Ο Γιώργος Σταυρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1898 κι ήταν το νεώτερο παιδί απ' τα πέντε παιδιά του Θεόδωρου Σταυρόπουλου που επέζησαν. Φοίτησε επί τέσσερα χρόνια στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δεν έδωσε τελικά εξετάσεις για να αποκτήσει το πτυχίο. Το 1917 μπήκε στο δημοσιοϋπαλληλικό κλάδο, όπου υπηρέτησε ως το 1954 κι έφυγε με το βαθμό του διευθυντού β'. Το Νοέμβριο του 1969 αρρώστησε ξαφνικά και, πριν συμπληρωθούν τρεις μέρες, πέθανε τα ξημερώματα της 30ής Νοεμβρίου 1969.Έγραφε στίχους από μαθητής. Στα ελληνικά γράμματα πρωτοεμφανίστηκε ως ποιητής το 1918 απ' τις σελίδες του λογοτεχνικού περιοδικού "Βωμός" και συνέχισε να δημοσιεύει εργασίες του στα λογοτεχνικά περιοδικά εκείνης της εποχής: "Λύρα" (1918-1919), "Μούσα" (1920-1922), "Νουμά" (1923-1930) κ. ά. Απ' το 1935 ως το 1969 συνεργάστηκε με τη "Νέα Εστία" δημοσιεύοντας ποιήματα, μεταφράσεις Γάλλων ποιητών και κυρίως του Μορεάς, μελέτες και δοκίμια. Παράλληλα συνεργαζόταν και με άλλα λογοτεχνικά περιοδικά. Επίσης δημοσίευσε, κυρίως σ' εφημερίδες του Πειραιά, χρονογραφήματα, κριτικές επιφυλλίδες κι αισθητικά κι ιστορικά άρθρα... Συνέχεια στην επόμενη ανάρτηση...
Μια Χειμωνιάτικη Ώρα
Δε λάμπουνε ούτε φύλλα, ούτε νερά.
Άχρωμοι απόψε οι κάμποι είναι ως τα βάθη.
Ούτε κι η σκέψη απόψε έχει φτερά
κι ότι κι αν τη φλόγιζε, έσβησε κι εχάθη.
Ούτε η βαθιά μου ερωτική χαρά
σκιρτά στα σπλάχνα. Μέσα μου ότι εστάθη
πηγή δακρύων, κι ότι μια φορά
μού κόστισαν τ' ανθρώπινά μου λάθη
σβήσαν όλα μες στον απέραντο χρόνο.
Ούτε στιγμή απ' τον έρωτα, απ' τον πόνο
δε μπόρεσε η ψυχή μου να κρατήσει.
Τι κι αν υπάρχουν όλα; Ότι μας δένει
στον έρωτα, τη φύση ότι ομορφαίνει,
φλόγα είναι της ψυχής κι αλίμονο όταν σβήσει!
