-«Ελάτε να βγάλετε εισιτήριο παρακαλώ» ακούστηκε η κουρασμένη φωνή του σταθμάρχη που απευθυνόταν σε κάποιον που μόλις είχε καθήσει σιωπηλός στο παγκάκι του σταθμού, χωρίς να βγάλει πρώτα εισιτήριο.
-«Δε χρειάζεται εισιτήριο» απάντησε ατάραχα εκείνος.
-«Τι; Δεν καταλαβαίνω» απόρησε ο σταθμάρχης κι αυτή τη φορά τα μάτια του υγράνθηκαν περισσότερο (τα μάτια του ήταν μονίμως υγρά, είχε μια πάθηση από μικρός που ίσως και να μην ήταν πάθηση αλλά γνώση).
-«Καλά, δεν περιμένετε να πάρετε το τρένο που θα περάσει τώρα;»
-«Όχι» είπε ο άλλος που έδειχνε πως δεν είχε διάθεση να πει περισσότερα.
-«Και τι περιμένετε λοιπόν;» συνέχισε ο σταθμάρχης.
-«Περιμένω το τρένο που δε θα περάσει ποτέ».
Στην αποβάθρα κανένας δεν έδωσε σημασία στο επεισόδιο. Ένα τρένο ήρθε και σταμάτησε κι όλοι κοίταξαν να επιβιβαστούν γρήγορα γρήγορα για να βρουν θέση. Ούτε κανένας πρόσεξε την αλλαγή στο βλέμμα του σταθμάρχη. Αφού ανέβηκε κι ο τελευταίος, το τρένο έφυγε. Την εικόνα του τρένου που έφυγε, σύντομα τη διαδέχθηκε η αναμονή για τον ερχομό του επόμενου.
Στο σταθμό όμως η συνέχεια δεν ήταν η ίδια. Ο κόσμος που άρχισε πάλι να μαζεύεται σιγά σιγά, έκανε φασαρία αυτή τη φορά. Ενοχλημένοι όλοι, φώναζαν μπροστά απ' το γραφείο του σταθμάρχη. Μέσα, το γραφείο ήταν άδειο κι ο ίδιος ο σταθμάρχης έλλειπε. Είχε εξαφανιστεί κι έξω ο κόσμος περίμενε να βγάλει εισιτήρια.
Τώρα στο παγκάκι κάθονταν δύο.
-«Δεν καταλαβαίνω γιατί φωνάζουν, αφού δε χρειάζεται εισιτήριο» είπε αυτός με τα υγρά μάτια.
Ο άλλος δε μίλησε. Ήξερε πως δεν έπρεπε (δε χρειαζόταν) να πει περισσότερα...
Δεκέμβρης 1997
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου