Λάμπρος Πορφύρας - Εργογραφία

συνέχεια απ' την προηγούμενη ανάρτηση...

Ο Λάμπρος Πορφύρας εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά γράμματα ενώ ήταν ακόμα μαθητής, με το ποίημα "Η Θλίψη Του Μαρμάρου" που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Στάδιον" το 1894 κι απ' το 1895 συνδέθηκε με τους φιλολογικούς κύκλους στην Αθήνα. Το 1920 εξέδωσε την ποιητική συλλογή "Σκιές", που ήταν η μοναδική του συλλογή που εκδόθηκε κατά τη διάρκεια της ζωής του. Μετά το θάνατό του εκδόθηκε (με φροντίδα του αδερφού του Θεόδωρου Σύψωμου) η ποιητική συλλογή "Μουσικές Φωνές" (1934) που τιμήθηκε απ' την Ακαδημία Αθηνών την επόμενη χρονιά. Το 1956 εκδόθηκαν τα Άπαντά του, με εισαγωγή για τη ζωή και το έργο του, τα ποιήματα των δύο συλλογών του, την αλληλογραφία του, κριτικά υπομνήματα σχετικά με το έργο του κ.α.

Ο Πορφύρας ήταν άνθρωπος μελαγχολικός, κι έζησε μοναχική ζωή μακριά απ' τους κοινωνικούς κύκλους. Ήταν θαμώνας της απλής λαϊκής ταβέρνας και στους στίχους του τραγούδησε τον έρωτα, τη θάλασσα και την ελληνική φύση, τα ταπεινά πράγματα και τα θλιμμένα ειδύλλια. Ακολούθησε μεν το συμβολισμό, διαμόρφωσε όμως ένα ιδιαίτερο προσωπικό ύφος. Η γλώσσα του είναι μεν απλή, όμως την Ποίησή του τη χαρακτηρίζει η γλυκύτητα της έκφρασης, η μουσικότητα του τόνου κι η αρμονία. Ποιήματα του μελοποιήθηκαν από Έλληνες συνθέτες και μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες. Συνεργάστηκε, τέλος, με διάφορα περιοδικά όπως "Τέχνη", "Διόνυσος", "Παναθήναϊα" κ.α. Το τελευταίο μέρος του μικρού αφιερώματος στο γνωστό Μεσοπολεμικό Ποιητή, περιλαμβάνεται στην επόμενη ανάρτηση...


Πιε Στου Γιαλού Τη Σκοτεινή Ταβέρνα

Πιε στου γιαλού τη σκοτεινή ταβέρνα το κρασί σου,
σε μι’ άκρη, τώρα π’ αρχίσαν ξανά τα πρωτοβρόχια.
Πιε το με ναύτες και σκυφτούς ψαράδες αντικρύ σου,
μ’ ανθρώπους που βασάνισε η θάλασσα κι η φτώχεια.

Πιε το, η ψυχή σου αξέννοιαστη τόσο πολύ να γίνει,
που αν έρθ’ η Μοίρα σου η κακιά να της χαμογελάσεις,
καημοί καινούργιοι αν έρθουνε μαζί σου ας πιουν κι εκείνοι,
κι αν έρθει ο Χάρος, ήσυχα κι αυτόν να τον κεράσεις.