ΙΙΙ
Βλέπω τους ανθρώπους να παίρνουν φόρα, να τρέχουν και να πέφτουν μέσα στη λάσπη. Το να προσπαθήσεις να τους αποτρέψεις, η απλώς, να τους πεις να μην το κάνουν, είναι σα να τους απειλείς την ίδια τους τη ζωή!
Άλλοτε πάλι κάνουν άλλο, λίγο διαφορετικό. Σπρώχνει ο ένας τον άλλο να πέσει μέσα κι ύστερα τον περιμένει ανυπόμονα να βγει για να τον σπρώξει να πέσει κι ο ίδιος στη λάσπη. Αφού μείνουν για πολλή ώρα μέσα στο «φυσικό τους περιβάλλον», στο τέλος βγαίνουν όλοι μαζί έξω και με μικρά πηδηματάκια χαίρονται τον ήλιο, τη φύση, τη ζωή. Κινήσεις αέναες, αναλλοίωτες, μα πάντα, πάντα ταυτισμένες με την ίδια τους την ύπαρξη.
Τους εμπνέουν τα μεγάλα θέματα. Μοχθούν πώς να εξυψώσουν κάθε τι συμβατικό απ' την καθημερινότητα και να εξαλείψουν κάθε μορφής διέξοδο κι ανάταση προς την ποιότητα. Συνειδητά ρηχοί, μένουν στην επιφάνεια που τους προσφέρει το αποτέλεσμα, κι εντυπωσιάζουν με την ανικανότητά τους, κυρίως την αδιαφορία τους, να προσεγγίσουν την αιτία.
Τους αρέσει να τραγουδούν. Και ν' αλλάζουν τραγούδια. Κάθε φορά κι άλλο τραγούδι, άλλο τραγούδι, τα λόγια μόνο αλλάζουν, μα το τραγούδι ακούγεται πάντα φτηνό... φτηνό, ασήμαντο κι απαίσιο, με όλη την απέχθεια και την αηδία που μπορεί να αντληθεί απ' το εννοιολογικό περιεχόμενο των λέξεων αυτών.
Για να συννενοηθώ μαζί τους θα πρέπει να ταπεινώσω την ύπαρξή μου όπως κι αν εκφράζεται αυτή. Για να συννενοηθώ μαζί τους θα πρέπει πρώτα να μιλήσω στη δική τους γλώσσα, θα πρέπει πρώτα να βελάσω!... συμπεριφορά απ' την οποία με χωρίζουν χιλιομετρικές αποστάσεις. Καθώς λοιπόν μου είναι αδύνατο να ταιριάξω μαζί τους, αλλά και να κάνω οτιδήποτε άλλο, ρίχνω διαρκώς τα φύλλα μου, αντιμετωπίζοντας τη χλεύη του εαυτού μου!...
Δεκέμβρης 1988
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου