Ο Λάμπρος Πορφύρας Κι Η Φρεαττύδα

συνέχεια απ' την προηγούμενη ανάρτηση...

Ο Λάμπρος Πορφύρας έμενε στη Φρεαττύδα, κοντά στην ομώνυμη πλατεία κι αυτή ήταν η ποιητική του πατρίδα. Την αγάπησε «πιο πολύ κι απ' τη ζωή του», έλεγαν οι λιγοστοί φίλοι του. «Στη Φρεαττύδα κατοικούν οι Θεοί μου» έλεγε ο ίδιος. Του άρεσε να περπατά δίπλα στη θάλασσα, να μιλά με τους απλούς ανθρώπους, να κουβεντιάζει για την καθημερινότητα στις ταβερνούλες της παραλίας, αλλά, συνήθως ήταν κλεισμένος στον εαυτό του. Ήταν συνεσταλμένος, ήρεμος, αλλά και ...πλούσιος γιατί είχε πάρα πολλά ενώ χρειαζόταν λίγα!

Η Φρεαττύδα ήταν γι΄αυτόν η μούσα που τον ενέπνεε και γι΄αυτό δεν την άφησε ποτέ. Αυτή τροφοδοτούσε τον ποιητικό του οίστρο κι ωθούσε τη δημιουργικότητά του ώστε να συνθέτει στίχους. Ο Λάμπρος Πορφύρας την τίμησε την Φρεαττύδα γι' αυτό και το 1938 ο Δήμος Πειραιά, με μια συγκινητική τελετή, του έστησε την προτομή στην πλατεία της Φρεαττύδας, η οποία πήρε και τ' όνομά του...


Είδα

Είδα μια χώρα ξωτικιά στ' ανήσυχο όνειρό μου,
πόσ' όμορφη δε θα το πει ποτέ καμιά ψυχή.
Tο νου μου πήρε κι άφησα το φτωχικό χωριό μου
κι έκανα τάμα μόνο εκεί ν' αράξω· μόνο εκεί.

Τρελλό παιδί ξεκίνησα δεμένο με τα μάγια
του ονείρου μου, κι εγνώρισα τις χώρες του γιαλού.
Είδα τις χώρες π' άστραφταν σε κάμπους και σε πλάγια,
μα η χώρα μου, όλο πήγαινα - κι ήτανε πάντ' αλλού.

Διαβάτες μ' ανταμώσανε καλοί και μου 'παν: Μείνε,
είν' όμορφη κι η χώρα μας· καιρός ν' αράξεις πια.
Είν' όμορφη κι η χώρα σας, διαβάτες, μα δεν είναι
εκείνη που ονειρεύτηκα και με τραβάει μακριά.

Έτσ' είναι. Σύρτε, κι άστε με να σιγοταξιδεύω
και να περνάω μονάχος μου και κάμπους και βουνά.
Ίσως τη βρω· μ' αν δεν τη βρω τη χώρα που γυρεύω
μη μου ζητάτε, αδέρφια μου, ν' αράξω πουθενά...