Μελισσάνθη - Επίκληση

Το πραγματικό όνομα της Ποιήτριας ήταν Ήβη Κούγια - Σκανδαλάκη. Γεννήθηκε και πέθανε στην Αθήνα (1907 - 1990). Σπούδασε γαλλική και γερμανική φιλολογία στο Γαλλικό Ινστιτούτο και στην Abendschule Αθηνών αντίστοιχα και φοίτησε στην προπολεμική Δημοσιογραφική Σχολή της πρωτεύουσας. Ασχολήθηκε επίσης με την αγγλική γλώσσα, τη μουσική, τη ζωγραφική και το χορό. Εργάστηκε ως καθηγήτρια γαλλικών σε ιδιωτικά και δημόσια σχολεία και ως δημοσιογράφος. Το 1932 παντρεύτηκε τον Ιωάννη Ν. Σκανδαλάκη, δικηγόρο, πολιτικό και συγγραφέα φιλοσοφικών πραγματειών. Συνεργάστηκε σε λογοτεχνικές και θεατρικές εκπομπές του Ελληνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (1945 - 1955), ήταν μέλος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς (1961 - 1972), της επιτροπής Κρατικών Βραβείων (1969 - 1975), και του Κύκλου για το παιδικό βιβλίο (1969 - 1971).

Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε το 1930 με την έκδοση της ποιητικής συλλογής "Φωνές Εντόμου" και το 1931 κυκλοφόρησε τη λιθογραφημένη ποιητική συλλογή "Προφητείες", η οποία αποτέλεσε το λογοτεχνικό γεγονός της χρονιάς. Η ποίηση της Μελισσάνθης τοποθετείται στο χώρο του υπαρξισμού και της μεταφυσικής αγωνίας. Ξεκίνησε να γράφει ποίηση στα πλαίσια της παραδοσιακής στιχουργικής κι οδηγήθηκε σταδιακά προς τον ελεύθερο στίχο (απ' το 1945), επιλογή που οδήγησε και σε μια ανάλογη ανανέωση των θεματικών και γλωσσικών της επιλογών. Ασχολήθηκε επίσης με το φιλοσοφικό δοκίμιο και τις λογοτεχνικές μεταφράσεις. Τιμήθηκε με τον Έπαινο της Ακαδημίας Αθηνών (1936), την Εύφημο Μνεία Βραβείου Παλαμά, το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1965), το Παράσημο "Χρυσούς Σταυρός Τάγματος Εποποιίας", το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1976), το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη, το Βραβείο Μεταφραστών, το Μετάλλιο Δήμου Πειραιώς και το Αργυρούν Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες.


Επίκληση

Ήλιε, που αχόρταγα σε πίνουν τ' άνθη και τα μάτια
θα 'θελα να σε ακολουθώ στα ουράνια μονοπάτια
τις ρίζες κόβοντας που ως δέντρο με κρατούν στο χώμα
και με πουλιού φτερά να υψώνομαι στο ουράνιο δώμα.
Πίσω τα πρόσκαιρα ν' αφήνω των ανοίξεων ρόδα
ν' αργομαδάνε όπως γυρνάς των εποχών τη ρόδα
και με το φως ν' αποδημώ πάντα προς νέες πατρίδες
να μη με φτάνουν οι νυχτιές ποτέ κι οι καταιγίδες.
Να φεύγω πριν κάθε χαρά μου ρίξει τη σκιά της
μοιραία, καθώς, γύρω από με θα γράψει την τροχιά της.
Και λυτρωμένη απ' τον τροχό που αμείλιχτα με στρέφει
τυχαία να παίρνω σχήματα με τ' ουρανού τα νέφη
κι απ' το άρμα σου τους κύκλους να θωρώ να γράφεις κάτου
της κάθε μέρας και νυχτιάς, της ζωής και του θανάτου.