Τ. Κ. Παπατσώνης - Συνάντημα

Ο Τάκης Παπατσώνης άφησε πίσω του ένα έργο πολύ αξιόλογο. Η ποιητική του αποτελεί ένα ιδιαίτερο μείγμα φαινομενικά ετερόκλιτων στοιχείων. Απ' τη μια πλευρά διακρίνουμε σ' αυτή μια θρησκευτικής υφής ατμόσφαιρα κι απ' την άλλη ένα ευρύτερο στοχασμό πάνω στα ανθρώπινα, που, υφολογικά, αντλεί δάνεια απ' την καβαφική τεχνοτροπία.

Θα μπορούσε να πει κανείς να πει ότι ανήκει στη γενιά των Ποιητών του Μεσοπολέμου αλλά ή γραφή του παραπέμπει σε μεταγενέστερους Ποιητές. Εγκαινίασε τη χρήση του ελεύθερου στίχου στη νεότερη ελληνική ποίηση κι ένα μέρος απ' τη θεματολογία του προέρχεται απ' την ευρύτερη σφαίρα της θρησκείας και κινείται στο μεταίχμιο μεταξύ ανατολικής και δυτικής πολιτιστικής παράδοσης.


Συνάντημα

Σταλάζει η πρωινή δροσιά από κάθε φύλλο
του κήπου. Αν και υγρασία είναι, εν τούτοις ασφαλώς
πολλή η Χαρά. Περιδιαβάζει ο Διαβάτης,
ενώ αρχικώς εβγήκε για δουλειά. Συντέμνει κάπως,
όχι σε χρόνο, μόνο από διάθεση,
το χρέος του για δουλειά. Αλλά όμως κέρδος
κομίζει από την πρώτη τρυφερότητα της ημέρας.
Ευεργεσία του 'ρχεται, όθε δεν εζητήθη.
Δρόσος ψυχής, όθε δεν ανεμένετο. Πώς, όλες οι ώρες
οι ακολουθούσες την πρωίαν ευλογούνται.
Πως άυλον αποτύπωμα τους μένει. Ακόμη η εσπέρα
έρχεται, με χαμήλωμα των φώτων και με αστέρια,
και μένει, φως εωθινό. Διαρκεί μέχρι του ύπνου.
Και κατακλίνεται ευτυχής εκείνος ο Διαβάτης,
τυλίγεται στο σύνηθες της ησυχίας συνδόνι
και μόνος δεν αισθάνεται. Τυλίγεται η ψυχή του
με φως γαλήνης όχι ξένον, όχι αλλότριο αλλά
της δρόσου αυτής, που αντίκρυσε, σαν εβγήκε το πρωί.


(απ' τη συγκεντρωτική ποιητική συλλογή «Εκλογή Α', Ursa Minor και Εκλογή Β'», το 1988)