Καλωσήρθατε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα του Διάττοντα Αβρού. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε έργα του ίδιου (οι ποιητικές συλλογές αναφέρονται στη δεξιά πλευρική στήλη) αλλά και άλλων δημιουργών. Σε περίπτωση που θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί του (π.χ. για να πείτε απλά τη γνώμη σας ή για να δημοσιεύσετε κάποιο κείμενό σας), μπορείτε να συμπληρώσετε τη φόρμα επικοινωνίας στη οριζόντια μπάρα του μενού ή να στείλετε μήνυμα στο e-mail που αναγράφεται δεξιά. Καλές σας αναγνώσεις...
Σημείωση: Δυστυχώς ένα (πολύ) μικρό μέρος του συνολικού αριθμού ποιημάτων έχει ανέβει μέχρι στιγμής κι απ' αυτά τα ποιήματα λίγα έχουν την οριστική μορφή τους (τα περισσότερα δεν έχουν ακόμα υποστεί την τελική επεξεργασία)... Το Blog εδώ και πολύ καιρό είναι παροπλισμένο...
Μοιάζω μ' εκείνο το μανιώδη πιανίστα
που έπαιζε ακατάπαυστα πιάνο
στο βυθό της θάλασσας.
Κι όταν κάποτε αποφάσισε να σταματήσει
και να σηκωθεί απ' το πιάνο, δοκίμασε
τη μεγαλύτερη έκπληξη στη ζωή του!
Τα δάχτυλά του
είχαν γίνει πλήκτρα
και δε μπορούσε να φύγει πια...
1985
8 σχόλια:
Μαρεσει που δεν με προλαβαινες...
Εγω που να σε προλαβω που βαζεις 5-6 εγγραφες τη μερα? :)
Το ποίημα είναι υπέροχο!
Η Ταύτιση θα το έλεγα εγώ...
Καλησπέρα!
O βυθός, ε;
Το καταλληλότερο περιβάλλον για να βρει κανείς τον εαυτό του...και κυρίως να τον διαφυλάξει...
Ατμοσφαιρικό το ποίημα, Διάττοντα,σαν παραμύθι...
Συμβολικό σαν παραβολή...
Μπράβο!
Καλό βράδυ να έχεις...
... Και τότε δεν χρειαζόταν καν το πιάνο... ριγούσε νότες απο το είναι του...
Θα συμφωνήσω για την 'Τάυτιση" του ταιριάζει και πράγματι είναι υπέροχο...
Καλό βράδυ
Συμφωνώ με την άποψή σας για το "Ταύτιση" ("Ταύτισις" θα το έβαζα εγώ). Αλλά επιμένω στον παρόντα τίτλο, καθώς, όταν είχε γραφτεί (1985), τα πάντα είχαν επενδυθεί στο "μοιάζω με..." (σκοπός του ποιήματος κ.α.). Όπως και να 'χει, σας ευχαριστώ ολόψυχα για τη συμμετοχή σας...
Παραβολικό !
Τελικά ο πιανίστας διάλλεξε να παίξει στο πιό οικείο χώρο του κι η αδυναμία του να ξεφύγει δεν ήταν ''αδυναμία''....,απεναντίας ,βρήκε τον κόσμο του κι έγινε ένα μ'αυτόν
"....και καταντά το αύριο,σαν αύριο να μη μοιάζει..."
............................
Ο παραπάνω στίχος του Καβάφη ήρθε αυθόρμητα στο μυαλό μου λίγο πριν παραιτηθώ από τη προσπάθεια της "μετάφρασης". Σωστή ή λάθος η προσέγγισή μου..λίγη σημασία έχει..Η ερμηνεία ενός ποιήματος δεν είναι πάντα η ίδια από όλους ούτε απαραίτητα με αυτή του δημιουργού.Αλλωστε αυτό είναι και το μεγαλείο της ποίησης.
καλή σου νύχτα..
Χριστίνα
Σβήσε το φως
κάθε απόχρωση φωτός εξαφάνισέ την..
Μέσα σ'αυτόν τον αμφίβολο κόσμο
τι χρειάζονται οι κραυγές της αλήθειας?
Μέσα σ'αυτόν τον κόσμο ,
που πάνω του κρέμεται πάντα ένας πόλεμος...,ρίξε το φως σου αλλού !
Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι
, είμαστε σκιές εαυτών που ποτέ
δεν μπορέσαμε να φτάσουμε...
-Χωρίς φωνή ,χωρίς φως, κοιτάζοντας κατάματα τον ορίζοντα μου,γράφω πάνω στην πλάκα της ύπαρξης μου ,'' Φτάνει μόνο η αγάπη για να μετρήσει ένα κομμάτι ελπίδας ...( ????) ''
Δημοσίευση σχολίου