Τάκης Σινόπουλος - Σκόρπιοι Στίχοι

Στη σημερινή ανάρτηση παραθέτω μια μικρή επιλογή από μερικούς πολύ καλούς στίχους του Ποιητή Τάκη Σινόπουλου:

- Υπήρχε η κάμαρα, τόση απογύμνωση. Στον τοίχο η λάμπα, φωτίζοντας πότε το πρόσωπο, πότε το ψέμα.

- Η γιορτή... Ύστερα όλα σβήνουν. Πιο πέρα η φωνή σου αμύνεται για το βράδυ. Και δεν υπάρχουν πουλιά. Σκουπίζεις τις αράχνες απ' τη χθεσινή γιορτή.

- Τόσες επινοήσεις! Κι όμως ξεκαρφώνονται σιγά σιγά τα στηρίγματα που κρατάνε το πρόσωπο στην κορνίζα.

- Τι μου έλεγες; Σ' ακούω να μιλάς και πριν έρθει η φωνή ναυαγήσανε κιόλας οι λέξεις... Κι άλλα ερείπια σωριάζονται τώρα στη μνήμη.

- Γυρεύαμε το θαύμα κι ήταν η απόγνωση.

- Παράθυρο που τ' άνοιξα να σου φωνάξω και δεν υπήρχες... μετρώντας πόσος Θάνατος περίσσευε και πριν, και μετά από κάθε ποίημα.

- Έγραφα κάθε μέρα σαν τρελός. Και τα 'σκιζα τρελός την άλλη μέρα...

- Λοιπόν αυτή η πόρτα με δαιμονίζει. Πρώτη φορά τη βλέπω σε τούτη την κάμαρα. Κάποιος την έστησε την ώρα που έλειπα με σκοπό να κρυφακούει κρυμμένος, να κατασκοπεύει.

- Μέρα που χτυπηθήκαμε από τούτη τη μεριά κι από την άλλη... σακατεμένα οράματα...

- Κάθε ποίημα συναξάρι νεκρών.

- Η Ιστορία τελικά κατάντησε ένας σκουπιδότοπος, σύννεφο οι μύγες.

- Θα δώσω ότι γυρεύετε, θα μαρτυρήσω. Για τον κατήφορο και τους αμμόλοφους. Φοβάμαι και θα μαρτηρήσω. Και μη με...

- Όπου κοιτάξεις είναι το κακό. Κι εκείνο τ' άλλο, συνεχώς επινοείται. Για να μην ανασαίνεις.