Μυρτιώτισσα - Στον Πύργο Μου

... συνέχεια απ' την προηγούμενη ανάρτηση...

Η Μυρτιώτισσα συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά έντυπα της εποχής της (περιοδικά κι εφημερίδες). Η ποίησή της κυριαρχείται από έντονο λυρισμό, ενώ συχνά θέματά της είναι η φύση και το δίπτυχο έρωτας - θάνατος. Τιμήθηκε με κρατικά βραβεία ποίησης (το 1932 για "Τα Δώρα Της Αγάπης" και το 1939 για τις "Κραυγές"), χαρακτηρίστηκε ως η νέα Σαπφώ, στην εποχή της, ενώ αρκετά αξιόλογα ποιήματά της μελοποιήθηκαν από σημαντικούς Έλληνες συνθέτες...

Στον Πύργο Μου

Στον πύργο μου το μακρινό
σας καρτερώ αδερφούλες μου
να ζήσουμε μαζί.

Όποια από σας έχει καημό,
όποια πονεί αδερφούλες μου
σ' εμένα ας ερθεί.

Στα σκαλοπάτια καρτερώ
για να δεχτώ αδερφούλες μου
την καθεμιά μ' ένα φιλί.

Με αμάραντο και με κισσό,
στεφανωμένες,
στο δώμα μου θα μπείτε το βουβό.
Αγαπημένες!

Έτοιμες κλίνες δροσερές
κι ευωδιασμένες,
εσάς συντρόφισσες χλωμές
και κουρασμένες

προσμένουνε, τον ύπνο το γλυκό
για να σας δώσουν
κι απ' της ζωής για λίγο το δαρμό
να σας λυτρώσουν!

Κι εγώ στον Πύργο τον κλειστό
που θ αγρυπνώ αδερφούλες μου
την ώρα εκείνη την κρυφή,

ίσκιος, αέρας θα γενώ
και θα χυθώ αδερφούλες μου
στης καθεμιάς σας την ψυχή.

Κι όλον τον πόνο σας θα πιω
για να πονώ αδερφούλες μου
εγώ, για όλες σας μαζί!

Μυρτιώτισσα - Χωρισμός

...συνέχεια απ' την προηγούμενη ανάρτηση...

Η Μυρτιώτισσα στην Ελλάδα επέστρεψε μετά από μερικά χρόνια μετά το τέλος του βραχύβιου γάμου της κι εργάστηκε ως καθηγήτρια απαγγελίας στο Ωδείο Αθηνών. Καθοριστική για την ποιητική της έκφραση στάθηκε η γνωριμία κι ο έρωτάς της με τον ποιητή Λορέντζο Μαβίλη. Μετά τον δραματικό θάνατο του τελευταίου στη μάχη του Δρίσκου το 1912, η Μυρτιώτισσα στράφηκε στην παλιά της αγάπη, στην Ποίηση, για να εκφράσει τον πόνο της. Το 1919 κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο "Τραγούδια". Σημαντική για τη ζωή της στάθηκε επίσης η βαθιά φιλία που τη συνέδεε με τον Κωστή Παλαμά, οποίος στάθηκε καθοδηγητής της. Μετά τον πρόωρο χαμό του γιου της (3 Μαΐου του 1958) εξέδωσε το βιβλίο "Ο Γιώργος Παππάς Στα Παιδικά Του χρόνια (1962). Ο θάνατος αυτός, όπως ήταν φυσικό, τη συγκλόνισε! Δέκα χρόνια μετά, πέθανε κι η ίδια, στην Αθήνα, το 1968...

Χωρισμός

Χρυσό μου αγόρι, θέριεψεν ο πόνος
μες στη δοκιμασμένη μου καρδιά.
Για συλλογίσου! Πέρασ' ένας χρόνος
που μ' άφησες να πας στην ξενητειά.

Η ορφανή αγκαλιά μου σε γυρεύει
- φωλιά δίχως τη ζέστη του πουλιού -
το στόμα μου για σε κρυφοσαλεύει
κι ακούω τον κούφιο ήχο του φιλιού.

Μέρα τη μέρα σώνονται τα χάδια
που γέμιζαν για σε τα δυο μου χέρια,
κι έτσι σφιχτοδεμένα τώρα κι άδεια
μοιάζουν σα να τα λάβωσαν μαχαίρια...

Μυρτιώτισσα - Σ' Αγαπώ

Η Μυρτιώτισσα (λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Θεώνης Δρακοπούλου) γεννήθηκε στο προάστιο της Κωνσταντινούπολης Μπεμπέκι, το 1885. Ο πατέρας της ήταν διπλωμάτης κι έξι χρόνια μετά τη γέννησή της διορίστηκε γενικός πρόξενος της Ελλάδας στην τουρκοκρατούμενη τότε Κρήτη, όπου μετακόμισε μαζί με την οικογένειά του. Μετά από παραμονή δυο χρόνων στο νησί εγκαταστάθηκαν οριστικά στην Αθήνα, όπου η Θεώνη φοίτησε στη Σχολή "Χιλλ" της Πλάκας.

Από μαθητική ηλικία είχε κλίση προς την Ποίηση και το Θέατρο. Πήρε μέρος σ' ερασιτεχνικές παραστάσεις αρχαίου δράματος και συνεργάστηκε με τη "Νέα Σκηνή" του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου. Μετά από σύντομη διακοπή της ενασχόλησής της με το θέατρο, λόγω αντίδρασης της οικογένειάς της, συνέχισε τις δραματικές σπουδές της στο Παρίσι (Κρατική Δραματική Σχολή), όπου εγκαταστάθηκε μετά το γάμο της με το δημοσιογράφο (δεύτερο εξάδελφό της) Σπύρο Παππά, με τον οποίο απέκτησε ένα γιο. Πρόκειται για το γνωστό ηθοποιό Γιώργο Παππά ο οποίος σταδιοδρόμησε στο ελληνικό θέατρο με μεγάλη επιτυχία.

Με την Ποιήτρια που τιμάμε σήμερα, θα συνεχίσουμε και στις επόμενες 2 αναρτήσεις. Προς το παρόν, την ακούμε (και, φυσικά, την απολαμβάνουμε) στην απαγγελία του έξοχου ποιήματός της που έχει τίτλο: "Σ' Αγαπώ" (εικονίζεται στη φωτογραφία αλλά παραθέτω και τους στίχους)...



Σ' Αγαπώ

Σ' αγαπώ, δε μπορώ
τίποτ' άλλο να πώ
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο!

Μπρος στα πόδια σου εδώ
με λαχτάρα σκορπώ
το πολύφυλλο ανθό
της ζωής μου.

Ω! Μελίσσι μου! Πιές
απ' αυτόν τις γλυκές,
τις αγνές ευωδιές
της ψυχής μου!

Τα δυο χέρια μου, να!
στα προσφέρω δετά
για να γύρεις γλυκά
το κεφάλι.

Κι η καρδιά μου σκιρτά,
κι όλη ζήλεια ζητά
να σου γίνει ως αυτά
προσκεφάλι!

Και για στρώμα, καλέ,
πάρε όλην εμέ,
σβήσ' τη φλόγα σε με
της φωτιάς σου,

ενώ δίπλα σου εγώ
τη ζωή θ' αγροικώ
να κυλά στο ρυθμό
της καρδιάς σου...

Σ' αγαπώ, τί μπορώ,
ακριβέ, να σου πώ
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο;

Γιάννης Βαρβέρης - Ύαινα

Λένε τα μάτια σου πως λάμπουν στο σκοτάδι
μάτια νεκρών που ξεριζώνεις απ' τους τάφους.
Χτισμένος κάτω απ' την πλάκα πριν να λιώσω
τα δυο κοντά σου πόδια θα προσμένω
με λύσσα κάποιο βράδυ να μουντάρουν
και να τα κάνουν όλα ρημαδιό μαρμάρων
την ώρα που τα νύχια σου θα χώνουν
την πείνα σ' όση σάρκα μου έχει μείνει.

Μετά, κουτσαίνοντας θα μπούμε μες στην πόλη
κι αυτή τη νύχτα
τα δυο μου μάτια θα τα πιουν και θα τα σπάσουν
φώτα και μπαρ τροχούς κορμιά στα πάρκα
λίγη λαθραία ζωή μέχρι να ξημερώσει
και τότε ύαινα σκούξε
σκούξε ψηλά
κι άσε με κάπου
κόπρανό σου
μες στο δρόμο.