνω σε δρόμους από στάχτη...
Δεμένοι με τον ομφάλιο λώρο
με το ιππήλατο όχημα της Ποίησης,
μόνο η Ποίηση μας θρέφει
κι η μυρωδιά απ' τη σκόνη των χαρτιών μας.
Φταίει που πλαστήκαμε από ευπαθή μαγιά)...


                                            Δεκέμβρης 1992

Διάττων Αβρός - Πραγματικότητα

Κοιτάξαμε πίσω απ' την πραγματικότητα
κι είδαμε που έκρυβε
ένα άλλο νόημα - θέαμα.
Βδελυρά οράματα κι ελώδη χρώματα
να συνθέτουν τις εικόνες.
Έκπτωτη βασίλισσα την αλήθεια
να παρακολουθεί από μακριά τα πλήθη
να αλαλάζουν υπέρ της υποκρισίας.
Στο όνομα της νοσηρότητας
να θεσμοθετούνται βραβεία.
Εξαμβλώματα, αντί να παραδίδονται
στη χλεύη και στην πυρά,
να αναδεικνύονται
πάνω στα βάθρα των νικητών.
Ανεγκέφαλοι να στεφανώνουν
και να χειροκροτούν ανεγκέφαλους.

Μέσα σ' αυτή τη χλαλοή,
διάττοντες αστέρες, ασυντρόφευτοι,
τα μάτια μας,
φοβούνται πια για το μοιραίο ταξίδι.
Γιατί, πού να ελπίσουμε;
Αν είναι να ελπίσουμε σε κάτι,
αυτό θα πρέπει πλέον

να είναι ουρανόπεμπτο.


                                Νοέμβρης 1992

Διάττων Αβρός - Αυτές Οι Λέξεις Αρχίζουν Από Α

Βάδισες σε μέρη
που επικρατούσε η άπνοια της αδιαφορίας,
έτρεξες ανάμεσα
στις γυαλισμένες λόγχες της αδικίας,
άκουσες το παράλογο ποδοβολητό των αλόγων
που τα κέντριζε η αηδία,
είδες τα λαμπρά οικοδομήματα κάθε αξίας
να μετατρέπονται σε ερείπια απ' τη νοσηρή αφέλεια,
έριξες τα βέλη σου
στο κέντρο του στόχου της αποτυχίας,
έμεινες μέσα
στα σκοτεινά κελιά της απομόνωσης,
ήπιες άπληστα
απ' τα λιμνάζοντα νερά της ανίας,
ταξίδεψες πάνω
απ' την αφρισμένη θάλασσα της απελπισίας...

Κι έζησες...

9.500 μέρες
είναι πάρα πολλές ώστε μπορείς να πεις
«Βαρέθηκα»
μα είναι πολύ λίγες για να πεις
«Δε θέλω να ζήσω άλλο».


                                                          Μάης 1992

Διάττων Αβρός - Μέρες...

Σαν άλογα που καλπάζουν οι μέρες περνάνε,
μας περνάνε και μένουμε πίσω,
μένουμε πίσω άπραγοι εμείς,
«πάει κι αυτή η μέρα, πέρασε» λέμε
κι αυτό δε σημαίνει ελαφρότητα
αλλά οδύνη.
Είναι η αγωνία που κορυφώνεται
και κρυσταλλώνεται.

Που πάμε; Οι μικροί θεοί
μας αρνήθηκαν κάπου να ξαποστάσουμε,
λες και μας έχουν κολάσει
σ' ένα ταξίδι από πτώση σε πτώση.
Κι η απορία που προβάλλει πιο τυραννική.
Αν βρεθεί κάποτε ένα φύλλο
(παιχνίδι του αέρα) και μας στηρίξει,
θα μπορέσουμε να κρατηθούμε πάνω του και να σωθούμε
ή τελικά είμαστε θύματα της αιώνιας πτώσης;


                                                                  Απρίλης 1992

Διάττων Αβρός - Αναστροφή

Έφυγες κι ότι είχα μου το πήρες
που τίποτα δεν είχα.
Μα κι αν δεν έφυγες, θα φύγεις.
Εσύ, που ακόμα δε σε γνώρισα.

Εγώ, που δεν υπάρχω.


                           Απρίλης 1992

Διάττων Αβρός - Σημαδεύοντας...

Θα τραγουδήσω κι απόψε.
Θα πω πάλι
εκείνο το άρρυθμο τραγούδι, το στενάχωρο,
καθώς τίποτα δεν μπορεί να προκύψει πλέον
να διακόψει αυτήν την αμείλικτη συνέχεια,
αυτήν τη θανάσιμη επανάληψη.

Πιέζει η μονοτονία ασφυκτικά
(και η ανία), απουσιάζει η προοπτική.
Μετά από μια Πέμπτη ακολουθεί μια Παρασκευή
και μετά ένα Σάββατο. Αδιάσπαστος κύκλος.
Όλη μου η ζωή πέρασε περιμένοντας κάθε φορά
να δω τη βραδινή ελληνική ταινία του Σαββάτου.
Μια ταινία που δεν είδα ποτέ.
Όλη μου η ζωή ένα βιβλίο με σελίδες λευκές.

Θα τραγουδήσω κι απόψε.
Απόψε που το φεγγάρι
φαντάζει σαν κάννη περιστρόφου

και σημαδεύει...


                                                     Μάρτης 1992

Διάττων Αβρός - Μοναξιά

Κόπωση, μόνο κόπωση, κι απελπισία,
απελπισία πολλή αποπνέουμε.
Σαν το Λαδικό, εκείνο το ερειπωμένο
κι εγκαταλειμμένο χωριό του νομού Ηλείας.

Βαρύ το τίμημα της μοναξιάς
και το πληρώνουμε.
Είμαστε μόνοι. Από καιρό (απο πάντα).
Μόνοι,
απομακρισμένοι επικίνδυνα
απ' το κοινό αίσθημα, απ' τον κοινό πόνο.
Μόνοι,
με το δικό μας πόνο.
Μόνοι,
χωρίς υπόσταση, επιβαρύνοντας απλώς
με την παρουσία μας το χώρο.
Μόνοι,
σαν το Λαδικό, εκείνο το ερειπωμένο
κι εγκαταλειμμένο χωριό του νομού Ηλείας.


               Κρέστενα Ηλείας, Φλεβάρης 1992


Στη φωτογραφία εικονίζεται ένα σπίτι απ' το χωριό Λαδικό, όπως ακριβώς περιγράφεται μέσα στο ποίημα.

Διάττων Αβρός - Στη Δίνη Του Χρόνου

Βρισκόμαστε ακριβώς
στο κέντρο της δίνης του Θάνατου - Χρόνου.
Η περιδίνηση αυτή μας εξουθενώνει.
Παλεύουμε εγκλωβισμένοι.
Αποτυχαίνουμε,
γιατί είναι απέλπιδες οι προσπάθειές μας.

Να ονειρευτούμε; Τώρα πια;
Τι όνειρα να κάνουμε;
Πως να τα πραγματοποιήσουμε;
Που;
Δεν είναι καλύτερα πουθενά.
Είναι χειρότερα παντού.

Ήρθαμε με κάποια αποστολή. Να τραγουδήσουμε.
Δεν ήταν μεγαλόπνοο το τραγούδι μας
μα προορισμένο να μιλήσει στην ψυχή
και να αφυπνίσει την συνείδηση.
Δεν ακούστηκε ποτέ.
Το αντέκρουσε η εποχή μας.

Και δε θα υπάρξει άλλη εποχή
ούτε για μας, ούτε γι' αυτό.
Δεν θα υπάρξει άλλη εποχή,
δε θα υπάρξει άλλος τόπος.
Δεν είναι καλύτερα πουθενά.
Είναι χειρότερα παντού.


                                                       Γενάρης 1992

Διάττων Αβρός - Όλα Πλέον...

Είμαστε άτομα
όπου πάνω τους η φθορά βρίσκει το δρόμο της.
Τίποτα, δεν άλλαξε τίποτα.
Κάθε παράπονό μας κι ένα τεράστιο γιατί.
Εναντίον μας τοξεύουν χέρια
που μας είναι γνώριμα πολύ.
Κάθε προσπάθειά τους
κι από ιδιαίτερη επιμονή χαρακτηρίζεται.
Αν το θελήσουμε, μπορούμε να πετάξουμε.
Να πετάξουμε οριστικά.
Μες απ' τα βάθη του χρόνου - ορίζοντα
κάποια νεκρά πουλιά έρχονται στη σκέψη μας.

Απ' όλα, απ' όλα, απέχουμε, απέχουμε.
Μας έχει κουράσει, μας έχει κουράσει
η προσπάθεια, η προσπάθεια.
Τα χρόνια μας - τα χαμένα χρόνια μας
δε γυρίζουν πίσω, δε γυρίζουν πίσω.
Όταν κάποτε πετάξουμε, όταν κάποτε πετάξουμε
τότε είναι επιτέλους που θα 'χουμε φύγει,
τότε είναι επιτέλους που θα 'χουμε φύγει.

Βιώνοντας λάθος το σωστά
και σωστά το λάθος...
όλα πλέον έχουν γίνει μια αναμονή.
Μια αναμονή τόσο επώδυνη!


                                                  Οκτώβρης 1991

Διάττων Αβρός - Απόκλισις

Έχουμε αποκλίνει τελείως,
απ' τα πάντα.
Απ' την πορεία μας,
απ' την ίδια τη Ζωή.
Έχουμε περιέλθει σ' ένα τέλμα.
Λιμνάζουν όλα μέσα μας.
Αυτό που μας χρειάζεται
είναι μια ολική επαναφορά.

Και πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό.
Πώς θα μπορούσε να γίνει...


                            Σεπτέμβρης 1991

Διάττων Αβρός - Έλεγος

Ζωή, όσα τραγούδια κι αν μου είπες,
για χαρές, ακόμα και για λύπες,
εγώ θα συνθέσω ένα δικό μου,
ένα τραγούδι για το θάνατό μου.
Περιμένοντας το θάνατό μου.

Μια ολότελα πένθιμη μουσική.
Στίχοι δαρμένοι, σκόρπιοι εδώ κι εκεί.
Το αίμα μου θα 'ν' εξαίσια ρίμα.
Να ρέει μέσα στις στροφές σαν κύμα
και να σπάζει πάλι όπως το κύμα.


                                  Νοέμβρης 1990