Γιώργος Σταυρόπουλος - Κρυφά Μηνύματα

Μας θλίβουνε τα πράγματα που σβήνουν
σαν άνθος που σκορπούν τα πέταλά του.
Μας θλίβουν με τα δάκρυά τους που κλείνουν
τον πόνο και τη σκέψη του Θανάτου.

Το κοκκινάδι, το κροκάτο ξέφτι
σβήνουν στο φλούδι, αργά τα φύλλα ρεύουν.
Κίτρινος ο καρπός, μια νύχτα πέφτει.
Τα υγρά, γαλάζια μάτια βασιλεύουν.

Λίγο πάντα χαιρόμαστε τα τόσα
πλάσματα όπου η γης κι ο αιθέρας βγαίνει
και βγαίνουν με τα θλιβερά, τα εφήμερα, όσα
μοίρα πικρή, ακατάλυτη βαραίνει.

Κι όμως απ' τα φύλλα που σαπίζουν,
κι απ' το νεκρό πουλί μες στη φωλιά του,
δεν είναι κάποια πράγματα π' αγγίζουν
βαθύτερα απ' τη σκέψη του Θανάτου;