Καλωσήρθατε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα του Διάττοντα Αβρού. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε έργα του ίδιου (οι ποιητικές συλλογές αναφέρονται στη δεξιά πλευρική στήλη) αλλά και άλλων δημιουργών. Σε περίπτωση που θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί του (π.χ. για να πείτε απλά τη γνώμη σας ή για να δημοσιεύσετε κάποιο κείμενό σας), μπορείτε να συμπληρώσετε τη φόρμα επικοινωνίας στη οριζόντια μπάρα του μενού ή να στείλετε μήνυμα στο e-mail που αναγράφεται δεξιά. Καλές σας αναγνώσεις...
Σημείωση: Δυστυχώς ένα (πολύ) μικρό μέρος του συνολικού αριθμού ποιημάτων έχει ανέβει μέχρι στιγμής κι απ' αυτά τα ποιήματα λίγα έχουν την οριστική μορφή τους (τα περισσότερα δεν έχουν ακόμα υποστεί την τελική επεξεργασία)... Το Blog εδώ και πολύ καιρό είναι παροπλισμένο...
...ώσπου έφτασε το μήνυμα
που εδώ και τόσον καιρό,
με αγωνία, περιμέναμε.
Το ανοίξαμε προσεχτικά,
το κοιτάξαμε επίμονα
- μια λέξη, μόνο, πάνω στο χαρτί -
κι οι αντιδράσεις που ακολούθησαν
ήταν αντίστοιχες.
Λοιπόν, αυτό είναι,
το μήνυμα ήταν το πλέον ξεκάθαρο!
Αποτύχαμε...
2 σχόλια:
Καταπληκτικό μήνυμα, μεστό,περιεκτικό,λιτό κι εμπεριστατωμένο. Τα λέει όλα σε μιά γραμμή. Μπράβο Διάττωντα , έχεις τον τρόπο να δίνεις τον άλλον να καταλαβαίνει κάτω απ'τις γραμμές όσα χρειάζονται ....
Πέρα απ' το ότι πρέπει να έχουμε αυτογνωσία, πιστεύω ότι δεν πρέπει να μιλάμε για τον εαυτό μας (οπαδός πάντα της φιλοσοφίας που αποπνέει "Το Σιωπηλό Βλέμμα Του Φεγγαριού"). Εδώ όμως θα πω 2 πράγματα.
Πρώτον. Ένας Λόγος για να κάνει την υπερβασή του και να εισέλθει στον Ποιητικό Χώρο δεν είναι απαραίτητο να αποτελείται από σύνθετες κι ωραίες λέξεις κι άλλα φτασίδια, αυτό μπορεί να γίνει και μια πολύ απλή εκφορά του.
Δεύτερον. Όταν γράφω, δεν χρησιμοποιώ κάποια ιδιαίτερη τεχνική, αυτό το κάνουν αρκετοί κι είναι κάτι που με βρίσκει αντίθετο. Ωστόσο, υπάρχει μια τεχνική, που "όταν το ευνοούν οι περιστάσεις" τη χρησιμοποιώ. Ποια είναι αυτή; Εγώ την ονομάζω η τακτική "της τελευταίας γραμμής" όπου και φυσικά εννοώ την τελευταία γραμμή του ποιήματος η οποία πρέπει να έχει χρήσιμο και κρίσιμο ρόλο. Είναι αυτή που πρέπει να είναι αποσπασμένη απ' το υπόλοιπο κομμάτι του ποιήματος, κι είναι αυτή που είναι επιφορτισμένη να "φέρει" το εκάστοτε συμπέρασμα, αποτέλεσμα, ή τέλος. Κάτι σαν το δάχτυλο που έχει προταθεί και ξεχωρίζει απ' τα άλλα, θέλοντας να δείξει αυτό που πρέπει να ειδωθεί κι αυτό που πρέπει να ειπωθεί. Είναι η μοίρα λοιπόν της "τελευταίας φράσης" (έτσι το βλέπω, τουλάχιστον, εγώ) πότε να λειτουργεί ως ένα μαγικό ραβδί που προσφέρει τη λύτρωση και τη χαρά και πότε ως ένα περίστροφο που σκοτώνει. Κι όσο για το τελευταίο...ποτέ τον αναγνώστη αλλά μόνο τον γράφοντα...
Δεν ξέρω, ίσως κάποτε μου δωθεί η ευκαιρία να πω περισσότερα... Εύχομαι μόνο να μη (σε) κουράζω με όλα αυτά... Καλό σου βράδυ φίλη μου...
Δημοσίευση σχολίου