
Για το ποίημα που επέλεξα να του παρουσιάσω (φέρει τον τίτλο "Καρυωτάκης"), δε νομίζω πως χρειάζεται να πω περισσότερα! Σημειώνω μόνο πως δημοσιεύτηκε στο Λογοτεχνικό Περιοδικό "Νέα Εστία" το 1928...
Καρυωτάκης
Έφυγες. Μένει η πόρτα ανοιχτή
καταντίκρυ στα ερέβη της αβύσσου.
Πίκρα και κούραση όλη σου η ζωή.
Η ποίηση; Ασχολία περιττή.
Κάθε προσπάθεια, τρέκλισμα μεθύσου.
Όλα χαμένα. Αργός απαυδημός
μαστιγώνει το νου, βαθιά πληγώνει
την άθλια σάρκα. Δίβουλος εχθρός -
γελοία φρεναπάτη ο στοχασμός,
ξεσκίζει και χτυπά και φαρμακώνει.
Κι ύστερα; Τίποτε. Άσκοπη φυγή,
άδεια από νόημα κι άγονη εφροσύνη.
Δίψα θανάτου μάς καταπονεί.
Η γη, πεζή φροντίδα. Κι οι ουρανοί -
χλεύη, που την οργή μας παροξύνει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου