Κώστας Καρυωτάκης - Χαμόγελο

Παίρνοντας αφορμή απ' το κλείσιμο του συνοπτικού αφιερώματος στον Κωστή Παλαμά πριν από λίγες μέρες οδηγηθήκαμε στο σονέτο της σημερινής ανάρτησης (με την οποία η ιστοσελίδα κλείνει 4 χρόνια παρουσίας στα δικτυακά λογοτεχνικά δρώμενα).

Διαβάζοντας το παρακάτω 14στιχο ο μυημένος αναγνώστης πλήττεται από ένα περίσσευμα αρνητικού συναισθήματος! Κυρίως από μια ανείπωτη πίκρα που απορρέει απ' την οδυνηρή απορία: Γιατί ο δημιουργός αυτού του ποιήματος να "φύγει" τόσο νωρίς...

Το αριστούργημα αυτό της Ελληνικής Λογοτεχνίας έχουμε την ευκαιρία να το ακούσουμε στο audio που ακολουθεί (απ' το προσωπικό μου αρχείο)...


Χαμόγελο

Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι.
Απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.
Δε βρέχει πια κι η κόρη αποσταμένη
στο μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.

Σα δυο κεράσια χώρισαν τα χείλη.
Κι έτσι βαθιά, γιομάτα ως ανασαίνει,
στο στήθος της ανεβοκατεβαίνει
το πλέον αδρό τριαντάφυλλο τ’ Απρίλη.

Ξεφεύγουν απ’ το σύννεφο αχτίδες
και κρύβονται στα μάτια της. Τη βρέχει
μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες

που στάθηκαν στο μάγουλο διαμάντια
και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει
καθώς χαμογελά στον ήλιο αγνάντια.