Καλωσήρθατε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα του Διάττοντα Αβρού. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε έργα του ίδιου (οι ποιητικές συλλογές αναφέρονται στη δεξιά πλευρική στήλη) αλλά και άλλων δημιουργών. Σε περίπτωση που θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί του (π.χ. για να πείτε απλά τη γνώμη σας ή για να δημοσιεύσετε κάποιο κείμενό σας), μπορείτε να συμπληρώσετε τη φόρμα επικοινωνίας στη οριζόντια μπάρα του μενού ή να στείλετε μήνυμα στο e-mail που αναγράφεται δεξιά. Καλές σας αναγνώσεις...
Σημείωση: Δυστυχώς ένα (πολύ) μικρό μέρος του συνολικού αριθμού ποιημάτων έχει ανέβει μέχρι στιγμής κι απ' αυτά τα ποιήματα λίγα έχουν την οριστική μορφή τους (τα περισσότερα δεν έχουν ακόμα υποστεί την τελική επεξεργασία)... Το Blog εδώ και πολύ καιρό είναι παροπλισμένο...
Ζούμε ένθεν του Θανάτου, ξεχασμένοι
στα πίσω δωμάτια εγκαταλειμμένων σπιτιών
και δε μας αναζήτησε κανείς.
Μόνο η Λήθη, που είχε φωλιάσει εκεί μέσα,
μόνο αυτή μας αγάπησε. Τα χείλη μας,
το δικό της φιλί γνώρισαν μόνο
(το πλέον πικρό).
Κι έτσι ζούμε ακόμα,
ζούμε ακόμα, ξεχασμένοι.
Ένδακρεις όλοι.
Γενάρης 1994
5 σχόλια:
Διάττων,
Συγχώρεσε την αφέλεια μου για το προηγούμενο μου σχόλιο... σήμερα συνειδητοποίησα την πραγματικότητα ανατρέχοντας στην ετικέτα Διάττων ποίηση...
Μπράβο βρε Φίλε, χαίρομαι διπλά...
Καλό βράδυ
Διαβάζοντας τη ''Λήθη'' , 5-6 φορές...σκεύτηκα το ''ΘΑ-ΝΑΤΟΣ'', κι είναι κι αυτό μια συνέχεια θαρρώ...στο Α-ΛΗΘΗ-Α !( Λήθη)
Μόνο η αλήθεια είναι ζωή κι ελευθερία!
Η λήθη είναι ένα πικρό ''ψέμμα'',ο θάνατος!
'Οντως ζούμε μέσα στο θάνατο ξεχασμένοι σ'ένα ψεύτικο κόσμο ,φιλώντας κάθε μέρα τη λήθη και τη λησμονιά...για πολλά και σημαντικά πράγματα ...
ΕΥΓΕ σου , με προβλημάτισες ...μ'έβαλες να σκευτώ τη ζωή και το θάνατο απ΄ άλλη οπτική...
Φίλε Διάττοντα...
...ένδακρεις όλοι...
Χαίρομαι πολύ που με φέρνεις εδώ!...
...Ναι...Ζούμε ένθεν του Θανάτου...
Σου στέλνω ολόκληρο το ποίημά μου Μοναξιά, γιατί αυτό πυ διάβασες ήταν αποσπασματα:
Αρκετά μικρά
Στεγνά,
άδεια.
Σπίτια άδεια.
Κρύα – όχι φυλακές
Μαύρα,
ίδια νύχτα – όχι νύχτα
Ύλη σκοτεινή,
συμπαντική ύλη
Διερευνητέα υπόθεση
παρελθούσης σελίδας.
Κι ίσως,
όχι σελίδας• εποχής,
περιόδου χρονικής,
ανάσας• μήτρας ανέμων,
κλάμα μωρού κι ίσως,
όχι μωρού• προγόνου ποιητή –
Ορατών τε πάντων τε
αοράτων
Απελθόντων αυτού
άναρθρων ήχων.
Κεφάλαιον πρώτον
Ετέλευσεν.
Κι έπειτα,
γύρισε σελίδα.
Δος μοι πα στω και
τα γαν κινήσω.
Κινούμενη άμμος
Γη – σφαίρα στην καρδιά μου
Στη μέση, ανάμεσα στις
θεωρίες•
αγχόνη
Μαύρη,
ίδια νύχτα,
θανατερή
Όχι επίπεδη Γη - σφαιρική•
ύδωρ, πυρ, αήρ, χους.
Γιγάντων γη, αγχόνη, πυγμή
Εναλλασσόμενα ρεύματα
ακρωτηριάζουν σκέψεις.
Μετά
μικρά,
αρκετά στεγνά, στενά,
όχι φυλακές,
μαύρα,
σκοτεινή ύλη. Αχ! Είπαν,
ορίστηκε κι αυτή.
Τόσο άδεια,
τόσο άδεια τα σπίτια μας.
Σα να έφθασε το πλήρωμα
του χρόνου
Το πλήρωμα
στη βάρκα του κάπταιν Τζων
ξερνοβολούσε χολή
μέσα στο ξένο
του τριγώνου των Βερμούδων!
Μια Καλημέρα εύχομαι...
συγκινήθηκα βρε συ...αλήθεια.
Εχεις υπέροχο μπλογκ.Γεμάτο πολιτισμό και αποπνέει αυτό που είσαι ως άνθρωπος.Να σαι καλά
Ζω ένθεν του Θανάτου αναζητώντας τη λήθη να φωλιάσει μέσα μου.Αγία Λήθη, λυτρωτική!
καληνύχτα
Δημοσίευση σχολίου