Διάττων Αβρός - Τα Σπαθιά

Στην κάμαρά μου τακτοποιώ τα σπαθιά,
αυτά που με πλήγωσαν.
Εντυπωσιακά σπαθιά που αστράφτουν στο φως.
Μου τ' αφήνουν οι δήμιοί μου
αλλά τους τα ζητάω κι εγώ.
Για να θυμάμαι...

Γεμίζ' η κάμαρά μου σιγά σιγά με τα σπαθιά.
Και κάνω χώρο και για άλλα.
Διαρκώς αλλάζω θέσεις στα έπιπλα, μετακινώ
το γραφείο, την καρέκλα, το κρεβάτι...
Για να χωράνε
όλο και περισσότερα...

Μόνο που κάθε τόσο με διακόπτει
το κλάμα ενός μωρού
που ακούγεται απ' το απέναντι σπίτι.
Κοιτώντας το παράθυρό του,
με τυφλώνει η λάμψη απ' το φως
που πέφτει πάνω στα σπαθιά
- τα πρώτα του σπαθιά -

δίπλα στην κούνια του.


                                            Σεπτέμβρης 1995