Κώστας Ουράνης - Στη Γειτονιά Που Πια Δε Ζούμε

Στη γειτονιά που πια δε ζούμε,
ούτε κι εσείς, ούτε κι εγώ,
κορίτσια των παλιών των χρόνων
πήγα τους ίσκιους μας να βρω...

Παλιές αυλές με τις γλισίνες,
μπαλκόνια με βασιλικούς,
ρομβίες στις γωνιές των δρόμων
με τους αριούς διαβατικούς,

παράθυρα που σαν περνούσα
κρυφόπαιζαν μισανοιγμένα,
όλα ο καιρός τα είχε αλλάξει
- πιότερο ακόμα κι από μένα!...

Κι έτσι που γύρναγα στους δρόμους
δίχως τους ίσκιους μας να βρω,
- κι ήτανε δείλι φθινοπώρου -
ένιωσα ωσάν κι εσείς, κι εγώ

να 'χαμε, τάχατε, πεθάνει
σε περασμένες εποχές:
- κι όχι σα να 'χαμε πεθάνει,
μα ως να μη ζήσαμε ποτές!...