Ευτυχισμένο Το Νέο Έτος!

Το blog εύχεται...

Καλά Χριστούγεννα!

Το Blog Εύχεται Σε Όλους

Καλά Χριστούγεννα

Με Υγεία Και Αγάπη

Αφιέρωμα Στον Κώστα Στεργιόπουλο (3ο Μέρος)

Τελευταίο μέρος του αφιερώματος για τον Κώστα Στεργιόπουλο και θα πω μόνο αυτό:

Ο Κώστας Στεργιόπουλος είναι ένας πνευματικός ήλιος γεμάτος από ακτίνες και δέσμες φωτός οι οποίες σίγουρα πλεονάζουν πάνω του, κι όπου πέφτουν, κατακλύζουν θετικά! Υπερβατικός πάντα καθώς τ' όνομά του είναι ταυτόσημο με την Αποστολή και την Προσφορά!...

Διάττων Αβρός

Αφιέρωμα Στον Κώστα Στεργιόπουλο (2ο Μέρος)

(συνέχεια απ' την προηγούμενη ανάρτηση) Αυτό το video λοιπόν το "έσπασα" σε 3 μέρη και το παρουσιάζω σε 3 αντίστοιχες αναρτήσεις, σήμερα κι αύριο. Αναπαράγω έτσι μια προσπάθεια άλλων, κι επαναλαμβάνω έστω και μ' αυτόν τον τρόπο, άλλο ένα αφιέρωμα στο τόσο λαμπρό όνομά του, για ν' ακουστεί άλλη μια φορά. Όχι πως ο επιφανής και καταξιωμένος λογοτέχνης και καθηγητής το έχει ανάγκη, και μάλιστα από μένα, αλλά γιατί τ' αξίζει κι έτσι αισθάνομαι εγώ μέσα μου (συνέχεια στην επόμενη ανάρτηση)...

Διήμερο Αφιέρωμα Στον Κώστα Στεργιόπουλο (σε 3 μέρη)

Πριν 2 μήνες ακριβώς ασχολήθηκα και πάλι με την εξέχουσα πνευματική φυσιογνωμία της χώρας μας, τον Κώστα Στεργιόπουλο! Με το που ολοκλήρωσα όμως το κείμενο και πραγματοποίησα εκείνη την ανάρτηση, απ' την πρώτη κιόλας στιγμή σχημάτισα τη γνώμη πως αυτό που είχα κάνει δεν ήταν αρκετό. Μα πως μπορεί να ολοκληρώσει κανείς την αναφορά του σε τέτοια μεγέθη!

Έτσι, όλο αυτό το διάστημα είχα αυτή την ανησυχία. Μέχρι που προ ημερών, εντόπισα ένα αφιέρωμα που έκανε κρατικό κανάλι στον Κώστα Στεργιόπουλο, το 2005 (συνέχεια στην επόμενη ανάρτηση)...

Σπυρίδων Βασιλειάδης - Αττικαί Νύκτες

Εδώ κι έξι χρόνια κυκλοφορούν και πάλι τα Άπαντα του μεγάλου Έλληνα Λογοτέχνη, Σπυρίδωνα Βασιλειάδη (ή, καλύτερα, μια επιλογή απ' το λογοτεχνικό και κριτικό του έργο σε 359 σελίδες). Εκδότης είναι το Ίδρυμα Κώστα κι Ελένης Ουράνη. Όποιος θέλει να διαβάσει ένα σύντομο βιογραφικό του σπουδαίου αυτού υπηρέτη της Τέχνης (Πάτρα 1845 - Παρίσι 1874), μπορεί να το κάνει εδώ.

Στο σημείο αυτό παραθέτω ένα μικρό απάνθισμα απ' το έργο του:



1. Ερρέτω γερόντων η φιλοσοφία,
ερρέτω μελέτη και πλάτος σπουδής!
Αλήθεια μόνη ―γυνή ευειδής―
τα άλλα, βλακεία.

2. Είναι τυφλή η μοίρα μας, γριά ξεμωραμένη,
χώνει στη γη το σμάραγδο, στη νύχτα άστρα ραίνει,
στον ξηραμένο πλάτανο πλέκει κισσού κλωνάρια,
στολίζει και το θάνατο με νιες και παλληκάρια!

3. Άλλα έθνη εν τη ειρήνη ηδυνήθησαν να ετοιμασθώσι και ενοπλισθώσιν· η Ελλάς μόνον εν τοις κινδύνοις και τη επιστάση αμέσω ανάγκη γίνεται κολοσσιαία. Είναι τούτο στέρησις βαθέος νοός, νοός τηλεσκόπου, είναι φύσις νωχελής και απρακτούσα μεθ’ όλας του λογικού τας υπαγορεύσεις;... Η αληθής ζωή παρ’ ημίν είναι μόνος ο ενθουσιασμός!

4. Η νηπιότης... δέλεαρ γλυκύ και πλάνον είναι,
μέλι προσχρίον άνωθεν του βίου τον κρατήρα,
όθεν αντλούνται έπειτα ψεύδη, κλαυθμοί, οδύναι.

5. Τον άγγελον κοιμώμενον, ω μήτερ, μη εγγίζης,
αλλ’ άφες το να κοιμηθή στιγμάς χρυσής γαλήνης.
Αχ! πόσον ανεκτίμητος η ώρα, δεν γνωρίζεις,
όταν κοιμάται το μικρόν εις ύπνον ευφροσύνης!

6. Η μνήμη, μνήμα ανοικτόν, τον νουν οπίσω τρέπει,
η λήθη είναι η ζωή· εμπρός η λήθη βλέπει.

7. Ναι, είναι τάφος της ψυχής το έγκλειστον βιβλίον,
ιδέας, πόθους, ψάλματα του γράψαντος εκάστου
ως κόκκαλα εγκλείον·

8. Τρέχει ο χρόνος· άτεγκτος το παν καταδαμάζει,
και ρίπτει Ναπολέοντας, και έθνη κατατρώγει,
και φθείρει, θάπτει, σφάζει·
πλην γόνυ κλίνει ευσεβές ένθα γραπτοί οι λόγοι.
Δεν φθείρεται, δεν σβήνει
ό,τ’ η ψυχή αθάνατος επί του χάρτου χύνει!

9. Σκηνή απάτης, γόητρον ο κόσμος και η φύσις·
αλλ’ η μαγεία λύεται τον κόσμον αν εγγίσης.
Είναι οι πόθοι του θνητού χρυσά του μύθου μήλα·
τα θίγεις; Καταρρέουσιν ως φθινοπώρου φύλλα.

10. Από της Ανατολής εχύθησαν επί του κόσμου τούτου δύο μέγιστοι χείμαρροι φωτός: ο Ήλιος κι η Ελλάς. Ο είς έδωκε και φέρει το φως εις την γην, εις την ψυχήν ο άλλος.

11. Η εργασία... της ζωής παραμυθία μόνη!
Όταν του κόπου ο ιδρώς το σώμα περιβρέχη,
του βίου άγιον λουτρόν, τον βίον βαλσαμώνει
και λησμονείς οίον η γη μοιραίον δρόμον τρέχει.

12. Ως θερμός εραστής ερωμένην
μετά χρόνον πολύ απαντά,
την Ακρόπολιν εγειρομένην
αναβλέπει καθείς και σκιρτά.

Χιονώδης αυτή και μεγάλη
μειδιά εις τον Φοίβον χυτόν
και φιλούνται ενάμιλλα κάλλη
δύο έργων, Θεού και θνητών.

13. Ό,τι η ψυχή αισθάνεται και βλέπει η καρδία
δεν λέγει η ανθρώπινος και μικρολόγος γλώσσα·
ουδέποτε η γλώσσα μας θα εναρθρώση όσα
καλύπτει η απέραντος του στήθους μας σκοτία.
Είν’ η ψυχή ωκεανός, και εις αυτής τα βάθη
ω! πόσα, πόσ’ ανώνυμα περιδινούνται πάθη!

14. Ο ποιητής αποκαλύπτει νέον και άγνωστον κόσμον. Διά τούτο, αν δεν εννοήται, δίκαιον και ευγενές είναι να μην υβρίζηται. Οι στίχοι της ποιήσεως είναι βόμβαι πυριστεφείς, φερόμεναι εις τοσούτον απώτατα του μέλλοντος σημεία, ώστε πολλάκις μετά αιώνας φθάνει εκεί, οιονεί υποσκάζουσα, η δειλή ανθρωπότης...

15. Ομοιάζουσιν οι ποιηταί πρώτοι την κηρίνην λαμπάδα, ήτις, απαλώς τους άλλους φωτίζουσα, αυτή σκληρώς καίεται και αναλίσκεται...


ΣΧΟΛΙΟ: Αυτή είναι η γραφή του Σπυρίδωνα Βασιλειάδη! Κραδαίνοντας τη λύρα του ρομαντισμού και της καθαρεύουσας (ισχυρό όπλο στα χέρια του), ξεπέρασε τα όρια της Λογοτεχνίας κι έφτασε μέχρι και τη Φιλοσοφία! Κι έφυγε μόλις 30 χρονών...

Και να προσθέσω τούτο: Ο Καρυωτάκης είναι ο Ποιητής απ' τον οποίο ξεκίνησα. Μου άρεσε πολύ και στην προσπάθειά μου να μάθω περισσότερα γι' αυτόν, φυσικό ήταν να ψάξω να βρω από που ξεκίνησε κι από ποιους επηρεάστηκε. Κι εκεί βρήκα το Σπυρίδωνα Βασιλειάδη (πριν 25 χρόνια...)

Διάττων Αβρός

Εκδηλώσεις Για Τα 100 Χρόνια Απ' Τη Γέννηση Του Γιάννη Ρίτσου

Εκδηλώσεις Του Θεάτρου ΣΥΝ ΚΑΤΙ - Σύνολο Τέχνης

1. Παράσταση

Στα πλαίσια του εορτασμού του έτους Ρίτσου, η Θεατρική Ομάδα «ΣΥΝ ΚΑΤΙ» – Σύνολο Τέχνης παρουσιάζει στο θέατρο «Έναστρον», απ' την Παρασκευή 16 Οκτωβρίου, τον «Ορέστη» και την «Επιστροφή Της Ιφιγένειας», δύο απ' τους κορυφαίους δραματικούς μονολόγους του κορυφαίου Έλληνα Ποιητή απ' τη συλλογή «Τέταρτη Διάσταση», σε μια ενιαία παράσταση με τον γενικό τίτλο «Η Μυστική Μοναξιά Των Ατρειδών».

Τα δύο έργα αποτελούν μια ενότητα: την τραγική περιπέτεια των παιδιών του Αγαμέμνονα, απ' την ολονύχτια δοκιμασία του Ορέστη πριν αναλάβει τον φόνο της μητέρας του ως το οριστικό κλείσιμο του σπιτιού του Ατρέα, χρόνια μετά, τη νύχτα της επιστροφής της Ιφιγένειας απ' την Ταυρίδα και τον σπαρακτικό αποχαιρετισμό των δύο αδελφών. Ο Ορέστης κι η Ιφιγένεια ξαναζούν τον τραγικό κύκλο των Μυκηνών μέσα στη σύγχρονη πραγματικότητα. Ο Ρίτσος μεταφέρει τις μυθικές συγκρούσεις των ηρώων στο σήμερα κι έτσι υπογραμμίζει την ενότητα και τραγικότητα του Ελληνισμού μέσα στους αιώνες, με την βοήθεια μιας γλώσσας εκρηκτικά σύγχρονης.

Σκηνοθεσία: Κώστας Κωνσταντόπουλος, Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης, Κοστούμια: Καλλιόπη Κατσίπη, Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα, Φωτογραφίες: Κλεοπάτρα Σάρλη, Βοηθοί Σκηνοθέτη: Κωστής Σαββιδάκης, Ελένη Κωνσταντίνου. Παίζουν οι ηθοποιοί: α)ΟΡΕΣΤΗΣ: Ορέστης: Ορέστης Τρίκας, Πυλάδης: Κώστας Βαρσάμης, Ηλέκτρα: Ελένη Κωνσταντίνου, και β)Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ: Ιφιγένεια: Χριστίνα Τασκασαπίδου και Ορέστης: Ορέστης Τρίκας.

Οι δύο αυτοί μονόλογοι είχαν ανέβει σε ενιαία παράσταση με τίτλο «Η Μοναξιά Των Ατρειδών» για πρώτη φορά το 1988 στο ΚΘΒΕ, και το 1990 στην Αθήνα, στο θέατρο ΚΑΒΑ, σε σκηνοθεσία του Μ.Βολανάκη, με τον Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο στο ρόλο του Ορέστη και την Μαρία Κατσιαδάκη στο ρόλο της Ιφιγένειας.

Η παράσταση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Μ. Βολανάκη.

Θέατρο «Έναστρον», Μπουμπουλίνας και Δεληγιάννη 19, Αθήνα (πίσω απ' τ' Αρχαιολογικό Μουσείο). Κρατήσεις θέσεων τηλ: 210 7249638. Παραστάσεις: Σάββατο και Κυριακή στις 21.15, από 16 Οκτωβρίου 2009 μέχρι και 24 Ιανουαρίου 2010.

2. Φεστιβάλ Μονολόγων

Στο πλαίσιο της επαιτείου των 100 χρόνων απ' τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου, το θέατρο «ΣΥΝ ΚΑΤΙ» – Σύνολο Τέχνης διοργανώνει, το ίδιο χρονικό διάστημα, φεστιβάλ μονολόγων απ' την «Τέταρτη Διάσταση» του μεγάλου Έλληνα Ποιητή. Θα φιλοξενηθούν παλαιότερες και νεώτερες παραγωγές του υπέροχου αυτού έργου του Ρίτσου.

Συμμετέχουν οι:

«Ορέστης» 28, 30 & 31 Οκτωβρίου 2009. Σκηνοθεσία κι ερμηνεία: Νίκος Αϊβαλής.
«Η Σονάτα Του Σεληνόφωτος» 5, 6 & 7 Νοεμβρίου 2009. Σκηνοθεσία κι ερμηνεία: Λήδα Δημητρίου.
«Κάτω Απ’ Τον Ίσκιο Του Βουνού» 25, 26, 27, 28 & 29 Νοεμβρίου 2009. Σκηνοθεσία κι ερμηνεία: Κερασία Σαμαρά.
«Περσεφόνη» 2, 3, 4, 5 & 6 Δεκεμβρίου 2009. Σκηνοθεσία: Αλεξάνδρα Παπαγεωργίου, Περσεφόνη: Δημήτρης Χαβρές.
«Περσεφόνη» 9 & 10 Δεκεμβρίου 2009. Σκηνοθεσία κι ερμηνεία: Γεωργία Γεωργόνη και Μαρία Πολυχρόνη.
«H Σονάτα Του Σεληνόφωτος» στα Γαλλικά 12 & 13 Δεκεμβρίου 2009. Σκηνοθεσία: Μάρσα Μακρή, Γυναίκα με τα μαύρα: Κατερίνα Διδασκάλου, Νέος: Νικόλας Κοντογιάννης.
«H Σονάτα Του Σεληνόφωτος» 17, 18, 19 & 20 Δεκεμβρίου 2009. Σκηνοθεσία: Γιώργος Μπινιάρης, Θεατρική ερμηνεία: Έφη Ροδίτη.
«Το Παράθυρο» στα Αλβανικά 22 & 23 Δεκεμβρίου 2009. Σκηνική απόδοση - ερμηνεία: Ένκε Φεζολλάρι, Μετάφραση: Φρίντα Μπεντάι.
«Χρυσόθεμις» 26, 27, 28, 29 & 30 Δεκεμβρίου 2009. Σκηνοθεσία: Δημήτρης Σκλάβος, Παίζουν: Έλενα Παπαβασιλείου - Άννα Μερτζάνη.
«Κατά Πρόσωπο» 2 & 3 Ιανουαρίου 2010. Σκηνοθετική επιμέλεια: Ματίνα Μόσχοβη, Ερμηνεία: Θωμάς Βελισσάρης.
«Περσεφόνη» 4, 5, 6, 7 & 8 Ιανουαρίου 2010. Σκηνοθεσία: Μανώλης Ιωνάς, Περσεφόνη: Χριστίνα Καζάζη.
«Όταν Έρχεται Ο Ξένος» στα Γερμανικά 9 & 10 Ιανουαρίου 2010. Σκηνοθεσία: Martin Scharnhorst, Ερμηνεία: Michael Seibel.
«Φιλοκτήτης» 13, 14, 15, 16 & 17 Ιανουαρίου 2010. Ιδέα - Σκηνοθεσία: Δημήτρης Φοινίτσης, Νεοπτόλεμος: Βασίλης Μαργέτης.
«Φαίδρα» 21, 22, 23 & 24 Ιανουαρίου 2010. Σκηνοθεσία: Κωστής Τσώνος, Επιμέλεια κειμένου: Αντώνης Γαλέος, Φαίδρα: Δώρα Χρυσικού.

3. Ταινίες

Παράλληλα θα προβάλλονται και ταινίες Ελλήνων δημιουργών, γύρω απ' τη ζωή και το έργο του Ποιητή, σε συνεργασία με το τμήμα θεάτρου της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Συμμετέχουν οι σκηνοθέτες: Ακρίδας Χρήστος, Βερνίκος Δημήτρης, Γιατζουζάκης Δημήτρης, Κούμουρος Γιώργος, Ξυθάλης Νίκος, Παπαγιαννίδης Τάκης, Σολδάτος Γιάννης, Χαρωνίτης Λευτέρης, Σμαραγδής Γιάννης, Μπινιαδάκη Νάνσυ και Ρικάκη Λουκία.


Στις φωτογραφίες εικονίζονται ο μεγάλος μας Ποιητής Γιάννης Ρίτσος, κι οι δυο ηθοποιοί, Χριστίνα Τασκασαπίδου και Ορέστης Τρίκας.

Το Αμάρτημα Της Μητρός Μου (Του Γεώργιου Βιζυηνού)

Η παράσταση είναι μια ποιητική θεατρική αφήγηση, που παράλληλα με την εξέλιξη της πλοκής, επιχειρεί να αναδείξει τη γοητεία της γλώσσας, τη λεπτότητα των αισθημάτων και τις αποχρώσεις των χαρακτήρων του Βιζυηνού, με μια σύγχρονη πρόταση χρήσης του εικαστικού και μουσικού περιβάλλοντος.

Ο Βιζυηνός είναι ο πρώτος και κορυφαίος μινιμαλιστής μυθιστοριογράφος της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Τα τέσσερα ισχυρά του κείμενα «Το αμάρτημα της μητρός μου», «Ποιος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου», «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» και «Ο Μοσκώβ Σελήμ» είναι αυτοβιογραφικά αφηγήματα ενός ποιητή, ο οποίος κινείται ανάμεσα στη νουβέλα και στο μυθιστόρημα.

Ο κόσμος του Βιζυηνού λειτουργεί ανθρωποκεντρικά και ανθρωπομορφικά. Γεννημένος αφηγητής, ο συγγραφέας ξέρει να στήνει μια ιστορία, να κανονίζει τις αναλογίες και τους ρυθμούς της, να δημιουργεί τις κατάλληλες εντάσεις στην κατάλληλη στιγμή και να κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη.

Η δράση, η πλοκή, οι πράξεις των προσώπων και τα ίδια τα πρόσωπα κοιταγμένα μέσα από τις πράξεις τους είναι τα δυναμικά μοτίβα, που οδηγούν στη λύση του δράματος και του μυστηρίου που κρύπτεται πίσω απ' το Αμάρτημα της Μητρός.

Η εκφραστική ερμηνεία του Ηλία Λογοθέτη κι η σκηνοθετική ματιά του Κωστή Καπελώνη προτείνουν μια καινούργια θεατρική αφήγηση του αριστουργηματος αυτού του μεγάλου συγγραφέα.

ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΥ ΚΟΥΝ Υπόγειο, Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα. Τηλ. ταμείου 210 3228706. Ώρες κι ημέρες λειτουργίας ταμείου: Καθημερινά 10.00 - 13.00 και 17.00 - 22.00.

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: 22€, 15€ φοιτητικό - λαϊκή απογευματινή, 10€ για τους νέους κάτω των 25 χρόνων.

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: Δευτέρα & Τρίτη ώρα 21.15, Τετάρτη & Κυριακή, ώρα 22.15. Οι παραστάσεις έχουν ξεκινήσει εδώ και μια βδομάδα και θα σταματήσουν στις 15 Δεκεμβρίου.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ: Σκηνοθεσία: Καπελώνης Κωστής. Σκηνικά: Αλεξίου Νίκος. Μουσική: Σιόλας Σταύρος. Παίζουν οι ηθοποιοί: Λογοθέτης Ηλίας, Ζαχαρή Μαρία, Βελέντζας Κώστας, Οικονόμου Εύα, Ισιδώρα Δωροπούλου, Χατζηδημητρίου Ορφέας, Ιωακείμ Πανάγος...

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μιλώντας για Βιζυηνό, όποιος θέλει να κατεβάσει το έξοχο διήγημα του συγγραφέα "Το Μόνο Της Ζωής Του Ταξίδιον" μπορεί να το κάνει εδώ...

Κώστας Στεργιόπουλος, Ή Αλλιώς, Η Λογοτεχνία Ως Η Τέταρτη Διάσταση!

Μικρό Βιογραφικό: Εξέχουσα πολυσχιδής προσωπικότητα στο χώρο των γραμμάτων, της τέχνης και του πολιτισμού, που με το έργο του και την προσφορά του λαμπρύνει το όνομα της χώρας μας. Ο Κώστας Στεργιόπουλος γεννήθηκε το 1926 στην Αθήνα (απ' όπου και κατάγεται). Είναι ποιητής, πεζογράφος, κριτικός κι ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου της Νέας Ελληνικής Φιλολογίας. Πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία, μαθητής ακόμα του Γυμνασίου, στο περιοδικό "Νέα Εστία" το 1943. Στο ίδιο περιοδικό πραγματοποίησε και την έκδοση της πρώτης ποιητικής του συλλογής, Χινοπωρινά, το 1949, για την οποία είχε γράψει κριτική ο ίδιος ο Τέλλος Άγρας (Καλλιτεχνικά Νέα, 11/9/1943)! Από τότε, κείμενα του Κώστα Στεργιόπουλου δημοσιεύτηκαν σε πολλά περιοδικά κι εφημερίδες. Ως κριτικός της λογοτεχνίας συνεργάστηκε με διάφορα περιοδικά...

Το έργο του εντάσσεται στο γενικότερο ρεύμα ανανέωσης του συμβολισμού (πραγματοποίησε τη μετάβαση απ' το συμβολισμό στη νέα ποίηση) και κύρια χαρακτηριστικά του είναι η ελεγχόμενη συγκίνηση κι η στοχαστική διάθεση. Η ύπαρξη κι η ανυπαρξία, η ζωή κι ο θάνατος υπήρξαν οι πόλοι που έδωσαν βάθος στη γραφή του, κι όλ' αυτά χωρίς ποτέ να παραμένει απαθής στα δεδομένα της εκάστοτε εποχής, καθώς οι προσωπικές του περιπέτειες πάντα συμβάδιζαν με τα κοινωνικά γεγονότα.

Σπουδές: Πήρε πτυχίο Φιλολογίας απ' το Πανεπιστήμιο Αθηνών και διδακτορικό δίπλωμα απ' το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Επαγγελματική Σταδιοδρομία: Δίδαξε μια δεκαετία στην Ιδιωτική Μέση Εκπαίδευση, κι απ' το 1966 ως το 1969 ως λέκτορας στην έδρα της Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου της Αθήνας, απ’ όπου παύτηκε απ' τη δικτατορία της χούντας. Το 1974 έγινε καθηγητής στην ίδια έδρα στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, όπου το 1984 αποχώρησε με «εθελουσία έξοδο» και το 1986 αναγορεύτηκε ομότιμος καθηγητής.

Τιμητικές Διακρίσεις: Έχει τιμηθεί δύο φορές με Κρατικό Βραβείο Ποίησης (με το Β΄ το 1961 για την ποιητική συλλογή "Η Σκιά Και Το Φως" και με το Α΄ το 1992 για την ποιητική συλλογή "Ο Ήλιος Του Μεσονυκτίου), με το Βραβείο Κριτικής Μελέτης της «Ομάδας των Δώδεκα» (1963) για το βιβλίο του "Ο Τέλλος Άγρας Και Το Πνεύμα Της Παρακμής", με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Μελέτης και Δοκιμίου (1974) για το βιβλίο του "Οι Επιδράσεις Στο Έργο Του Καρυωτάκη", με το Βραβείο Δοκιμίου και Μελέτης της Ακαδημίας Αθηνών Ιδρύματος Ουράνη (1997) για όλους τους τόμους "Περιδιαβάζοντας" (είχε κυκλοφορήσει 4 μέχρι εκείνη τη στιγμή) και με το Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών Ιδρύματος Πέτρου Χάρη (2002) για διηγήματά του "Το Φτερό Και Το Χώμα" καθώς και για το σύνολο του έργου του (2004).

Παράλληλες Δραστηριότητες: Απ' τα ιδρυτικά μέλη της «Εταιρείας Συγγραφέων», και τέως πρόεδρός της, ιδρυτικό μέλος επίσης και τώρα επίτιμος πρόεδρος της «Ελληνικής Εταιρείας Γενικής και Συγκριτικής Γραμματολογίας», ο Κώστας Στεργιόπουλος έχει λάβει μέρος σε πολλά ελληνικά και διεθνή συνέδρια και χρημάτισε πρόεδρος ή μέλος σε διάφορες επιτροπές για θέματα λογοτεχνίας και βιβλίου.

Εργογραφία:
Α. Ποίηση

Χινοπωρινά, Νέα Εστία, 1949.
Τα τοπία του φεγγαριού, Μαυρίδης, 1955.
Η σκιά και το φως, Δίφρος, 1960.
Το χάραμα του μύθου, Δίφρος, 1963.
Ο κίνδυνος, Φέξης, 1965, β΄έκδοση συμπλ. Βάκων 1972.
Τα τοπία του ήλιου, Βάκων, 1971.
Έκλειψη, Βάκων, 1974.
Τα μισά του πλου, Κέδρος, 1979.
Αλλαγή φωτισμού (1979-1981), Κέδρος, 1984.
Τα ποιήματα Α΄(1944-1965, συγκεντρωτική έκδοση με τις 4 πρώτες ποιητικές συλλογές), Νεφέλη, 1988.
Ο ήλιος του μεσονυκτίου, Νεφέλη, 1991.
Τα ποιήματα Β΄(1965-1983, συγκεντρωτική έκδοση με τις 4 επόμενες συλλογές), Νεφέλη, 1992.
Παλίρροια (1991-1996), Γαβριηλίδης, 1998.

Β. Αφηγηματική Πεζογραφία

Πρώτοι Αποχωρισμοί (Διηγήματα), Φιλολογικά Χρονικά, 1947.
Το φτερό και το χώμα (Διήγημα), Κέδρος, 2001
Η κλειστή ζωή (Μυθιστόρημα), Μαυρίδης, 1952, β' έκδοση, Κέδρος, 2002

Γ. Κριτικές Μελέτες

Ο Τέλλος Άγρας και το πνεύμα της παρακμής, Εστία, 1962, β΄έκδ. Βάκων 1967.
Από τον συμβολισμό στη «Νέα Ποίηση», Βάκων, 1967.
Οι επιδράσεις στο έργο του Καρυωτάκη, Σοκόλης, 1972.
Η ανανεωμένη παράδοση (Γραμματολογία και Ανθολογία στη σειρά: Η Ελληνική Ποίηση), Σοκόλης, 1980.
Περιδιαβάζοντας,Τόμος Α΄: Από τον Κάλβο στον Παπατσώνη, Κέδρος, 1982.
Περιδιαβάζοντας, Τόμος Β΄: Στο χώρο της παλιάς πεζογραφίας μας, Κέδρος, 1986.
Περιδιαβάζοντας, Τόμος Γ΄: Από τη μεσοπολεμική στη μεταπολεμική πεζογραφία, Κέδρος, 1994.
Περιδιαβάζοντας, Τόμος Δ΄: Στους ίδιους και σ΄άλλους καιρούς, Κέδρος, 1996.
Περιδιαβάζοντας, Τόμος Ε': Γύρω στην νεοτερική ποίησή μας, Κέδρος, 2002.
Περιδιαβάζοντας, Τόμος ΣΤ': Από τα σχήματα στα πρόσωπα, Κέδρος, 2004.

Δ. Φιλολογικές Επιμέλειες

Τέλλου Άγρα, Τριαντάφυλλα μιανής ημέρας (Η τελευταία ανέκδοτη συλλογή του ποιητή), Φέξης, 1966.
Καίσαρ Εμμανουήλ, Ποιήματα (συγκεντρωτική έκδοση όλων των συλλογών του ποιητή), Πρόσπερος, 1980.
Τέλλος Άγρας, Κριτικά, τόμος Α΄: Καβάφης - Παλαμάς (1980), τόμος Β΄: Ποιητικά πρόσωπα και κείμενα (1981), Τόμος Γ΄: Μορφές και κείμενα της πεζογραφίας (1984), Τόμος Δ΄: Γενικά και ειδικά θέματα (1995), Ερμής. (υπό έκδοση κι ο Ε΄τόμος).
Τέλλος Άγρας, Επιλογή απ΄τα ποιήματα. Ερμής, 1996.
Γιώργος Γεραλής, Ανθολογημένος και αυτοανθολογημένος, Ερμής, 1997.
Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου, 20 και 1 ποιήματα με ανάγνωση σε CD, Σχολής Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου (2001).
Ρήγας Γκόλφης, Ποιήματα (συγκεντρωτική έκδοση όλων των τυπωμένων απ' τον ίδιο τον ποιητή συλλογών και της τελευταίας ανέκδοτης), Εστία (2002).
Φιλολογική επιμέλεια, εισαγωγή και σχόλια του τόμου Ρήγας Γκόλφης: Ποιήματα, Εστία.
Επιμέλεια και ανθολόγηση των Διηγημάτων του Σπύρου Πλασκοβίτη, Κέδρος.

Ε. Μεταφράσεις έργων του σε ξένες γλώσσες

Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά, γερμανικά, σουηδικά, πολωνικά και σε άλλες γλώσσες. Ενδεικτικά αναφέρονται:
Κώστας Στεργιόπουλος, Εδώ, που μάχεται το φως με τη βαρύτητα (Επιλογή 66 ποιημάτων στα γερμανικά απ΄ όλες τις συλλογές του), Kostas Stergiopoulos, Hier, wodas licht mit der schwercraft ringt. Μτφρ. Birgit Hildebrand. Mit Zeichnungen von Dagmar M. - Wodarg, Romiosini, Κολωνία, 1994.
Κώστας Στεργιόπουλος, Ο ήλιος του μεσονυκτίου (ολόκληρη η συλλογή στα ισπανικά). Μτφρ. Javier Sanz. Eκδόσεις Visor, Madrid 1999.
Κώστας Στεργιόπουλος, Στιλπνότητα της μέρας (Επιλογή από 7 ποιητικές συλλογες στα Ιταλικά), μετάφραση Vincenzo Rotolo, Εκδ. Salvatore Sciascia Editore 2001.
Κώστας Στεργιόπουλος, Σε μαύρο κι άσπρο (Επιλογή 89 ποιημάτων στα Ρουμανικά απ' όλες τις συλλογές του), Kostas Steryopoulos, In negru si alb, poeme alese. Μτφρ. Elena Lazar, Editura Meronia, Bucuresti, 2003.

Ως ένα πολύ μικρό δείγμα γραφής θα μπορούσα να παραθέσω ένα οποιοδήποτε ποίημα του εξαίρετου αυτού λογοτέχνη. Για ευνόητους λόγους, όμως, προτίμησα το παρακάτω χειρόγραφό του.












ΣΧΟΛΙΟ: Είχα την τιμή (το λέω και το εννοώ) να τον συναντήσω κάποιες φορές στο παρελθόν. Στιγμές που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Άλλωστε, σ' όλο το λογοτεχνικό κόσμο προκαλεί δέος!...

Διάττων Αβρός - Τα Περίστροφα Των Ποιητών (ΙΙ)

Εκείνος το 'λεγε αλλά ήταν δύσκολο να τον πιστέψουν. Γεννήθηκε ανήμερα της Λύπης, την όγδοη μέρα της εβδομάδας (πάντα υπάρχει κάτι κρυφό, και πάντα κάτι που δεν ονομάζεται σωστά).

Μεγάλωσε στη συνοικία των πληγωμένων. Παντού κυκλοφορούσαν τραυματιοφορείς, τα φαρμακεία ήταν ανοιχτά όλες τις ώρες (κάθε τόσο οι γάζες τελείωναν κι οι παραγγελίες ήταν συνεχείς) και στους δρόμους μια διάχυτη μυρωδιά από πληγές, πληγές ανεπούλωτες (κι όχι ότι υπήρχε κάποια σύρραξη τότε, όλοι οι πόλεμοι είχαν σταματήσει τις προηγούμενες δεκαετίες).

Εκείνος, πάντως, δεν τα ήθελε όλ' αυτά, ήταν άλλωστε μικρός και του άρεσαν οι ανέμελες στιγμές, μα το παιχνίδι του ήταν βιαστικό και κοβόταν απότομα, καθώς με το που άγγιζε τα παιχνίδια του, αυτά πολύ γρήγορα έπαιρναν ένα χρώμα κόκκινο (ίσως επειδή πριν τα είχαν αγγίξει κάποιοι άλλοι).

Αργότερα (χωρίς ν' αλλάξει ποτέ συνοικία και γειτονιά) μεγάλωσε και σπούδασε. Οι γνώσεις του διευρύνθηκαν κι ένας πανεπιστημιακός τίτλος προστέθηκε στο βιογραφικό του. Όλα όμως σταμάτησαν εκεί. Γιατί ένας ξαφνικός αέρας φύσηξε, μοιραίος και καταστροφικός, που τα παρέσυρε και τα σκόρπισε όλα. Φύσηξε κι έστειλε ένα "ευάλωτο τότε" να συναντήσει ένα "εξουθενωμένο σήμερα", ένα σήμερα όπου το χέρι ενός μεσήλικα πια προσπαθεί να τα συνδέσει όλ' αυτά και να τα καταγράψει.

Μια προσπάθεια σύνδεσης καθόλα αδιέξοδη. Άρρωστες μνήμες απ' το παρελθόν κι αργότερα τι; Απ' τα κατοπινά του χρόνια θυμάται πολύ έντονα μια στιγμή. Μια στιγμή όπως αμέτρητες άλλες, φαινομενικά απλή, όπου τίποτα δεν προδίκαζε κάτι το σημαντικό.

Είχε ακούσει να του χτυπούν το κουδούνι της πόρτας και πήγε να δει ποιος ήταν. Είχε μια παλιά συνήθεια, κάθε φορά που του χτυπούσαν το κουδούνι, αργούσε να ανοίξει.

-"Άργησες!" του είπε μονολεκτικά η κοπέλα που βρισκόταν έξω.
-"Τι θέλεις;" ήταν η πρώτη του ερώτηση. Και συνέχισε με την ίδια απορία. "Ποια είσαι;"
-"Εγώ σε γνωρίζω πολύ καλά, αλλά κι εσύ, δε μπορεί να μη με ξέρεις, σίγουρα, μάλιστα, θα με περίμενες, εμένα όλοι με περιμένουν... Έχεις χαθεί πια απ' τον κόσμο κι ήρθα να σου παραδώσω αυτό".

Τα λόγια της ήταν κοφτά, απότομα, χωρίς καθόλου διάρκεια, αφού εξαφανίστηκε αμέσως, αφήνοντας, μόνο, μπροστά στα πόδια του ένα πακέτο. Έφυγε σα να μην είχε εμφανιστεί ποτέ!

Η απορία στο πρόσωπό του πήρε πλέον διαστάσεις. Επιτέλους, ποια ήταν αυτή η γυναίκα και τι τον ήθελε; Γιατί του είπε πως τη γνώριζε αφού δεν την είχε δει ποτέ; Και γιατί έφυγε τόσο γρήγορα;

Για λίγο στάθηκε εκεί έξω στην πόρτα, μόνος, κοιτώντας το πακέτο που του άφησε η άγνωστη γυναίκα (μα ήταν πράγματι άγνωστη;). 'Ωσπου το πήρε στα χέρια του και μπήκε μέσα κλείνοντας την πόρτα. Γύρισε πάλι στο γραφείο του, με βιασύνη όμως αυτή τη φορά, και κάθισε σ' αυτή την παλιά πολυθρόνα όπου καθόταν χρόνια. Ανοίγοντας το πακέτο βρήκε μέσα μερικά βιβλία κι ένα περίστροφο. Ξεφύλλησε τα βιβλία με μεγάλη προσοχή (πάντα το έκανε αυτό, καθώς τα αγαπούσε πολύ τα βιβλία) κι είδε ότι όλα ήταν γεμάτο ποιήματα. Κι όταν πλέον πήρε στα χέρια του το περίστροφο, όχι μόνο δεν αναρωτήθηκε, αλλά ένιωσε μια σιγουριά, μαζί με την αγωνία φυσικά, η οποία φώλιαζε πάντα μες στις σκέψεις του. Είχε αρκετές γνώσεις πια κι ήξερε πως στις οργανωμένες κοινωνίες σήμερα, τρεις είναι οι κατηγορίες ανθρώπων που καταληκτικά οπλοφορούν: Οι κακοποιοί, οι κρατικοί φορείς ως διώκτες τους...

κι οι Ποιητές...

Μιλτιάδης Μαλακάσης - Το Δάσος

Το δάσος που λαχτάριζες
ώσπου να το περάσεις,
τώρα να το ξεχάσεις
διαβάτη αποσπερνέ.

Μια αυγινή, το κούρσεψαν
ανίδρωτοι λοτόμοι,
κι εκεί είναι τώρα δρόμοι
διαβάτη αποσπερνέ.

Το τρίσβαθο αναστέναγμα
που άγγιζε την καρδιά σου
κι έσπαε τα γόνατά σου
δε θα το ακούσεις πια,

το πήρανε στα διάπλατα
περίτρομα φτερά τους
και τό 'καμαν λαλιά τους
τα νύχτια τα πουλιά.

Το σιγαλό τραγούδισμα
που σ' έσερνε διαβάτη
σε μαγικό παλάτι
δίχως ελπίδα αυγής,

το πήρανε - για κοίταξε -
στερνή ανατριχίλα
τα πεθαμένα φύλλα
που απόμειναν στη γης.

Κι η άρπα με τον ήχο της
που σε γλυκομεθούσε
μα κρύφια σου χτυπούσε
θανάτου μουσική,

χάθηκε με την άγγιχτη
που την κρατούσε κόρη,
στα πέλαγα, στα όρη,
να μην ξανακουστεί.

Το δάσος που λαχτάριζες
ώσπου να το περάσεις,
τώρα να το ξεχάσεις
διαβάτη αποσπερνέ,

γεννήκαν νεκροκρέβατα
τα άγρια δεντρά του τώρα
και θα το βρεις στη χώρα
διαβάτη αποσπερνέ.

Διάττων Αβρός - Υπέρβασις

Αταίριαστες σκέψεις πάλι με κυκλώνουν
σ' ένα θολερό, ατέλειωτο μεθύσι.
Αδυναμίες, πάθη, όλα δηλώνουν
μια ταπεινή, πολύ ανθρώπινη φύση.

Λαβωμένο καθώς είναι τ' όνειρό μου,
φθείρεται στην ενθύμηση άλλων καιρών.
Πέφτει το βράδυ κι απ' το παράθυρό μου
έρχονται μέσα οι σκιές κάποιων νεκρών.

Ποιητές Μεσοπολέμου, περασμένοι.
Με άσαρκα χέρια γκρεμίζουν τους τοίχους
- αθέατοι μπρος στα μάτια των ανθρώπων -

κι όλοι μαζί, μες στη νύχτα, δακρυσμένοι,
πάνω στα ερείπια γράφουμε στίχους
για την ερημιά των ψυχών και των τόπων.


                                          Νοέμβρης 1986

Θανάσης Κωσταβάρας - Ακόμα Και Μέσα Στο Πουθενά Μια Μέρα Θα Συναντηθούμε

Μια μέρα θα συναντηθούμε.
Μέσα στην ερημιά ενός άλλου, άγριου, κόσμου
στις παγωμένες νύχτες ενός χειμώνα δίχως τέλος
θα βρούμε πάλι τα μυστικά μονοπάτια.
Θ’ ανακαλύψουμε την ίδια αθώα φράση
για να μπορέσουμε να γνωριστούμε
όπως τότε που αγαπηθήκαμε για πρώτη φορά.

Τίποτα δεν θα θυμίζει εκείνη την ανεπανάληπτη Άνοιξη.
Όλα θα είναι κρύα εκεί κάτω.
Και τα δέντρα θα είναι εντελώς άγνωστα.
τα δέντρα και τα πουλιά
για να τραγουδήσουν μαζί μας το θρίαμβο της Αγάπης.

Όμως εμείς θα είμαστε ευτυχισμένοι που συναντηθήκαμε.
Κι αν υπάρχει κάπου ένα ρόδο, έτοιμο ν’ ανοίξει εκείνη την ώρα
θα ξεδιπλώσει τα πέταλά του και μέσα από έναν κόμπο δροσιά
θα μεταδώσει στον κόσμο το μήνυμα.

Και θ’ αγκαλιαστούμε πάλι
Κι αυτή τη φορά τίποτε δεν θα μπορέσει να μας χωρίσει.
Γιατί θα έχουμε διασχίσει όλη την πίκρα της απουσίας
θα έχουμε ζήσει τόσο μέσα στο φόβο
ώστε θα είμαστε άτρωτοι.

Θα έχουμε κιόλας γίνει δύο μικρά δίδυμα άστρα
που θα επιμένουν να λάμπουν στο μαύρο στερέωμα.

Διάττων Αβρός - Πρόποσις

Ας υψώσουμε
τα ποτήρια μας
στη Λύπη

κι ας πιούμε
για μια Ζωή
που λείπει!


     Μάης 1997

Διάττων Αβρός - Και Είμαι Φρέαρ

Kαι είμαι φρέαρ,
πόσιμο νερό,
χυμός της οικουμένης

Να με στραγγίζουν τα πουλιά, να τέρπονται τα άνθη
Πιστεύω στις ακρογιαλιές, στα βότσαλα, στην άμμο
Με πλησιάζουν τα βουνά, τα δάση με βαπτίζουν
Μες στις σπηλιές αχολογώ, σα φλάουτο, σα λύρα
Με βάλλουνε τα χρώματα, με αξιώνουν δέκτη
Της θάλασσας και τ' ουρανού το γαλανό το χρώμα
Των αγαλμάτων το λευκό και της ελιάς το μαύρο
Της λεμονιάς το κίτρινο, το πράσινο του κάμπου
Και της φωτιάς το κόκκινο που τις ψυχές φλογίζει
Διάπυρος εγείρομαι και με σκορπούν εκρήξεις
Άϋλος διαχέομαι, κι αρώματα με φέρνουν
Οι άμαξες του σύμπαντος, τα έλκηθρα τ' ανέμου
Ζητώ των δέντρων τη φωνή, γίνομαι φύλλωμά τους
Ζητώ το βλέμμα των αμνών, τον ύπνο των αλόγων

Και που γυρεύω να χαθώ
η φύση,
αυτή να μ' αφανίσει!


                                                          Ιούλης 1994

Βύρων Λεοντάρης - Αποχρωματισμοί

Το δείλι σέρνεται κι αλλάζει πάλι δέρμα
μες στις ψυχές μας, απαρνιέται όλα ξανά
τα χρώματά του - κι απομένουμε στεγνά
τοπία χωρίς αρχή και χωρίς τέρμα.

Γρίφοι λυμένοι και ξανά μπλεγμένοι
χτυπιόμαστε όλη μέρα σαν τυφλοί
για μια καλύτερη θεσούλα στο κλουβί
κι όλο βρισκόμαστε σφιχτότερα δεμένοι.

Στα λόγια σπάταλοι, φιλάργυροι όμως στο αίμα
κάναμε χάος το τοσοδά μας το μυαλό
- ο φόβος είναι θερμοκήπιο καλό,
ανθίζει σ' όλες του τις ποικιλίες το ψέμα...
....................................................

Θα 'ναι φριχτό να φύγουμε έτσι, δίχως
μια πίστη, έναν αγώνα, μια κραυγή
- άνθρωποι που πέθαναν δίχως μια αμυχή,
άνθρωποι που "διελύθησαν ησύχως..."

Διάττων Αβρός - Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει ! (V)

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ

Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει !

Μέρος V. Φυγή Στο Θάνατο

Απ' όλα ήθελε ελεύτερος να πλέει στα χάη του κόσμου. Η ευτυχία του, σκεφτόταν, θα ήταν ζήτημα ύψους. Δεν έπαυε να σφυροκοπά των ήχων τα στεφάνια. Έτσι, θηρεύοντας πράγματα αιώνια, άφησε να του φύγουνε τα χρόνια. Τις έχασε τις μέρες του τη μια μετά την άλλη. Όμως ο ίδιος πάντα έμεινε. Τα χρόνια που πέρασαν, τον άφησαν παράξενο παιδάκι γερασμένο - αρρωστημένο παιδί του ρεμβασμού. Και πριν φτάσει στη μέση αυτού του δρόμου - τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός - έχασε τη χρυσή πανοπλία. Μια μοίρα καταλύτρα τού άρπαξε ότι κρατούσε πιο σφιχτά...

Τότε άκουσε το Θάνατο στις φλέβες του να ρέει, κι άλλο επήρε πρόσταγμα, άλλο δρόμο, με βήμα τσακισμένο, σέρνοντας την αιώνια πληγή. Έφυγε δίχως από δω να πάρει κάτι, ούτε και την ενθύμηση του μάταιου ερχομού. Μόνο, φεύγοντας, στα πόδια μας άφησε συναγμένο από χρόνια το δάκρυ. Κι η λέξη η λυπητερή που έψαχνε να βρει, ακόμα δεν ειπώθηκε. Βρήκε τουλάχιστον το βυθό της αβύσσου;

Έφυγε! Η πεταλούδα πάντα θα πετάξει!


                                                                                                (Απρίλης 1992) Φλεβάρης - Μάρτης 1995

Διάττων Αβρός - Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει ! (ΙV)

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ

Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει !

Μέρος ΙV. Λίγη Χαρά

Ήθελε να του δώσουν πίσω τα παιδικά του χρόνια, να τον χαιδεύει σαν όνειρο το κύμα και να τον τραβάει σε χώρες που δεν είναι. Να του βάλουν πάλι στο πικρό του χείλος την ελπίδα κι οι θεοί να του γελούν. Σα λιτανεία να περνούν τα όνειρα τα πρώτα κι η τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει. Να μιλούν ως την ψυχή τα πράγματα του κόσμου, να μην υπάρχει τίποτα, τίποτα πια, μα λίγη χαρά κι ικανοποίηση να μένει. Και πώς ταραζόταν η ψυχή του σαν έβλεπε το μεγάλο ουρανό (τ' αστέρια εκεί ήταν σα μάτια και σα να του γελούσαν).


συνεχίζεται στο Μέρος V...

Διάττων Αβρός - Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει ! (ΙΙΙ)

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ

Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει !

ΙΙΙ. Το Καταφύγιο Της Ποίησης

Τον έδιωχναν τα πράγματα, τα χείλη του διψούσαν το φιλί της μάνας γης, κι η Ποίηση ήταν το καταφύγιο που φθονούσε. 'Ηθελε να γράψει μια λυπητερή μπαλλάντα στους Ποιητές άδοξοι που 'ναι - οι στίχοι του πήγαιναν με χαμόγελο πικρό. Είχαν γνωρίσει τη Λύπη ως μητέρα. "Είναι η ζωή", έλεγε, "αξημέρωτη νύχτα, ανέφικτη σα θρύλος, το φέρετρο όπου λύπη και χαρά τελειώνουνε τ' ανθρώπου". Κι ακόμα έγραψε:

"Πρόδωσαν την Αρετή κι έρχονται οι έσχατοι πρώτοι, με χρήμα παίρνεται η καρδιά κι αποτιμάται ο φίλος. Όταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό, του δίνουν όψη ν΄αρέσει. Του δίνουν λόγια χρυσά που νικούν με την πειθώ, με το ψέμα. Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς, μπορούν με χίλιους τρόπους. Μας γέλασαν και πια δε μπορούμε, δεν ορίζουμε πια το ταξίδι μας. Το θάνατό μας χρειάζεται η άμετρη γύρω φύση και τον ζητούν τα πορφυρά στόματα των ανθών. Κι αν έρθει πάλι η άνοιξη, πάλι θα μας αφήσει, κι ύστερα πια μήτε σκιές δεν είμεθα σκιών...

Ποια θέληση Θεού μας κυβερνάει, ποια μοίρα τραγική κρατάει το νήμα των άδειων ημερών που ζούμε, σαν από μια παλιά κακή συνήθεια; Χώμα στο χώμα γίνονται τα σώματα. Στην άμμο τα έργα στήνονται μεγάλα των ανθρώπων και σαν παιδάκι τα γκρεμίζει ο Χρόνος με το πόδι. Κι εμείς αλλάζουμε με ήχους και συλλαβές τα αισθήματα στη χάρτινη καρδιά μας. Δημοσιεύουμε τα ποιήματά μας για να τιτλοφορούμεθα Ποιητές...

Σύμβολα εμείναμε καιρών που βαραίνουν πάνω μας, άλυτοι γρίφοι είμαστε που μιλούν μόνο στον εαυτό τους, τάφοι που με ανοιχτή ημερομηνία προσμένουν, γράμματα που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους. Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτή τη γη, σα να μένουμε ακόμα στην ανυπαρξία. Άνθρωποι, στη φαντασία, μόνο, των άλλων. Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό, ανδρείκελα στα δυο τυφλά χέρια της Μούσας, χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό, άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια. Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά, η ελπίδα κι η νεότητα, έννοιες αφηρημένες. Και ρωτάμε ο ένας τον άλλο, τι να 'χουμε, τι να 'χω, που σβήνουμε όλοι, φεύγουμε έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά"...


συνεχίζεται στο Μέρος IV...

Διάττων Αβρός - Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει ! (ΙΙ)

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ

Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει !

Μέρος ΙΙ. Μίσθια Δουλειά

Μίσθια δουλειά, σωροί χαρτιών, έγνοιες μικρές και λύπες άθλιες τον περίμεναν κάθε μέρα. Σκυμμένος απ' το πρωί ως το βράδυ στα βιβλία του, περνούσε τους αριθμούς κι αντέγραφε τις περιλήψεις, μουτζουρώνοντας αθώα λευκά χαρτιά χωρίς αιτία. Κάποτε, μετά την καταχώρηση ενός εισερχομένου, τράβαγε μια γραμμή που έβγαινε απ' την τελευταία στήλη και προχωρούσε προς το περιθώριο, έτσι, σαν απόπειρα φυγής. Αυτή η ουρά δεν είχε θέση εκεί μέσα, όμως την τραβούσε με πείσμα, θέλοντας να εκφράσει τον εαυτό του.

Το βράδυ όταν έβγαινε απ' το γραφείο του, έπαιρνε τον παραλιακό δρόμο βιαστικός, γυρίζοντας δαιμονισμένα το μπαστούνι του με την ωραία νικέλινη λαβή. Έγραφε κύκλους μέσα στο άπειρο, και μέσα στους κύκλους, τα σημάδια του απείρου. Όταν περνούσε τα τελευταία σπίτια, άφηνε πάντα να του ξεφεύγει ψηλά, με ορμή το μπαστούνι του, έτσι, σαν απόπειρα λυτρωμού...


συνεχίζεται στο Μέρος III...

Διάττων Αβρός - Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει !

Πρόκειται για ένα κείμενο που αποτελεί σύνθεση (του γράφοντος) στίχων και φράσεων - ελαφρώς βέβαια αλλαγμένων - απ' όλο το έργο του Κώστα Καρυωτάκη. Υπό μία έννοια - υποκειμενική ενδεχομένως - καταβλήθηκε προσπάθεια να αποδοθεί το απάνθισμα του έργου του (κι ίσως να σκιαγραφηθεί κι η ζωή του). Είναι μια ευκαιρία γι' αυτούς που ξέρουν τον Καρυωτάκη, να τον ξαναδούν άλλη μια φορά συνοπτικά, και για όσους δεν τον ξέρουν, να τον γνωρίσουν ουσιαστικά. Το κείμενο είναι χωρισμένο σε 5 ενότητες, και θα αναρτηθεί σε 5 μέρες.

Παρόμοια αφιερώματα αυτής της μορφής έχουν γραφτεί και για άλλους Ποιητές (όπως Δ. Π. Παπαδίτσα, Τάσο Λειβαδίτη, Κώστα Ουράνη, Ναπολέων Λαπαθιώτη, Μήτσο Παπανικολάου, Νικηφόρο Βρεττάκο, Τέλλο Άγρα, Αλέξη Τραιανό, Ζαχαρία Παπαντωνίου, Ν. Β. Λαδά, Μάγια Μαρία Ρούσσου) και θα παρουσιαστούν, πιστεύω, εν καιρώ...

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ

Η Πεταλούδα Πάντα Θα Πετάξει !

Μέρος Ι. Σπασμένα Φτερά

Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονταν φίδια. Ο άνεμος τσάκιζε τα δέντρα. Οι εγκέφαλοι εργαστήρια κιβδηλοποιών κι ο κόσμος ένα δάσος από μάσκες. Στο χυδαίο αυτό καρναβάλι, φόρεσε αληθινή πορφύρα, στέμμα από καθαρό, ατόφιο χρυσάφι, ύψωσε ένα σκήπτρο πάνω απ' τα πλήθη και πήγαινε ακολουθώντας την εσωτερική του φωνή. Χόρευε γύρω του τού κόσμου η αυταπάτη. Είχε χάσει την ήρεμη ενατένιση και τη συνείδηση του περιβάλλοντος, αλλά πήγαινε ακολουθώντας την εσωτερική του φωνή. Θανάσιμες νύχτες τον έζωναν. Μέσα του ογκώνονταν οι άφραστοι πόνοι. Μίση έβλεπε να φεύγουν οι έρωτές του, χολή τα πάθη του όλα. Τον είχαν προσπεράσει αυτοί που αγαπούσε. Είχε μείνει μόνος, πίσω απ' όλα τα θαλερά και τα εύθυμα στην πλάση, κι έρημος πήγαινε. Καθώς βάδιζε, μια σκιά τον ακολουθούσε από πάνω, σα νέφος βαρύ ή φτερό δυσοίωνου πουλιού.

Αισθανόταν την πραγματικότητα με σωματικό πόνο. Γύρω του δεν υπήρχε ατμόσφαιρα, αλλά τείχη που στένευαν διαρκώς, τέλματα στα οποία βυθιζόταν ολοένα. Αλγεβρικές εξισώσεις τα βήματά του. Τα χρόνια του ήταν σαν κουρασμένα ελάφια. Σκόνη στη σκόνη είχε γεμίσει ο τόπος κι έγραφε με το δάχτυλο σταυρούς. Ήταν στο σκοτάδι κι ήταν το σκοτάδι (δοσμένος στα ερέβη), σαν άνθος που φυλλορροούσε.

Δε μπορούσε να συμφιλιωθεί με τους κήπους. Σε κάθε κήπο έβλεπε μια νέα μελαγχολία, τα τριαντάφυλλα να σβήνουνε σα πόθοι και τα κυπαρίσσια ατέλειωτα, σα βάσανα προς τ' άστρα (σαλεύουν θλιβερά τα κυπαρίσσια). Δεν πλανήθηκε σε δάση βουερά, απάρθενα, κι ούτε τον χτύπησε η ριπή του ωκεάνειου ανέμου. Κι αν η ζωή διάβαινε πέρα στον ορίζοντα σειρήνα, θάνατο, καθημερινό θάνατο, και χολή, μόνο, έφερνε για κείνον...σκλάβο πουλί πήγαινε, σέρνοντας τ' ανώφελα φτερά (είχε κάτι σπασμένα φτερά...). Τα στήθη του, που τα τάραζε κάποιο θανάσιμο πάθος, δεν επρόκειτο ποτέ να γαληνέψουν - φτωχή καρδιά, αιώνια λυπημένη...

συνεχίζεται στο Μέρος ΙΙ...

Διάττων Αβρός - Τα Περιστέρια Μου

Κι αν είσαι μακριά μου,
περιστέρια θα φεύγουν
διαρκώς απ' τα χείλη μου
και θα 'ρχονται να γεύονται
τους σπόρους γλυκύτητας
που πλημμυρίζει το στήθος σου.
Μη μου τα εμποδίσεις!
Μη τους το αρνηθείς!

Δε θέλω να δω να γυρίζουν πίσω
τα περιστέρια μου

λυπημένα...


                             Μάρτης 2009

Διάττων Αβρός - Η Σκακιέρα

Στην Αλίκη








Από καταβολής κόσμου η σκακιέρα ανοιγμένη
και πάνω της γίνονται οι κινήσεις.
Κάθε τόσο ένα μαύρο πιόνι
ρωτάει ένα αντίπαλό του άσπρο
(ή και αντίστροφα):

- Εσύ τι κάνεις;
- Εγώ χάνω, εσύ;
- Εγώ δεν κερδίζω.

Κι αυτοί που κινούν τα πιόνια;
Ο ένας σίγουρα κερδίζει. Κι ο άλλος;
Ο άλλος σίγουρα δε χάνει.

Από καταβολής κόσμου η σκακιέρα...


                                        Μάης 1998


ΣΧΟΛΙΟ: Είναι φανερό πως τα (κάθε λογής) πιόνια, είτε απ' τη μια πλευρά, είτε απ' την άλλη, δεν κερδίζουν ποτέ. Αντίθετα, αυτοί που τα κινούν, τουλάχιστον δε χάνουν. Κι η σκακιέρα από καταβολής κόσμου είναι ανοιχτή. Και γίνεται πάνω της αυτό το στημένο παιχνίδι. Και τι μπορούμε εμείς κατά βάθος να κάνουμε...Και τι μπορούμε...

Διάττων Αβρός - Τα Σπαθιά

Στην κάμαρά μου τακτοποιώ τα σπαθιά,
αυτά που με πλήγωσαν.
Εντυπωσιακά σπαθιά που αστράφτουν στο φως.
Μου τ' αφήνουν οι δήμιοί μου
αλλά τους τα ζητάω κι εγώ.
Για να θυμάμαι...

Γεμίζ' η κάμαρά μου σιγά σιγά με τα σπαθιά.
Και κάνω χώρο και για άλλα.
Διαρκώς αλλάζω θέσεις στα έπιπλα, μετακινώ
το γραφείο, την καρέκλα, το κρεβάτι...
Για να χωράνε
όλο και περισσότερα...

Μόνο που κάθε τόσο με διακόπτει
το κλάμα ενός μωρού
που ακούγεται απ' το απέναντι σπίτι.
Κοιτώντας το παράθυρό του,
με τυφλώνει η λάμψη απ' το φως
που πέφτει πάνω στα σπαθιά
- τα πρώτα του σπαθιά -

δίπλα στην κούνια του.


                                            Σεπτέμβρης 1995

Μάγια Μαρία Ρούσσου - Λύκαινα Του Φεγγαριού (ΙΙΙ & ΙV)

ΙΙΙ

Εκείνη τη νύχτα - θυμάσαι; -
τόση ήταν η συναστεριά,
με τόσα μ' έλουσαν, η θάλασσα
κι ο ουρανός, πεφτάστερα
που ακόμα στάζω.

Κι οι άλλοι, ανίδεοι, θεωρούν
ότι κυλούν στο πρόσωπό μου
δάκρυα.

ΙV

Μην ξεχάσεις
που θα κόβεις εκείνο το διπλό κλαδί
ότι πονώ.
Γιατί είναι τα χέρια μου
που απλώνονται
να σ' αγκαλιάσουν.

Μάγια Μαρία Ρούσσου - Λύκαινα Του Φεγγαριού (Ι & ΙΙ)

Ι

Ω, δικέ μου
- που δεν είσαι -
έχω μια κιβωτό
που πλέει στις κορφές των πεύκων
μα τίποτα δε μπορεί να με γλυτώσει
απ' τον κατακλυσμό της απουσίας σου.

Σηκώνω λοιπόν τα χέρια μου
τις νύχτες
μέσα στον υετό των αστεριών
και προσεύχομαι στη θύμησή σου.

ΙΙ

Και να σκεφτείς
πως δεν είχα άλλο σπίτι κι εκκλησιά
απ' την καρδιά σου.
Κι ούτε δωρήθηκα άγιο φως άλλο
απ' των ματιών σου.

Μάγια Μαρία Ρούσσου - Μη Με Ρωτάς Τίποτα

Μη με ρωτάς τίποτα.
Τίποτα δεν ξέρω.
Δεν ξέρω τι σημαίνουν
ούτε οι πιο συνηθισμένες λέξεις.
Δεν ξέρω τι θα πει απουσία, κι όμως με μαστίζει.
Δεν ξέρω τι θα πει καημός, κι όμως με πνίγει.
Τι θα πει σ' αγαπώ κι όμως με καίει.
Τι θα πεί θάνατος κι όμως με θανατώνει.
Τι θα πει πόνος...
Τι θα πει χαρά...
Μόνο μπορώ να σου δώσω τα πιστά μου χέρια
τα άδεια χέρια της αγάπης
και τα μάτια μου που μόνο των δικών σου
η ανταύγεια τα διαπερνά
δίχως μήτε μια λέξη...

Μάγια Μαρία Ρούσσου - Γι' Αυτούς Που Θα 'ρχονται

Τι κλαις που φύγανε τ' αποδημητικά!
Πιο έρημος απ' ότι φαίνεται
δεν είν' ο ουρανός.

Η μοίρα μας δεν είναι
να κυνηγούμε την καλοκαιριά
κι όνειρα φτερωτά να σέρνουμε
απ' το βοριά στο νότο.
Της καταιγίδας είμαστε οι δουλευτές
και του κυκλώνα εργάτες.
Να σπείρουμε τη σάρκα μας
να ρίξουμε στ' αυλάκια τον ιδρώτα μας
τροφή να γίνουμε για τη χαρά
αυτών που θα 'ρχονται και θα διαβαίνουν.
Εμείς εδώ, στη μια τη γη
θ' απλώνουμε τ' αξόδευτο κορμί μας
δροσιά και ζεστασιά κι ακόμα
καλύπτρα για τη θύελλα
ανέπαφη να μείνει η άνοιξη.
Εμείς, εδώ,
να χτίζουμε φωλιές κι αγάπη
γι' αυτούς που θα 'ρχονται...
και θα 'ρχονται
και θα διαβαίνουν...

Μάγια Μαρία Ρούσσου - Ανάμεσά Μας

Η Μάγια Μαρία Ρούσσου γεννήθηκε το 1937 στην Αθήνα. Με την έναρξη του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου, ο πατέρας της, όντας στη Γαλλία για εμπόριο, έφυγε προς Νότια Αμερική. Η γυναίκα του δεν τον ακολούθησε και η Μάγια Μαρία μεγάλωσε στην Αθήνα, στο πατρικό της (για ένα χρόνο έμεινε και με τον πατέρα της, στη Βενεζουέλα). Το 1967 παντρεύτηκε κι έκανε τρία παιδιά εκ των οποίων έζησε μόνο το ένα. Με τον σύζυγό της ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα. Όταν επέστρεψε στην Αθήνα, προώθησε τα συγγραφικά της ενδιαφέροντα και δούλεψε ως καθηγήτρια πιάνου. Πέθανε το 1989 μετά από μακροχρόνια αρρώστια.

Ήταν πολυτάλαντη καλλιτέχνης και εκτός από μουσική και ποίηση, αγαπούσε τη χαλκογραφία και τη ζωγραφική. Είχε έντονο πολιτικό πνεύμα κι είχε ακόμα φιλίες με αντιφρονούντες ποιητές απ' όλο τον κόσμο. Είχε παρευρεθεί σε συνέδρια Ποίησης στην Ισπανία, Δανία, Πολωνία και Βουλγαρία.


Έργα της: Ι. Ποίηση

Βάναυσες Ώρες, 1963
Το Βιβλίου Του Αγαπημένου, 1965
Γιατί, 1966
Της Φωτιάς Και Της Στάχτης, 1972
Στον Άγνωστο Φοιτητή, 1974
Τα Τραγούδια Της Αριάδνης, 1979
Χνάρια Στο Λαβύρινθο, 1979
Πρώτος Και Δεύτερος Ερωτικός Λόγος, 1982
Ποιήματα 1963-1983, 1984
Αντιψαλμός (ένα ποίημα σε δέκα γλώσσες), 1985
Λύκαινα Του Φεγγαριού, 1987

ΙΙ. Θέατρο: Η Σφαγή, 1972

ΙΙΙ. Μεταφράσεις Από Τα Ισπανικά


Ανάμεσά Μας

Μα καλά
Πώς δεν το καταλαβαίνετε
Πώς δεν το καταλάβατε εξ' αρχής
πως αυτός εκεί καταμεσής στο δρόμο
γεμάτος αίματα
είμ' εγώ.
Τι σημασία έχει που βρίσκομαι
εδώ ανάμεσά σας.
Δε βλέπετε που περιφέρω
το κομμένο μου κεφάλι...
Δε βλέπετε που κρατώ τη σφαγμένη μου
ψυχή στα χέρια...

Ναπολέων Λαπαθιώτης - Ήρθα...

Ήρθα να ιδώ τα σύννεφα και τα νερά
τ' αφρολουσμένα;
Τάχα με φέρανε για πόνο ή για χαρά
στον κόσμο εμένα;

Ήρθα χαμόγελα, λυγμούς, παρηγοριά
γύρω να στείλω;
Ήρθα να νιώσω τις δροσιές ή το βοριά,
θλιμμένο φύλλο;

Ήρθα να κράξω την πικρότατη επωδό:
"Είναι όλα πλάνη;"
Ήρθα το κύμα των ονείρων μου να δώ
πως θα πεθάνει;

Ήρθα να πλέξω αφρόπεπλους και ιδανικά;
Ήρθα να ψάλλω;
Ήρθα να χύσω λίγα κλάματα γλυκά
και τίποτ' άλλο!...

25.08.1907

Μανώλης Αναγνωστάκης - Ο Νεκρός Δεν Πέθανε Την Ορισμένη Ώρα

Μανώλης Αναγνωστάκης (Θεσσαλονίκη 1925 - Αθήνα 2005). Ιατρός, ακτινολόγος, ποιητής και δοκιμιογράφος.

Το ποίημα το ακούμε απ' τον έξοχο Φάνη Χηνά... Θυμίζω πάλι την ελαφρώς κακή ποιότητα του ήχου λόγω της παλαιότητας της ηχογράφησης αλλά και του μέσου που έγινε (κασέτα)... Απ' το προσωπικό μου αρχείο...

Κώστας Καρυωτάκης - Πρέβεζα

Φάνης Χηνάς. Προικισμένος ηθοποιός, αθόρυβος και ουσιαστικός. Γεννήθηκε το 1940 στην Μαραθιά Καρπενησίου. Αν και είχε μια αξιόλογη πορεία στο θέατρο και στον κινηματογράφο, δυστυχώς, το μεγάλο του ταλέντο δεν αξιοποιήθηκε όσο θα 'πρεπε...

Παρουσιάζει την εξής Φιλμογραφία

Une Balle Au Coeur (Μια Σφαίρα Στην Καρδιά) 1965, Μεγάλη Μου Αγάπη 1966, Εμείς Οι Αμαρτωλοί 1966, Το Πρόσωπο Της Μέδουσας 1966, Κοινωνία, Ώρα Μηδέν 1966, Βόρτεξ 1967, Μαντώ Μαυρογένους 1971, Αέρα Αέρα Αέρα 1972, Ναι, Μεν, Αλλά...1972, Ζήτημα Ζωής Και Θανάτου 1973, Μπορντέλο 1985, Αλταμίρα (μικρού μήκους) 1986, Knock Out 1986, Γκολφ Στρημ (μικρού μήκους) 1991...

Μοναχική φύση, τα τελευταία χρόνια υπέφερε από αλκοολισμό (όπως πολλοί, άλλωστε, διαλέγουμε τη δική μας μέθοδο αυτοκαταστροφής). Πέθανε το 1992 στο νοσοκομείο του Βόλου από εγκεφαλίτιδα. Η κηδεία του έγινε στη γενέτειρά του, το Καρπενήσι.

Σα φόρο τιμής στο πρόσωπο του διακεκριμένου ηθοποιού, το Δημοτικό Θέατρο Δάφνης (Ηλία Ηλιού & Ηλιουπόλεως 77), φέρει το όνομά του.

Τον ακούμε σε μια χαρακτηριστική, πιστή απαγγελία του ποιήματος "Πρέβεζα" του Κώστα Καρυωτάκη. Βρισκόταν, άλλωστε πολύ κοντά στον Ποιητή, λόγω ψυχοσύνθεσης... Προειδοποιώ για την ελαφρώς κακή ποιότητα του ήχου καθώς η ηχογράφηση έγινε πριν 20 περίπου χρόνια (απλά, τώρα έγινε η μετατροπή της κασέτας σε ψηφιακό ήχο). Απ' το προσωπικό μου αρχείο...

Σπυρίδων Βασιλειάδης - Τη Αποθανούση Νεανίδι Χ.Τ.

Γλυκεία κόρη, ερώτων θύμα,
ήδη κοιμάται υπό το μνήμα,
εις την γαλήνην.
Ην εν τω κόσμω καθείς ηρνήθη...
και εις του τάφου ηύρε τα στήθη
ήσυχον κλίνην!

Ήτον ως αύρα αβρά παρθένος,
και ήτον άγγελος τεθλιμμένος
του Παραδείσου.
Του Λαμαρτίνου ήτον η μούσα,
κι έκλινεν όπως αλλοφρονούσα
άνθος ναρκίσσου.

Το πρόσωπό της οτ' εθεώμην
έλεγον μήπως ετ' εκοιμώμην
και ονειρώττων.
Εις χώρας έτρεχον ουρανίας,
κι έβλεπον ένθους υπάρξεις θείας
εν μέσω φώτων!

Ελήθη τ' όνειρον και η πλάνη...
Τ' ωραίον ώρισται ν' αποθάνη
και ενεκρώθη!
Εις της φλογώδους κόρης το βίον
ο κόσμος ήτο στενόν κλωβίον,
πολλοί οι πόθοι.

Εις των ερώτων την τρικυμίαν,
ως εις της Σκύλλης την μελωδίαν
παρασυρθείσα,
ηύρε το ψεύδος χρυσής ελπίδος,
ηύρε το λύχνον της χρυσαλλίδος,
εκεί καείσα.

Ω, του Θανάτου άφευκτον χώμα,
το λυγερό της πρόσδεξαι σώμα
και κοίμισέ το.
Σφίγγε παρήγορον την αγκάλην,
και μετά τόσην ανεμοζάλην
ανάπαυσέ το!

Εις της παρθένου το μνήμα στήτε,
του κόσμου τούτου, ω συνοδίται,
ως εις μελέτην.
Μάρτυρος σήμα είναι γλυκείας,
βωμός αγάπης και συμπαθείας.
Υμνήσατέ την!


ΣΧΟΛΙΟ: Το ποίημα το έγραψε ο μεγάλος ρομαντικός Ποιητής τον Ιούλιο του 1865 για μια νεαρή κοπέλα που είχε πεθάνει τότε, με αρχικά Χ.Τ. Ειδικά για την 3η στροφή, δεν ξέρω τι λόγια να βρω να τη σχολιάσω, αλλά και για να μην επαναλάβω όλο το ποίημα, κλείνω με τον τελευταίο του στίχο: Υμνήσατέ την!

Ένα, πραγματικά, έξοχο δείγμα ρομαντισμού απ' το Σπυρίδωνα Βασιλειάδη, που κι αυτός, όπως και η ηρωίδα του στο ποίημα, στάθηκε άτυχος στη ζωή, αφού πέθανε σε πολύ νεαρή ηλικία, κοντά στα τριάντα του χρόνια...

Διάττων Αβρός

Σπυρίδων Βασιλειάδης - Εικόνες

Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1845. Σπουδασε νομικά και αναγορεύτηκε διδάκτωρ το 1868. Το πάθος του για τη λογοτεχνία ήταν απέραντο. Μολονότι το επάγγελμα του δικηγόρου τον απασχολούσε πολύ - ήταν αναγκασμένος να κερδίζει χρήματα για να ζει - κατόρθωνε να ξεκλέβει τον καιρό που χρειαζόταν για να δημιουργήσει μέσα σε ελάχιστα χρόνια, ένα έργο ογκοδέστατο.

Η συγγραφική του εργασία, πεζή και έμμετρη, κράτησε γύρω στα 8 χρόνια. Το 1874 έφυγε άρρωστος στο Παρίσι, όπου και πέθανε τον ίδιο χρόνο. Κηδεύτηκε στην Αθήνα, μέσα σ' ένα πρωτοφανές πένθος!

Θαμώνας βιβλιοπωλείων, μέλος διαφόρων φιλολογικών συλλόγων, συνιδρυτής του "Παρνασσού", χαρακτηριζόταν από ένα έντονα ανήσυχο πνεύμα. Ίδρυσε, επίσης, και τη "Σχολή Απόρων Παίδων".

Υπήρξε χαρακτηριστικός τύπος για την εποχή του. Ήταν κομψός και συμπαθής. Ωστόσο, απ' το πρόσωπό του δεν έλειψε ποτέ η σκιά της μελαγχολίας και όλο του το έργο είναι διαποτισμένο από απαισιοδοξία.

Έργα του: Ποίηση (Εικόνες Και Κύματα, Έπεα Πτερόεντα, Παντοίαι Ποιήσεις), Πεζά (Οι Σκοτεινοί Έρωτες, Το Χρυσίον, Η Λουομένη Ρωμαία, Αι Αδελφαί Του Βορρά, Ηχώ Και Νάρκισσος, Ευρώπη, Μια Μητέρα), Κριτικά, Μεταφράσεις, Θεατρικά (Γαλάτεια, Χίμαιρα, Σκύλλα, Αλέξανδρος Υψηλάντης, Διός Έρωτες, Αμάλθεια, Οι Καλλέργαι, Λουκάς Νοταράς, Θάνος Καλλισθένης, Ή Έγγαμος Ή Αυτόχειρ), Διάφορα (Επιφυλλίδες, Λόγοι, Καλλιτεχνικά).

Όλο του το έργο αυτό τυπώθηκε σε 4 τόμους κάτω απ' το γενικό τίτλο "Αττικαί Νύκτες" (1873 - 1874). Απ' όλη αυτή τη συγγραφή, να σημειωθεί πως "Οι Καλλέργαι" όταν παίχτηκαν συγκλόνισαν την Αθήνα κι η "Γαλάτεια" είχε προκαλέσει φρενίτιδα ενθουσιασμού. Ο Βασιλειάδης ήταν για την εποχή του ένας λογοτέχνης που χειροκροτήθηκε όσο κανένας άλλος. Υπήρξε ο κορυφαίος ρομαντικός, τότε που ο Ρομαντισμός ήταν λογοτεχνικό κίνημα στην Ελλάδα.

Ήταν στενός φίλος του Δημήτρη Παπαρρηγόπουλου, σε τέτοιο, μάλιστα, βαθμό, που οι σύγχρονοί τους, τούς αποκαλούσαν Διόσκουρους. Έγραψαν στην καθαρεύουσα κι υπήρξαν και οι δύο οι τελευταίοι θερμοί υποστηρικτές της...

Εικόνες

Όταν προβάλλ' εις το βουνό η συμπαθής Σελήνη
και, ως λυχνία εις ειρκτήν, παρήγορον φως χύνει,
ποθώ λαμπρά ερείπια και σκιαυγείς ερήμους
μονήρης να αφήνομαι εις ρεμβασμούς πενθίμους.
Τι είμαι δε γνωρίζω.
Και ως εις σκότη άλυτα, σκιά κι εγώ γυρίζω...

Πως δυστυχών ο άνθρωπος κι εμπόλεμος πλανάται;
Αφού να σβήνει πέπρωται, τάχα προς τι γεννάται;
Που τρέχει; Πως ο δίκαιος κακούται και οιμώζει,
ενώ καρδία πονηρά και χαίρει και δεσπόζει;
Χριστέ εδώ κατέβης;
Περίμενε τον στέφανον του πόνου και της χλεύης!

Ω, τις ποτέ την πλάκα του νεκρός θα ανασείσει,
και τις θνητός της πλάσεως το αίνιγμα θα λύσει;
Χωρίς ελπίδα εις τη γην, χωρίς σκοπόν πλανώμαι,
και αν πετώ, ως πύραυλος, το σύμπαν να θεώμαι,
ουδέν ανακαλύπτω.
Και προς τη γην βαρύθυμος, αστήρ διάττων πίπτω.

Παιδίον ότε έπαιζον σκιρτών και αμερίμνως,
ήμην διάπυρος χαρά και των ελπίδων ύμνος.
Και ήτον η καρδία μου χαρίεσσα και λεία,
ως προσγελά εις της αυγής το μέτωπον αιθρία.
Αλλ' ήδη, μαύρα νέφη
ο λογισμός τας αλγεινάς εικόνας μου συστρέφει.

..........................................................

Και τι δεν είναι άδικον και φρούδον και απάτη.
Υπό το ρόδον τ' ανθηρόν η έχιδνα φυλάττει,
υπό ωραίον πρόσωπον καρδία μαύρη πάλλει...
Δόξα, τιμή αβέβαια, γέλωτες, πλούτη, κάλλη,
τα πάντα ψεύδος είναι,
και μόνο είναι αληθή ο τάφος κι οι οδύναι!


ΣΧΟΛΙΟ:

...ποθώ λαμπρά ερείπια και σκιαυγείς ερήμους
μονήρης να αφήνομαι εις ρεμβασμούς πενθίμους.

Μα τι Ποίηση είναι αυτή! Μπορεί να γράφτηκε γύρω στα 1870 αλλά τη βρίσκουμε ακόμα μπροστά μας! Επιτέλους, φεύγει ένα μεγάλο φορτίο πια από πάνω μου, ένα φορτίο που το κουβαλάω εδώ και 25 χρόνια, τότε που οι "Αττικαί Νύκτες" ήρθαν στα χέρια μου, κι έτσι έμαθα για το Βασιλειάδη και το έργο του. Από τότε μου δημιουργήθηκε η υποχρέωση κάποτε να τον δημοσιοποιήσω. Το έκανα για πρώτη φορά με το βιβλίο μου "Χρώμα Ανεξίτηλο" το 1994, το κάνω και τώρα...

Διάττων Αβρός

Αλέξανδρος Μπάρας - Τα Εσπέρια

Ο Αλέξανδρος Μπάρας (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Μενέλαου Αναγνωστόπουλου) γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1906 και πέθανε στην Αθήνα το 1990. Στα εφηβικά του χρόνια μετά τη Μικρασιατική καταστροφή έζησε για περισσότερο από δυο χρόνια στο Κάιρο της Αιγύπτου κοντά σε συγγενείς του. Γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς όμως να αποφοιτήσει ποτέ. Εργάστηκε για τριανταπέντε χρόνια ως υπάλληλος του Διπλωματικού Σώματος στο ελληνικό προξενείο της Κωνσταντινούπολης και από το 1966 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Κατά τη διάρκεια της ζωής του ταξίδεψε ανά τον κόσμο.

Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε με δημοσιεύσεις ποιημάτων σε εφημερίδες του Καΐρου και της Κωνσταντινούπολης. Το 1929 έγινε γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους με τη δημοσίευση στο περιοδικό Αλεξανδρινά Γράμματα του ποιήματος "Η Κλεοπάτρα, η Σεμίραμις και η Θεοδώρα", που θεωρήθηκε πρωτοποριακό για εκείνα τα χρόνια. Συνεργάστηκε επίσης με διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής του.

Το κύριο μέρος του έργου του Αλέξανδρου Μπάρα, αφορά Ποίηση, Πεζογραφία και Μεταφράσεις, αλλά ασχολήθηκε ακόμα με την αρθρογραφία και την ταξιδιωτική λογοτεχνία. Οι μελετητές της νεοελληνικής λογοτεχνίας τοποθετούν το έργο του στο μεταίχμιο ανάμεσα στη μεσοπολεμική και τη νεώτερη ελληνική ποίηση, η οποία συνδυάζει επιρροές από την ειρωνεία του Καβάφη, τον κοσμοπολιτισμό του Κώστα Ουράνη, το πικρό χιούμορ του Καρυωτάκη και τις τάσεις της γαλλικής συμβολιστικής ποίησης.

Εργογραφία

Ι. Ποίηση

Συνθέσεις, Βιβλίο πρώτο, έκδοση 1933.
Συνθέσεις, Βιβλίο δεύτερο, έκδοση 1938.
Συνθέσεις, Βιβλίο τρίτο, έκδοση 1953.
Ποιήματα 1933-1953, έκδοση 1953, και 1954.
Συνθέσεις, Βιβλίο τέταρτο, έκδοση 1973.
Άθροισμα, Ποίηση 1933 - 1983, έκδοση 1983.

ΙΙ. Πεζογραφία

Φάσεις (αφηγήματα) 1978.

ΙΙΙ. Μεταφράσεις

Όρχαν Βελή, Είκοσι ποιήματα μεταφρασμένα από τον Αλέξανδρο Μπάρα, 1954.
Μπωντλαίρ, 16 ποιήματα, 1970.
Ρεμπώ, Μεθυσμένο καράβι, 1970.
Αραγκόν, Τα μάτια της Έλσας, 1970.
Προσεγγίσεις στη γαλλική ποίηση, 1986.

(πηγή http://artacthellas.blogspot.com)


Τα Εσπέρια

Βράδυ...

Στα ελαιώδη νερά του λιμανιού,
μετακινείται κύκνεια
ένα μεγάλο πλοίο,
μετακινείται παίρνοντας
κατεύθυνση προς τ' ανοιχτά,
μ' εκείνο το περιφρονητικό του μεγαλείο
των μακρινών αναχωρήσεων...

Κι ίσως δεν είναι πλοίο,
ίσως είναι το παν που φεύγει,
όλα που φεύγουν. Όλα!

Διάττων Αβρός - Του Έρωτα Η Μέθη

Κόρη αφέθη...
ξεχύθη σα μέθη.
Πού να πηγαίνει;

Τρέχει ακόμα.
Τ' άλικο είδα στόμα.
Ω, φιλημένη!

Πόσ' η χαρά της!
Είν' η πρώτη φορά της;
Πλέρια το δείχνει.

Θα ξαποστάσει;
Ακολουθώ με βιάση.
Μεστά τα ίχνη.

Όνειρο κι αυτό!
Τι να κρύψω; Να κρυφτώ;
Έρωτα στέψη!

Αιθέριο κορμί!
Απ' την πρώτη στιγμή
έχω πιστέψει!

Ίριδες κήποι.
Λησμονιέται η λύπη,
τώρα οι πόθοι!

Άνθη σκορπάει,
καρδιά που αγαπάει,
κόρη που νιώθει.

Γράφω μια λέξη.
Αχ, πώς να την προσέξει!
Τρέμω εντός μου.

Κι όλο απλώνει,
ομορφιά που τυφλώνει.
Χάνω το φως μου!


              Φλεβάρης 2009

Διάττων Αβρός - Το Σιωπηλό Βλέμμα Του Φεγγαριού

Καθόταν εκεί
κι οι άλλοι πήγαιναν και τον ρωτούσαν.
Στους πολλούς που δεν ήξεραν,
τους προσδιόριζε την ταυτότητά τους
και τους εξηγούσε το ρόλο τους.
Στους λίγους που ήθελαν να μάθουν,
τους μιλούσε για το σιωπηλό βλέμμα του φεγγαριού.

Όταν τον ρωτούσαν ποιος είναι,
δεν τους έλεγε τ' όνομά του.
Αποσυρόταν διακριτικά
κι επέστρεφε πάντα μετά από λίγο

για να συνεχίσει το έργο του...


                                                        Απρίλης 1997

Βύρων Λεοντάρης - Απόσπασμα ΙΙ

Είπα να ομολογήσω πια κι εγώ τον εφιάλτη μου
να ξεμπερδεύω μ' όλ' αυτά
να πάρουνε τον προβολέα απ' τα μάτια μου
να μου δώσουν νερό και τσιγάρο
να μου επιτρέψουνε χαρτί και μολύβι
να συνεχίσω την ποίηση...

- Την ποίηση είπες ; Ασφαλώς θα σου χρειάζονται εικόνες
κι εμένα το μυαλό μου είναι άδειο δωμάτιο

Ξεκρεμασμένα τα παράθυρα απ' τους τοίχους
γύμνια και γύμνια
και στιλπνό μαρτύριο
- Σκέπασε τούτα τα σημάδια απ' τα καρφιά που με τρελαίνουν
ή κρέμασε ξανά φωτογραφίες, πορτρέτα... - και γιατί πορτρέτα ;
σάρκες, καλύτερα, σπλάχνα, κομμένα μέλη, αναθήματα,
ότι επιτέλους μας πονάει στ' αλήθεια
κι όχι να παίζουμε αδιάκοπα τα αινίγματα

- Περίμενα πως θα ήσουνα πιο δυνατός...
Πιο δυνατός... Θεέ μου, από τι ;

...και το κορμί όλο και χαμήλωνε το φως του
και το κορμί χαμήλωνε το φως του
χαμήλωνε το φως του


ΣΧΟΛΙΟ: Πέρα απ' την αρνητική κριτική που έχει γράψει ο Λεοντάρης - και τον μέμφομαι γι' αυτό - για τον Καρυωτάκη, η επίδραση που έχει δεχτεί απ' αυτόν είναι εμφανής. Ο πρώτος στίχος εδώ (για όσους γνωρίζουν καλύτερα) το δηλώνει ξεκάθαρα...

Βύρων Λεοντάρης - Απόσπασμα

Γεννήθηκε στη Νιγρίτα της Μακεδονίας το 1932. Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Σάμο, από όπου καταγόταν, και το 1939 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1952 - 1956) και εργάστηκε ως δικηγόρος.

Στο χώρο της λογοτεχνίας ασχολήθηκε κυρίως με την ποίηση. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1954 με την ποιητική συλλογή Γενική Αίσθηση. Ακολούθησαν τα ποιητικά βιβλία Ορθοστασία 1957, Η Ομίχλη Του Μεσημεριού 1959, Ανασύνεση 1962, Ψυχοστασία 1972, Μόνον Δια Της Λύπης 1976, Ψυχοστασία (συγκεντρωτική έκδοση) 1983, Εκ Περάτων 1986, Εν Γη Αλμυρά 1996 (κρατικό βραβείο ποίησης), Έως...2003.

Δημοσίευσε επίσης κριτικά δοκίμια, μεταξύ άλλων: Η Ποίηση Της Ήττας 1983, Καβάφης Ο Έγκλειστος 1983, Δοκίμιο Υπεράσπισης Του Ποιητή Έναντι Της Ποίησης 1983, Γραφή Και Βιβλίο 1990 κ.α.

Το έργο του τοποθετείται στο χώρο της μεταπολεμικής ελληνικής ποιητικής γενιάς. Ποιητής, κατ' εξοχήν στοχαστικός αλλά και βαθύτατα "ηθικός", με ισχυρές πολιτικές και κοινωνικές πεποιθήσεις. Δεν έπαψε ν' αναζητεί το νόημα της ποίησης σε έναν κόσμο διαψεύσεων και ματαιώσεων, όπου τα πάντα εκπίπτουν και χρεοκοπούν διαρκώς, συμπεριλαμβανομένης της ιδεολογίας αλλά και αυτής της ίδιας της γλώσσας. Όπως ο ίδιος γράφει, είναι ο "ποιητής μιας ποίησης που δεν μπορεί να υπάρξει", αυτός "που πεθαίνει μέσα στα μαύρα σύμφωνα". Μόνη παρηγοριά του ποιητή να μετρά την ακυρωμένη του ύπαρξη με λέξεις, λέξεις που, με ενσυνείδητο πλέον αυτοσαρκασμό, αναγγέλλουν την επερχόμενη, αναπόδραστη σιωπή.

Συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά. Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, αγγλικά και τουρκικά. Eίναι παντρεμένος με την ποιήτρια Zέφη Δαράκη.

Απόσπασμα

Α, πόσα χρόνια η πόρτα ήταν μισάνοιχτη
πόσον καιρό το τρίξιμό της ασταμάτητο
κι εσύ δεν το 'νιωθες - έκανες πως δεν το 'νιωθες... -
ψευτοπιστεύοντας και ψευτοαντέχοντας
το τίποτε της ζωής

Δεν είμαστε παρά τριγμός
το φρικαλέο τρίξιμο του εν αυτοίς χαμόγελου
το τρίξιμο της κλίνης του έρωτα
και του ξυλάρμενου του καραβιού
που μας τραβάει στα σκότη
το τρίξιμο των λέξεων
στο έλεος του κενού
Γιατί, ότι μας δόθηκε, δεν ήταν παρά μόνο
η στέρηση
κι η απώλεια

Διάττων Αβρός - Το Κλάμα Των Γελωτοποιών

Κλειστήκαμε στο δωμάτιο
με τους γελωτοποιούς.
Κοιταχτήκαμε.

Ξέσπασαν σε κλάματα.


                    Γενάρης 1999

Διάττων Αβρός - Τα Απρόβλεπτα Των Αγαλμάτων

Είχαμε μαζευτεί όλοι. Δεν είμαστε πολλοί.
Ξαφνικά ακούσαμε ένα περίεργο θόρυβο.
Μερικά δυνατά τριξίματα
κι ύστερα . . . σαν κάποιος να τρέχει.
Αμέσως σηκωθήκαμε όλοι να δούμε
κι αντικρίσαμε κάτι απρόβλεπτο.
Ένα άγαλμα είχε φύγει απ' τη θέση του
κι έτρεχε απεγνωσμένα!
Ώσπου έφτασε μπροστά μας.
-"Ω, εσείς! . . ." είπε μόλις μας είδε
κι αυτή τη φορά η έκπληξη ήταν δική του.

Ήσυχα ήσυχα τότε γύρισε στη θέση του.


                                          Γενάρης 1997

Διάττων Αβρός - Παρομοίωσις

Μοιάζω μ' εκείνο το μανιώδη πιανίστα
που έπαιζε ακατάπαυστα πιάνο
στο βυθό της θάλασσας.
Κι όταν κάποτε αποφάσισε να σταματήσει
και να σηκωθεί απ' το πιάνο, δοκίμασε
τη μεγαλύτερη έκπληξη στη ζωή του!
Τα δάχτυλά του

είχαν γίνει πλήκτρα

και δε μπορούσε να φύγει πια...


                                                        1985

Θανάσης Κωσταβάρας - Η Αναχώρηση

Ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς ο Θανάσης Κωσταβάρας, γεννήθηκε το 1927 στην Ανακασιά του Βόλου, όπου πέρασε τα παιδικά και μαθητικά του χρόνια. Σε ηλικία δεκαπέντε χρόνων, ως Επονίτης, προσχώρησε στον ΕΛΑΣ. Το 1944 τραυματίστηκε σε μάχη με τους Γερμανούς. Με το τέλος του πολέμου ήρθε στην Αθήνα και γράφτηκε στην Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1946. Ωστόσο, η αγωνιστική του δράση συνεχίστηκε (και στον εμφύλιο). Το Νοέμβριο του 1948 εκτοπίστηκε στη Μακρόνησο, όπου παρέμεινε τέσσερα χρόνια. Με την απόλυσή του ολοκλήρωσε τις σπουδές του και ξεκίνησε να εργάζεται ως οδοντίατρος.

Στο χώρο της λογοτεχνίας παρουσιάστηκε το 1956. Έγραψε αρκετές ποιητικές συλλογές, όπως: "Αναζήτηση" 1956, "Αναβίωση" 1957, "Έξοδος" 1957, "Κοντσέρτο Για Κυκλάμινα Και Ορχήστρα Ωρών" 1958, "Ρωμαίικη Σουίτα" 1959, "Ο Γυρισμός" 1962, "Κατάθεση" 1965, "Συμπληρώματα" 1970, "Δώδεκα Ερωτικά" 1971, "Ο Μουγγός Τραγουδιστής" 1982, "Ιστορήματα" 1985, "Τα Ερωτικά" 1986, "Ο Φόβος Του Ακροβάτη" 1989, "Κήποι Στον Παράδεισο" 1990, "Στο Βάθος Του Χρώματος" 1993, "Το Ημερολόγιο Της Αυριανής Εξορίας" 1995, "Η Μακρινή Άγνωστη Χώρα" 1999, "Οι Μεταμορφώσεις Των Κήπων" 2003, "Χαιρετισμοί" 2006 (εκτός εμπορίου, αφιερωμένη στην απώλεια της γυναίκας του, δοκιμιογράφου Αγγελικής Κωσταβάρα, με την οποία είχε αποκτήσει έναν γιο) και η τελευταία, μεταθανάτια, "Της Μοναξιάς Και Της Λύπης" 2007 (ιδιωτική έκδοση). Να σημειωθεί πως το 1986 ο Κωσταβάρας τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης, μια περγαμηνή που ο ίδιος αποποιήθηκε!

Έγραψε επίσης δοκίμια, διηγήματα (τις συλλογές "Το Ρήγμα" 1966 και "Ο Λάκκος" 1972), θεατρικά έργα ("Το Φαγκότο Ή Το Τραγικό Τέλος Του Νικηφόρου Φωκά", "Η Ηρωική Ζωή Του Π. Ν. Πάστη" και "Τα Ιερά Και Τα Όσια"). Στη συνολική του λογοτεχνική διαδρομή, ξεκίνησε απ' τον αρχικό ενθουσιασμό, τις προσδοκίες και τη βεβαιότητα και σταδιακά πορεύτηκε προς την αμφιβολία και τον συγκρατημένο πεσιμισμό. Έργα του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γαλλικά, πολωνικά και γερμανικά. Πέθανε στην Αθήνα στις 19 Οκτωβρίου 2007 από καρδιακή προσβολή που υπέστη σε έκθεση ζωγραφικής. Ηταν μέχρι το τέλος παρών, ενεργός και μάχιμος.


Η Αναχώρηση

Ένας ένας λοιπόν φεύγουμε.
Σαν να ξυπνάμε από ασυνήθιστο όνειρο.
Σαν, ξαφνικά, να έχουμε βγάλει φτερά.

Μπαίνουμε σε άλλους ουρανούς.
Περνάμε άλλες θάλασσες.

Πάμε να συναντήσουμε τους χτεσινούς μας φίλους.

Μέσα από μαγικά τοπία
προχωρούμε συντροφιά με τ’ αγρίμια του δάσους.
Τρυγάμε τους καρπούς από άγνωστα Παραδείσια δέντρα.
Ανοίγουμε την αγκαλιά σε άλλους, ξεχασμένους ανθρώπους,
μιλάμε με τα πουλιά.

Ζούμε μιαν άλλη αίσθηση του χρόνου.
Σε πανηγύρια ξέφρενα
μεθάμε με δυνατά ποτά από εξωτικά αποστάγματα.
Καπνίζουμε τσιγάρα σέρτικα με ονειρικά χαρμάνια.
Κι απ’ την άλλη
ακούμε τη Μητέρα να μας φωνάζει με το πρώτο μας όνομα.
Γέρνουμε πάνω σε φύλλα, στρωμένα από χλοερά παραμύθια.
Γινόμαστε πάλι παιδιά.

Κι απαλλαγμένοι από το βάρος της χτεσινής ματαιότητας
για πρώτη φορά αισθανόμαστε ελεύθεροι.
Ελεύθεροι από κάθε είδους ιδιοτέλεια.
Από τον προαιώνιο φόβο
αυτό προπάντων: Για πάντα
Ελεύθεροι.