Καλωσήρθατε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα του Διάττοντα Αβρού. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε έργα του ίδιου (οι ποιητικές συλλογές αναφέρονται στη δεξιά πλευρική στήλη) αλλά και άλλων δημιουργών. Σε περίπτωση που θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί του (π.χ. για να πείτε απλά τη γνώμη σας ή για να δημοσιεύσετε κάποιο κείμενό σας), μπορείτε να συμπληρώσετε τη φόρμα επικοινωνίας στη οριζόντια μπάρα του μενού ή να στείλετε μήνυμα στο e-mail που αναγράφεται δεξιά. Καλές σας αναγνώσεις...

Σημείωση: Δυστυχώς ένα (πολύ) μικρό μέρος του συνολικού αριθμού ποιημάτων έχει ανέβει μέχρι στιγμής κι απ' αυτά τα ποιήματα λίγα έχουν την οριστική μορφή τους (τα περισσότερα δεν έχουν ακόμα υποστεί την τελική επεξεργασία)... Το Blog εδώ και πολύ καιρό είναι παροπλισμένο...

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Λάμπρος Πορφύρας - Σύντομο Βιογραφικό

Ο Λάμπρος Πορφύρας (ψευδώνυμο του Δημήτριου Σύψωμου, απ' τα δύο ομώνυμα ποιήματα του Διονύσιου Σολωμού) ήταν λυρικός ποιητής της μεταπαλαμικής και μεσοπολεμικής περιόδου. Γεννήθηκε το 1879 στη Χίο και λίγα χρόνια αργότερα μετακόμισε με την οικογένειά του πρώτα στη Σύρο και το 1884 στον Πειραιά. Γράφτηκε στην Νομική Σχολή Αθηνών αλλά δεν πήρε το πτυχίο λόγω βαριάς ασθένειας (πέρασε τύφο). Απ' το 1900 αφοσιώθηκε στην ποίηση και ξεκίνησε να μελετά ελληνική και ξένη λογοτεχνία κυρίως δε τους Γάλλους και Άγγλους λυρικούς, τα έργα των οποίων διάβαζε απ' το πρωτότυπο. Έμεινε για μικρά χρονικά διαστήματα στο Παρίσι, στο Λονδίνο και σ' άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Πολέμησε στους Βαλκανικούς πολέμους, πήρε μέρος στην κίνηση για τη δημοτική γλώσσα κι υπήρξε απ' τους ιδρυτές της Σοσιαλιστικής Δημοτιστικής Ένωσης. Το 1923 τιμήθηκε με το Εθνικόν Αριστείον Γραμμάτων και Τεχνών. Πέθανε στον Πειραιά το 1932... Θα συνεχίσουμε με τον ίδιο Ποιητή και στις επόμενες 2 αναρτήσεις, ως ένα μικρό αφιέρωμα στο έργο του...


Lacrimae Rerum

Άμοιρη! Το σπιτάκι μας εστοίχιωσεν
απ' την ομορφιά σου τη θλιμμένη·
στους τοίχους, στον καθρέφτη, στα εικονίσματα,
απ' την ομορφιά σου κάτι μένει.
Κάτι σα μόσκου μυρωδιά, κι απλώνεται
και το φτωχό σπιτάκι πλημμυρίζει,
κάτι σα φάντασμα, θολό κι ανέγγιχτο,
κι όπου περνά σιγά το κάθε αγγίζει.
Έξω, βαρύ, μονότονο ψιχάλισμα
δέρνει τη στέγη μας· και τότε αντάμα
τα πράματα που αγιάσανε τα χέρια σου
αρχίζουν ένα κλάμα... κι ένα κλάμα...
Κι απ' τη γωνιά ο καλός της Λήθης σύντροφος,
τ' αγαπημένο μας παλιό ρολόι,
τραγουδιστής του χρόνου, κι αυτός κλαίοντας
ρυθμίζει αργά, φριχτά, το μοιρολόι...

6 σχόλια:

ANNA FLO είπε...

Σπουδαίος ποιητής και θαυμάσια παρουσίαση ...Περιμένω τη συνέχεια.
Να σαι καλά !!!!

Διάττων είπε...

Εγώ αυτούς τους Ποιητές (ιδιαίτερα τους Μεσοπολεμικούς) τους λατρεύω. Όταν όμως βλέπω ότι κι άλλοι τους χαρακτηρίζουν "σπουδαίους", τότε η χαρά μου είναι ανείπωτη!

Σίγουρα θα υπάρξει συνέχεια αγαπητή μου φίλη. Οπότε θα τα πούμε και πάλι...

Αλίκη Τίλλη είπε...

Μελαγχολικός, μοναχικός και θλιμένος ο στίχος του, μα τόσο γλυκός και μελωδικός που σε μαγεύει και σε ταξιδεύει....
Μπράβο Διάττωντα για το αφιέρωμα !

Διάττων είπε...

Αγαπητή Αλίκη, έτσι είναι με την Ποίηση του Μεσοπολέμου (λογοτεχνικό ρεύμα που λατρεύω). Και το αφιέρωμα στον Λάμπρο Πορφύρα έπρεπε να γίνει. Και τι ψευδώνυμο, αλήθεια! Όπως και του άλλου ομογάλακτου, του Ρώμου Φιλύρα (αυτόν, μάλλον, τον έχω αδικήσει, οπότε κάποια στιγμή θα ξανασκύψω πάνω του)...

Κωνσταντινος Χ. είπε...

Ποσο χαιρομαι οταν βλεπω τις "ριζες" μου ξανα κ ξανα! Ποσο με απελευθερωνουν!

Διάττων είπε...

Μεσοπολεμικοί Ποιητές! Ωραίοι, αληθινοί Ποιητές!

 
Free Joomla TemplatesFree Blogger TemplatesFree Website TemplatesFreethemes4all.comFree CSS TemplatesFree Wordpress ThemesFree Wordpress Themes TemplatesFree CSS Templates dreamweaverSEO Design