Καλωσήρθατε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα του Διάττοντα Αβρού. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε έργα του ίδιου (οι ποιητικές συλλογές αναφέρονται στη δεξιά πλευρική στήλη) αλλά και άλλων δημιουργών. Σε περίπτωση που θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί του (π.χ. για να πείτε απλά τη γνώμη σας ή για να δημοσιεύσετε κάποιο κείμενό σας), μπορείτε να συμπληρώσετε τη φόρμα επικοινωνίας στη οριζόντια μπάρα του μενού ή να στείλετε μήνυμα στο e-mail που αναγράφεται δεξιά. Καλές σας αναγνώσεις...

Σημείωση: Δυστυχώς ένα (πολύ) μικρό μέρος του συνολικού αριθμού ποιημάτων έχει ανέβει μέχρι στιγμής κι απ' αυτά τα ποιήματα λίγα έχουν την οριστική μορφή τους (τα περισσότερα δεν έχουν ακόμα υποστεί την τελική επεξεργασία)... Το Blog εδώ και πολύ καιρό είναι παροπλισμένο...

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

Διάττων Αβρός - Τα Σπαθιά









Στην κάμαρά μου τακτοποιώ τα σπαθιά,
αυτά που με πλήγωσαν.
Εντυπωσιακά σπαθιά που αστράφτουν στο φως.
Μου τ' αφήνουν οι δήμιοί μου
αλλά τους τα ζητάω κι εγώ.
Για να θυμάμαι...

Γεμίζ' η κάμαρά μου σιγά σιγά με τα σπαθιά.
Και κάνω χώρο και για άλλα.
Διαρκώς αλλάζω θέσεις στα έπιπλα, μετακινώ
το γραφείο, την καρέκλα, το κρεβάτι...
Για να χωράνε
όλο και περισσότερα...

Μόνο που κάθε τόσο με διακόπτει
το κλάμα ενός μωρού
που ακούγεται απ' το απέναντι σπίτι.
Κοιτώντας το παράθυρό του,
με τυφλώνει η λάμψη απ' το φως
που πέφτει πάνω στα σπαθιά
- τα πρώτα του σπαθιά -

δίπλα στην κούνια του.


                                            Σεπτέμβρης 1995

9 σχόλια:

ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΠΥΡΦΟΡΟΣ είπε...

Πολύ καλό ποίημα, Διάττοντα!...

Αν και λέω...Τώρα που μεγαλώσαμε να τα θάβουμε τα σπαθιά και να μη τους δίνουμε ανέσεις...

Να τα θάβουμε, κι ούτε καν να τα μνημονεύουμε...

Φιλί πρωινό!

Diatton είπε...

Έχεις απόλυτο δίκιο αγαπητή φίλη! Είναι που πολλές φορές αναδύονται οι αυτοκαταστροφικές τάσεις που κρύβονται στο υποσυνείδητο...

Kirki είπε...

με ότι γνώσεις έχω και όση σημασία έχει η γνώμη μου...μπράβο.

Ξέρεις εγώ γράφω διαφορετικά.Εχω πιο περιορισμένο "ρεπερτόριο"
Και τρελλαίνομαι για τα θέματα και τις ιδέες που χρησιμοποιείς στα ποιήματά σου.
Να σαι καλά))

PaulCook είπε...

Καταπληκτικα γραφεις απλα και ομορφα..!!
Υ.Γ. Και χαιρομουν τοσα χρονια με τα τραγουδια που εγραφα βλεπω και οτι καποιοι με ξεπερναν..:P

Tonia είπε...

''Γεμίζ' η κάμαρά μου σιγά σιγά με τα σπαθιά.
Και κάνω χώρο και για άλλα
[...] Για να χωράνε
όλο και περισσότερα...''

Η έξις της πληγής...

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

ΓΡΑΦΕΙΣ Μ ΕΝΑΝ ΩΡΑΙΟ ΑΝΑΛΑΦΡΟ ΤΡΟΠΟ..
ΜΙΑ ΑΕΡΙΝΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΗΝ ΛΕΞΗ.
ΙΣΩΣ ΝΑ ΚΑΤΟΡΘΩΝΕΣ ΜΙΑ ΠΙΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΦΩΝΗ ΠΟΥ ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΣΟΥ.
ΜΕ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ!
ΑΦΕΣΟΥ Σ ΑΥΤΟ..ΘΑ ΣΕ ΟΔΗΓΗΣΕΙ...
ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΛΕΞΗ ΣΑΝ ΑΙΩΝΙΑ ΕΡΩΜΕΝΗ..
ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ;
ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΣΕ ΔΙΑΒΑΖΩ...ΜΟΥ ΑΦΗΝΕΙ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΣΚΕΨΗ ΕΝΟΣ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΚΑΘΕΤΑΙ ΚΑΠΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΠΟΛΕΙ...Η ΛΟΓΑΡΙΑΖΕΙ..
ΤΑΠΕΙΝΑ!
ΣΤΡΑΤΗΣ

DaisyCrazy είπε...

Ανατριχιαστικός ο τελευταίος στίχος.
Πολύ καλό ποίημα. Δεν ήξερα ότι γράφεις κι εσύ :)

foteinisou είπε...

Υπάρχει μια νωχελικότητα και μια καρτερία στον τρόπο που μεταβιβάζεται ο αμετάκλητος πόνος από το ένα πρόσωπο στο άλλο...
του παιδιού..
ένας κύκλος αδιάσπαστος..

Diatton είπε...

Ομολογώ πως αυτό το ποίημα άρεσε Φωτεινή, αρκετοί μου το είπαν και κάποιοι το αναδημοσίευσαν...

Καλή σου μέρα...

 
Free Joomla TemplatesFree Blogger TemplatesFree Website TemplatesFreethemes4all.comFree CSS TemplatesFree Wordpress ThemesFree Wordpress Themes TemplatesFree CSS Templates dreamweaverSEO Design